Bloggang.com : haiku : ต้นไม้หมายวัด

ต้นไม้หมายวัด


	ชื่อภาพ : ต้นไม้หมายวัด สถานที่ : วัดจันทร์ อ.กัลยาณิวัฒนา เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษ ขนาด : ๒๘ x ๓๘ เซนติเมตร ต้นไม้หมายวัด คุณที่รัก ว่าด้วยการจัดองค์ประกอบของการวาดภาพแล้ว ภาพนี้ไม่ถูกหลัก แต่ก็หามุมไม่ได้ เพราะข้างหน้าเป็นถนนและชุมชน ในใจคิดน่าจะมีปกาเกอญอสักคน หรือพระเถรเณรน้อยสักองค์มาเดินที่ถนน แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ต่อเติมเสริมแต่ง ให้มันเป็นอย่างที่มันเป็นนั่นแหละ ทางเดินเล็ก ๆ ที่ตัดสนามมานั่นไง พอช่วยนำสายตาไปหาต้นไม้ใหญ่ที่หมายตาให้เป็นประธานของภาพได้ ต้นไม้นี้คือต้นศรีมหาโพธิ์ คนเมืองเหนือเรียก ต้นศรี หรือ สะหลี มีความหมายว่า ดี เลิศ ประเสริฐศรี บางที่บางคนก็เรียกต้นโพธิ์ ก็คือต้นไม้เดียวกัน พระพุทธเจ้าตรัสรู้ธรรมใต้ต้นโพธิ์นี้ ต้นโพธิ์จึงมีความสำคัญในแง่สัญลักษณ์ทางพุทธศาสนา วัดวาอารามจึงนิยมปลูกต้นโพธิ์ไว้ในวัด บางวัดจัดเป็นสวนป่า เป็นที่เสวนา-ปฏิบัติธรรม ถ้าพระพุทธเจ้าทิ้งมหาราชวังทิ้งห้องหับใหญ่โตรโหฐาน ออกธุดงค์มานั่งบนลานดินลานหินใต้ต้นไม้ใหญ่จนได้ตรัสรู้ธรรมบรรลุโสดาบัน ธรรมชาติก็ต้องมีอะไรดีแน่นอน อย่างน้อยก็ออกซิเจนที่บริสุทธิ์สดชื่น ความรื่นรมย์เย็นสบายของร่มเงา เป็นเหย้าเรือนรวงรังของสรรพสัตว์นกกาได้อิงอาศัย เหล่านี้ล้วนเป็นเหตุ เป็นปัจจัยช่วยเอื้อให้พระพุทธองค์ตรัสรู้ธรรม นอกเหนือจากการนั่งหลับตาสวดภาวนาเป็นแน่ มองแง่นี้ ธรรมชาติจึงมีความสัมพันธ์-และสำคัญยิ่งต่อวิถีชีวิตของมนุษย์ เห็นต้นศรีมหาโพธิ์ใหญ่ถึงสองต้นในบริเวณวัดจันทร์ รวมทั้งลานกว้างใหญ่ ก็ชวนให้รำลึกถึงวัดศรีถ้อย ที่บ้านเกิด ที่หน้าวัดมีต้นศรี-สะหลีใหญ่เรียงรายหลายต้น นั่นคือที่มาของชื่อวัด 'ศรีถ้อย' ภูมินามหมายถึงอารามที่มีต้นศรียืนต้นเรียงรายอยู่ในบริเวณลานดินกว้างใหญ่ หน้าวัดเป็นแถวเป็นถ้อย (ถ้อย-ในภาษาถิ่นเหนือ หมายถึงแถว) สงกรานต์ปีใหม่ ชาวบ้านแบกไม้ค้ำศรี ไปวางค้ำต้นค้ำกิ่งศรี หมายพลีใจกายบำรุงรักษาศาสนาไว้ให้ยืนยงคงมั่นสืบไป ต้นศรีใหญ่วัดศรีถ้อยเป็นภาพจำฝังใจเช่นเดียวกับอุโบสถน้อยหลังงามที่มีพระนอน ฝีมือพ่อหนานสล่าพื้นบ้านพื้นเมือง ตอนผมบวชให้ยาย ผมไม่ได้อยู่กุฎิบน 'โฮง' เช่นพระเณรอื่น แต่ขออนุญาตเจ้าอาวาสจำวัดในโบสถ์น้อยนั้นตลอดพรรษาครึ่ง น่าเสียดายที่ต้นศรีถูกโค่นไปหลายต้น รวมทั้งศาลารายรอบวิหารหลวงก็ถูกรื้อเรียบ เพื่อหลีกทางให้กับศาลาการเปรียญโอ่อ่าหลังใหม่ และโบสถ์น้อยหลังงามก็มีการต่อเติมเสริมงาม (แบบรู้เท่าไม่ถึงสกุลศิลป์) ผมมาเห็นต้นศรีสะหลีใหญ่สองต้นที่วัดจันทร์นี้ ให้รู้สึกยินดีเป็นยิ่งนัก ยิ่งได้เห็นกำแพงแก้วเล็ก ๆ รายรอบ ก็ยิ่งชื่นชม ศรีสองต้นนี้อยู่หลังอุโบสถ ซึ่งปกติคตินิยมชาวเหนือต้องหันหน้าไปทางทิศตะวันออก แต่ที่วัดจันทร์นี้ วัดตั้งอยู่บนเนิน ด้านหน้าเป็นลาดเชิงเขา เข้าใจว่าถนนสายเก่าไต่มาจากทางนั้น อุโบสถวัดเลยหันหน้าไปทางทิศเหนือนั้น (หรือผมหลงทิศ?) ปัจจุบัน ลานกว้างร่มโพธิ์ใหญ่ก็กลายเป็นอาเขตหรือไม้หมายเมืองของอำเภอไป เพราะชุมชนใหญ่อยู่ตรงนั้นมีร้านรวงขายสินค้า, อาหาร มีธนาคารและจุดจอดรถโดยสารประจำทาง ผมพูดว่าชุมชนใหญ่ แต่ขอให้คุณนึกภาพเมืองเล็ก ๆ ที่เห็นในฉากหนังคาวบอยที่คุณโปรดปรานไว้นะครับ ไม่ใช่นึกถึงตลาดเจ้าพระยาหรือชุมชนบางม่วง โดยส่วนตัว ผมชอบที่แบบนี้แหละครับ เล็ก-เล็ก เรียบ-เรียบ ง่าย-ง่าย ไม่วุ่นวาย ไม่เยอะ มีให้กินให้ใช้เท่าที่จำเป็นแก่การยังชีวิต ความไม่สมบูรณ์ของปัจจัยในการยังชีพ (ตามอัตตภาพ) นี่มันเคี่ยวคุณภาพชีวิตคนเรานะ คุณว่าไหม ไม่ว่าจะด้านไหน ความไม่สมบูรณ์หรือความขาดนั้น มันคือแรงบันดาลใจชั้นดีให้มนุษย์คิดค้นสร้างสรรค์ ทั้งยังจะเติมเต็มด้านในของชีวิตเขาอีกต่างหาก "ไม่เช่นนั้นพระพุทธเจ้าไม่ละทิ้งวิถีชีวิตโลกอันรุ่มร้อน จรไปหาความวิเวกสงบเย็นใต้ต้นไม้หรอก..." ๕๕๕…คุณเห็นด้วยกับตรรกะแบบกำปั้นทุบดินของผมไหม เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๑๔ ก.ย. ๒๕๕๗ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์

คุณพิบูลศักดิ์ลงภาพสีน้ำงาม ๆ และถ้อยคำเพราะ ๆ ใน เฟซบุค
เห็นแล้วชอบมาก ๆ ขออนุญาตเอามารวมกับบล็อกนี้ด้วยกันค่ะ


	ใครช่างสังเกต จะเห็นมดตัวหนึ่ง เกาะอยู่ตรงมุมขวาบนภาพ สงสัยมันได้กลิ่นหอมของดอกไม้กระมัง


	ตัดผม ตัดคุณ ตัดใจ ตัดเขา ตัดเธอ ตัดใคร ตัดยาก ตัดเย็น เข็ญใจ ปลงแล้ว ก็ไป ตัดผม


	สิ่งประเสริฐสุด ที่จิตวิญญาณแห่งมนุษย์ ได้กระทำในโลกนี้ คือการดูและบอกสิ่งที่เห็นได้ ด้วยวิธีเรียบง่ายที่สุด ผู้คนนับร้อยอาจพูดคุยกับผู้คนที่คิดเป็น และผู้คนอีกนับพันที่อาจคิดให้กับคนที่อาจเห็น การเห็นอย่างแจ่มแจ้ง เป็นกวี เป็นปรัชญา เป็นศาสนา- ทุกอย่างเป็นหนึ่งเดียวกัน จอห์น รัสกิน ความเรียบง่ายไร้กาลเวลา จอห์น เลน เขียน สดใส ขันติวรพงศ์ แปล ทัศนียภาพแห่งกวีนิพนธ์ยามเช้า มาชา สีน้ำบนกระดาษ 28x38cm.


	ฉันคือสวนดอกไม้ในความเดียวดายของเธอ ดูอาร์ตเวิร์คเก่าๆแล้วเหงาใจขึ้นมาจริง ๆ ตั้งสติ นิ่ง ๆ แล้วสวดภาวนาให้เอาชนะอุปสรรคทุกสิ่ง


	ขออนุญาตคุยกับแฟนนักอ่านเป็นการเฉพาะ (ถ้าเขียนรู้เรื่องดีก็จะถือเป็นคำนำหนังสือเสียเลย) ฉันคือสวนดอกไม้ในความเดียวดายของเธอ ชวนให้คิดว่าเป็นชื่อนวนิยายรักหักอกใช่ไหม ทำไงได้ ผมจะเปลี่ยนชื่อใหม่อย่างไร ใครต่อใครก็ปักใจแต่ชื่อนี้ (อาจเป็นเพราะมันมีที่มาจากบทเพลงรักของผม) หนังสือเล่มนี้รวบรวมเรื่องที่ผมเขียนเกี่ยวกับ- "ดอกไม้ในความคิดถึง" ดอกไม้ที่ผมได้พานพบและผูกพัน รวมทั้งหมด ๕๐ กว่าตอน เกรงว่าจะหนาและราคาแพงไป เพราะดำริจะพิมพ์สี่สี จึงแยกเป็นสองเล่ม เล่มหลังก็น่าจะชื่อ "เธอคือดอกไม้ในความเดียวดายของฉัน"(เป็นอันว่าความเดียวดายหายกัน คิดไว้ดังนี้ อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ ตามประสาคนโลเลใจง่ายและหูเบา)


	ฉันคือสวนดอกไม้ในความเดียวดายของเธอ ต้องขอโทษคุณผู้อ่านถ้าทำให้ท่านรอคอย ทีแรกสำนักพิมพ์"พเนจร"จะจัดพิมพ์ แต่ผู้เขียนก็โลเลจับจดแถมเกิดความไหวหวั่นไม่เชื่อมั่นในผลงานตัวเอง เกรงว่าจะทำให้ฐานะกระยาจกเข็ญใจลงไปอีก แต่กลัวเสียหน้า จึงเลี่ยงไปว่าฝีมือวาดภาพยังไม่ถึง สำนักพิมพ์จึงไปจ้างศิลปินมาวาดภาพประกอบใหม่ทั้งหมด หมดเงินก้อนโตไป ตอนนั้นก็เกิดมีสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งสนใจใคร่จัดพิมพ์ ความมั่นใจผู้เขียนก็กลับคืนมา ตกลงปลงใจ และไปบอกศาลาน้องคนจัดอาร์ตเวิร์คที่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยอมเสียค่าจัดทำ แต่น้องเขาก็มีน้ำใจยิ่งนัก ไม่ขอรับค่าแรงใดๆทั้งสิ้น คะยั้นคะยอหนักเข้า ก็ขอแค่ภาพเขียนเล็กๆตอบแทนสักภาพก็พอ กำลังจะจัดส่งต้นฉบับให้บรรณาธิการ ก็มีพรายกระซิบมาบอกว่า สำนักพิมพ์ดังกล่าวที่ว่านั้นง่อนแง่นเต็มที เบี้ยวค่าเรื่องนักเขียนเปรอะไปหมด ผู้เขียนซึ่งใจฝ่ออยู่แล้ว ฝ่อหนักเข้าไปอีก หมดอารมณ์ ทิ้งต้นฉบับไว้เดียวดายเป็นเวลานาน และพาลไปถึงเล่มอื่นๆที่ตระเตรียมจะออกต่อเนื่องกันไป (ช่างใจเสาะแท้) (อ่านต่อฉบับหน้า)


	ฉันคือสวนดอกไม้ในความเดียวดายของเธอ ขออนุญาตคุยกับแฟนนักอ่านเป็นการเฉพาะ (๓) ขณะที่ผู้เขียนอ่อนเปลี้ยเพลียใจอยู่นั้น เรื่องสลดหดหู่ประดาก็ตั้งกองพาเหรดมา ล้วนแล้วแต่แรงและเยอะจวนเจียนสติแตก อ้อ ลืมเล่าว่า ก่อนหน้าที่จะทำอาร์ตเวิร์คที่เห็นอยู่นี้ หลังจาก ริมฝั่งแม่น้ำหัวใจสลาย ออกได้ไม่นาน ก็ได้ส่งหนังสือเล่มนี้ไปให้ช่างทำอาร์ตเวิร์ค (ที่เป็นเพื่อนของเพื่อน) จัดทำมาก่อน กะว่าจะทิ้งระยะสักเดือน ก็จะออกเล่มนี้ รออาร์ตเวิร์คเสร็จสรรพเรียบร้อยด้วยใจระทึกอยู่นานร่วมเดือน จู่ ๆ เพื่อนของเพื่อนที่ว่ายอดฝีมือนั้น ก็พลันเปลี่ยนใจ ไม่ว่าง งานล้นมือ(คือไม่อยากทำ)ซะงั้น อือม์ ไม่รู้จะเล่าทำไมเรื่องอุปสรรค ที่ผ่านพ้นไปแล้ว ไม่เกิดมรรคผลอันใด ดีแต่จะลดทอนกำลังใจ (และกลายเป็นตาแก่ขี้บ่นไปได้ง่าย ๆ) สรุปแว่...สู้ ๆ ถ้าเอาชนะเมล์เจ้ากรรมนายเวร เพียรพยายามกดส่งต้นฉบับให้สำนักพิมพ์ ได้สำเร็จลุล่วงในวันนี้ แม้จะไม่ทันงานหนังสือ แต่ปลายเดือนตุลาคมนี้ ท่านน่าจะได้อ่าน ฉันคือสวนดอกไม้ในความเดียวดาย (ของผู้เขียน) เสียที บอกเล่าเก้าสิบให้แฟนานุแฟนฟังเพียงเท่านี้

บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ

บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100

Free TextEditor

Create Date : 14 กันยายน 2557

Last Update : 14 กันยายน 2557 22:25:47 น.

0 comments

Counter : 1847 Pageviews.