ลูกนักโทษ เกิดในคุก
ตนเองไม่ได้ทำผิดอะไร มีสิทธิเข้าออกได้
แต่ด้วยความที่เกิดมาแล้วมีสิทธินั้น
และก็มิได้เห็นคุณค่าใดๆในสิทธินั้น
ทั้งๆที่ประตูคุกก็เปิดอ้าอยู่
แต่ไม่เคยคิดจะออกไปทั้งๆที่ออกได้
จนเปลี่ยนพัศดีเรือนจำคนใหม่
กฎระเบียบใหม่ ไม่อนุญาตให้ใครๆเข้าออกคุกได้อีก
ถึงเวลานั้นลูกนักโทษนั้นจึงร้องแรกแหกกระเชิง
อ้างว่าตนเคยได้สิทธินี้มาก่อน
ตอนนี้ตนต้องการจะออกแล้ว ไม่อยากอยู่ในนี้แล้ว
แต่ได้รับคำตอบว่า สิทธิของเจ้าหมดไปแล้ว
หมดไปในวันที่...ศาสนาในพระสมณโคดม สิ้นสุดลง...
เจ้าจะต้องอยู่ในนี้ไปอีกชั่วกาลอันยาวนาน
จนกว่าจะมีผู้มีบารมีมาเปิดประตูให้อีกครั้ง
ตอนเจ้าได้สิทธินั้นอยู่ แต่กลับไม่ใช้สิทธิในเวลาที่ยังมีโอกาส
แล้วจะมาร้องขอความเห็นใจจากใคร..
เจ้าคนเขลา
คนอย่างเจ้าสมควรอยู่ในนี้ล่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
