มีผู้หญิงผู้ชายคู่หนึ่ง ไปเดินเที่ยวกันในป่า
เดินเที่ยวชมนกชมไม้ ชมธรรมชาติกันในป่า
เดินจูงมือกันไป กระหนุงกระหนิงน่ารัก
หลังจากเดินเข้าไปในป่าลึกไปเรื่อยๆ ก็มีเสียงร้อง

'..เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก..'

ผู้หญิงพอได้ยินเสียงร้องก็ยิ้มอย่างมีความสุข

"โอ้..ป่านี้มันธรรมชาติจริงๆ คุณลองฟังดูสิ
เป็ดที่นี่ร้องเพราะจริงๆเลย"

ผู้ชายหันมามองหน้า "..ไก่!.."

แล้วก็เดินกันต่อไป
เดินจูงมือกันไปกระหนุงกระหนิงต่อไป
เสียงก็ดังขึ้นมาอีกในป่านั้น

'..เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก..'

ผู้หญิงก็ยิ้มอย่างมีความสุข

"โอ...ในป่านี้คงมีอาหารเหมาะสมจริงๆ
เสียงมันได้สดใสจริงๆนะเป็ดที่นี่"

ผู้ชายหันไปมองหน้าอีกครั้งนึง
มองหน้าแบบเหยียดหยามแบบโง่ๆ

"นี่แยกไม่ออกหรือไงว่าอะไรเป็ดอะไรไก่ หืม! บ้าจริงๆ!"

แล้วก็เดินกันต่อไป

ผู้หญิงเริ่มซึม

'..เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก..' ก็ดังต่อไป

ครั้งนี้ผู้หญิงกำลังจะพูดอะไร
แต่ผู้ชายหันมามองหน้า แล้วก็เงียบ

เธอไม่พูดอะไร

แล้วซักพักน้ำตาก็เริ่มไหล

เธอแอบไปเช็ดน้ำตา
ไม่อยากจะให้แฟนเห็นเพราะกลัวแฟนจะไม่สบายใจ

ระหว่างที่เดินต่อไป เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก ก็ยังดังขึ้นมาอีก

ผู้หญิงเงียบกริบ
ไม่แสดงอาการใดใดทั้งสิ้น

ครั้งนี้ผู้ชายหันมายิ้มแล้วก็บอกว่า
"อื้มมม.. เป็ดมันร้องเพราะจริงๆอย่างคุณว่าแฮะ"

ผู้หญิงหันมามองหน้าแล้วก็ยิ้ม

แล้วก็เดินจับมือกัน แล้วก็เดินต่อไป

ผู้ชายเริ่มนึกในใจว่า
จะไปสนใจทำไมว่ามันเป็ดหรือมันไก่
คนที่เราต้องสนใจคือคนที่กำลังเดินอยู่ข้างเราต่างหาก
มันจะเป็ดก็ช่างมัน จะไก่ก็ช่างมัน

แต่วันนี้พวกเราเจ้าเหตุเจ้าผลกันเกินไปรึเปล่า
จะเอาชนะคะคานกันให้ได้เกินไปรึเปล่า

คนที่เราต้องดูแลห่วงใยเอาใจใส่
อาจจะไม่ได้ต้องการสิ่งนั้นก็ได้