หลังจากนั้นนางก็เริ่มต้นเลกเชอร์ข้าพเจ้า พร้อมกับถามคำถามเกี่ยวข้องกับประวัติมนุษยชาติไปเรื่อยๆ ข้าพเจ้าเริ่มรำคาญ แต่ดูหน้านางแล้วข้าพเจ้าก็เห็นใจ อากาศร้อนไม่ใช่เล่น นางเลกเชอร์มาแล้วกี่คน ภาษาของนางบอกให้รู้ว่านางคือคนจีนแผ่นดินใหญ่ ภาษาอังกฤษไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ ดูแล้ว ถ้าศรัทธาไม่แรงจริงนางคงไม่มาอยู่ตรงนี้ ข้อมูลบางอย่างที่นางเล่าทำให้ข้าพเจ้าอึดอัดใจ เพราะอะไรข้าพเจ้ารีบถามตัวเองทันที แล้วก็สะกดใจให้ฟังสิ่งที่นางเชื่อ ไปๆ มาๆ กลายเป็นว่าข้าพเจ้าก็สนใจในการสังเกตอารมณ์ตัวเองว่าจะเปิดรับหรือต่อต้านมากกว่าเลกเชอร์ของนาง

แต่จนแล้วจนรอดนางก็พูดไม่จบซะที ข้าพเจ้าอดคิดไม่ได้ว่า .. ไม่น่าเลยกู ถ้ามาแบบหนังสือเล่มเล็กๆ ประเภทว่า จงแสวงหา หรืออะไรอย่างนั้นข้าพเจ้าคงไม่เสียท่า ไม่ใช่ว่าข้าพเจ้ารังเกียจแบ่งแยกศาสนา แต่เป็นเพราะข้าพเจ้าสนใจต่างหาก ด้วยเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงมักจะเข้าหาด้วยตัวข้าพเจ้าเอง แต่จะหนีสุดตัวเมื่อเจอการยัดเยียดให้รับด้วยเทคนิคต่างๆ ซึ่งเทคนิคเหล่านั้นอาจมีผลดีกับบางคน ซึ่งไม่ใช่ข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าฟังด้วยความอดทน แต่ก็อดชื่นชมนางไม่ได้ ความมานะของนางดีเลิศ แล้วความคิดภายในก็หลุดออกมาเป็นคำพูด ข้าพเจ้ากล่าวชมในความศรัทธาของนาง ความตั้งใจของนาง และความมานะของนาง แต่ข้าพเจ้าไม่พร้อมรับและข้าพเจ้าต้องขอตัว แต่นางและเพื่อนนางที่มาจากไหนไม่รู้ไม่ให้ไป

นางต้องการเบอร์โทรศัพท์ของข้าพเจ้าเพื่อโทรนัดเวลาให้ข้าพเจ้ามาฟังเลกเชอร์เกี่ยวกับคัมภีร์ ข้าพเจ้ายิ้มให้นางเพื่อกลั้นโกรธ แล้วบอกนางว่าข้าพเจ้าไม่พร้อม พร้อมเมื่อไหร่ข้าพเจ้าเดินเข้าหาเอง (พร้อมในที่นี้คือเมื่อเกิดอยากจะรู้ขึ้นมา) แต่นางก็ยังไม่ปล่อย ข้าพเจ้ามองหน้าพวกนางอย่างอ่อนใจ พลางคิด นี่แหละหนา โลกนี้ถึงมีสงครามศาสนา ไม่ใช่ศาสนาหรอกที่มีปัญหา แต่ศาสนิกต่างหากที่ดึงดันกระทั้นกระแทก

ข้าพเจ้ามองหน้าพวกนางแล้วบอกเสียงหนักแน่นว่าไม่ ข้าพเจ้าสนใจเรื่องศาสนาและศาสนาเปรียบเทียบมานาน เรียนทั้งศาสนาและปรัชญา ข้าพเจ้าเชื่อในทุกสิ่งทุกอย่างและไม่เชื่อในทุกสิ่งทุกอย่าง ข้าพเจ้าขอใช้วิจารณญาณของข้าพเจ้าในการเลือกรับ เลือกฟังข้อมูลต่างๆ ในเวลาที่เหมาะสมด้วยตัวข้าพเจ้าเอง

ข้าพเจ้าร่ำๆ จะบอกพวกนางว่าข้าพเจ้าชิงชังสิ่งที่พวกนางกระทำ แต่เมื่อเห็นแววตาจ๋องๆ จากพวกนางแล้วข้าพเจ้าก็เปลี่ยนใจยิ้มให้ Have a good day. ข้าพเจ้าพูดแล้วเดินจากไปเงียบๆ