มิเชลเคยฝันถึงชั่งไห่ในเบอร์ลิน ค่ำคืนหนึ่งกับหนังสือ Shanghai Baby ของ Wei Wei (หนังสือที่ถูกทางการจีนแบนและเผาเพราะทำลายชื่อเสียงวัฒนธรรมจีน)

ในหนังสือชีวิตในเซี่ยงไฮ้แสนจะอินดี้ ฮิป ปาร์ตี้ แฟชั่น พังก์ ในวันคืนเหล่านั้นในเมืองแสนฮิปของเยอรมันนี มองเห็นสาวๆใส่กี่เพ้า มือมีพัดขนนก แต่งหน้าจัด สูบซิก้าห์ เซย์ฮัลโหล พ่อหนุ่ม! หัวเราะต่อกระซิก ก้าวขึ้นรถลีมูซีนคันยาวเตรียมไปปาร์ตี้แบบสาวสังคมชั้นสูง

เพราะขึ้นชื่อว่า เซี่ยงไฮ้ มันช่างหรูเริศ เจิดจ้า จนแสบตา โอ ชั่งไห่

"แชดกับตึกทรงยุโรปในเมืองเซี่ยงไฮ้ ที่ทำให้เราคิดถึงเมลเบิร์นในออสเตรเลีย"

มิเชลไม่เคยคาดคิดว่าจะมีโอกาสได้มาใช้ชีวิตที่เมืองจีน

เซี่ยงไฮ้ในนิยายเล่มนั้น ทำให้ฝันถึงเซี่ยงไฮ้ในแบบที่ชีวิตผกผันในยุโรป สิ่งที่เหมือนกันจริงๆคือ "ควันบุหรี่" ในบาร์ ( แต่ในจีนนี่ แม้แต่ในห้องนั่งเล่นของโฮสเทลก็ยังอบอวลไปด้วยควันบุหรี่ ดีไม่ดีในรถ ในเรือ ในสถานีรถไฟ ย้ำเลยว่า ทุกที่ ฮ่า)

แต่มิเชลก็ได้แวะไปเยี่ยมเยือนเมืองที่เคยได้ฝันไว้ หลังจาก สิบปี ที่ได้อ่าน ชั่งไห่เบบี้ จบไปหลายรอบ ทั้งเล่มแปลไทย และอังกฤษ (แถมๆ เยอรมันในห้องสมุด) หลังจากไปใช้ชีวิตอีกหลายต่อหลายประเทศ จนกระทั่งมาอยู่เมืองจีนได้ปีกว่า แม้ว่าจะเป็นแค่เซี่ยงไฮ้วันเดียว ระหว่างทางกลับจากไทย แต่คิดว่าคงได้แวะไปอีก เพราะอยู่ห่างจากเมืองจินหัวที่อยู่แค่สองชั่วโมงรถไฟหัวกระสุน (ดี เทรน)

"มิเชลกับแชด ที่ เดอะบันด์"

เซี่ยงไฮ้ในความเป็นจริง ไม่ได้ต่างอะไรกันมากจากเมืองใหญ่ๆหรือขนาดกลางที่พัฒนาแบบก้าวกระโดดในจีนที่เคยไป (ปักกิ่ง ซีอาน หังโจว บลาๆ) และเมืองที่อยู่ ณ ตอนนี้ (จินหัว)

รถมากมาย ตึกรามสูงเยอะแยะ มีแหล่งเสื่อมโทรม (โดยเฉพาะแถบโฮสเทลที่พัก) แมคโดนัลด์ ช๊อปปิ้งมอลล์ มีแหล่งช๊อปปิ้ง มีแหล่งท่องเที่ยวสวยงาม อย่างในรูปมี The bund   หอไข่มุก มีตึกรามมากมายทรง "ฝรั่งเศส" (แต่อย่าเข้าไปดูข้างในว่าเขาใช้ชีวิตอยู่อย่างไร แน่นอนไม่มีอะไรเหมือนฝรั่งเศส) 

มีชาวต่างชาติมากมาย ทั้งที่อยู่อาศัยทำงาน (่เช่นเราๆ) และนักท่องเที่ยว มี "ภาษาอังกฤษ" ที่คนพูดได้อยู่บ้าง ออกจะประทับใจ (เพราะเมืองที่อยู่หาคนพูดอังกฤษแทบไม่ได้) และภาษาอังกฤษตามป้ายนู่นนี่นั่น อย่างเมืองท่องเที่ยว เมืองเศรษฐกิจ ที่แม้แต่พี่ใหญ่แบบจีน ก็ยังต้องคำนึงถึงเรื่อง "อุปสรรคด้านภาษา" ที่ต้องอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยว

มิเชลมองไปรอบๆ ยังคงเห็นกางเกงชั้นใน ยกทรงอะไรมิต่ออะไรตากกันเป็นพรืด บ้างก็เสียบไม้แขวน เป็นพันๆไม้ยื่นออกมาจากช่องหน้าต่างบนตึก ( รับรองว่าผู้ชายไทยไม่กล้าเดิน เพราะห้อยพระ) บ้างก็แขวนอยู่ตามเสาข้างถนน แม้แต่บนต้นไม้ก็มี "กางเกง เสื้อ" แขวนอยู่ กลายๆเหมือนต้นคริสมาส  ก็แอบถอนใจ เห้อ นี่เราอยู่เมืองจีน welcome to china! feel damn like home!

ที่สะดวกคือเซี่ยงไฮ้มีรถไฟใต้ดินไปรอบเมืองเหมือนๆ ปักกิ่ง มีไปถึงสถานีรถไฟ สถานีรถบัส สนามบินทั้งสองสนามบิน ( แต่ปิดตอนสี่ทุ่ม ไฟลท์เราลงเที่ยงคืน ต้องออกไปขึ้นรถบัส อัดกันไปกับอีกหลายสิบชีวิต กลิ่นไส้กรอกรมควันหึ่งเจียนจะเป็นลม รถฉวัดเฉวียนจนคิดถึงนาทีเฉียดตาย ลงไปแล้วต้องพยายามหลีกเลี่ยงแท๊กซี่ป้ายดำที่พยายามจะพาเราไป "ไหน" ก็ไม่รู้ด้วยราคาแพงหูฉี่ และกว่าจะถึงโฮสเทล เขาก็ "ขาย" ห้องที่เราจองไปแล้ว เหอะๆๆๆ)

คราวหน้าเราจะไปเซี่ยงไฮ้อีกครั้ง ให้เวลากับหล่อนสักสองสามวัน เพื่อค้นหาความฝันครั้งนั้นที่ได้อ่านและหลงใหลกับ "ชั่งไห่เบบี๋"

แล้วจะมาคุยกันอีกทีว่าความฝันในครั้งนั้น จะยังคง "อยู่" หรือ "ไป" ในความเป็นจริง :)

มิเชล

หญิงต่างชาติที่เป็น Bangkok Baby

สามทุ่มสี่สิบเจ็ด

จิวหัวซิตี้ เจ้อเจียง