มิถุนายน 2560

ฉันตัดสินใจสร้างบล็อกนี้ขึ้นเพื่อใช้พูดสิ่งที่อยู่ในใจแต่ไม่อาจจะที่จะพูดออกไปได้ เนื่องจากมันอาจจะทำให้ความเข้าใจหรือความสัมพันธ์ของเรามีจุดดำๆและรอยร้าวเกิดขึ้น....

เธอ...ผู้ไม่ค่อยแสดงออกว่ากำลังนึกหรือคิดอะไรอยู่ 

ฉัน... คนที่มักจะพูดและแสดงออกในทุกๆความรู้สึกที่มี

ในทุกๆเรื่องราวระหว่างเรา ทั้งสุข เศร้า ทะเลาะ ไม่เข้าใจ หรืออะไรก็แล้วแต่ มันเข้ามาแล้วก็ผ่านไป แต่บางครั้งมันก็ได้ทิ้งร่องรอยไว้ภายในใจของเราทั้งคู่ ทุกๆครั้งที่ฉันสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ฉันมักจะพยายามถามออกไปเสมอๆแต่คำตอบทุกครั้งที่ได้กลับมาคือ "ไม่มีอะไร"

ฉันเฝ้าคอยถามตัวเองทุกครั้ง ว่าเพราะอะไรฉันถึงไม่เคยได้รับการแบ่งความความทุกข์จากเธอเลย? ถ้าหากคิดแบบคนที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งดอกลาเวนเดอร์นั้นก็คงเป็นเพราะ เธอรักฉันมากจนไม่อยากให้รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย

แต่เธอจ๋า... ชีวิตคู่นั้นเมื่อได้ตกลงแล้วว่าเราจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน เมื่อมีอะไรที่มันพาให้ใจไม่เป็นสุข มันก็ควรจะปรึกษาหารือช่วยกันหาทางออก เมื่อเธอเงียบเฉย รู้ไม๊ว่าฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่นที่ไม่ควรจะได้มารับรู้สิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่ได้เลย

ในทุกๆวันที่ฉันสังเกตเห็นแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความไม่สบายใจของเธอ ฉันอยากจะช่วยคิดช่วยแบ่งเบาเหลือเกิน หรือตัวฉันเองที่ทำตัวให้เธอไม่รู้สึกอยากจะระบายหรือฝากเรื่องราวแย่ๆไว้ด้วย

หรือเพียงเพราะจริงๆแล้ว ในทุกๆวันที่ผ่านมาเธอยังคงนึกถึงและเฝ้ารอแต่ "เค้าคนนั้น...ผู้ที่ทิ้งเธอไป"