เสียงคลื่นซัดฝั่งดังแทรกเสียงดนตรีกลายเป็นท่วงทำนองอันไพเราะอย่างประหลาด ปรัชญ์ยืนกอดอก ทอดสายตาออกไปไกลลิบ เห็นแสงสว่างเรื่อเรืองจากเรือประมงอยู่เป็นจุดๆ แต่ใจของชายหนุ่มกลับกระหวัดไปถึงซันดา ตั้งแต่มาถึงเกาะช้าง ฟ้ารุ่งก็เกาะเขาแจ ทำให้โอกาสที่จะได้เข้าไปใกล้ชิดซันดาแทบจะไม่มีเลย ครั้นจะตีมึนปล่อยให้สองสาวเผชิญหน้ากันก็กลายเป็นก่อสงครามเสียนี่ แต่จะว่าไปการตั้งตัวเป็นศัตรูของทั้งคู่ก็ทำให้เขาแปลกใจอยู่ไม่น้อย ในเมื่อความทรงจำของเขาบ่งบอกว่า ก่อนหน้านี้ซันดากับฟ้ารุ่งเคยเป็นเพื่อนรักกันมาก่อน ถึงแม้ว่าจะอยู่ต่างมหาวิทยาลัยแต่ทั้งสองคนก็ชอบอะไรคล้ายๆกัน ทำให้ได้พบเจอกันตามงานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นกีฬามหาวิทยาลัย หรืองานประชันกลอนสดที่มักจะจัดขึ้นในวันสำคัญต่างๆอยู่เสมอ พอบ่อยครั้งเข้าทั้งสองจึงสนิทและกลายเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย แล้วเหตุใดหนอที่ทำให้ทั้งสองแตกคอกัน หรือจะเป็นเพราะตัวเขาเองที่เป็นชนวนเหตุ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็เป็นเรื่องที่น่าละอายมากทีเดียว เขารักซันดา แต่กลับต้องเข้าไปจีบฟ้ารุ่งตามที่เพื่อนรักขอร้อง สุดท้ายเขาก็ต้องเสียซันดาไปโดยไม่ทันได้อธิบายความจริงใดๆเลย หลังเรียนจบหญิงสาวก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เมื่อเขาตามหาเธอโดยเช็คจากทะเบียนราษฎร์ก็พบว่าครอบครัวของซันดาย้ายออกไปแล้ว ความเสียใจในครั้งนั้นทำให้ปรัชญ์สำมะเลเทเมาอยู่พักหนึ่ง ฟ้ารุ่งจึงเสนอตัวเข้ามาเยียวยาแผลใจ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะสำหรับเขา รักคือรัก เมื่อรักใครไปแล้วยากที่จะเอาคืน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม

“คิดอะไรอยู่คะปรัชญ์” เสียงของฟ้ารุ่งดังขึ้นทางด้านหลัง

ปรัชญ์กำลังจะหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้า แต่หญิงสาวก็เดินเข้ามาเกาะเอวเขาเอาไว้ พลางใช้มืออีกข้างชี้ออกไปยังท้องทะเลสีดำทะมึน “มองทะเลเถอะค่ะ ฟ้าอยากรู้สึกว่าโลกนี้มีแค่เราสองคน”

ชายหนุ่มหันไปมองดวงหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบพลางถาม “เมาแล้วหรือฟ้า”

ฟ้ารุ่งไม่ตอบคำถาม กลับใช้แขนอีกข้างโอบเอวของเขาเอาไว้พลางเอนศีรษะซบลงบนไหล่แกร่งแล้วเป็นฝ่ายตั้งคำถามแทน “ปรัชญ์รักฟ้าหรือเปล่า”

“รักสิ ฟ้าดีกับผมมาตลอด”

“รักแล้วทำไมต้องเลิกกับฟ้าด้วย รู้ไหมตั้งแต่เราคบกัน เลิกกัน จนมาถึงวันนี้ใจฟ้าก็ยังมีแค่ปรัชญ์ ไม่เคยมีคนอื่นเลย”พูดพลางน้ำตาของหญิงสาวก็พรั่งพรูออกมาเป็นสาย ทำให้น้ำเสียงของเธอสั่นไปตามแรงอารมณ์

“ฟ้า” ปรัชญ์เรียกชื่อพลางขยับตัวออกจากอ้อมกอด เขาหันไปเผชิญหน้าเธอ แล้วใช้สองมือจับไหล่บางเอาไว้ “ตั้งสตินะ เป็นอะไรไป”

ฟ้ารุ่งไม่หยุดการกระทำ กลับโผเข้าไปกอดร่างสูงก่อนระบายความในใจออกมาจนหมดสิ้น “ไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากพูด อยากบอกความรู้สึก ฟ้ารักปรัชญ์ รักตลอดมา ไม่เคยลืม”

“แต่ผม...”

“หยุด!” เธอสั่งเสียงแข็ง ก่อนผละออกห่างจากตัวเขา แล้วมองคู่สนทนาด้วยน้ำตานองหน้า “ปรัชญ์ไม่ต้องปฏิเสธว่ารักฟ้าแบบเพื่อน ไม่ต้องบอกว่ารักใคร ฟ้ารู้ว่าปรัชญ์รักซัน แล้วก็ยังพยายามให้มันมาทำงานที่สำนักพิมพ์ด้วย”

พูดจบเธอจึงหันหลังให้เขา มองไปทางชายหาด เมื่อเห็นผานิตและซันดายืนอยู่ห่างออกไปก็พยักหน้า จากนั้นผู้ช่วยของเธอจึงดึงมือซันดาเดินเข้ามาหาตามที่นัดหมายกันไว้

“นี่คุณพาฉันมาหาสองคนนี่ทำไม” เมื่อเดินฝ่าความมืดเข้ามาและเห็นชัดว่าบุคคลที่ผานิตพามาพบนั่นคือปรัชญ์และฟ้ารุ่งซันดาก็เริ่มโวยวาย

“บอกอฟ้ามีเรื่องจะคุยกับคุณ โตๆกันแล้วจะหลบทำไมล่ะ พูดกันให้รู้เรื่องสิ กลัวอะไร” ผู้ช่วยของฟ้ารุ่งเข้าข้างเจ้านายเต็มที่

“พี่นิดคะ ฟ้าขอตกลงกันสามคนได้ไหม บางเรื่องที่เราจะพูดกันมันเป็นความลับน่ะค่ะ” ฟ้ารุ่งหันไปบอกผู้ช่วยของตน

“ได้ค่ะ ยังไงพี่ก็เอาใจช่วยบอกอฟ้านะคะ” ผานิตทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินลับหายเข้าไปในงาน

“คุณกำลังจะทำอะไรเนี่ยฟ้า ให้คนของคุณพาซันมาทำไม” เมื่อต้องเผชิญหน้ากันสามคนแล้ว ปรัชญ์จึงเปิดฉากถามขึ้นก่อน

“ฟ้าอยากตกลงเรื่องรักสามเส้าของเราให้จบน่ะสิคะ” ฟ้ารุ่งยิ้มมุมปากหลังตอบ แล้วจึงหันไปทางซันดา “เธอก็รู้ใช่ไหมว่าปรัชญ์เขาดึงเธอเข้ามาทำงานที่เลิฟไลน์บุ๊คส์เอง”

ซันดาเชิดหน้ามองปรัชญ์ด้วยหางตาก่อนตอบ “ทำไมฉันต้องรู้ ในเมื่อคนที่ติดต่อให้มาทำงานคือคุณนาถลดา”

“อย่ามาทำเป็นใสซื่อหน่อยเลย แค่เห็นว่าปรัชญ์เป็นลูกอาดา คนมีสมองก็ต้องเดาได้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร” ฟ้ารุ่งแขวะ

“เอาละ ไม่ต้องเถียงกัน ผมเป็นคนขอให้คุณแม่ติดต่อซันมาเอง ผมอยากได้ซันมาทำงานด้วย” ปรัชญ์ตัดปัญหาด้วยการพูดความจริง

ซันดามองชายหนุ่มนิ่ง เวลานี้ใบหน้าของเขาดูเรียบเฉย จริงจัง ดวงตาคู่คมมองจ้องเธอไม่หลบ “ผมตามหาคุณมาตลอด ไม่เข้าใจทำไมคุณถึงทิ้งผม เพราะเรื่องฟ้าใช่ไหม”

“ปรัชญ์ คุณกำลังพูดอะไร คุณไม่เกรงใจฟ้าเลย นี่คุณง้อมันต่อหน้าฟ้าได้ยังไง” ฟ้ารุ่งโพล่งขึ้นอย่างหมดความอดทน เธอไม่เข้าใจปรัชญ์ ชายหนุ่มที่เป็นสุภาพบุรุษ ที่คอยห่วงใยความรู้สึกเธอหายไปไหน

เหมือนปรัชญ์จะเข้าใจความคิดของอีกฝ่าย เขาจึงเอ่ยขึ้นมาลอยๆ “ผมเห็นว่าฟ้าพาซันเข้ามาเคลียร์ ก็เลยคิดว่าควรจะพูดตรงๆทุกอย่างจะได้จบ ถ้ามัวอ้ำอึ้งมันก็คงเป็นวัวพันหลักไปเรื่อยๆ”

“ฉันไม่มีอะไรจะเคลียร์กับพวกคุณ” ซันดาตัดบท ทำท่าจะเดินหนี

ปรัชญ์รีบคว้าข้อมือหญิงสาวเอาไว้ “คุณยังไปไม่ได้นะซัน คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลย”

ซันดาหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าและตอบด้วยเสียงดังลั่น “อยากฟังมากใช่ไหม ฉันไม่ได้รักคุณเลยตั้งแต่ต้น ฉันไม่ชอบผู้ชาย เข้าใจมั้ย ฉันชอบผู้หญิง!”

“ผมไม่เชื่อ ตอนนั้นซันรักผม” ปรัชญ์เถียงและยังกำข้อมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ฟ้ารุ่งยิ้มมุมปาก “หยุดโกหกได้แล้วซันดา เธอก็รู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง”

ปรัชญ์หันขวับ “คุณรู้อะไรมาฟ้า”

ฟ้ารุ่งหัวเราะ “ก็รู้ความลับของซันดาไงคะ ปรัชญ์คงจะจำได้ว่าเมื่อก่อนฟ้ากับซันสนิทกันแค่ไหน”

ซันดาหันมองฟ้ารุ่งนิ่ง เธอพยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติ พลางกัดริมฝีปากแน่น ตั้งสติบอกตนเองว่าเหตุการณ์นี้จะต้องมาถึงสักวัน เธอต้องรับมันให้ได้ แต่ถึงกระนั้นลำคอของเธอก็ยังแห้งผาก เช่นเดียวกับหัวใจที่มันแห้งโหยเหลือเกิน

‘ช่างสิ ปรัชญ์จะเข้าใจว่าอย่างไรมันก็ไม่มีผลต่อเธอ เธอไม่ได้รักเขาแล้ว เราเลิกกันไปนานแล้ว เขาไม่ได้มีความสำคัญอะไร’หญิงสาวพยายามเตือนสติตนเอง

“ผมอยากฟังจากปากซัน” ปรัชญ์ยืนยัน

“จะยอมพูดเร้อ กล้าพูดหรือเปล่าล่ะซัน” ฟ้ารุ่งหัวเราะคล้ายขบขันเสียเต็มประดา

ซันดาเงยหน้าขึ้นมองอดีตคนรักด้วยแววตาปวดร้าว หัวใจของเธอร้าวรานไปหมดแล้วในเวลานี้ “ลืมมันเสียเถอะ ฉันไม่ได้รักคุณ”

ฟ้ารุ่งกระชากมือปรัชญ์ให้หลุดจากข้อมือของซันดาแล้วจึงแทรกตัวเข้าไปยืนกันระหว่างคนทั้งสอง “เธอก็บอกความจริงไปสิซันดา ว่าที่ทิ้งปรัชญ์ไปเพราะละอายใจที่ตอนคบกัน เธอไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น”

คำพูดของฟ้ารุ่งทำเอาซันดายืนแข็งทื่อ ขณะที่ปรัชญ์เองก็รู้สึกเหมือนถูกของแข็งทุบศีรษะเต็มแรง ต่างก็นิ่งอึ้งไปนาน จนฟ้ารุ่งพูดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง “ฟ้าไปเจอซันดาอยู่บนเตียงกับผู้ชาย ฟ้ารับการกระทำนี้ไม่ได้เราถึงทะเลาะกันใหญ่โต และเลิกคบกันไปในที่สุด ปรัชญ์เข้าใจหรือยังคะ ว่าผู้หญิงที่คุณรักนักรักหนาไม่มีค่าอะไรเลย”

“จริงเหมือนที่ฟ้าบอกหรือเปล่าซัน” ปรัชญ์ถามซ้ำ เขารอฟังคำตอบจากเธอ รอให้เธอบอกว่านั่นคือเรื่องเข้าใจผิด เขาพร้อมที่จะเชื่อเสมอ

ทว่าซันดากลับเงยหน้าขึ้นตอบเขาทั้งน้ำตา “ใช่ แต่ไม่ต้องถามนะว่าเพราะอะไร ฉันไม่รู้”

“ที่ผ่านมาผมรู้สึกผิดมาตลอด คิดว่าที่คุณหายไปเพราะเรื่องฟ้า แต่จริงๆแล้วคุณกลับ...”ปรัชญ์ตัดพ้อด้วยใจที่เจ็บปวด

น้ำตาของซันดาไหลริน “ใช่ เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับฉันซะ”

สิ้นคำหญิงสาวก็รีบหันหลังวิ่งออกไปจากจุดที่ยืนอยู่ เธอวิ่งไปตามชายหาดโดยไม่สนใจกระแสคลื่นที่เคลื่อนเข้ามากระทบฝั่ง เวลานี้หัวใจของซันดากำลังแหลกสลาย เธอตอบตนเองไม่ได้ว่ามันคือความอายหรือเพราะเธอยังแคร์เขา...คนเคยรัก

จนหลับหูหลับตาวิ่งมาถึงมุมหนึ่งที่แสนสงัด เธอหยุดวิ่งแล้วนั่งคุกเข่าลงกับผืนทราย ปล่อยให้น้ำตารินไหลอาบสองแก้ม กระแสคลื่นสาดกระเซ็นเข้ามาโดนร่างบางจนเปียกปอน แต่ซันดาก็มิได้รู้สึกรู้สม ความรู้สึกทั้งเจ็บและอายประดังเข้ามาราวกับห่าฝน

“ซัน” เสียงเรียกของใครบางคนดังอยู่ทางด้านหลัง

หญิงสาวหันไปอย่างช้าๆ แทบไม่เชื่อสายตา ปรัชญ์ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก

“ตามมาทำไม” เธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น

ปรัชญ์เดินเข้ามาหา แล้วคุกเข่าลงตรงหน้า เขาจับไหล่บางคู่นั้นเอาไว้ ตรึงให้ร่างระหงเผชิญหน้า “ผมรู้จักคุณดี ผมเชื่อว่ามันเป็นความผิดพลาด ลืมมันเถอะนะ แล้วมาเริ่มต้นใหม่”

ดวงตาพร่าพรายของหญิงสาวไหวระริก ริมฝีปากของเธอสั่น ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจนจุก ซันดาร้องไห้จนตัวโยน จริงอยู่คำพูดของเขาทำให้เกิดความปีติ แต่เธอยังจะเห็นแก่ตัวอย่างนั้นได้ลงคอหรือ

ปรัชญ์ดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดเอาไว้ พลางปลอบประโลม “ไม่มีวันเลวร้ายนั้นอีกแล้ว วันนี้คุณมีผมอยู่ข้างๆ ผมรักคุณนะซัน ลืมทุกอย่างเสียเถอะ”

ไม่มีคำตอบจากปากของหญิงสาว นอกจากน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้มนวล เวลานี้เธอซบหน้ากับอกเขา แม้เสียงคลื่นจะดังกลบเสียงอื่นทั่วบริเวณ แต่เสียงที่ซันดาได้ยินชัดที่สุด คือ เสียงเต้นของหัวใจในอกกว้างของผู้ชายที่เพิ่งบอกรักเธอไปหยกๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[จบตอน]