นวนิยายริษยาซ่อนรัก บทที่ ๑๐ รื้อฟื้น

“พนักงานไปไหนหมดคะ ถึงปล่อยให้นางในวรรณคดีต้องออกมาตักอาหารเองแบบนี้” ฟ้ารุ่งเอ่ยขึ้นขณะเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะวางอาหารซึ่งจัดเป็นบุฟเฟ่ต์

นางในวรรณคดีหันมายิ้มพลางตอบด้วยความเอ็นดู “เรามาเที่ยวกันนี่จ๊ะ ป้าก็เลยห้ามคนอื่นมาดูแล ต่างคนต่างดูแลตัวเอง แม้แต่ปรัชญ์เองก็ห้ามมายุ่งเด็ดขาด ว่าแต่วันนี้หนูฟ้าสวยจังเลยนะ” ชมพลางคนพูดก็มองหญิงสาวรุ่นลูกซึ่งเวลานี้อยู่ในชุดสาวชาวจีนสีสันสดใส

“คุณป้าก็สวยมากเลยค่ะ ชุดอินเดียแบบนี้ ฟ้าเดาว่าน่าจะเป็นนางวาสิฏฐีใช่ไหมคะ”

“ใช้จ้ะ แล้วหนูล่ะ สวมชุดแบบจีนโบราณ มาจากเรื่องไหน”

ฟ้ารุ่งยิ้ม “มู่หลานค่ะ ฟ้าชอบ เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งดี”

นาถลดาพยักหน้า “มีแต่คนสวยๆ กรรมการคงตัดสินยากเลยทีนี้ อ้อ มัวแต่ตะลึงความสวยของหนูฟ้า ลืมแนะนำพี่รัมภา นามปากการัมภาลัยจ้ะ”

ฟ้ารุ่งรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายเนื่องจากรู้กิตติศัพท์ความเจ้ายศเจ้าอย่างของนักเรียนคนนี้ดี “สวัสดีค่ะพี่รัมภา ฟ้าได้ยินชื่อเสียงมานาน ดีใจที่ได้เจอกันนะคะ”

“หนูฟ้าเป็นบอกอสำนักพิมพ์ลูกหว้าจ้ะรัมภา เป็นเพื่อนปรัชญ์ด้วยก็เลยสนิทสนมกับครอบครัวเรามานานแล้ว” นาถลดาแนะนำ

รัมภาลัยมองหญิงสาวในชุดชาวจีนอย่างประเมิน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างออมคำว่า “สวัสดี”

“หนูฟ้าเขาเก่งนะ ไปเป็นบอกออยู่เมืองนอกเสียนาน เพิ่งจะกลับมาทำงานที่ไทยเราเมื่อไม่นานมานี้เอง ฝากฝีไม้ลายมือกับฝรั่งเขาไว้เยอะ ถึงอายุจะน้อยแต่ประสบการณ์ก็มาก”

“แหม คุณป้าก็อวยจนลอยฟ้าเลยนะคะ ฟ้าไม่ได้เก่งอะไรหรอกค่ะพี่รัมภา แค่หาประสบการณ์” ฟ้ารุ่งถ่อมตัวแต่ก็ยิ้มแก้มแทบปริ

รัมภาค่อยรู้สึกดีกับอีกฝ่ายมากขึ้น เธอชอบคบคนโปรไฟล์ดี ต่างฝ่ายต่างส่งเสริมกัน หากเกื้อหนุนกันไม่ได้ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องคบ เธออยู่คนเดียวได้ ชีวิตของเธอพบกับคนไม่จริงใจมากพอแล้ว เธอจึงไม่อยากเสียใจซ้ำซากเหมือนที่ผ่านมา

คนในวงการหนังสือต่างรู้ดีว่ารัมภามาจากตระกูลดัง และมีปู่เป็นถึงอดีตรัฐมนตรี เธอค่อนข้างเก็บตัวอีกทั้งมีเพื่อนน้อย คนทั่วไปจึงมองว่าเป็นคนเย่อหยิ่ง แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเหตุผลที่เป็นเช่นนั้น เพราะรัมภาเคยถูกเพื่อนรักใช้ความเป็นหลานรัฐมนตรีของเธอเป็นสะพาน เมื่ออีกฝ่ายสำเร็จดังใจหวังก็เหินห่างไป มิหนำซ้ำยังบอกว่าเธอนิสัยแย่ไม่น่าคบ รัมภาจึงกลัวการคบคนต่างสถานะเหลือเกิน นานวันเข้าจึงดูเหมือนจะเหยียดคนที่ฐานะด้อยกว่าตนอีกด้วย

“ดีแล้ว ประสบการณ์เป็นสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้ พี่ว่าคุณคิดถูกที่ใช้โอกาสในการตักตวงประสบการณ์” รัมภาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตรมากยิ่งขึ้น

ฟ้ารุ่งยิ้ม “ฟ้าก็คิดแบบนั้นค่ะ ถึงได้ทนอยู่เมืองนอกไปก่อนทั้งๆที่ใจคิดถึงเมืองไทยมากเลย แต่ก็ได้ประสบการณ์เยอะค่ะ”

“ป้าฝากพี่เขาด้วยนะฟ้า ขอไปคุยงานกับผู้ใหญ่หน่อย”นาถลดาฝากฝังพลางบุ้ยใบ้ไปยังโต๊ะวีไอพี

“ได้สิคะ ฟ้าจะได้ขอความรู้จากพี่รัมภา” บรรณาธิการสาวตอบพลางดึงมือนักเขียนชื่อดังเดินตามไปยังโต๊ะที่ได้จับจองเอาไว้ก่อนหน้า

จากนั้นทั้งสองจึงพูดคุยกันอย่างออกรส ราวกับรู้จักกันมาแรมปี ท่ามกลางเสียงเพลงที่ยังคงบรรเลงดังกระหึ่มและลมทะเลที่พัดเข้ามาไม่ขาดสาย

+++++++++++++++++++++++++++++++


ฐิติวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะเมื่อมองเห็นชายหนุ่มรุ่นพี่คนสนิทเดินเข้ามาในงาน จากนั้นจึงลุกขึ้นและเข้าไปทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “คารวะเจ้าชายอาหรับ”

หนุ่มในชุดเจ้าชายสีดำประดับเลื่อมทอง มีผ้าสีเดียวกันพันไว้รอบศีรษะหันขวับมาพลางหัวเราะ “ว่าไงโจรสลัด”
ฐิติก้มดูชุดโจรสลัดของตนเองแล้วหัวเราะบ้าง “ไหนว่าหาชุดแฟนซีใส่ตามมีตามเกิดไง ผมเห็นแต่ละคนจัดเต็มกันทั้งนั้นเลย แต่ที่อยากเห็นที่สุดคือบอกอซัน อยากรู้ว่าจะหล่อแค่ไหน”

“ได้ยินแพรบอกว่าจะใส่ชุดเจ้าชายเจ้าหญิง พี่ก็เลยหาที่โพกหัวซะหน่อย จะได้ไม่ใส่ชุดชนกัน”ปรัชญ์ตอบพร้อมกับมองไปยังบริเวณทางเข้างานซึ่งเวลานี้สิยาพรกับวิชกรกำลังควงคู่กันเข้ามาในชุดนักเรียนญี่ปุ่น ตามด้วยพงษ์พจน์กับนารินที่แต่งเป็นหนุ่มสาวสมัยร.5 ดูประดักประเดิดพิกล เนื่องจากท่าเดินของพงษ์พจน์นั้นดูตุ้งติ้งจึงไม่สง่างามเท่าที่ควร

“ว้า ผมนึกว่าจะได้เห็นบอกอซันแต่งตัวสวยๆ ที่แท้ก็เข้าอีหรอบเดิม เอ๊ะ คู่นั้นใคร” ว่าพลางฐิติก็เขม้นมองไปยังหนุ่มสาวในชุดเจ้าชายเจ้าหญิงที่กำลังเดินเข้างานมาพลางขมวดคิ้ว “รู้สึกคุ้นๆ”

ปรัชญ์มองตามแล้วจึงยืนอึ้งอยู่ครู่ใหญ่ ความทรงจำเก่าๆไหลบ่าเข้ามาในหัว รวมไปถึงรอยยิ้มของใครบางคนที่แม้จะผ่านไปนานหลายปีก็ยังจำได้เสมอ

“ซันกับแพรไง”เขาตอบเบาๆคล้ายคนใจลอย

ฐิติหันมองคนพูดพลางเลิกคิ้ว “สลับขั้วกันซะงั้น แพรใส่ชุดเจ้าชาย แล้วบอกอซันใส่ชุดเจ้าหญิง ว่าแต่เวลาแต่งหญิงนี่บอกอซันสวยมากเลยนะฮะ”

ปรัชญ์พยักหน้า “สวยสิ ซันเป็นคนไม่ชอบแต่งตัวเวอร์ แต่แค่นั้นก็น่ามองละ”

“เดี๋ยวผมไปชวนสองคนนั้นมานั่งโต๊ะเดียวกับเราดีกว่า” ฐิติบอกแล้วเดินดุ่มๆไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากคู่สนทนา

ปรัชญ์ยังยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเขามองไปยังร่างของซันดาที่แต่งกายด้วยชุดออโรร่าหรือเจ้าหญิงนิทราด้วยความชื่นชม ภาพที่เห็นทำให้เขาไม่อยากเชื่อว่าหญิงสาวจะเป็นทอมบอยอย่างที่แสดงออกได้เลย วันนี้ซันดาสวมวิกผมสีทอง มีมงกุฎเงินอันเล็กๆประดับอยู่ ส่วนชุดที่ใส่มานั้นเป็นชุดสีชมพูทรงสุ่มเปิดไหล่ทำให้หญิงสาวดูอ่อนหวานน่าทะนุถนอม หลังฐิติเข้าไปชักชวน เธอจึงเดินตามเข้ามาพร้อมกับแพรวาซึ่งสวมชุดเจ้าชายสีขาว มองดูราวกับเป็นเจ้าชายเจ้าหญิงในเทพนิยายจริงๆ

“เห็นซันแต่งตัวแบบนี้แล้วคิดถึงตอนงานมหา’ลัยนะ ตอนนั้นใครๆก็ตะลึงเพราะโดยปกติซันไม่ใช่คนชอบแต่งตัว” ปรัชญ์เปรยขึ้นมาลอยๆ

หลังได้ประโยคนั้น ผู้ที่นั่งร่วมโต๊ะต่างก็มีปฏิกิริยาแตกต่างกันออกไป ฐิติมองคนนั้นทีคนนี้ทีพลางทำหน้าครุ่นคิดโดยไม่เอ่ยถามใดๆ แพรวาเหลือบมองผู้พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว ส่วนซันดานั้นเธอนั่งนิ่งทำหูทวนลม ปรัชญ์จึงพูดต่อราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา “แต่ตอนซันใส่ชุดหนังสีดำไปเชียร์แข่งรถก็เท่นะ สวยไปคนละแบบ ผมชอบให้ซันแต่งหญิงมากกว่าทำตัวทอมบอยนะ มันดูไม่ใช่ซันที่ผมรู้จัก”

“พี่ซันเขาก็อยากให้พี่ปรัชญ์คิดแบบนั้นแหละค่ะ ไม่ต้องรู้จักกัน” แพรวาโพล่งขึ้น “พี่ซันอยู่กับแพรมีความสุขดีแล้ว พี่ปรัชญ์ก็อยู่กับบอกอฟ้าไปสิคะ จะมาฟื้นฝอยหาตะเข็บทำไม”

ปรัชญ์เลิกคิ้วขึ้นสูง “พี่ว่าแพรปล่อยให้ซันเขาเป็นตัวของตัวเองจะดีกว่า ให้ซันได้เลือกทำอย่างที่ตัวเองชอบ ไม่ว่าพี่หรือแพรก็ทำได้แค่แนะนำและแสดงความคิดเห็นเท่านั้นแหละ เราต่างก็รักซัน เราก็ควรมีความสุขถ้าซันได้ใช้ชีวิตแบบที่ชอบ”

คำว่า ‘เราต่างก็รักซัน’ ทำให้ซันดาหันมองหน้าปรัชญ์นิ่ง ขณะที่รู้สึกว่ามีบางอย่างวิ่งพล่านอยู่ในอก แต่ก็ต้องรักษากิริยาให้เป็นปกติ

“นี่พี่ปรัชญ์เคยรู้จักกับบอกอซันมาก่อนหรือฮะ” ฐิติอดรนทนไม่ได้จึงถามออกไปตรงๆ

ปรัชญ์พยักหน้า “ใช่ แล้วก็เคยคบกันด้วย”

“เคยคบ” เขาทวนคำพลางจ้องหน้าผู้ที่ถูกกล่าวถึงเขม็ง

“ฉันขอตัวไปทักทายเพื่อนๆที่สำนักพิมพ์เก่าก่อนนะ พวกคุณอยากจะคุยจะซักอะไรกันก็ตามสบาย ฝากแพรด้วยก็แล้วกัน ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว”ซันดาตัดบทแล้วลุกพรวดขึ้น เดินไปออกไปทันที

แพรวาจึงทำท่าจะลุกขึ้นตาม ทว่าถูกปรัชญ์ดึงมือเอาไว้ “ไม่ได้ยินหรือไงซันเขาให้แพรอยู่กับพี่”

หญิงสาวหันขวับพลางดึงมือตนเองออกก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งที่เดิม “นี่พี่ปรัชญ์กำลังเล่นอะไรคะ”

คำถามของแพรวาพลอยทำให้ฐิติสนใจรอฟังคำตอบไปด้วย แต่เขาก็เลือกที่จะนิ่งฟังมากกว่าร่วมวงสนทนาไปด้วย

“เกมรักมั้ง” ปรัชญ์ตอบสั้นๆไม่ขยายความ

“เกมรักของพี่คนเดียวน่ะสิ พี่ซันลืมอดีตหมดแล้ว ล้มเลิกความพยายามเถอะ”

ปรัชญ์ยืนขึ้น ก้มลงมองหญิงสาวรุ่นน้องด้วยแววตาแน่วแน่ “พี่จะให้โอกาสความรักได้ทำหน้าที่ของมัน ถ้าซันรักคนอื่นพี่จะไม่ยื้อ แต่ถ้าซันยังรักพี่ ความรักจะช่วยคลี่คลายทุกอย่างเอง”

แพรวาทำหน้าตึงขณะเงยขึ้นมองผู้พูด “โดยไม่สนใจเลยหรือคะว่าตอนนี้รสนิยมพี่ซันเป็นแบบไหน คบกับใครอยู่”
ปรัชญ์เหลือบมองฐิตินิดหนึ่งก่อนตอบ “ซันยังไม่ได้คบกับใคร”

“พี่ปรัชญ์!” แพรวาร้องเสียงหลง

“เดี๋ยวพี่ไปทักเพื่อนแป๊บนึงนะ” ปรัชญ์ไม่ตอบโต้ใดๆอีก เขาหันไปพยักหน้าให้ฐิติเป็นเชิงบอกกล่าว แล้วจึงเดินออกไปโต๊ะอื่นเป็นการตัดบทการสนทนา

เมื่อหนุ่มรุ่นพี่จากไปแล้วนักเขียนหนุ่มจึงเริ่มซัก “มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันแพร”

แพรวาหันมาตอบด้วยแววตาขวางๆราวกับปรัชญ์มานั่งอยู่ตรงหน้า “ก็ตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัยกันแล้วค่ะ”

“ตอนนั้นพี่ปรัชญ์ไม่ได้คบบอกอฟ้าหรอกรึ”

หญิงสาวสั่นหน้า “พี่ปรัชญ์คบกับพี่ซันจนเรียนจบ ส่วนยายฟ้าฟาดนั่นมาทีหลัง”

“ช่วงนั้นพี่ปรัชญ์เป็นนายแบบกำลังฮ็อตไม่ใช่เหรอ”

“อืม ก็ใช่ แต่คนอย่างพี่ปรัชญ์น่ะเขาไม่เคยแคร์อะไร ไม่สนใจว่ามีแฟนแล้วคนอื่นจะมองยังไง ถ้ายึดติดกับความเป็นไอดอลขนาดนั้นคงไม่ออกจากวงการไปเรียนต่อเมืองนอกหรอกมั้งคะ”

“แล้วทำไมถึงเลิกกันล่ะ”

แพรวานิ่งคิดอยู่ชั่วครู่จึงตัดสินใจบอกปัด “แพรก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าพอเรียนจบก็ต่างคนต่างอยู่”

ฐิติพยักหน้า “พี่ปรัชญ์คงยังฝังใจ น่าเห็นใจอยู่เหมือนกันนะ”

Create Date : 18 มีนาคม 2559 Last Update : 18 มีนาคม 2559 15:21:39 น. Counter : 780 Pageviews.		2 comments
Share Tweet