"สวยดีนะ" ล่องลอยเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นภาพในมือถือ เล่นเอาปลายภพถึงกับสะดุ้งรีบกดภาพหนีทันใด "โหย ไม่แย่งจีบหรอกน่า ไม่ชอบสาวรุ่นพี่" ล่องลอยยิ้มจนตาหยี ปลายภพเลี้ยงล่องลอยมาตั้งแต่อยู่มัธยมศึกษาปีที่สาม แทนบุพการีที่ทิ้งไปโดยไม่หิ้วลูกชายเพียงคนเดียวไปด้วย ล่องลอยเองก็ไม่ทราบว่าเขามาจากไหน รู้แต่ว่าตอนมาก็อ้างตัวว่าเป็นพี่เลี้ยง มานอนบ้านคอยดูแลซื้อกับข้าวกับปลาจ่ายค่าเทอมให้ เนื่องจากในบ้านไม่เหลือทรัพย์สินมีค่าใดๆ แล้ว การจะต้อนรับคนแปลกหน้าที่อาจจะแค่หาที่พักฟรีจะเป็นไร ด้วยความคิดแบบนั้น รู้ตัวอีกที ล่องลอยก็อยู่กับปลายภพมากระทั่งขึ้นปีสี่แล้ว ปลายภพว่า "แล้วเรื่องเรียนไปถึงไหนแล้ว?" "รู้งี้ไม่น่าพูดเลย พูดเรื่องหญิงทีไรวกเข้าเรื่องเรียนทุกที" ล่องลอยบ่นอุบอิบ "ก็ปกติดีครับ" "เอ?" ล่องลอยยิ้มตาหยี "ซีครับ นี่ดีนะที่ได้ซี ดีกว่าพวกได้เออีก" ปลายภพเลิกคิ้วแทนคำถามถาม "อีกนิดเดียวก็ดีล่ะ" คนอายุมากกว่าส่ายหน้าระอา ขณะที่หน้าหวานๆ ของคนอายุน้อยมีเต็มความทะลึ่งทะเล้นปรากฏอยู่เท่านั้น เขาไม่ใช่ผู้ปกครองเข้มงวด ต้องการให้เด็กในการดูแลได้คะแนนดีเด่อะไรมากมาย ผนวกกับอุปนิสัยไม่จริงจังอะไรของล่องลอย ส่งผลให้ระดับผลการเรียนไม่เคยได้มากกว่าบีบวกจริงๆ เสียที "แล้วนึกยังไงไปถ่ายรูปมาล่ะ? ถ้าสวยๆ อย่างนี้เป็นพี่สะใภ้ก็โอเค" ล่องลอยวกกลับเรื่องเดิมอีกครั้ง "แล้วนายล่ะ ไม่คิดจะมีแฟนบ้างรึ?" "ยังเรียนอยู่เลย" ล่องลอยอ้างไปเรื่อย "ไม่มีแม้แต่คนที่ชอบเลยหรือ?" "ตอนมัธยมฯ มีอยู่คนหนึ่ง" ล่องลอยว่า "แก่แดด" "อ้าว เรื่องธรรมชาติครับพี่" คนถูกว่าอ้างเหตุผล "ไม่อยากให้ผมขายออกบ้างหรือไง โสดมายี่สิบปี เขาก็ไม่ขอเป็นแฟนสักที" "คิดยังไงให้ผู้หญิงมาขอ ไม่ได้เรื่อง" "แล้วคนที่โสดมาตั้งแต่ผมอยู่ม.สามคิดยังไงไม่ขอบ้างล่ะครับ ชาตินี้เมื่อไหร่จะมีแฟน เคยมีบ้างไหมเนี่ย?" เสียงกริ่งดังขึ้นขัดจังหวะ ปลายภพถือโอกาสเปลี่ยนเรื่อง ใช้สายตาแทนคำสั่งให้คนอายุน้อยกว่าไปเปิดประตูดูว่าใครมาแต่โดยดี ล่องลอยบ่นเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนจะยอมเดินไปแต่โดยดี ปลายภพเป็นคนมีปฏิสัมพันธ์กับคนทั่วไปน้อยมาก เพื่อนก็ไม่เคยมาหา จึงเดาได้ว่าคนที่มาน่าจะเป็นแขกของเขาเอง "อันยอง" โคล่ากรีดนิ้วทั้งห้าทักทายเต็มที่ น้ำเสียงหวานใสไม่ต่างจากผู้หญิงทั่วไป "เอ้า แกเองหรือ กุญแจมีกดกริ่งทำไมเนี่ย นิ้วนั่นอีก ง่อยรับประทานเฉพาะจุดเรอะ" โคล่าคลายท่าทางสุดน่ารัก น้ำเสียงเข้มดุจชาย "ไม่ได้แต่งให้เอ็งดูเว้ย!" ล่องลอยจึงถึงบางอ้อ ช่วงนี้ดูเหมือนโคล่าจะถูกเพื่อนชายสุดหล่อต่างคณะไล่ขายขนมจีบอย่างจริงจัง แม้จะบอกไปแล้วว่าเป็นสาวประเภทสองก็ยังไม่สะท้กสะท้าน เขาเองได้ข่าวว่าอีกฝ่ายดูหน่วยก้านดีใช่ย่อย ปัญหาเรื่องคบหลายคนคบแล้วทิ้งก็ไม่มีเข้าหู คำพูดที่ว่าไม่ได้คบใครอีกเลยหลังจากจบมัธยมท่าจะเป็นเรื่องจริง วันนี้พวกเขานัดกันจะมาทำรายงาน คิดว่าใช้เวลาแค่ครึ่งวันเช้าก็คงจะเสร็จ แต่ถึงไม่ยอมเสร็จก็ต้องเสร็จ เพราะโคล่านัดรับประทานมื้อกลางวันกับนายโรเจอร์ไว้ ถ้าเสร็จไม่ทัน กรรมคงจะตกอยู่กับล่องลอยคนเดียวล้วนๆ
เธอไขกุญแจคฤหาสน์ช้าๆ เมื่อพบว่ากุญแจทรงโบราณยังใช้ได้ ดวงตาของหญิงสาวพราวระยับขึ้นด้วยความตื่นเต้นระคนยินดี คฤหาสน์หลังนี้หลบหนีการยึดทรัพย์จากตระกูลบริรมฤดีมาได้อย่างหวุดหวิดเพราะบุพการีทั้งสองโอนให้เป็นชื่อเธอรับขวัญตอนเกิด ส่วนสมบัติพัสถานอื่นๆ นั้นต่างก็ตกอยู่ในเงื้อมมือเจ้าสัวผู้นั้นทั้งสิ้น ที่น่าขันที่สุดก็คือ...มันตกอยู่ในเงื้อมมือด้วยวิธีทางกฎหมายล้วนๆ นับว่าบิดรเธอเสียรู้อย่างจริงจัง แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่คิดโมโหโกรธาสิ่งที่ตระกูลบริรมฤดีทำแก่ครอบครัวเธอเท่าใดนัก แม้จะสูญเสียบิดรในวันเดียวกับที่บินลัดฟ้าออกนอกประเทศไปพร้อมมารดาก็ตาม คงเพราะการปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่สำคัญกว่าการคิดเรื่องในเมืองไทย รู้ตัวอีก เธอก็พบว่าตัวเองปราศจากความใส่ใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์ช้าๆ จริงอยู่ที่เธอมีรถยนต์คันหนึ่งตอนอยู่ต่างประเทศ แต่รถคันนั้นก็ถูกจอดทิ้งไว้ที่บ้าน ไม่ได้ถูกหอบหิ้วกลับมาด้วยแต่อย่างใด แม้ระยะทางจากประตูใหญ่ถึงตัวบ้านจะใช้เวลาอยู่บ้าง เธอก็ไม่คิดบ่นเพราะสนใจจะชมวิวข้างทางอยู่แล้ว ตรงกลางคือน้ำพุ สองข้างทางเป็นสวนประดับ ตัวบ้านที่คงความโอ่อ่าเอาไว้ผสานเข้ากับความร้างที่ทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวพิลึก แต่เธอก็ทราบดีกว่าทันทีที่กำจัดสิ่งเหล่านั้นออกไปได้หมด ความงดงามโดยเนื้อแท้จะเผยออกมาให้เห็น หญิงสาวเดินขึ้นบันไดหินสีดำขึ้นมาสู่ตัวบ้านช้าๆ เธอแนบศีรษะกับประตูประหนึ่งจะส่งผ่านความคิดถึงระหว่างกันและกัน "กลับมาแล้วค่ะ"
"ลูกจะบ้าหรือ ศร! หนูกันตาเขาไม่ดีตรงไหนถึงจะมาถอนหมั้นอย่างนี้!" คุณอารยะกรีดเสียงขึ้นกลางโต๊ะรับประทานอาหารมื้อเช้า ขณะที่เจ้าสัวระลึกเหลือบมองลูกชายเล็กน้อย ก่อนจะให้ความสนใจกับหนังสือพิมพ์ต่อไป เขาไม่ใช่คนที่แบ่งเรื่องลูกให้ภรรยาจัดการทั้งหมด เพียงแต่เขาอยากจะทราบที่มาที่ไปของเรื่องเสียก่อน แต่ไหนแต่ไรมา เขาก็ไม่ได้ยินดียินร้ายเรื่องการหมั้นหมายกับตระกูลขนมอาณิตอยู่แล้ว คำพูดของอาศรจึงไม่สะดุ้งสะเทือนเจ้าสัวผู้นี้เลย หาคำตอบดีๆ ล่ะ ไม่งั้น แม่แกไม่ยอมแน่ๆ เจ้าสัวนึกในใจพลางยักยิ้มขันๆ ขึ้นเล็กน้อย "ผมมีคนที่รักอยู่แล้วครับ เรารักกันมากด้วย ผมจะทรยศเธอมาแต่งกับคุณกันตาได้ยังล่ะครับ!" คุณอารยะเม้มริมฝีปาก "ชาติตระกูลล่ะ? มาจากตระกูลเก่าหรือเปล่า?" อาศรนิ่งงันเป็นครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "เธอเป็นคนดีครับ การศึกษาก็ดี เราจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน คบกันมาตลอดด้วยซ้ำไปครับ" "เฮอะ แม่ไม่เอายัยหัวทองหัวแดงบ้านๆ มาเป็นสะใภ้นะ" "คนไทยครับ" "เป็นตระกูลเจ้าทางเหนือ หรือมีบรรณาศักดิ์ทางต้นตระกูลบ้างหรือเปล่าล่ะ?" คุณอารยะยังไม่ยอมแพ้ อาศรไม่ทราบเรื่องตระกูลปราชญ์หทัยนัก เขาทราบแต่ว่าอีกฝ่ายถูกแย่งธุรกิจโดยน้ำมือบิดรของตน ส่วนเรื่องประวัติความเป็นมาหรือต้นตระกูลทางสองฝ่ายของบุพการีคนรัก เขาไม่ทราบเลยแม้แต่นิดน้อย ปริตาเองก็ไม่เคยเอ่ยถึง มันเป็นนิสัยของเธออยู่แล้วที่จะไม่เอ่ยถึงเรื่องที่ถูกมองว่าหาประโยชน์มิได้เหล่านั้น "มันสำคัญหรือครับ? สำคัญกว่าความสุขตลอดชีวิตของผมหรือ?" อาศรตัดพ้อ คุณอารยะขมวดคิ้ว "แกมีรถดีๆ ขับ เสื้อผ้าดีๆ ใส่ กินอาหารดีๆ มาตลอดชีวิต ฉันยังไม่เห็นว่าแกจะทุกข์ร้อนอะไรถ้าไม่มียัยเด็กปลิงคนนั้นเลยนี่" "เธอไม่ได้เกาะผมกินนะครับ! เธอทำงานหาเลี้ยงตัวเอง! แล้วเธอก็ทำได้ดีด้วย" ลูกไม้มารยาผู้หญิง คนซื่อๆ อย่างแกจะไปทันอะไร คุณอารยะปรามาส ถึงตอนอยู่ต่างประเทศจะไม่ค่อยได้เจอกัน ถึงอย่างไรก็ลูกเธอทั้งคน เรื่องนิสัยใจคอโดยเนื้อแท้นั้นเป็นอย่างไร ไฉนจะไม่รู้ ไม่ให้โอกาสเธอก่อนหรือครับ ถ้าผมพาเธอมาพบคุณแม่ได้ คุณแม่จะเปิดใจรับเธอบ้างไหมครับ? เขาหันไปหาระลึก ท่าทางอ้อนวอน คุณพ่อครับ ฉันน่ะยังไงก็ได้ เอ้า ไปเคลียร์กับแม่แกต่อ คุณระลึกโบกมือไหวๆ แล้วอ่านหนังสือพิมพ์แกล้มเสียงทะเลาะของสองแม่ลูกต่อไป ก็เพราะให้ท้ายลูกอย่างนี้ไงล่ะ ลูกมันเลยเอาแต่ใจแบบนี้ คุณอารยะประชดสามี ก่อนจะหันมาทำศึกกับบุตรชาย แม่น่ะรับปากคุณหญิงแก้วตาเธอไว้เสียดิบดี เข้าใจไหมว่าถ้าแกแต่งงานกับหนูกันตา หลานของแม่จะถือได้ว่าเกิดมาพร้อมสรรพทั้งลาภยศชื่อเสียงเงินทองตระกูล แม่ตามใจแกมาตลอดนะ ศร แต่เรื่องนี้คงไม่ได้ "คนแต่งคือผมนะครับ!" "หรือจะให้แม่เสียผู้ใหญ่? นี่แกเห็นผู้หญิงดีกว่าแม่เรอะ!" "ไปกันใหญ่แล้ว ลูกมันพูดตอนไหน" คุณระลึกขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรื่อยเปื่อยตามประสา "อย่าให้ท้ายลูกนักจะได้ไหมคุณ! ไม่งั้น คุณก็บากหน้าไปขอถอนหมั้นกับคุณหญิงเธอเองแล้วกัน ข่าวตอนหมั้นออกดังไปทั่ว ลูกเราไม่เสีย แล้งหนูกันตาเธอล่ะ ไม่คิดถึงชื่อเสียงหนูกันตาเขาบ้างรึ? พอๆ ถ้ายังพูดเรื่องนี้อีก แม่จะตัดเงินแก" "เรื่องนี้ฉันไม่ยุ่งนะ ค่าขนมฉันก็อยู่ในมือแม่แกเหมือนกัน" คุณระลึกหัวเราะหึๆ "ผมจะถอนหมั้นคุณกันตา" เขาผละจากมื้ออาหาร "แล้วก็จะไปบอกเธอวันนี้เลย!" "ตาศร! ตาศร!" คุณอารยะกรีดเสียงใส่สามี "คุณดูลูกเรา! หลงผู้หญิงจนกล้าหักหน้าแม่ตัวเอง!" "ก็คุณไปบังคับให้ลูกมันแต่งทั้งๆ ที่มันก็มีคนที่รักอยู่แล้วนี่นา" คุณระลึกส่ายหน้าเบาๆ "ก็แค่ถอนหมั้น แล้วเรื่องหนูกันตาก็ประกาศดังๆ ไปว่าคนของเราผิด ของที่จะหมั้นก็ให้คุณแก้วตาเธอไป ถือว่าเป็นของปลอบใจ เรื่องแบบนี้คุยกันได้นะคุณนา" ใช่ว่าเขาจะไม่ทราบเมื่อไหร่ว่าคุณหญิงผู้นั้นอยากจะดองกับครอบครัวเขาเพราะเรื่องเงินสักหน่อย "แล้วหลานเราล่ะ!" "ไม่มีเชื้อสายตระกูลก็ไม่ตายหรอกน่า ปล่อยวาง หันหน้าเข้าธรรมะเสียบ้างนา" คุณระลึกวางหนังสือพิมพ์ที่อ่านจบพอดี แล้วจึงเดินจากไป ทิ้งภรรยาตนให้อารมณ์โมโหโทโสอยู่เช่นนั้น
แม้ที่นอนลายดอกไม้บัดนี้จะสกปรกและมอมแมมไปด้วยฝุ่นผงคราบสีหม่น แต่หญิงสาวกลับเอนกายลงบนที่นอนเล็กๆ หลังนั้นโดยไม่รังเกียจ ชุดสีดำของเธอเปรอะเปื้อน แต่ดวงตาของเธอกลับสนใจแต่เพียงสิ่งอื่น อย่างเช่นการประดับตกแต่งด้วยสไตล์สุดหวานแหววที่จ้างนักออกแบบมาจัดการให้ตั้งแต่เด็กหญิงตัวน้อยถือกำเนิด มันคงจะดูแปลก เมื่อคิดถึงการที่บุพการีจะไม่ลงมือประดับห้องลูกน้อยด้วยตนเอง แต่กลับจ้างคนมาจัดการเรื่องนี้อย่างจริงจัง นั่นคงเพราะบุพการีของเธอไม่ใช่คนหวานแหววน่ารักนัก คงเป็นเช่นนั้นกระมัง มารดาเธอจึงสามารถทิ้งประเทศนี้ได้อย่างไม่ไยดี ไม่ไยดีกระทั่งร่างของสามีที่ยิงตัวตายในวันที่ออกเดินทางนั่น ศพของเขาถูกจัดการอย่างไร ฝังไว้ที่ไหน ตัวเธอเองยังไม่ทราบแม้แต่ข่าวคราว ค่าที่มารดาเธอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้นัก และมันจะดีมากกว่า ถ้าเธอไม่ไปยุ่งมากมายนัก แต่เรื่องนั้นกับเรื่องห้องน้อยห้องนี้มันต่างกัน มารดาเธอไม่ค่อยจะโผล่หน้ามาดูความเป็นไปของบุตรสาวนักหรอก ปริตาดึงตัวขึ้นมา เดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ บนนั้นมีหนังสือเรียนประถมศึกษาปีที่ห้าวางอยู่ เธอบรรจงใช้มือเปล่าเปลือยลบฝุ่นผงคราบดำออกช้าๆ เผยปกหนังสือเรียนที่ผ่านกาลเวลามานานนับสิบกว่าปี เธอหันไปหานาฬิกานกฮูกติดผนัง ก่อนจะก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อหยิบมัน เนื่องจากมันเป็นนาฬิกาไขลานที่เธอรักมาก เด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นจึงแขวนมันในระดับที่มือเอื้อมถึงได้ ภาพในอดีตทับซ้อนกับกาลเวลา เธอปรับเวลาให้ถึงกำหนดเตือน ก่อนจะเอื้อมมือไปไขลานมันช้าๆ ไม่ต่างจากหนูน้อยในวันวาน เสียงนกฮูกร้องดังขึ้นมาจากภายในนาฬิกา เรียกเสียงหัวเราะของปริตาออกมาในบัดดล การพบกับมันเหมือนการพบกันของเธอและเพื่อนเก่า เธอปรับเวลาให้เป็นปัจจุบัน ปัดฝุ่นออกจากมือ แล้วจึงเดินออกไปนอกห้อง เท้าทั้งสองนำเธอเข้าสู่ห้องอาหาร บนโต๊ะไม่มีจาน เก้าอี้ทุกตัวถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบไม่ต่างจากภาพหนึ่งในความทรงจำ นิ้วเธอไล่ไปตามสันขอบของเก้าอี้แต่ละตัว บุพการีของเธอจะนั่งรับประทานเงียบๆ ไม่มีปฏิสัมพันธ์ทางครอบครัวมากนัก เธอเองก็เช่นกัน เป็นภาพที่เห็นจนชินตา นานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ที่เรื่องคุ้นชินเหล่านั้นกลายเป็นเพียงวันวานให้หวนระลึกถึง เธอกลับลงมาที่โถงอีกครั้ง สายตากวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดลงที่ร่างของใครคนหนึ่ง
| Create Date : 20 พฤษภาคม 2559 |
| Last Update : 20 พฤษภาคม 2559 10:29:07 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 390 Pageviews. |
 |
|
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ