สิงหาคม 2558

ความเร็วในการก้าวของเราไม่เท่ากัน 

การก้าวในเมืองหลวงกับชนบท เมืองหลวงเป็นเมืองที่ทุกคนต้องแข่งขันกันเพื่อความอยู่รอด เป็นเมืองที่ทุกคนต้องขยันทำมาหากิน ผู้คนในเมืองหลวงมักจะมองถึง ‘วันพรุ่งนี้’

แต่บางครั้งก็ลืมไปว่าถัดจากวันพรุ่งนี้ยังมีวันพรุ่งนี้ของวันพรุ่งนี้รออยู่ 

‘มนุษย์เงินเดือน’ ต้องเร่งฝีก้าวให้ทันกับเวลา ทนอยู่ภายใต้แรงกดดันของงาน เจ้านาย หรือแม้กระทั่งเพื่อนร่วมงานเอง เดินอยู่ในวัฎจักรเช่นนี้ทุกวัน จนบางครั้งก็เกิดคำถาม ‘ควรพอหรือยัง’ 

ควรพอที่จะให้คนอื่นมากำหนดฝีก้าวของเราหรือยัง 

ควรพอเพื่อที่เราจะสามารถก้าวได้ในแบบที่เราต้องการหรือยัง

การนั่งมองผู้คนก้าวเท้าของตนในเมืองหลวงทำให้เราคิดอะไรได้หลายอย่าง มีคู่รักคู่หนึ่งกำลังเดินข้ามถนน ขาของเขาทั้งสองคนไม่สามารถเดินได้เหมือนคนปกติ แต่ก้าวแต่ละก้าวของพวกเขาดูมั่นคง พวกเขาดูมีความสุขในแต่ละก้าว แม่จะเป็นก้าวที่ช้า แต่ก็สามารถทำให้ก้าวของอีกคนสามารถก้าวพร้อมกันอย่างเหลือเชื่อ

เราเคยสังเกตหรือเปล่าว่าเมื่อเราก้าวเดินกับใครสักคน การก้าวของเราสองคนจะก้าวไปพร้อมกัน ไม่ว่าเราจะเดินกับใครการก้าวของเราก็จะปรับไปตามคนคนนั้น…โดยไม่รู้ตัว