คงไม่ม่ีใครปฏิเสธว่า อาหาร หนึ่งในปัจจัยสี่ของมนุษย์นั้นสำคัญกับชีวิตมากแค่ไหน หากมีใครมาให้เราเลือกว่าให้ลองไม่กิน อาหาร สักหนึ่งเดือนเพื่อแลกกับ ของที่เราอยากได้สักหนึ่งชิ้น
โดยไม่จำกัดมูลค่าของมัน ก็น่าจะเชื่อว่าอาจมีคนอยากจะลองก็ได้..
เพราะทั้งที่รู้ว่าคนเราสามรถในการ อดอาหาร ( รวมถึงน้ำดื่ม ) ได้ไม่เกินเจ็ดวัน เก้าสิบเปอร์เซนต์
เราจะต้องตายอย่างแน่นอน ส่วนที่ยังรอดอยู่ก็แทบไม่เหลือสภาพความเป็น คน แน่
นั้นเป็นเพราะเราจะต้องใช้ พลังงาน เพื่อทำกิจกรรมต่างแม้แต่การ หายใจ ก็ยังต้องใช้พลังงาน
หากเรายังได้รับ อาหารและน้ำดื่ม ตามปรกติเราก็จะแทบไม่รู้สึกว่า มันสำคัญขนาดไหน..
หากเราต้องไปอยู่ในดินแดนที่ สุดทุรกันดารหรือไม่มีอาหารเพียงพอแก่การดำรงชีพ ก็น่าจะพอ
นึกภาพออกว่า ชีวิตของเราจะเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงใด บางคนแค่คิดก็แทบไม่อยากจะคิดแล้ว
ความหิว เป็นอาการ บีบคั้นทางร่างกายอย่างหนึ่ง เป็นความต้องการทางกายที่เราทุกคนจะต้องเจอกันเป็นประจำ วันหนึ่งอาจ
เจอหลายๆครั้งก็ได้ เป็นความทุกข์ที่อยู่คู่กับ สัตว์โลกมาช้านาน เป็นไปเพื่อความอยู่รอดของชีวิต
โดยแท้ หากใครเกิดมายังมองความทุกข์ไม่ออก ก็ลองรู้จัก ความหิว ดูเถิดว่าหน้าตาของมันเป็นอย่างไร เป็น ความทุกข์ขั้นพื้นฐาน โดยแท้..
ส่วน ความอยาก เป็นความต้องการการตอบสนองทาง จิตใจ หาได้เป็นความต้องการทางกายไม่
เพราะแม้เมื่อกายยังอิ่ม แต่เราก็ยังสามารถ อยาก ได้อีกไม่รู้จบไม่ว่าจะอยากเก็บไว้กินมื้อหน้า
อยากเอาไปฝากคนที่บ้านที่เขายังไม่ได้กินของอร่อยเหมือนกับเรา..หรือแม้กระทั่งอยากโยนอาหาร
ที่อยู่ตรงหน้าทิ้งไปเสียเพราะรสชาติห่วยเหลือทน..
ความอยาก ในทางธรรม เป็นกิเลสตัวร้ายกาจเพราะความอยากนี่เองที่ทำให้เรามีความทุกข์มากมาย
ไม่รู้จักจบสิ้น ต้องร้อนรน ทุรนทุราย เดือดเนื้อร้อนใจก็เพราะความอยากเป็นเหตุ
ต้องรับผลเป็น วิบากของกรรม ที่ทำไว้เพราะความอยาก หรือที่เราเรียกว่า ตัณหา นี่เอง
บางคนแม้ตนเอง รวยล้นฟ้า มีทรัพย์สมบัติมากมายหลายร้อยหลายพันล้าน แต่ก็ยังรู้สึกว่า
ตนเองยัง จน อยู่ยังมีความต้องการกอบโกยทรัพย์สินให้มากขึ้นๆโดยไม่รู้ตัว นั้นก็เป็นไปด้วยอำนาจ
ของความอยาก อยากรวยมากกว่าคนอื่น เป็นเศรษฐีอันดับเลขหลักสิบยังไม่พอใจ จะต้องเป็นหรือ
อยู่ในอันดับเลขตัวเดียวหรือเลขหลักหน่วยให้ได้..เป็นความรู้สึกไม่พอในจิตใจ
แต่บางคนที่หาเช้ากินค่ำ แม้แค่อาหารครบสามมื้อ ก็สุดแสนวิเศษแล้ว ให้ท้องหายหิว ให้คนในครอบครับกินอิ่มนอนหลับ ก็แทบจะไม่ขออะไรเพิ่มแล้ว แม้คนกลุ่มนี้จะมีความ ต้องการทางจิตใจเหมือนๆกับคนทั่วๆไปที่ยังวิ่งวุ่นหา อาหารใจ มาบำรุงบำเรอ กิเลสตัญหาของตนเอง แต่หากเขาพอใจสิ่งที่เขามี ไม่ดิ้นรนจนถูกห่วงโซ่แห่งความอยาก ชักลากไปมา เขาก็จะมีทุกข์น้อยกว่าคนที่ รวยแล้วยังไม่หยุดอยาก เป็นไหนๆ..
แล้วเราหล่ะ ทุกวันนี้เรายังต้องดิ้นรนหาเลี้ยงปากท้อง ต้องปากกัดตีนถีบแค่ไหน หากเป็นเพราะพื้นฐานทางครอบครัว หรือ การศึกษา ก็ต้องบอกว่าเป็นไปตามเหตุของมัน แม้เป็นคนจนมีรายได้น้อยนิด
ก็สามารถมีความสุขได้ตาม อัตภาพ หากมีความอยากพอประมาน ไม่ทะเยอทะยานเกินตัว
หาจุดสมดุลย์ ของความหิวและความอยาก ให้เจอเราก็คงจะรู้ว่าจุดยืนของชีวิตเราน่าจะอยูที่ตรงไหน
อย่าปล่อยให้ ความอยากทางใจมานำความหิวทางกาย จนทำให้ชีวิตเราต้องตกเป็น ทาสความอยาก ไม่รู้จบ ลองดูจิตดูใจตัวเองแล้วตอบคำถามให้ได้ว่า ตกลงเรา หิว หรือ อยาก กันแน่..?
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [