ในทางโลก การศึกษาหาความรู้นั้นไม่มีวันจบสิ้น.. แม้ว่าเราจะได้ ปริญญาเอก เป็นด๊อกเตอร์ ในสาขาไหนๆแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า
เรารอบรู้ไปเสียทุกๆเรื่อง จริงหรือไม่..? เช่นเราอาจเป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่อง การเงิน
แต่เราจะกลายเป็นเด็กอนุบาลไปเลย หากมีใครให้เราแสดงฝีมือในการ ทอเสื่อสักผืนหนึ่ง..
ความรู้ทางโลกมีมากมาย หลากหลายเรียนกันไม่มีทางหมดแน่ และที่สำคัญยังมีความรู้สาขาใหม่ๆ
เกิดขึ้นมาเรื่อยๆบนโลกใบนี้ไม่รู้จบ หากต้องวิ่งตามให้รู้ทุกสิ่งทุกอย่างเราก็คงต้อง ตายเสียก่อน
เพราะอายุขัยของมนุษย์ช่างสั้นนัก ไม่เพียงพอให้เราได้ทำทุกอย่างหรอก..
แต่ในทางธรรม เราทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเดินไปถึง จุดหมายสูงสุด ของพระพุทธศาสนา กันทุกคน
ไม่ว่า ยากดีมีจน อย่างไร หากมีความ เพียรและน้อมนำเอาพุทธพจน์ มาปฏิบัติอย่างถูกทางแล้ว
ก็มีโอกาสนำพาชีวิตไปสู่ความสงบเย็น หรือที่เราเรียกว่า นิพพาน ได้เหมือนกัน..
แต่บางคนก็ต้อง ตกม้าตาย เสียในตั้งแต่ขั้นแรกๆของการปฏิบัติธรรม นั่นคือการรักษาศีล
ศีลห้าที่เป็นพื้นฐานของ ความเป็นปรกติทางกาย ก็ไม่อาจปฏิบัติให้สะอาดหมดจดได้เลย
แม้จะยัง ทำทาน อยู่เป็นประจำแต่ ศีลห้ากลับเหมือนยาขม ที่ต้องอดทนฝืนใจ กลืนกิน
มันลงไป อดทนทำอย่างไม่มีใจ ทำได้แค่ในกรอบเวลาหนึ่งเท่านั้น ก็เลิกรากันไป
สังคมมนุษยืจึงยังคงเต็มไปด้วยความเบียดเบียนกันไม่จบไม่สิ้น..
แต่ก็ยังมีผู้ที่ สนใจใฝ่ธรรมอยากศึกษา อยากปฏิบัติธรรม แต่อ้างว่ายังไม่มีเวลา ไม่มีทรัพย์
ยังไม่แก่พอ ไม่ใช่เวลาที่จะมาเข้าวัดเข้าวาเอาตอนนี้ ยังมีภาระหน้าที่มากมาย ไหนจะต้องทำมาหากิน ไหนจะลูกเต้ายังไม่โตต้องเอาเวลาไปให้ลูกด้วย.. ก็ว่ากันไปตามเหตุผลของแต่ละคน..
แต่อยากจะบอกให้ทราบว่า หากจะศึกษาธรรมะ อยากจะปฏิบัติธรรม หากจะข้อแม้ ข้ออ้าง
มากมายอย่างนี้ก็อย่ามาเสียเวลาปฏิบัติธรรม ให้เสียธุรกิจการงานของท่านเลย
เพราะหากแค่ อยากแต่ไม่พร้อม ก็คงจะบรรลุเป้าหมายได้ยากเย็น
ก็ต้องปล่อยเป็นเรื่องส่วนบุคคลไป แล้วแต่ความสะดวก..
เพราะคนที่สนใจปฏิบัติธรรมจริงๆ ก็เพราะเจอทุกข์หนัก ส่วนใหญ่ก็เป็น ทุกข์ทางใจ
อยากหาทางบรรเทาทุกข์ด้วยธรรมะ เริ่มมองว่าธรรมะเป็นยาใจ สมานแผลใจได้..
ยากจะหาผู้ที่ใฝ่รู้เพื่อความพ้นทุกข์จริงๆ จนกว่าตนเองจะต้องประสบความทุกขืก่อน
จึงจะเริ่มขวนขวายกันได้..
กว่าเราจะเริ่มรู้ตัวว่าเรากำลังอยู่ในโลกที่มีแต่ คนป่วยทางใจ ก็คงเสียเวลาในโลกนี้ไปเนิ่นนาน
แม้แต่เราเองก็เป็น ผู้ป่วย ที่ยังหากทางรักษาเยียวยาไม่รู้จบสิ้น..
ยังคงใช้ชีวืตแบบ ผู้ป่วยทางใจ มาหลายภพชาติยังไม่หายป่วยเสียที..
การศึกษาธรรมะก็เป็นการมารู้ วิธีปฏิบัติเพื่อรักษาอาการป่วยของเรานี่เอง
หากยังไม่เริ่มรักษาตนเองเสียตั้งแต่ยังมีสุขภาพร่างกายยังแข็งแรง แล้วจะไปเริ่มเมื่อไหร่เล่า..
เพราะแม้ความรู้ทางโลกมากมายก็ไม่อาจรักษา โรคใจที่เรื้อรัง นี้ให้หายขาดได้เลย
นอกจากจะเริ่มยอมรับตัวเองว่าเรานั้นก็คือ คนป่วยที่ต้องการรักษา แล้วเริ่มลงมือรักษาโรคกัน
เพราะเมื่อถึงเวลาที่ โรคใจมันกำเริบหนัก แม้จะได้ยาขนานเอกจาก ผู้รู้ผู้ทรงภูมิธรรม
ก็อาจจะสายเกินไป มาเริ่มรักษาโรคใจ กันตั้งแต่วันนี้เถิด..
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [