ถ้าวันนี้เราต้องแต่งตัวสวยๆหล่อๆออกจากบ้าน..
ตั้งใจจะพา คนรู้ใจ ไปทานข้าวนอกบ้านกันแบบพิเศษๆกันสักหน่อย..
นั่นสินะโอกาสแบบนี้ ที่จะว่างตรงกันหาได้ยากมากๆ ต้องจัดเต็มสักหน่อย..
เข้าตำรา เสื้อผ้า หน้า ผม ต้องดูดีนิดหนึ่ง..
ไม่ใช่อยากจะหล่อ สวยเกินกว่าใครหรอก..
ก็แค่ ให้เกียรติ คนที่เขาจะเดินข้างๆเราเท่านั้นเอง..
ลองมาคิดดูเล่นๆว่า ถ้าคนเราไม่ต้องมาอินังขังขอบ กันในเรื่องเครื่องประทินโฉมให้มากเกินไป
เราคงจะมีเวลาไปทำอย่างอื่นอีกมาก..จริงใหม..?
แค่เลือกเสื้อผ้า ก็เสียเวลาไปนานโข.. กังวลว่ามันจะเข้าชุดกันใหม จะดูเชยใหม..
นี่ต้องมาถกเถียงกับตัวเองอยู่พักใหญ่..โดยเฉพาะถ้าเป็นคุณผู้หญิง..
ยัง..ยังไม่จบง่ายๆ
นี่ยังไม่รวมต้องคิดเผื่อคนอื่นอีกว่า เขาจะชอบใหม อีก..
กว่าจะลงตัวได้ชุดเก่งบ้างไม่เก่งบ้าง ต้องหมุนอยู่รอบกระจกอีกสักสามสี่รอบ..
แถมยังต้องรบกวนคนข้างๆมาเสริมกำลังใจอีก ว่าฉันโอเคหรือยัง..?
บอกตรงๆไม่ต้องเกรงใจ..
เชื่อใหมต่อให้คุณคิดว่าเราแต่งตัวสุดเพอร์เฟ็คแค่ไหน..
แต่หากมีใคร หรือจิ้งจกตัวไหนมาทักขึ้นว่า โอ้ว..มันไม่ใช่เลย ซาร่า..!!
ความมั่นใจเมื่อสิบวินาทีก่อน มันจะหดหายไปเกินครึ่ง..
แม้คุณจะใจแข็งฝืนใจแสดงสีหน้าอย่างมาดมั่น ตอบกลับไปอย่างองอาจว่า
" สวยแค่นี้ ก็พอแล้ว ทำไงได้แม่ให้มาแค่นี้..ขอบใจนะ "
แต่เชื่อเถอะว่า คำพูดของคนข้างๆเมื่อกี้ มันจะรบกวนจิตใจคุณไปตลอดเวลา
ที่คุณก้าวเดินออกจากบ้านไป..
แปลกดีนะครับว่า เราต่างเป็น โรคเชื่อคนอื่นมากกว่าเชื่อตนเอง..
คำพูดของคนอื่นกลับมามีอิทธิพล ทำให้เราทำหรือไม่ทำอะไรๆที่เราคิดว่ามันโอเคอยู่แล้วได้..
แปลกดีที่เราไม่ค่อยเชื่อตนเองว่า เราก็ทำได้ดีไม่แพ้ใคร หรือ สิ่งที่เรากำลังจะทำมันถูกแล้ว..
เหมือนเราที่ถือ ร่ม ในวันที่อากาศดี..
หากมีคนมาทักว่า " เฮ้คุณ จะถือร่มไปทำไม.. ฝนไม่ได้ตกสักหน่อย.."
คนแรกอาจจะยังเฉยๆ แต่ถ้ามีคนอีกคนมาทักว่า
" โอ้ว สงสัยแดดจะร้อนไปหน่อย มีคนกลัวผิวเสียด้วยหล่ะ.." แล้วหันไปหัวเราะกับคนข้างๆ
ร่มในมือของเราเริ่มจะมีปัญหาเสียแล้วสิ
แล้วถ้ามีคนที่สามมาทักอีกว่า " ถ้ากลัวฝนตกใส่นัก น่าจะสวมชุดกันฝนมาเลยก็ดีนะ.."
ทีนี้แหละถ้าเป็นคน ใจไม่หนักแน่นก็อาจจะตอบกลับอย่างมีอารมณ์ว่า
นี่มันเรื่องอะไรของพวกคุณเธอ ไม่ทราบ..!! แล้วก็สวดไม่นับ
หรือ บางคนอาจจะโยนร่มทิ้งไปเลย..
แต่ถ้าเป้นคนที่ฝึกจิตใจมาอย่างดีแล้ว ก็จะออกมาในแนวที่ว่า..
ยิ้มให้คนพดหนึ่งครั้ง แล้วพูดกับตัวเองว่า พวกเขาคงว่างมากเกินไป..
ความจริงแล้ว คำพูดของคนอื่นมันก็เป็นเพียง ผัสสะ ที่มากระทบทางหู
แล้วมันก็ผ่านการตีความ ขยายความหมายของคำพูดที่ได้ยินจาก ความจำ ของเรา
เสร็จแล้วก็นำไป ปรุงแต่ง เป็นดี ชั่ว ชอบ ชัง ..
แล้วก็กลายเป็น ความความรู้สึก สุข หรือ ทุกข์
แล้วก็เกิด ความอยาก ที่จะไปก่อกรรมดีกรรมร้าย..
แล้วก็เผลอไป สร้าง มโนกรรม วจีกรรม หรือ กายกรรม
แล้วก็พร้อมรับ วิบากดีชั่ว เหล่านั้นไปนอนกอด.. เป็นรางวัล..
ความจริงคนเราที่เกิดมาทุกคนเราก็ควรจะมี ร่ม กันอย่างน้อยสองคัน
ร่มอันแรก คือร่มทางกาย ที่มีเอาไว้ปกป้องร่างกายเรา ให้พ้นจากแดด ลม ฝน..
ส่วนร่มอันที่สอง คือ ร่มทางใจ คือความมี ศีลธรรมประจำใจ
ร่มอันแรก หาได้ไม่ยาก.. แค่มีเงินนิดหน่อยก็คงพอซื้อหามาใช้งานกันได้
ไม่ลำบากมากนัก เหมือนเสื้อผ้าชุดหนึ่ง..
แต่ ร่มใจนี่สิ ต้องหาเสาะเอาเอง ต้องสร้างขึ้นมาเอง..
บางคนอาจใช้เวลาชั่วชีวิตเพื่อหาร่มใจ แต่น่าเสียดายที่หาไม่เจอ..
บางคนสามารถสร้างร่มใจ ได้ใหญ่เล็ก แข็งแรง ทนทาน คุณภาพไม่เท่ากัน..
อยู่ที่การฝึกฝนขัดเกลาจิตใจ อยู่ที่ความเพียรในการสร้างคุณธรรมของแต่ละคน..
คนที่มีร่มใจไว้ใช้งานในชีวิตประจำวันนั้นช่างโชคดีมหาศาล..
เพราะชีวิตที่เหลือจากนี้ ฝนแดดแห่งโลกธรรม จะไม่สามารถทำให้เขาแสบร้อน
จะไม่สามารถทำให้เขาเปียกปอนได้เลย..
ไม่ว่าจะมีพายุลมแรงแค่ไหน ก็หาได้หวาดหวั่น หวั่นไหวไปกับมันได้เลย..
เขาจะมีความมั่นคงเข้มแข็งของจิตใจ ไม่ตื่นเต้นแกว่งไกวตามกระแสโลก
ไม่ว่าจะเป็น ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข หรือ เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์..
ก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้เลย..
แล้ววันนี้เราจะไม่คิดหา ร่มใจ เอาไว้ใช้งานสักคันดอกหรือ..?
เพื่อสักวันหนึ่งเราเกิด พลาดท่า โดนพายุฝนในใจโหมกระหน่ำ..
เราก็แค่หยิบ ร่มใจ เราออกมา แล้วกางมันออก..
มองดูสายฝนอย่างรู้เท่าทัน จนมันสร่างซาลงไป..
โดยไม่จำเป็นต้องวิ่งวุ่นวายหาที่หลบฝนเหมือนคนอื่นเขา.. จะดีกว่าไหม..?
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
วันที่: 4 กรกฎาคม 2558 เวลา:9:20:04 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [