ชีวิตคนเราใครว่ามั่นคง ยืนยาว ส่วนใหญ่ก็อยู่บนโลกนี้ได้ไม่เกินหนึ่งร้อยปีแน่..
คนที่คิดว่าชีวิตของตนเองนั้นเที่ยงแท้ ไม่มีใครจะมากดดันทำให้เราต้องมีอันต้องเป็นไปง่ายๆ
ฉันสามารถดูแลคุ้มครองตัวฉันได้ ฉันมีความมั่นคงปลอดภัยในชีวิตสูง..
แต่สุดท้ายทุกชีวิตย่อมหนีความตายไปไม่พ้น..
ความตาย ความพลัดพรากจากสิ่งที่เรารัก เราหวงแหน การต้อง ปล่อยมือ จากสิ่งที่เรามีเราเป็น
กลายเป็นเรื่องที่แสนเจ็บปวด สำหรับคนที่ไม่เคยคิดถึง ความตาย..
ธรรมชาติยุติธรรมเสมอ ไม่เคยลำเอียงเพราะรักชอบ หรือชังใครๆ เป็นของมันอยู่เช่นนั้น
ไม่เคยไปต่อล้อต่อเถียง กับคนโง่ ที่ไม่รู้ว่าตนเองก็เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของ ธรรมชาติ
ความตาย ก็เป็นเพียง ธรรมชาติอย่างหนึ่งที่มีจริง มีมานานแสนนานเกิดมาคู่กับ สิ่งมีชีวิต
มีความเกิดเมื่อไหร่ ก็มีความตายเมื่อนั้น เป็นของคู่กัน เหมือนกับการหิวที่คู่กับอิ่ม สุขคู่กับทุกข์
สรรเสริญคู่กับนินทา..
มีคนไม่น้อยที่คิดที่จะเอาชนะความตาย โดยเห็นว่า ความเป็นอมตะ นั้นเป็นสิ่งสุดยอดปราถนา
หรือขอแค่อยู่ดูโลกนี้ให้นานกว่าใครๆ ก็ถือว่าบรรลุเป้าหมาย หากจะต้องตายจริงๆ
ก็ขอฉันเป็นคนสุดท้ายก็แล้วกัน..
นานมาแล้วมีคนที่หาวิธีที่ทำให้ตนไม่ต้องเผชิญหน้ากับความตาย โดยใช้ทั้งวิทยาศาสตร์
ไสยศาสตร์ เวทมนต์ หรือแม้แต่เรื่อง โภชนาการ เอามาทดลองหาความลับของ ชีวิตอมตะ
แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว ต้องล้มหายตายจากไปทุกคน ไม่มีใครเหลือ
แต่ยังมีอยู่คนหนึ่งที่ยอมทุ่มเทชีวิตและศรัทธาในการหาคำตอบของ การไม่ต้องตาย โดยยอมเอาตัวเอง
เป็นเครื่องทดสอบ และเรียนรู้ศึกษาสุดยอดของความรู้ทางโลก ที่ไหนว่ามีอาจารย์เก่งๆ
ก็ไปเรียนรู้จนหมดภูมิของผู้ให้ แต่ก็ยังไม่สามรถค้นพบ คำตอบที่ต้องการได้เลย..
ในเมื่อ วิชาทางโลก ยังไม่สามารถตอบคำถามของตนได้ จึงหันไปศึกษา วิชาทางใจ แทน
จนสุดท้ายก็ได้พบ คำตอบ ที่ตนต้องการ.. การพ้นจากอำนาจแห่งความตายได้
นั้นคือ สมเด้จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ศาสดาของชาวพุทธทั้งหลาย
โดยมีหลักคิดที่ว่า เมื่อมีธรรมที่ทำให้ตายได้ ก็ต้องมีธรรมที่ทำให้ไม่ต้องตายได้
เมื่อมีธรรมที่ทำให้ต้องเกิดขึ้นมาได้ ก็ต้องมีธรรมที่ทำให้ไม่ต้องกลับมาเกิดได้เหมือนกัน..
จึงป่าวประกาศให้ชาวโลกทั้งหลายรู้ว่า ธรรมที่ทำไม่ต้องตายมีอยู่..
นั้นคือ การไม่กลับมาเกิดอีก เมื่อไม่กลับมาเกิดก็พ้นจากการบีบคั้นจากความตาย
นั้นคือ พระนิพพาน ธรรมชาติหนึ่งที่มีอยู่จริง เหมือนกับการเกิด การตาย
การค้นพบนี้ผ่านพ้นมากว่าสองพันห้าร้อยปีแล้ว แต่กลับมีผู้ที่เดินตามรอยแห่งความรู้แจ้งนี้
น้อยเท่าน้อย ส่วนมากยังประมาท ยังคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว ไม่ใช่เรื่องของคนปรกติธรรมดา
เป็นเรื่องของพระของเจ้า ไม่สามารถทำให้ปากท้องอิ่มขึ้นมาได้..
น่าเสียดาย น่าเสียดายที่ พระพุทธองค์ทรงเสียสละทุ่มเทกายใจ เอาชีวิตเป็นเดิมพัน เพื่อค้นพบ
สัจธรรมความจริงนี้ แต่พวกเราก็ยังดำรงตนอยู่ในความประมาท ไม่น้อมใจมารับรู้ข่าวดีนี้
มาถึงวันนี้ พรธรรมคำสั่งสอนยังคงประกาศอยู่
เส้นทางที่จะเดินไปสู่จุดหมายสูงสุดของการได้เกิดเป็นมนุษย์ยังมีอยู่
แต่พวกเราก็ยัง หลงเกิด หลงตาย กันไม่สิ้นสุด น่าเวทนายิ่งนัก..
แต่หากเราจะมาเริ่มเดินทางกันเสียแต่วันนี้ก็ไม่มีคำว่าสายเกิน..
หรือจะรอให้ นาทีวิกฤติแห่งชีวิต มาเยือนก่อนถึงค่อยขวนขวายดิ้นรน ก็อาจจะไม่มีวันนั้นก็ได้
และหากเริ่มเห็นว่า ความตายเกิด ใน วัฎสงสาร ในทะเลทุกข์นั้นเป็นสิ่งน่ากลัว ก็พอมีทางออก
แต่การที่จะเดินทางไปสู่ พระนิพพาน นั้นมีกฏกติกาเพียงสองสามข้อ ที่ต้องทราบคือ
หนึ่ง การเดินทางครั้งนี้ท่านต้องเดินทางไปเพียงลำพัง ไม่สามารถให้ใครไปส่งที่หมายได้
สอง ท่านไม่สามารถ เอาทรัพย์สินเงินทอง สมบัติของโลกติดตัวไปได้ ต้องทิ้งแม้กระทั้ง บุญและบาป
สาม ท่านจะต้องพึ่งตนเอง ไม่มีใครจะพาท่านลุกขึ้น ได้นอกจากตัวท่านเอง..
นอกจากนั้นก็อาศัยความเพียรไม่ย่อท้อ เมื่อถึงหรือยังไม่ถึงจุดหมายก็ย่อมรู้ได้ด้วยตนเอง
ถามตัวเองหรือยังว่า เราเสียเวลากับสิ่งเหลวไหลไร้สาระมานานเท่าไหร่แล้ว
หากยังคิดว่าโลกนี้มันหอมหวาน ก็ไม่เป็นไร เป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้
หากยังยอมปล่อยให้ชีวิตไหลจมไปกับ โลกธรรม ก็เป็นเรื่องน่าเสียดาย
เพราะคงไม่มีใครช่วยให้คุณ ชนะความตาย ได้นอกจากตัวคุณเอง..
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [