สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ
แต่การให้ อภัยทาน นั้นมีอานิสงส์ยิ่งใหญ่มหาศาล
เป็นสุดยอดของการบำเพ็ญบุญบารมี ในหมวดของ ทาน
ซึ่งเป็นบันไดขั้นแรกของการ ปฏิบัติธรรม ตามแนวของ ทาน ศีล และ ภาวนา
การให้ อภัย เป็นทาน ทำไมถึงเป็นสุดยอดของทาน..?
ทำไมผล แห่งการกระทำนี้ จึงมีอานุภาพยิ่งใหญ่นัก
ทำไม สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ก่อตั้งพระพุทธศาสนา และ ครูบาอาจารย์ต่างๆ
ท่านจึงยกย่องว่าเป็น ยอดของทาน ประเสริฐยิ่งกว่าการสร้างเจดีย์แก้วเจ็ดชั้นเสียอีก
ก็เพราะว่า มันทำได้ยาก เพราะว่ามีน้อยคนนักที่จะทำได้
เปรียบเช่นว่า เปลี่ยนทางเดินของแม่น้ำทั้งสายยังง่ายกว่า เปลี่ยนใจคนให้หันมาให้อภัยกัน
เราสามารถให้ทรัพย์สินเงินทอง ข้าวของเครื่องใช้ ให้แก่ใครก็ได้ หากเราละลดความตระหนี่ถี่เหนียวได้
เราสามารถให้ความรู้ ให้แนวทางที่เป็นประโยชน์แก่การดำเนินชีวิตแก่ใครก็ได้ เมื่อเรามีจิตใจแบ่งปัน
เราสามารถให้เสื่อผ้า อาหาร ยารักษาโรคแก่ผู้ที่ต้องการมากกว่าเราได้ เมื่อเรามีเมตตากรุณาธรรม
เราสามารถให้ชีวิต ละเว้นชีวิตของสัตว์น้อยใหญ่ได้ เมื่อเราเกิดละอาย และเกรงกลัวต่อบาปกรรม
แต่เราไม่สามารถ ให้อภัย แก่คนที่เรา อาฆาต พยาบาท คนที่เป็นศัตรูคู่แค้นเราได้อย่างแท้จริง..
บางครั้งหนักหนาถึงกับ ขอจองล้างจองพลาญกันไปทุกภพชาติ
เฝ้ารอวันที่อีกฝ่ายประสบความ หายนะล่มจม ไปต่อหน้าต่อตา
หรือไม่ก็ หมายหัวเอาชีวิตมาแลกล้างกับความขุ่นแค้นฝังจิต ไม่ขออยู่ร่วมโลกกัน
มีเอ็งต้องไม่มีข้า เอากันขนาดนั้น..!!
ไม่ใช่เรื่องเล่าในหนังในละครน้ำเน่า
แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาแล้ว ทุกยุคทุกสมัย
ที่คู่แค้น คู่อาฆาตต้องกลับมาเล่นบทนี้ซ้ำไปซ้ำมา เป็นร้อยเป็นพันรอบ..
ไม่จบสักที..
ยอมผูกตนเอง ยอมพันธนาการตนเองเอาไว้กับ วงเวียนทุกข์ ทะเลแห่งความไม่รู้
เต็มใจที่จะกลับมาล้างแค้น ล้างหนี้กันไปเรื่อยๆ..
น่ากลัวไหม..?
คนที่จะหลุดจาก บ่วง นี้ได้ไม่ใช่คนที่ อึด อยู่กับกองแห่งทุกข์ได้นานกว่ากัน
ไม่ใช่คนที่ เอาคืน อีกฝ่ายได้เจ็บแสบกว่ากัน
ไม่ใช่คนที่ ยืนหัวเราะอย่างสะใจบนหลุมศพของอีกฝ่าย..
แต่เป็นคนที่ เลิกเล่นก่อน ต่างหาก
กติกาของเกมกรรมนี้คือ ใครปล่อยมือก่อน ชนะ
ใคร วาง ก่อนได้เปรียบ..
เพราะเหมือนว่าเราได้ตัดโซ่ตรวนพยาบาท ที่ใจเราออกแล้ว
เป็นอิสระภาพ เดินออกจากคุกทางใจที่จองจำย่ำยีได้แล้ว
ส่วนคุณจะปล่อยผมหรือไม่ มันเป็นเรื่องของคุณ..!!
หากอยากจะเล่นเกมนี้ต่อคนเดียว ก็เป็นสิทธิ์ของคุณ ส่วนฉันพอแล้ว ขอลาที..
จิตใจที่โปร่งเบา ไม่มีลูกเหล็กแห่งความอาฆาตแค้นคอยถ่วงอยู่นั้น
ย่อม ลอยตัว อยู่สูงกว่าน้ำคร่ำสกปรกเหม็นเน่าของความพยาบาทแน่
แต่กว่าจะทำได้จากน้ำใสใจจริงก็คงเล่นกันเหงื่อตก
เพราะการที่จะวางใจได้เช่นนี้ จะต้องมี ปัญญา เห็นโทษของการผูกโกรธอยู่เป็นทุน
เกิดจากการเห็น ความแปรปรวนไร้สาระ ของมันอย่างเด่นชัด
จนเกิดคำถามประมาณว่า เรากำลังทำอะไรอยู่วะนี่..?
แล้วหันหลังให้กับเกมกรรมเกมนี้ โดยไม่ขอเข้ามาเป็นผู้แข่งขันอีก..
ต่อไปนี้ จะขอเป็นแค่ ผู้ชม เท่านั้นไม่ขอเอาตัวเองโดดมาร่วมวง โหดมันฮา อีกแล้ว
หากเราทำได้เช่นนี้บ่อยๆเนืองๆ
แม้ในเบื้องแรกอาจจะฝืดฝืนบ้างเพราะยังไม่ชินกับ น้ำยาล้างใจ ที่ชื่อว่า อภัยโอสถ
ที่มันทั้งจืดชืดไร้รสชาติ ไม่เข้มข้นสะใจเหมือนของเก่า
แต่พอนานเข้า มันก็จะเริ่มชินกับรสของความจืดสนิทในจิตใจ ที่ไม่ต้องปรุงแต่งอีก
นอนหลับง่ายขึ้น ความผูกโกรธลดลง จนจางหายไปเอง
แม้ว่าภายหน้าจะต้องเจอสิ่งกระตุ้น ให้โมโหเจ็บแค้นอีก ก็ไม่ต้องสวิงสวายตามมันไป
ทำมันจนกลาย สามัญสำนึก ในจิตใจที่แสนเงียบสงบ..
จนเห็นมันผุดขึ้นผุดลง เกิดดับเป็นช่วงๆ
แล้วจะรู้ว่า กิเลสตัวเก่งนี้ มันจะมาแสดงตัวตนให้เราเห็น จนนับไม่ทัน เลยทีเดียว..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [