ปลาเสรี..
ไม่นานมานี้ ผู้เขียนได้ดูรายการโทรทัศน์รายการหนึ่ง ผ่านทางอินเตอร์เน็ต
เป็นรายการที่เคยออกอากาศนาน น่าจะเจ็ดถึงแปดปีที่แล้ว
เป็นรายการที่นำเสนอชีวิตของคนๆหนึ่งที่มีมุมมองน่าสนใจ
พิธีกรของรายการได้ดำเนินเรื่องราวของคนที่จะนำไปออกอากาศแบบ เจาะลึก
แบบตามติดการใช้ชีวิตของผู้ถูกนำเสนอแบบ แทบจะทุกแง่ทุกมุม..
ตอนที่ผู้เขียนดูเป็นเรื่องราวของชายสูงวัยคนหนึ่ง อายุน่าจะราวๆห้าสิบกว่าปี
เป็นเรื่องของ ลุงเสรี หอมมาก ที่จังหวัดราชบุรี
เรื่องราวของลุงเสรี มีความน่าสนใจอยู่ตรงที่ แกเป็นคนที่ดูแปลกๆ
มีการใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนใคร และคิดว่าคงไม่มีใครเหมือน..
พูดจาก็โวยวายหยาบคาย จนรายการต้องเซนเซอร์คำพูดของแกเป็นระยะๆ..
แม้แต่พระสงฆ์องค์เจ้าหากทำผิดแกก็ด่าไม่เว้น คนทั่วไปไม่รอดที่จะโดนแกด่าว่า..
หากใครมาดูแบบฉาบฉวยก็คงแทบจะเปลี่ยนช่องที้งแน่..
แต่เมื่อติดตามไปเรื่อยๆกลับพบว่า ไม่ว่าทีมงานของรายการจะไปถามใครๆ
ชาวบ้านร้านถิ่น แม้ค้าในตลาดที่แกอาศัยอยู่ หรือแม้แต่พระในระแวกนั้น..
ต่างก็พูดเป้นเสียงเดียวกันว่า ลุงเสรีแกเป็นคนดี
บางคนถึงกับกล้าพูดว่าแกเป็น คนดีที่สุดในอำเภอ..!!
ใครๆต่างก็ไม่ถือสาหาความในความหยาบคายทางวาจาของลุงเสรี..
เพราะต่างก็สัมผัสกันมาถ้วนหน้าแล้วว่า
ลุงเสรีแกต่ำแค่วาจา แต่จิตใจแกสูงมาก..
การกระทำของลุงเสรี เป็นเรื่องที่สูงส่งน่ายกย่อง
ไม่ว่าจะเป็นการช่วยเก็บกวาด เช็ดถูวัดวาอาราม ล้างถ้วยล้างชามของวัด
การเดินเข็นรถเข็นเก่าๆตั้งแต่เช้ามืด เดินขอของกินของใช้ หมูผักปลา
สุดแล้วแต่ชาวบ้านร้านตลาดจะให้มา แล้วนำไปวัดใกล้บ้าน..
ให้ทางโรงครัวจัดการเรื่องอาหารการกินของพระเณร
ส่วนที่ไม่ใช่ของกิน ก็นำมาถวายวัดให้เป็นสมบัติของวัดหมด ไม่เอาไว้เป็นของส่วนตัว..
แถมตอนที่เดินไปขอของชาวบ้านก็หาได้พูดจาแบบผู้ดีไม่
กลายเป็นพูดแบบน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก พูดคำด่าคำไปเรื่อย..
เหมือนข่มขู่ แต่ก็ไม่ได้บีบบังคับใคร..
จากภาพที่เห็นในทีวี กลายเป็นว่าคนที่ถูกขอกลับหยิบของให้แกโดยเต็มใจ
กุลีกุจอส่งข้าวของใส่มือแก อย่างไร้คำถาม เพราะรู้ว่าแกจะเอาของเหล่านี้ไปทำอะไร ที่ไหน..
และก็เป็นอย่างนี้มานานนม จนเป็นเรื่องปรกติธรรมดาของคนที่นี่ไปเสียแล้ว..
ช่วงหนึ่งพิธีกรที่ติดตามชีวิตลุงเสรี ถามคำถามหนึ่งกับแกว่า..
ลุงเสรีทำแบบนี้มาหลายปีไม่เหนื่อยบ้างเหรอ..?
คำตอบของลุงเสรีทำให้ผู้เขียนอึ้งไปเลย..แกตอบอย่างนี้ครับว่า..
" เหนื่อยทำไม.. บุญเป็นของเบา ไม่เห็นต้องเหนื่อย ไม่ใช่ของหนักสักหน่อย "
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่า คนแบบนี้ก็มีในโลก..
คนที่ไม่เคยทำบุญทำทาน หากได้มาเห็นชีวิตและการกระทำของลุงเสรี
อาจจะเกิดอาการอายม้วนไปเลย..
คนที่ดูจากภายนอกเสื้อไม่ใส่ ใส่กางเกงขาสั้นรองเท้าบูท พูดจาเสียงดังโวยวาย
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากแต่ละคำ ระคายเคืองหู ช่างไม่น่าฟังเอาเสียเลย..
กลับทำในสิ่งที่เชื่อว่า คนแต่งตัวดี หน้าตาดี พูดจาสุภาพเรียบร้อยหลายคน
ทำไม่ได้ หรือไม่กล้าทำ แบบแกแน่นอน..
เรื่องราวของลุงเสรี ทำให้ผู้เขียนนึกถึงและเข้าใจคำว่า สมมุติ ได้อย่างซึ้งใจ..
สำเนียงภาษา สวยหล่อ รวยจน ภูมิฐานต่ำต้อย สุภาพหรือหยาบคาย
เอามาวัดใจคนกันไม่ได้ ไม่ใช่ ของจริง เลย..
ผลของการกระทำต่างหาก ที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ เนื้อแท้ ของคนๆหนึ่งได้..
อาจจะใช้เวลา หลายปี หรือจนชั่วชีวิตของเขาในการค้นพบ ความเป็นตัวตนแท้ๆของคนๆนั้น
คุณค่าของคนอยู่ที่ผลของการกระทำจริงๆ..
หากเปรียบเทียบกับคนในสังคมโลก คนบางกลุ่มอาจจะมองว่า ลุงเสรี เป็นคนสุดโต่ง
แหกกฏเกณฑ์ของ ความพอดี ก็ว่ากันไปครับ..
หากเปรียบว่าลุงเสรีแกเป็นปลาตัวหนึ่ง แกก็คงเป็นปลาที่แปลกแยกจากฝูง..
ปลาตัวนี้ก็คงแหวกว่าย ทวนกระแสความแรงของน้ำ
ไม่ยอมตกอยู่ภายใต้อำนาจของกระแสน้ำ
ที่พร้อมจะพัดพาปลาตัวอื่นๆให้ใหลไปเรื่อยๆ ตามยถากรรม..
บางคนสุขเพราะได้รับ.. แต่บางคนกลับสุขเพราะได้ให้..
แต่สุขแบบของใครจะยั่งยืนกว่ากัน ก็ลองเอาไปคิดดูเอาเอง..
อำนาจแรงดึงดูดของวัฎสงสาร ที่พร้อมจะดึงดูด สัตว์ ทั้งหลายเอาไว้กับมันฉันใด..
กระแสน้ำย่อมดึงดูดหมู่ปลาทั้งหลาย ให้ล่องลอยใหลเรื่อยไปกับมันฉันนั้น..
ทั้งกระแสความดี ชั่ว เด่น ดัง ทุกข์ สุข ต่างหลอกล่อเราให้ยอมจำนนต่อ โลกียะทรัพย์
หากเราไม่รู้เท่าทันเราก็กลายเป็น เหยื่อ ทำตัวเป็น ปลาตาย ที่ไร้พลังขัดขืน
สู้ยอมทำตัวเป็น ปลาเป็น ที่ขอว่ายทวนกระแสโลก อย่างลุงเสรี
ที่แสดงให้เห็นคุณค่าของการได้มีชีวิต ย่อมดีกว่าการมีชีวิตที่ไร้คุณค่าเป็นไหนๆ..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพทุกภาพ และผู้เขียนไม่มีเจตนาล่วงเกินถึงบุคคลที่ปรากฏชื่อในบทความทุกท่าน เพียงเพื่อหยิบยกเอาเป็นตัวอย่างในเชิงธรรมะเท่านั้น
วันที่: 4 กรกฎาคม 2558 เวลา:6:24:18 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [