เมื่อคืนผมลงนอนบนที่นอนเวลาประมาณ
ตีสอง ผมตื่นขึ้นตอนสายสาย เก้าโมงกว่าแล้ว
แม่เดินมาพร้อมบอกผมว่าอย่าเพิ่งทานอะไร
ในตอนนี้แม้กระทั้งน้ำ แม่ผมจะพาไป
ตรวจเลือดที่คลินิคใกล้บ้าน ผมแต่งตัวเป็น
เสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงสีเหลืองขาสั้น
รองเท้าแตะ ผมไม่ได้ส่องกระจอกมองหน้า
ตัวเองก่อนออกจากบ้านเลยด้วยซ้ำ ผมหยิบ
กระเป๋าสตางค์สีน้ำเงิน โทรศัพท์มือถือลงกระ
เป๋ากางเกง พร้อมยัดหนังสือหนึ่งเล่มใส่กระ
เป๋าสะพายสีดำที่แม่ซื้อเอาไว้ให้ เพื่อเอาไป
อ่านเวลาว่างที่ต้องรออะไรนาน ๆ แล้วก็เป็น
อย่างที่คิดจริง เมื่อผมไปถึงที่นั้น ผมเขียน
ชื่อลงจองคิว แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ ๆ กับ
เคาน์เตอร์ ผมล้วงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
ฆ่าเวลาเพื่อรอคิวของผมที่จะถึงในไม่ช้านี้
ถึงคิวของผม เธอเรียกผมเข้าไปในห้องเล็ก ๆ
ก่อนจะบอกให้นั่งบนเตียง แล้วถอดรองเท้า
นั่งรอ มีกระดาษบันทึกประวัติการเข้ารักษา
ที่คลินิคแห่งนี้ ที่หน้าชื่อของผมถูกขีดฆ่าทับ
คำว่า "ด.ช." แล้วเติมคำว่า "นาย" หน้าชื่อ
ของผม ผมมองถัดไปเรื่อย ๆ อายุ 10 ปี
นี่ผมมาที่นี่ตอนผมสิบขวบเลยหรอ ผมนั่งนับ
อายุของผมตอนนี้กับปัจจุบันเพื่อคำนวนดู
ว่าผมไปมาที่คลินิคนี้นานแค่ไหนแล้วนั่นก็
ได้คำตอบว่า โห...สิบเจ็ดปีเลยน่ะนั่น ผมจำ
ลายมือของผมได้เมื่อผมมองขึ้นไปบนกระดาษ
ที่เขียนเลขบัตรประชาชนของผมเอาไว้ ใบหน้า
ผมเผยรอยยิ้มเล็กน้อย แล้วไม่นานหมอก็เข้า
มา ผมนอนลงบนเตียงที่ผ้าปูเป็นสีฟ้า ผ้าห่ม
บ้าง ๆ ถูกห่มที่ตัวของผม ผมส่งมือข้างซ้ายของ
ผมให้กับหมอ ผมรู้สึกกลัวและกังวลเล็กน้อย
ก่อนที่จะถูกเจาะเลือดที่แขนซ้าย แต่มันไม่ได้
เจ็บมากอย่างที่ผมจินตนาการเอาไว้ก่อนหน้า
สำลีถูกแปะลงบนรอยเข็ม ผมผับแขนลงแล้ว
นอนรอผลการตรวจเลือด ผลตรวจไม่มีปัญหา
ใดใด ขากลับผมแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟต้มยำ
ให้น้องและตัวผม เมื่อผมรับประทานหมด
ผมก็บรรจงปลอกเปลือกกล้วยหอมออก
แล้วกินมันไปทีละคำจนหมดลงในที่สุด
สวัสดีจ้าา มาทักทายจ้า 
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ยินดีด้วยที่ผลเลือดไม่มีปัญหา
สิบเจ็ดปีเลยนะ..โอ้โฮ...ยังเก็บประวัติไว้