วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันคิดว่า
การปล่อยวางปัญหารอบตัวของเรานั้น...... มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
เพราะการได้ยินเสียงคนที่เราเรียกได้ว่าเกลียด ดังในหูเกือบตลอดวัน
มันคงไม่แตกต่างอะไรจากการ ฟังแม่ค้าตามตลาดทะเลาะกันให้รำคาญใจ
ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าจะเกลียดได้จนถึงขั้นนี้ จากที่รำคาญเป็นบางเวลา เปลี่ยนเป็นไม่อยากสนทนา
จนตอนนี้ มันกลายเป็นว่า ฉันไม่อยากให้เขามีลมหายใจและใช่อากาศร่วมกับฉัน
มันยังมีที่บางครั้ง ปีศาจที่มืดดำในจิตใจคงตัวใหญ่เกินไป จนฉันแอบคิดว่า ถ้าฆ่าใครสักคนหนึ่งแล้วไม่บาป
มันคงจะดีไม่น้อย
แต่เรื่องทั้งหมดนี้แันจะไม่ยกให้เป็นความผิดของเขา
ส่วนหนึ่งฉันคงโทษตัวเองทึ่จิตใจไม่เข้มแข็งพอ ทุกครั้งที่สิ่งไม่ดีมารบกวน จิตใจของฉันมันคงเหมือนต้นหญ้าต้นเล็กๆ ที่สามรถเอนไหวได้ตลอกเวลา
แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่า
ความแรงของลมมันจะมากแค่ไหน
ส่วนตัวฉันเชื่อว่า คงไม่มีมนุษย์คนไหน ถูกสร้างให้มีจิตใจ ที่ไม่สะทกสะท้านกับปัญหา
และความอดทนของทุกคนก็คงภถูกสร้างมาไม่เท่ากันอีกเช่นกัน
ตอนนี้ถ้าตามสิ่งที่ควรจะทำ ฉันคงทำได้แค่สงสารเขา ที่ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ควรหรือไม่
บางทีวาสนาเขามันคงจะอยู่ต่ำแค่นั้นก็เป็นได้
หรือไม่ ชีวิตเขาอาจจะย่ำแย่ สังคมที่เขาเติบโตมาหล่อหลอมให้เขาเป็นคนแบบนั้น ที่บ้านอาจจะไม่มีเวลาอบรมสั่งสอน หรือกรรมเก่าของเขาที่ทำให้เขาหูหนวกตาบอดแก่ความน่ารังเกียจของตนเอง
ฉันทำได้แค่เพียงบอกตัวเองว่า
เมื่อเขาเปรียบเสมือนหมาตัวเล็กๆที่เห่ามา
ฉัน ก็ต้องเพิกเฉยและปล่อยผ่าน
เมื่อเขาเด็ก ฉันจะเป็นผู้ใหญ๋ เมื่อเขาโวยวาย ฉันก็จะนิ่ง เมื่อเขาน่ารำคาญ ฉันก็จะสงบ เมื่อเขาไม่ดี ฉันก็ต้องไม่ทำตัวแบบนั้น
ถึงแม้จิตใจของ ฉันถูกสร้างมาให้เหมือนต้นหญ้า
แต่ฉันสัญญากับตัวเองว่า ต้นหญ้าตนนี้ แม้จะถูกลมพัดแรงหรือเป็นพายุร้ายแค่ไหน
มันก็จะยืนหยัด เหมือนต้นยางใหญ่ ที่เติบโตมาก่อนมันแน่นอน
24.11.15
| Create Date : 24 พฤศจิกายน 2558 |
| Last Update : 24 พฤศจิกายน 2558 9:43:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 519 Pageviews. |
 |
|
