อ่านแล้วรู้สึกเหมือนยังมีทางเลือกอยู่นะคะ
ตราบใดที่เราไม่พูดเราจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นอย่างที่เราคิด
ใครคนนั้นอาจรอคำพูดจากเราอยู่ก็เป็นได้
แต่ถ้าแน่ใจแล้วว่าใช่แบบนั้น
ก็เดินต่อไปข้างหน้า ถึงแม้ว่ามันจะเดียวดายซักหน่อย
แต่ก็เหมือนที่เราทุกคนรู้...กาลเวลา..จะช่วยทุกอย่างได้

ชีวิตมีตอนต่อไปของตัวเองเสมอนะคะ

เป็นเหมือนกัน ความรู้สึกเดียวกัน อึดอัดมาก

เข้าใจนะ และได้คิดสั้นไปแล้ว ทำไปแล้ว ไม่มีอะไรดีขึ้น

ตอนนี้นอนรักษาตัวยังไม่หายเลย แถมมีลูกอีกด้วย

ทุกอย่างมันอยู่ที่เรา ความคิดเรา ได้แต่บอกตัวเองว่า

ใจเย็นๆ มันต้องมีทางออก ค่อยๆคิด ให้วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุด

ทำไมมันช่างตรงกับตัวเองตอนนี้เหลือเกิน
ยังหาทางออกไม่เจอ
คิดแล้วก็วนกลับมาที่เดิม

ทางใคร ทางมัน
แต่สงสารลูกสาว...

เพิ่งเห็น....และเพิ่งได้อ่านหน้านี้

บางครั้ง ไม่พูด ก็ดีเหมือนกันนะ
ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน แต่...ไม่อยากพูด

ใช่เลย...พอนานวันเข้า
ความเฉย จะเข้ามาแทนที
พอถึงตอนนั้น...ก็จะยิ่งไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพูด

เพราะฉะนั้น...รีบพูดก่อนจะไม่คิดอยากจะพูด
อีกเลย