เจ้าของบล็อกได้แต่งงานมาเกือบครบ 1 ปี อายุก็ใกล้จะ 35 แล้ว(เป็นเกณฑ์ที่ต้องเจาะน้ำคร่ำและเสี่ยงต่อการที่ลูกจะเป็นดาวน์สูงกว่าคนที่อายุน้อยๆ) แต่ก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะมีลูก เพราะแม้จะออกมาตั้งบริษัทเองแต่ก็ยังขะมักเขม้นโหมทำงานหนักอยู่ ถึงจะไม่ได้หนักเท่ากับตอนที่ทำงานประจำในบ.อมรินทร์ฯ แต่ก็ยังต้องคุยโทรศัพท์เยอะๆ ต้องวิ่งไปประชุม และติดต่อประสานงานอยู่บ่อยพอสมควร 

งานหนักยังไม่เท่าไร แต่เมื่อรวมกับเรื่องที่เจ้าของบล็อกมีปัญหาเรื่องประจำเดือนไม่ปกติตั้งแต่วัยเด็ก ก็เลยทำให้ความหวังในการมีลูกแบบธรรมชาติยิ่งยาก 

สุขภาพย่ำแย่ที่เคยสะสมมาในช่วงวัยทำงานก็เป็นผลมาถึงช่วงชีวิตแต่งงาน ยกตัวอย่างที่สาหัสที่สุดคือ ช่วงที่รับตำแหน่งเป็นผช.บก.บห. ของนิตยสารบ้านและสวน เป็นช่วงพีคสูงสุดของการทำงานออฟฟิศคือ งานเยอะ งานสนุก ทำงานจนลืมทุกสิ่ง ประจำเดือนจึงหายไปนานถึง 11 เดือน และนอกนั้นก็ไม่ได้มาสม่ำเสมอคือเฉลี่ย 3 เดือนมาครั้ง(อันนี้คืออย่างดี) แม้แต่เวลาที่จะไปปรึกษาหมอยังไม่มีเลย นับว่าชีวิตขาดสมดุลมาก (ส่วนหนึ่งคือทำงานเพลิน ทำตัวเองล้วนๆ)

แต่งงานแล้ว แม้จะเพลาๆ เรื่องงานลง แต่ประจำเดือนก็ยังไม่ปรกติ แต่โชคดีหน่อยที่เริ่มมีเวลา เลยหันมาดูแลตัวเองมากขึ้น คือ กินอาหารที่ดี เริ่มออกกำลังกาย วิ่งบ้าง โยคะบ้าง และไปพบหมอ ทั้งแนวบำบัด ศาสตร์จีน (กินยาจีนอยู่ 3 เดือน จนไมเกรนขึ้น จึงเลิกทาน) ศาสตร์ไทย (ทานยาไทย และนวดกระตุ้นมดลูก อยู่ 1 เดือน) ฝังเข็ม ครอบแก้ว กัวซา(ขับสารพิษ) นวดไทยบำบัด จัดกระดูกแบบแนวฝรั่ง รวมถึงหาหมอแผนปัจจุบันเพื่อรักษาโรคประจำตัวต่างๆ ที่สะสมไว้ = ไมเกรน ออฟฟิศซินโรม ภูมิแพ้ เป็นต้น 

ต้องขอบอกก่อนว่าเจ้าของบล็อกเป็นพวกชอบแนวธรรมชาติบำบัด และไม่ค่อยชอบการทานยาที่เป็นเคมีเท่าไร เลยเน้นไปที่การรักษาแบบยาสมุนไพร หรือศาสตร์ที่ไม่มียา และจากการที่ได้ลองมาหลายๆ อย่าง ขอบอกว่าการฝังเข็มเป็นสิ่งที่เหมาะกับเจ้าของกระทู้มาก ใครที่ไม่เคยทำขอแนะนำค่ะ

ผ่านไปเกือบปี ลองมาทุกอย่าง ก็ยังไม่สำเร็จ แต่ดีหน่อยที่โรคต่างๆ อาการดีขึ้น รวมทั้งน้ำหนักขึ้นมา 5 กก. ซึ่งเป็นเกณฑ์ปรกติ (เสียที)

จึงหยุดทุกศาสตร์ และหันโฟกัสไปที่การปรึกษาหมอแผนปัจจุบันเน้นเรื่องการมีบุตรยากโดยเฉพาะ หมอให้ตรวจเลือด ดูฮอร์โมน ดูไทรอยด์ กินยาปรับไทรอยด์ ฉีดวัคซีน ทานยาปรับรอบเดือน ทานยากระตุ้นไข่ตก นับวันไข่ตก นัดวันที่จะมีเพศสัมพันธ์ให้ตรงกับวันที่ไข่ตก รวมทั้งหมด 4 รอบ ทานยาเยอะมาก วันละประมาณ 10 กว่าเม็ดต่อเนื่องทุกวัน ซึ่งนับว่าเป็นช่วงที่กินยาเยอะกว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมา นับว่าเป็นการกระทำที่สุดโต่งไปอีกด้าน ระหว่างนี้ก็ยังหาเวลาออกกำลังอย่างสม่ำเสมอ เท่าที่จะทำได้ 

รวมๆ แล้วผ่านไปอีก 1 ปี ก็ยังไม่สำเร็จ ซึ่งต่อจากนี้ หมอจะให้เข้าสู่กระบวนการฉีดเชื้อ ซึ่งเจ้าของบล็อกไม่ต้องการใช้วิธีนี้ เพราะมันก็ยังดูไม่ต่างกับวิธีร่วมเพศกันเองเท่าไร เปอร์เซ็นต์ที่จะสำเร็จก็มีน้อย เรา (เจ้าของบล็อกและสามี) จึงตัดสินใจว่าไหนๆ จะต้องฝืนธรรมชาติแล้ว เอาสุดๆ ไปเลยเอาแบบที่ไม่ต้องเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว (นี่ก็เป็นอีกแนวคิดที่สุดโต่ง) 

พอดีกับที่เจอเพื่อนที่มีลูกยากเหมือนกัน เพิ่งคลอดลูกชายคนแรก เค้าก็บอกว่าเสียเงินไปประมาณ 1 ล้านบาทกับการนับไข่ตกและฉีดเชื้อ ตลอดระยะเวลา 2 ปี จนเกือบล้มเลิกการมีลูก จนได้มาเจอหมอคนนี้(คนที่จะแนะนำ) เค้าให้ทำเด็กหลอดเลยทันที ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องเพราะทำให้เค้ามีลูกได้ในครั้งเดียวไม่ต้องเสียเวลาอีกเลยรวมทั้งโดยรวมยังประหยัดเงินกว่าด้วย ส่วนหนึ่งน่าจะเพราะหมอมีความละเอียดรอบคอบในการตรวจและอ่านผลสุขภาพของทั้งสองคน และทำหลอดแก้วได้เก่งในอันดับต้นๆ ของประเทศ...เราจึงตัดสินใจเข้าไปปรึกษา เพื่อเรียนรู้ว่าต้องเตรียมตัว และมีกระบวนการอะไรบ้าง 

เราเข้าไปปรึกษาคุณหมอท่านนี้ 2 ครั้ง (เป็นคลินิคส่วนตัว -- ของสงวนชื่อหมอค่ะ) ได้รับการตรวจเลือด ตรวจภายใน ตรวจน้ำเชื้ออสุจิของสามี แล้วก็มาฟังผลและประเมินว่า เจ้าของบล็อกมีปัญหาเรื่องฮอร์โมนต่อมไร้ท่อในสมองทำให้ไข่ไม่ค่อยตก และทำให้รังไข่เหมือนคนมีอายุ 40 กว่า ซึ่งไม่มียาแก้ไข เกิดได้จากหลายๆ สาเหตุซึ่งความเครียดน่าจะเป็นสาเหตุหนึ่ง ถ้าต้องการมีลูกเร็วๆ ก็ควรทำเด็กหลอดแก้วไปเลยดีกว่าก่อนที่ไข่จะเสื่อมคุณภาพไปมากกว่านี้ หมอก็เล่าขั้นตอนการทำเด็กหลอดแก้วให้ฟัง ซึ่งไม่ใช่ว่าคิดจะทำแล้วจะทำได้ทันทีเลย เราต้องกินยาเตรียมร่างกายอีกหลายเดือน เร็วที่สุดคือนับจากวันที่คุยนี้คืออีก 5 เดือน ถึงจะสามารถย้ายตัวอ่อนมาในมดลูกได้ (ในกรณีที่ไม่มีปัญหาอะไรต้องแก้ไขเลย) และค่าใช้จ่ายอย่างต่ำๆ คือ 3.5 แสนบาทต่อ 1 ครั้ง

เราฟังทุกอย่างแล้วก็ขอกลับมาปรึกษากันก่อน เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เพราะใจนึงก็คิดแล้วว่าจะทำ เพียงแต่อาจจะขอเวลาทำใจและวางแผนก่อน เนื่องจากว่าถ้าเริ่มกระบวนการฝังตัวอ่อนแล้ว ต้องกินยา ฉีดยา และแม่จะต้องอยู่นิ่งๆ คือนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ ต้องหยุดทุกกิจกรรม จึงขอวางแผนเคลียร์งานที่ค้างคาอยู่ก่อน

เราตั้งใจว่าจะเคลียร์งาน และไปท่องเที่ยวพักใจ ทำตัวให้สบายๆ ไม่ต้องกินยาอะไร(ล้างยา) สัก 2-3 เดือน แล้วค่อยไปหาหมอเริ่มกระบวนการ ซึ่งระหว่างนี้เจ้าของบล็อกก็ยังออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และเปลี่ยนมาทำงานที่บ้านแทน ทำให้มีเวลาสบายๆ ไม่เครียดเรื่องรถติดไปเรื่องนึง

และแล้ว ช่วงที่อยู่ระหว่างการพัก การเพลาๆ งาน และเตรียมวางแผนเที่ยวนี้ วันหนึ่งเจ้าของกระทู้ก็รู้สึกเวียนหัวอยากอาเจียนขณะขับรถจะไปทานข้าวกับเพื่อนๆ เมื่อถึงห้างที่นัดกัน ก็ขอเพื่อนแวะซื้อที่ตรวจตั้งครรภ์มาตรวจ เพื่อนๆ ก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเพราะเห็นเราซื้ออยู่บ่อยๆ ตั้งใจว่าวันรุ่งขึ้นจะลองตรวจดูเผื่อฟลุ๊ค ประจำเดือนก็ไม่มาเกือบ 2 เดือนแล้ว...แต่ช่วงนี้ ที่หยุดยาแผนปัจจุบัน ประจำเดือนมันก็ไม่ค่อยมาเหมือนเมื่อก่อน ก็เลยไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรหรอกค่ะว่าจะท้อง

ตอนเช้า ตื่นมาปวดปัสสาวะ ก็เลยตรวจดู ปรากฏว่าขึ้นขีดเดียว รู้สึกเสียใจนิดหน่อย มาบอกผลกับสามีและนอนต่อแบบเซ็งๆ แต่ก็ชินแล้วละ ปลอบใจตัวเองว่าไว้จะไปเที่ยวให้สบายใจ...พอสักพักจึงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมทำงาน หยิบที่ตรวจมาดูผลอีกครั้ง ปรากฏว่าขึ้นสองขีดจางๆ ก็กรี๊ดเลย รีบเอามาให้สามีดู สามีก็ไม่ค่อยแน่ใจเพราะมันจางมาก ไม่อยากคิดไปเอง เลยตัดสินใจว่า เราจะไปตรวจเลือดที่โรงพยาบาลแถวบ้านให้รู้ผลชัดๆ ไปเลย ก่อนที่จะบอกผลให้ใครๆ รู้ และจะได้วางแผนเที่ยวได้ว่าจะยังไงต่อไป เพราะจองตั๋วและที่พักไปหมดแล้ว

(ขึ้นขีดจางๆ แค่นี้เองค่ะ แต่ผลก็คือท้องแล้ว ;-))

สายๆ ไป รพ. ใกล้บ้าน เจาะเลือด รอผล เมื่อถึงเวลาหมอเรียกเข้าห้องตรวจ หมอบอกว่าท้องนะคะ และถามว่าวันแรกของประจำเดือนครั้งสุดท้ายคือเมื่อไร เพราะค่าฮอร์โมนมันดูต่ำกว่าที่ควรจะเป็น ค่าฮอร์โมน HCG 303 = 5 weeks แต่ช่วงเวลาที่ประจำเดือนขาดคือ 8-9 weeks จึงขอนัดอีกครั้งเพื่อมาซาวน์ดูตัวอ่อนอีกครั้ง 

เราถามหมอซ้ำๆ ว่าท้องจริงๆ หรือ หมอก็ดูสงสัย เราเลยบอกว่าเราเป็นพวกประจำเดือนผิดปกติมีบุตรยาก หมอก็เลยดีใจด้วย บอกว่าท้องจริงๆ แต่ฮอร์โมนยังต่ำ อาจจะปกติหรือผิดปกติก็ได้ ตอนนี้ไม่สามารถตรวจว่าตัวอ่อนจะเป็นยังไงต้องรอนัดครั้งหน้า แต่เราก็ให้หมอเขียนใบรับรองแพทย์ให้ เพื่อความอุ่นใจ ?!? 

ออกมาจากห้องตรวจโทรหา พ่อแม่ ของทั้งสองฝ่าย และบอกเพื่อนๆ คนสนิทที่ร่วมลุ้น 

กลับมาบ้าน ยังงงๆ อยู่ว่าท้องจริงหรือ จึงโฟสเฟสบุ๊คเพื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง ในขณะเดียวกันก็ยังคงกังวลและสับสนอยู่มาก เริ่มเซิร์ท google หาข้อมูล ก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

สรุปว่าตอนนี้ที่รู้ว่าท้อง ยังเต็มไปด้วยความกังวลและสับสน มากกว่าความรู้สึกดีใจ เพราะต้องรอผลตอนต่อไปว่าตัวอ่อนจะปกติหรือเปล่า 

ปล. วันรุ่งขึ้นเราก็ซ่อนสเตตัสเฟสบุ๊คอันที่ประกาศตัวว่าท้อง ด้วยความนอยและกลัวหน้าแตก

ปล. 2 ตอนหน้าจะเขียนผลนะคะว่าเป็นยังไง น่าจะช่วยช่วยปลอบใจคุณแม่ที่เจอเหตุการณ์คล้ายกัน จะได้ไม่ต้องเครียดเว่อร์แบบเจ้าของบล็อก :-)

ขอทิ้งท้ายไว้หน่อยค่ะว่า การพยายามมีลูกนั้นมันเป็นสิ่งที่เราควบคุมให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ทั้งหมด เราทำได้แค่กำหนดพฤติกรรม ทำร่างกายเราให้แข็งแรง เตรียมพร้อม แต่การที่เค้าจะมาเมื่อไหร่นั้นมันกำหนดไม่ได้จริงๆ อย่างเพื่อนบางคนประจำเดือนมาตรงกันทุกเดือนเป๊ะๆ พยายามแล้วพยามยามอีก ก็ยังไม่มา ในกรณีของเจ้าของบล็อกก็เช่นกัน พยายามไปหาหมอและทำตามอย่างตั้งใจ กินยาตรงเวลาทุกวัน ทำตามที่หมอบอกทุกอย่าง ก็ยังไม่เป็นผล แต่พอมีเวลาพักผ่อน สบายกายสบายใจ ลืมๆ เรื่องลูกไปบ้าง กุ๊กกิ๊กกับสามีก็ด้วยความรักรื่นรมย์ ไม่ต้องมาพะวงว่าต้องวันนั้นวันนี้ และเมื่อเสร็จกิจแล้วต้องทำท่านั้นท่านี้ ยกสะโพกสูง สุดท้ายเมื่อเราสบายใจลูกก็มาเองแบบไม่ทันตั้งตัว 

อยากฝากไว้ให้คนที่กำลังตั้งใจอยากจะมีลูก ให้หันมาดูแลสุขภาพร่างกายและจิตใจของทั้งสองคนเป็นหลักมากกว่าค่ะ การออกกำลังกายสม่ำเสมอสำคัญมาก สุดท้ายคือ การตั้งครรภ์ไม่ใช่จุดสิ้นสุดเพราะประสบความสำเร็จแล้ว แต่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวอีกมากที่จะตามมาค่ะ ร่างกายและจิตใจของเราจึงเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ