Bloggang.com : ดาเรน : "สวนสัตว์สนาน" (บทที่ 18)

"สวนสัตว์สนาน" (บทที่ 18)

บทที่ 18

เราทั้งครอบครัวลงมติกันว่าจะไม่พาไอ้หมีมานอนที่หน้าบ้านอย่างครั้งโน้น..ตอนนั้นหมีไม่มีที่พึ่งและทุกอย่างไม่ลงตัวเพราะเจ้ายามเฮงซวย

“น้ามิวว่าเราทำถูกต้องไหม?” โจถามขึ้นมาจากระเบียงชั้นสอง

“คิดว่าดีแล้วสำหรับทุกคนที่เคยเกี่ยวข้อง..” ผมชะโงกหน้ามอง..โจนอนหงายมองดวงจันทร์ “หมีมีที่อยู่ที่กิน มีคนคอยดูแลอย่างดีแล้ว..ฮะ..ฮะ..มีซี่โครงไก่กินทุกวันด้วยซิ”

“ผมก็คิดอย่างน้ามิว..” ละสายตาจากฟ้ามาที่ผมที่ยังไม่กลมเหมือนดวงจันทร์ แต่มีกระที่ไม่ใช่กระต่ายเต็มดวง “บรรยากาศอย่างนี้น้ามิวเหงา..คิดถึงใครบ้างไหม”

“นั่น..นั่น..โจเป็นหนุ่มแล้วแน่ๆ..มีแฟนแล้วหรือถึงได้รู้จักเหงา รู้จักมีความคิดถึง”

“น้ามิวนี่นะชอบคิดอกุศลกับโจ..” ไม่หน้ามุ่ย ถึงมุ่ยผมก็คงไม่เห็น..แต่ในที่สุดก็ยิ้มออกมา..ทำไมเห็นล่ะ..ก็ยิงฟันขาวอย่างนั้น “ผมอยากรู้ต่างหากว่าน้ามิวคิดถึงบัสบ้างไหม”

“บัสไหน?” อะโท๊ะ!..เสแสร้งได้ตื้นจัง

“อย่ามาทำไก๋..ฮะ..ฮะ..” โจลุกขึ้นนั่งทำท่าจะกลับเข้าห้อง

“เดี๋ยว..” เสียงหลงไปสิ “นายบารมี..โรเบิร์ต บารมี นะหรือ”

“แล้วก็ทำเป็นไม่รู้จัก..โห..เต็มยศเชียว” โจขี่แพะเข้าห้อง ปล่อยให้น้ามิวเกาะราวระเบียงยืนเซ่ออยู่คนเดียว

“ก็คิดถึงอยู่นะ..” ผมตอบตัวเองในใจ แหงนมองดวงจันทร์ดวงที่โจมองเมื่อครู่..แน่ใจว่าดวงเดียวกันแต่ไม่มีความรู้สึกอยากถามใครว่าเหงาว่าคิดถึงใครไหมเหมือนโจ เพราะความรู้สึกนั้นมีอยู่เต็มอกขณะมอง..ที่โจถามคงกลบเกลื่อนความในใจของตัวเอง..แสดงว่าโจเป็นหนุ่มแล้วแน่นอน

“แกรก..แกรก..” โจอี้ตะกุยมุ้งลวดประตูห้อง

“ฉันจะมีเวลาโรแมนติกส่วนตัวบ้างไม่ได้หรือไงนะ?” ต่อว่าไปอย่างนั้นทั้งที่รู้ว่าโจอี้ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย..ประชดตัวเองมากกว่า ทั้งวัน ทั้งคืน เกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย อย่าว่าแต่โมรันติกอะไรนั่นเลย

“ฮ๊อก..ฮ๊อก..” คราวนี้ไม่ตะกุยมุ้งลวดแต่กระโดดตัวลอยร้องเรียก

“รู้แล้ว รู้แล้ว..” เปิดประตูเข้าห้อง “เข้านอนเองไม่ได้หรือ กรงก็เปิดอยู่” โตขึ้นมากแล้วแต่โจอี้ยังให้ผมส่งเข้านอนทุกคืน..บางทีเข้าไปแล้วผมแกล้งไม่ล็อคประตูกรงโจอี้ก็ออกมาโดดเหยงๆ ให้ผมปิดประตูกรงให้สนิท..เขาคิดอะไรของเขานะ ผมเคยสงสัย

ในที่สุดผมก็หลับจนได้ทั้งๆ ยังไม่อยากเข้านอน

“เมี้ยว..เงี้ยว..หง่าว..” เสียงเรียกอยู่หน้าประตูระเบียง

“คราย..ใคร..” นึกขึ้นได้จึงลุกจากเตียงไปเปิดประตู “ไปไหนมาถึงเพิ่งกลับบ้าน”

“เงี้ยว..เมี้ยว..” กวักทองขอบใจผมแล้วเดินไปที่ประตูห้องด้านที่เปิดไปโถงบันได

“วันนี้พอนะ หมดเวลาเข้าออกแล้ว” ผมพูดเหมือนกวักทองจะเข้าใจ

น่าแปลกที่จอมโหดประจำบ้านกลายเป็นแมวขี้อ้อน..ช่วงเวลาที่ผมหายไปจากสวนสัตว์สนานส่วนหนึ่งเพราะผมนึกไม่อยากคิขุขึ้นมาเฉยๆ..กระรอกเท่านั้นที่ผมยังสม่ำเสมอด้วยเพราะผมทนเห็นตาบ้องแบ๊วของพวกเขาไม่ได้ นอกนั้นผมกลายเป็นคนใจจืดโดยไม่รู้สาเหตุ

“อะไรจะขนาดนั้นนะพี่!” วันหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อนผมโวยพี่เจี๊ยบขณะกำลังสาละวนป้อนข้าวแมวๆ ในบ้านหลังจากเดินสายทัวร์รอบหมู่บ้านมาแล้ว

“อะไรน่ะคืออะไรของแก?” พี่คงแปลกใจที่จู่ๆ ผมโวยขึ้นมา

“วิธีปรนนิบัติแมวของพี่ไงที่น่าเบื่อแถมงี่เง่า”

“งี่เง่าอย่างไร?” เสียงฉุน

“เรื่องแจกปลาทูตามบ้านที่มีแมวทั่วหมู่บ้านนั้นเรื่องของพี่ ผมไม่รู้ไม่เห็น บุญเป็นของพี่ ลำบากเป็นของพี่เหมือนกัน..แต่ที่ผมโวยวันนี้ก็เรื่องแกะปลาทูแต่เนื้อๆ ไม่เอาหัวไม่มีก้าง แถมบางตัวอิ่มไม่ยอมกินพี่ก็เพียรพยามป้อนมัน..โดยเฉพาะเจ้ากวักทองถ้ามันยังไม่อยากขึ้นห้องพี่ต้องอุ้มขึ้นชั้นสี่ เสี่ยงกับการถูกมันกัดอีกด้วย ทีกับแม่ กับธุรการงานของบ้านพี่ไม่เคยสนใจ ซ้ำวันๆ นั่งพูดนั่งสอนแมว จะให้มันเข้าใจสนทนาโต้ตอบกับคนให้ได้..”

“เออ!..เรื่องของชั้น..แล้วเป็นไง ทุกวันนี้กวักทองเชื่องขึ้นไม่กัดใครแล้ว แถมยังขานรับและบางทีเหมือนรับรู้คำสั่งได้”

ผมคิดตามคำโต้พี่สาว..จริงอย่างว่า กวักทองเชื่องขึ้นไม่กัดใครแล้วทั้งคนทั้งเพื่อนแมวด้วยกัน อีกร้องโต้ตอบทุกคำที่พี่สาวพูดหรือออกคำสั่ง ทำตามหรือไม่ทำตามอีกเรื่องหนึ่ง แต่กวักทองไม่หยุดแค่โต้ตอบนี่สิ มันพูดเหงี่ยวหง่าวเสียงดังทุกครั้งทุกความรู้สึก ยิ่งนั่งหน้าประตูเรียกให้คนเปิดปิดให้ยิ่งคร่ำครวญรำคาญหูจนต้องทำตามความประสงค์ของมัน

“มันมีทั้งดีและไม่ดี..” แม่นิ่งฟังอยู่นานออกความเห็น “ถ้าไม่มีแมวอยู่ในบ้านหนูคงวิ่งพล่าน ยิ่งข้าวของขนมในร้านคงไม่มีเหลือ..ทนรำคาญเอาหน่อยกับสิ่งไม่ดีที่เกิดพร้อมกัน”

“ก็จริงของพี่เจี๊ยบครับ..” ผมรับคำแม่..แต่ผมจะแพ้การโต้เถียงที่เป็นฝ่ายก่อขึ้นก่อนละหรือ?

“เห็นไหม ว่าแล้ว..” ยิ้มอย่างผู้ชนะ

“ธรรมชาติของสิ่งมีชีวิต” ผมนึกหัวข้อได้ “ย่อมอยากมีอิสระเป็นของตัวเองบ้างไม่ใช่ถูกขังอยู่แต่ในกรงในบ้านอย่างแมวทุกตัวที่บ้านนี้ อีกอย่างมันก็ไม่ใช่แมวตัวละหมื่นละแสนอย่างแมวไฮโซทั้งหลายจะได้กักขังกันขนาดนี้” ต่อไปเป็นขั้นลามปามคนที่กำลังยิ้มเยาะอยู่ “จะเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานไม่ได้..ชิ!..ขังตัวอยู่แต่ในบ้านกับหมากับแมว ไม่สมาคมกับผู้คน จนทุกวันนี้คุยกับแมวร้องเหมียวๆ แคว๊กๆ ทั้งวันแล้ว”

“เมงี้ยว..แก๊ก..แขวก..” ไม่ได้ร้องเปล่า พี่สาวของขึ้น กางนิ้วอ้าเล็บตรงเข้าใส่..จะเหลืออะไรล่ะนอกจากรอยข่วนบนแขนและตัวผม

“อย่าทำนะ!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อแม่มดแมวเตรียมขย้ำบนแก้ม

“หยุดซะทีทั้งสองคน!” แม่ตะโกนเสียงสั่น ขว้างปาทุกสิ่งที่ขวางหน้าเพราะจนหนทางจะห้ามปราม

ผลพวงจากการโต้เถียงของเรา

สองสามวันถัดมา..พี่สาวเริ่มปล่อยสัตว์เลี้ยงในบ้านให้ออกเผชิญโลกอย่างอิสระ..เริ่มจากกวักทอง..พี่ใช้เชือกล่ามที่ปลอกคอเดินจูงเหมือนจูงลูกหมาไปขับถ่าย คนที่พบเห็นมักอมยิ้มด้วยความประหลาดใจ บางทีกวักทองดื้อพี่ต้องวิ่งตาม อุ้มขึ้นจากพื้นเมื่อเจอสุนัขข้างทาง เล่นเอาแขนเลือดซิบ ต่อมาพี่แค่เดินตาม เมื่อเจอคู่ปรับกวักทองวิ่งขึ้นต้นไม้ หรือวิ่งกลับบ้านตามสัญชาตญาณของมัน..ในที่สุดวันหนึ่งกวักทองก็สามารถไปไหนมาไหนได้ตามใจ แค่คอยเปิดประตูรับกลับบ้านเมื่อมันส่งเสียงเรียกเท่านั้น เสียแต่ว่าเข้าออกแทบทุกครึ่งชั่วโมงนี่ซิ!

“มิว!..มิว!..” แม่แมวตะโกนลั่น

“อะไรพี่?” สังหรณ์ใจว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับกวักทอง ไม่ได้ยินเสียงร้องตั้งแต่เช้าแล้ว

“ลงมาช่วยตามหากวักทองหน่อย ไม่รู้หายไปไหนไม่กลับบ้าน”

“โธ่พี่..” ผมบ่นไปอย่างนั้นแต่ก็ลงมาตามเสียงเรียก “เดี๋ยวมันก็มา”

“วันนี้ผิดสังเกต ร้องเรียกอยู่นานไม่ขานรับ..” เดินนำออกนอกบ้านไปที่รถจักรยาน “เดินหาจนทั่วแล้ว..มิวช่วยขับรถให้พี่ซ้อนไปหาข้างในหมู่บ้านหน่อย”

“น้ามิวไปไหน แคร์ไปด้วยคน” แคร์วิ่งมาหา

“ผมไปด้วย จะขับอีกคัน..แคร์มาซ้อนพี่..” โจจูงรถจากหลังบ้าน ตบเบาะเรียก “มา..มา..”

“แม่ครับ..” ผมตะโกนเข้าไปในร้าน “จะไปด้วยกันไหม?”

“อะไร!..ยกขบวนไปไหนกัน..แม่ปวดหัวกับพวกนี้จริง ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่”

ทันใดนั้น จู่ๆ ผมเข็นจักรยานลงถนน..กระโดดขึ้นคร่อม..ชูมือขึ้นโบกมือให้กับกลุ่มวุ่นหน้าบ้าน “บาย..บาย..”

“เฮ๊ย!..นายมิว” คนเริ่มเรื่องตะโกนตามหลัง

“ผมจะไปตามหาทั่วหมู่บ้านเลยครับ..คนเดียวรวดเร็วกว่า..รับรองจะพากวักทองกลับมาให้ได้ครับ..”

Create Date : 29 สิงหาคม 2557

Last Update : 29 สิงหาคม 2557 16:26:46 น.

0 comments

Counter : 665 Pageviews.