|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
..กระถินกลิ่นขี้ควาย..บทที่ 16
บทที่ 16
เรื่องที่ตาฉายมาคุยกับคุณทนายทองใบวันนั้นเป็นเหตุให้ถิ่นไม่ได้พบกับป๋องอีกนาน
ก่อนวันนั้น และก่อนกว่านั้นอีกหลายวันตาทองใบว่าความให้ลูกความระดับเศรษฐีจนได้รับชัยชนะ..นอกจากเงินค่าจ้างจำนวนมากตาได้รถยนต์แถมอีกหนึ่งคัน ถึงไม่ใหม่เอี่ยมจากบริษัทแต่ใช้การได้ดี
เดือดร้อนค่าน้ำมัน ยายบุญศรีค้อนสามี
จะขับไปไหนนักหนา.. ตามองรถที่จอดอยู่ในอู่..เสาต้นมะขามเทศสี่ต้นมุงด้วยผ้าใบ แค่ขับไปทำงานและกลับบ้านจะสิ้นเปลืองเท่าไหร่กัน
สำนักงานของคุณอยู่ที่กรุงเทพฯ นะ ไม่ใช่หน้าวัดสำราญศีล
ก็ใช่.. ตาหน้าม่อยรับคำ แต่ผมเริ่มอายุมากขึ้น คุณจะให้ผมงกเงิ่นหอบกระเป๋าหิ้วเสื้อนอกเบียดรถเมล์ไปทำงานหรือ?
อายุมากขึ้นนั่นแหละสำคัญ.. ยายบุญศรีได้ที ขืนขับรถทางไกลไปกลับทุกวันในขณะที่สมองมีแต่งาน งาน งาน คงจูบต้นมะขามข้างทางเข้าสักวัน
ให้นายตั้มขับให้ จะได้ไปโรงเรียนพร้อมกับผม
ตั้มอายุเพิ่งสิบหกไม่กี่วัน คุณเป็นนักกฎหมายแต่จะละเมิดเสียเอง ใบขับขี่ก็ยังไม่มี
แล้วจะให้ผมทำอย่างไร นายริดก็อยู่หอ ขืนไม่ใช้รถคุณเจริญคงไม่พอใจ เขาอุตส่าห์ให้มา
ถ้าอย่างนั้นให้ถิ่นขับแล้วกัน.. ยายบุญศรีส่งเสียงตะโกน ถิ่น!..
คุณบุญศรีเอาจริงหรือนั่น!.. ตาทองใบตกใจ
วันนี้ช่วยยายเก็บข้าวของหน่อย เราจะย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ สักพัก
โธ่!.. ตาทองใบมองถิ่นที่ทำหน้าแปลกๆ นึกว่าอะไร
ยายบุญศรีไม่ได้ประชดสามีแต่อย่างใด..ทุกคนในบ้านไม่เพียงแต่ถิ่น ช่วยเก็บรวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างจัดรวมเป็นหมวดหมู่ใส่ลังกระดาษใหญ่เล็กตามความสำคัญ ของมีค่าซึ่งมีไม่มากนักเรียงใส่กล่องเล็กเพื่อแบกขนได้ง่าย
ตั้ม ต๋อง ทุย และจ้อยตื่นเต้นกับงานนี้ แต่ถิ่นไม่สนุกด้วย..การไปกรุงเทพฯ ครั้งนี้ไม่ใช่วันสองวัน อาจเป็นเดือนหรือมากกว่า..เพราะเงินที่ได้จากการชนะคดีความตาทองใบจึงสร้างบ้านใหม่ เป็นบ้านสองชั้นซึ่งจะอยู่ไปสร้างไปไม่ได้ต้องรื้อใหม่หมดทั้งหลัง
ที่ไม่สนุกค่อนไปทางมีทุกข์นั่นคือทั้งครอบครัวจะย้ายในวันรุ่งขึ้น ไม่มีทางที่ถิ่นจะบอกให้ป๋องรู้เลย ที่กังวลใจอีกอย่างคือตาฉายเป็นหัวหน้างานในการสร้างบ้านใหม่นี้ ป๋องต้องซ่อนตัวอย่างมิดชิด แต่ใกล้กันแค่นั้นและเวลาเป็นเดือนๆ ป๋องคงไม่รอดสายตาของตาฉายไปได้
บ้านน้องสาวยายบุญศรีที่กรุงเทพฯ อยู่ในตัวเมืองย่านคนมีเงิน บ้านแต่ละหลังทันสมัยเนื้อที่กว้างขวางสนามหญ้าเขียวขจี..สามีน้องสาวของยายเป็นทูตทหารประจำประเทศที่มีสงครามกลางเมืองอยู่ บ้านจึงไม่มีคนอยู่ ครอบครัวของยายบุญศรีอยู่ได้อย่างสะดวกใจ
ไฟไหม้บ้านเหรอ.. สาวคนหนึ่งโหล่หน้าเหนือรั้วบ้านที่อยู่ติดกัน ฮิ..ฮิ.. ผลุบหายไป
ทำไมเขาทักเราอย่างนั้นล่ะยาย ถิ่นอดสงสัยไม่ได้
รั้วปีนไม่ยาก..ไปจัดการเสียดีม๊ะ? ต๋องชูกำปั้น
อย่านะนายต๋อง!.. ยายร้องห้าม เขาคงเห็นเราหอบของพะรุงพะรัง ลังกระดาษเอย เสื้อผ้ามัดใหญ่เอย..เหมือนคนไร้ที่อยู่อพยพอย่างเขาว่าแหละ
แต่ว่าบ้านไฟไหม้นี่ไม่เป็นมงคลเลย ทุยคนเงียบขรึมตำหนิ
พวกบ้านนอก เสียงเดิมดังจากหลังรั้ว
เฮ้ย!..ไม่ใช่บ้านนอกสักหน่อย.. จ้อยตัวเล็กกว่าเพื่อน สำเนียงคนต่างจังหวัดเต็มๆ เพราะโตมากับไร่นา เรามีหลายคนนะ
ทุกคนเข้าบ้านได้!.. ตาทองใบตัดบท รับลูกกุญแจจากยายบุญศรีไขประตูบ้าน
ขอผมไปด้วยได้ไหมครับ อาทิตย์หนึ่งต่อมาขณะตาทองใบและยายบุญศรีเตรียมตัวกลับไปดูความก้าวหน้าของการสร้างบ้าน
ไม่ใช่เรื่องของเด็ก.. ยายบุญศรีปฏิเสธ ถิ่นอยู่ดูแลที่นี่แหละดีแล้ว ต๋อง ทุย จ้อย จะได้ไม่ไปก่อเรื่องกับเด็กในซอย
ผมไม่เคย.. จ้อยรีบฟ้อง มีแต่นายต๋องที่เที่ยวไปร้องท้าต่อยกับพวกเด็กผู้ดี
แล้วไง?.. ต๋องผลักอกจ้อย เขาออกมาหรือเปล่าล่ะ
จ้อยก็ไม่ใช่ย่อย.. ทุยเอ่ยขึ้น เอาขี้โคลนไปป้ายรั้วสวยเกือบทั้งซอย แถมยังด่าตอบสาวใช้ข้างบ้านอีก
หึ..หึ.. ตั้มหัวเราะ เยี่ยมๆ ทั้งนั้น
พี่ตั้มไม่เดือดร้อนอะไรนี่.. ตั้มเป็นหนึ่งในสามที่มีคำนำหน้านามว่าพี่นอกจากเบิ้มและริด พ่อแม่ไปไหนก็ได้ไปด้วยอยู่แล้วเพราะเป็นคนขับรถ
ที่ผมอยากไปบ้าน.. หลังจากนิ่งฟังอยู่นานถิ่นอ้างเหตุผล สวนกุหลาบเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้..มีคนรดน้ำให้ก็จริงแต่จะถูกพวกด้วงเพลี้ยกินหรือเปล่า
เอาละๆ.. ตาทองใบตัดบท ไปกันหมดทุกคน.. พูดกับถิ่น ถึงตาจะแอบไปดูบ่อยๆ ก็ยังอดคิดถึงไม่ได้ ตาเข้าใจถิ่นนะ
ผ่านวัดสำราญศีล ทุกคนในรถต่างดีใจไม่มากน้อยกว่ากัน ถิ่นดีใจมากกว่าคนอื่นไม่ใช่เพราะเหตุผลที่อ้างกับตายาย แต่เพราะเหตุผลแรกที่ซ่อนอยู่ในใจ
เย้..เย้..วู้..ปี๊ด.. เสียงร้องดีใจจากเหล่าทโมน
เย้.. อุทานเบาๆ ตามลูกหลาน ถึงซะที ยายบุญศรียิ้มแก้มปริ
ไปพวกเรา.. ต๋องหัวโจกเปิดประตูรถออกวิ่งทันที สำรวจบ้านใหม่กัน
เดี๋ยวๆ.. ยายบุญศรีร้องเสียงหลง ช่วยขนของลงก่อน
ยายรอบคอบจัง.. ถิ่นยกหม้อข้าว ผัด แกง ขนมปังและอาหารแห้งลงจากรถ มีหมอนผ้าห่มด้วยหรือครับ?
ก็ว่าจะมาวันเดียว..นี่บ่ายแล้วยังไม่ได้ดูอะไรเลย ถิ่นว่าจะดูด้วงกุหลาบด้วยไม่ใช่หรือ?
ครับ.. ถิ่นอมยิ้ม..นอกจากต้องบี้ด้วงกุหลาบตอนหัวค่ำแล้ว ความมืดยังทำให้มีโอกาสทำอะไรที่เขาอยากทำ
บ้านใหม่ยังมีแค่โครงและหลังคากระเบื้องที่มุงเรียบร้อยแล้ว..เป็นบ้านสองชั้นใหญ่กว่าเดิม..ตาทองใบเล่าว่าตาฉายอยากให้ชั้นล่างก่ออิฐถือปูนพื้นปูกระเบื้องอย่างที่นิยมกัน แต่ตาอยากได้เป็นพื้นไม้ยกลอยจากพื้นดินมากกว่า
ฉันอยากได้พื้นปาเก้.. ยายออกความเห็น จะได้เหมือนบ้านของศรีนวลศรีนวลคือน้องสาวยายบุญศรีที่กรุงเทพฯ
พื้นไม่ปาเก้ลงแชล็กเป็นเงาอย่างนั้นเหมาะกับบ้านคุณศรีนวลที่ไม่มีเด็กและอยู่ในเมือง.. ตาใบมองลูกๆ ในนา ไม่มีทโมนและคราบโคลนอย่างบ้านเรา
ก็จริง
ไปไหนน่ะ?.. ยายบุญศรีตะโกนถามถิ่นที่กำลังเดินไปหลังไร่
ไปส้วมครับ จริงอย่างที่ยายคาดการณ์..จนเย็นแล้วทุกคนยังไม่ได้ทำอะไรเป็นเรื่องราว
ยายไปด้วย.. ยายบุญศรีเดินตามทันถิ่น..ทั้งคู่เดินมาถึงเล้าหมู เห็นเล้าเป็ดแล้วนึกแค้นใจ
ยายไปส้วมก่อนนะ เดี๋ยวผมตามไปจะไปสำรวจเล้าหมูเสียหน่อย กระต๊อบเล้าเป็ดต่างหากที่ถิ่นอยากไปดู
มาทำอะไรกันสองคนยายหลาน ต๋องผู้มีส่วนเกือบทุกเรื่องในชีวิตถิ่นวิ่งตามมา
พายายมาส้วม! ถิ่นกระแทกเสียง นึกเคืองที่ถูกขวาง
ส้วมอยู่ทางโน้น ทำไมนายมาทางนี้?
คิดถึงบ้าน คิดถึงไร่นา คิดถึงทุกอย่างที่อยู่ที่นี่.. ถิ่นปรับอารมณ์อำพรางความในใจ..ยิ้มให้ต๋อง นายไม่คิดถึงบ้างหรือ?
ไปนั่งเล่นหลังไร่ดีกว่า มองฟ้ามองนาเวลาเย็น ต๋องชวน
ยายล่ะ?
อื้อ..แม่นั่งส้วมนานจะตาย
สีส้มแดงทอแสงเหนือดงไม้เขียวริมขอบฟ้า ทุ่งนาเหลืองทองค่อยๆ หม่นลง พุ่มดอกหญ้าขาวนวลเอนล้อลมเย็นที่โชยมาเป็นระยะ..ถิ่นคิดถึงผืนนาคิดถึงไร่ของยายด้วยใจจริง..อาจมีบางเหตุการณ์ บางคนรวมอยู่ในความคิดถึงนี้แต่ไม่ใช่สิ่งสำคัญ
คิดอะไรอยู่น่ะ เหม่อเชียว ต๋องกระเถิบเข้าชิด
เปล่า.. ถิ่นนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรกับร่างที่เบียดเข้าใกล้..ถึงอย่างไรต๋องก็เป็นเพื่อนที่ให้ความอุ่นใจกับเขาคนหนึ่ง
ถามจริง.. เสียงเบา ไม่จริงจัง คิดถึงไอ้ป๋องไหม?
ทำไมถิ่นจะไม่คิดถึง..แต่ไม่ใช่อย่างที่ต๋องคิด..นอกจากในแง่ของเพื่อนห่วงเพื่อนที่ไม่มีใครให้ยึดเหนี่ยวแล้วยังมีอีกด้านหนึ่งที่ไม่มีใครรู้..ไม่ใช่!..ไม่ใช่ความสุขที่ป๋องสอนให้ แต่คือส่วนสำคัญของชีวิตที่ถิ่นและป๋องมีคล้ายกัน
ไงล่ะ..ที่เราถาม ไม่ได้อยากรู้ แต่ถามนำเพื่อที่จะโอบแขนกอดถิ่น
ลูกโจร.. ถิ่นเอ่ยขึ้นลอยๆ
ใช่!..ไอ้ป๋องมันเป็นลูกโจร ใครจะคิดถึง ใครจะรักมัน ต๋องกระชับวงแขน
ใช่..ใครจะรักลูกโจรอย่างแท้จริง.. ถิ่นเหม่อยิ่งกว่าเดิม..ไม่รู้สึกถึงไอร้อนจากอกต๋อง
ร้องไห้ทำไม?.. ต๋องสังเกตเห็นประกายวับจากขอบตาถิ่น
ถิ่นเม้มปาก..นานแล้วจนลืม..ถิ่นแอบได้ยินตาปรึกษากับยายเรื่องชาติกำเหนิดของเขา..มันไม่ต่างจากป๋องนัก..
| Create Date : 24 มิถุนายน 2557 |
| Last Update : 24 มิถุนายน 2557 16:30:28 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 621 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 110.169.164.88 วันที่: 28 มิถุนายน 2557 เวลา:16:08:43 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 110.169.164.88 วันที่: 28 มิถุนายน 2557 เวลา:16:11:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ห้องสมุด
สุขภาพ
ผู้หญิง
แม่ตั้งครรภ์
ทารกแรกเกิด
เด็กโต
ครอบครัว