|
|
"คือรัก" (บทที่ 4)
บทที่ 4
งานสร้างแบบด้วยหนังสือพิมพ์ก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งอยากรู้ผล ผมนำแบบเหล่านั้นมาติดกาวและสก็อตเทป..เหมือนจะได้เรื่อง แต่ก็ไม่
วันหนึ่งผมไปเดินเที่ยวตลาดนัดกับแม่ ที่ชุ่มชนท่ารถสายเข้ากรุงเทพฯ ไม่ได้ตั้งใจซื้ออะไรจริงจังแต่ก็ซื้อจนได้ แม่ซื้อถ้วยชามพลาสติกสีสวย กิ๊บติดผม หวี เครื่องสำอาง น้ำหอม
เร่เข้ามา..เร่เข้ามา.. พ่อค้าคนหนึ่งตะโกนอยู่หลังกองผ้านาๆ สี ผ้านำเข้าจากต่างประเทศ ราคาถูกไม่น่าเชื่อ
ไปดูหน่อยนะแม่ สิ่งจูงใจให้อยากเข้าไปดูคือสีและลวดลายแปลกตา มันไม่ฉูดฉาดตัดกันอย่างที่เคยเห็น แต่ละผืนจะมีสีๆ หนึ่งคลุมอยู่..พูดอย่างไรดี..คือ..ไม่ว่าลวดลายจะเป็นดอกดวงหรือลายเรขาคณิตมากสีอย่างไร แต่ละสีจะมีสีๆ หนึ่งเจืออยู่ด้วยเสมอ..นี้ละที่ถูกใจผม..แค่ดูเท่านั้นไม่รู้จะทำอะไรกับมัน
ที่ว่าจากต่างประเทศ.. แม่จับผ้าดู จากไหนหรือ..เนื้อธรรมดาทั้งนั้น
จากรัสเซียน่ะเจ้.. พ่อค้าดึงผ้าจากกองออกโชว์ มันไม่ได้เป็นผืนยาวอย่างที่ขายในร้าน แต่เป็นชิ้นๆ บางชิ้นขาดแหว่งก็มี เป็นเศษผ้าสีละนิดละหน่อย แต่ถ้าค้นดีๆ ก็จะเจอสีเดียวกันไปใช้งานเป็นเรื่องเป็นราว..ที่สำคัญถูกมาก
ไหนดูสิว่าถูกจริงไหม? แม่เลือกผ้าสีที่ถูกใจกองโต
อั๊วบอกราคาแล้วเจ้ต้องซื้อนะ พ่อค้าบอกราคาที่แม่นึกไม่ถึง
ซื้อมาทำไมเป็นก่ายกอง แม่บ่นเมื่อกลับถึงบ้าน
แต่มันถูกมาก และสวยมาก.. ผมคลี่ผ้าออกเต็มบ้าน สวย..สวย..
ตี๋แหละชวนแม่เสียเงิน
เปล่าสักหน่อย.. พับผ้าซ้อนเป็นตั้ง แม่เลือกเองซื้อเองนี่นา.. นึกอะไรได้ ตี๋จะทำปลอกหมอนอิงให้เจ้าโซฟาหวาย"
ยังไม่มีหมอนสักใบ.. แม่เดินเข้าหลังบ้าน นายตี๋ก็เพ้อไป ขึ้นข้างบนไปลองเครื่องสำอางที่ซื้อมา
ปีต่อมาแม่ได้เลื่อนตำแหน่งและเงินเดือน
ผมยังไม่ได้คืบหน้าไปทางไหนเลย..จนสิ้นปี แม่ได้โบนัสก้อนโต แย้มเป็นนัยๆ ว่าจะซื้อของขวัญให้ผมชิ้นหนึ่ง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นซื้อให้
ตี๋.. วันที่ 30 ธันวาคม..แม่อารมณ์ไหนไม่รู้ พรุ่งนี้เราทำอะไรพิเศษกินกันไหม ชวนข้างบ้านที่เหงาๆ มาสนุกกัน
ไม่เอาลาบน้ำตกแล้วนะแม่.. ผมก็พูดไป เอาจริงๆ เข้า ข้าวเหนียวนุ่มๆ ร้อนๆ นั่งล้อมวงกินก็อร่อยพอ สุกี้ไหมแม่?
กินที่บ้าน ไม่ได้ไปศูนย์การค้า.. แม่ทำท่าคิด สั่งมากินก็ไม่ไหว แพง และบ้านเราอยู่ซอกซอยจะมาส่งถูกหรือ
ทำเองก็ได้นี่แม่..น้ำแกงจืดธรรมดา ไม่ต้องมีหม้อไฟฟ้าก็ได้ หม้อแกงตั้งบนอั้งโล่ ผัก หมู ลูกชิ้น ปลาหมึก วุ้นเส้น แค่นี้ก็อร่อยนะแม่.. กลืนน้ำลาย หนังหมูที่เป็นแผ่นฟองๆ ด้วย ตี๋ชอบกิน
น้ำจิ้มล่ะ?
เดี๋ยวนี้เขาทำสำเร็จรูปใส่ขวดขายกันแล้ว..ตกลงนะแม่
วันรุ่งขึ้น สองแม่ลูกคิกคักทำงานกันแต่เช้า มีไอ้แขกเด็กข้างบ้านไปช่วยหิ้วของที่ตลาด..อาหารสด ผักสด ตามที่วางแผนกันไว้แต่เมื่อคืน
แหมๆ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ แม่ปรามเมื่อผมแวะเข้าร้านขายอุปกรณ์งานฝีมือ
ติดสายรุ้งให้สดใสสมเป็นปีใหม่หน่อยสิแม่ ผมซื้อกระดาษย่นไปตัดเป็นสายรุ้ง..มัวเลือกสีกระดาษและเดินดูของสวยงามในร้าน ไม่ทันสังเกตว่าแม่หายไปกับไอ้แขก
ไปเดินดูอะไรนิดหน่อย แม่บอกเมื่อกลับมา..ผมนึกสงสัยเมื่อเห็นไอ้แขกอมยิ้มพิกล
ถึงเวลาเข้าจริงๆ ก็มีลาบน้ำตกจากเพื่อนบ้านมาร่วมวง..เรานั่งกินกันบนพื้นหน้าบ้าน ตั้งเตาอั้งโล่เยื้องจากบ้านหน่อยกันลูกไฟกระเด็น..ลมหนาวพัดหวือเข้ามาชวนให้หม้อสุกี้อบอุ่นและอร่อยขึ้นกว่าปกติ
ไอ้แขกเข้าสมัยกว่าใคร หิ้วเครื่องเล่นเทปเล็กๆ ติดมาด้วย เปิดเพลงรำวงปีใหม่และเพลงเพราะๆ จากวงสุนทราภรณ์..เพลงจิงเกิลเบลล์ก็มีติดมา
กำลังกินเพลิน คุยอำสนุกสนานทั้งเด็กผู้ใหญ่..ผมสะดุ้ง..มีสองมืออ้อมมาปิดตาพร้อมร่างที่ค้อมโอบข้างหลัง
แฮปปี้นิวเยียร์ครับตี๋
ใคร? ผมแกะสองมืออุ่นๆ ออก
ผมป๋องไง จำไม่ได้หรือ.. ป๋องหันไปไหว้แม่ สวัสดีครับคุณแม่
อย่าว่าแต่ตี๋เลย แม่ก็ยังจำแทบไม่ได้
เกือบสองปี.. ไม่รู้ทำไมสำเนียงเหมือนต่อว่า ป๋องหายไป
ก็มาแล้วไง.. ป๋องหยิบห่อกระดาษสีสวยออกมาจากเป้ ของขวัญปีใหม่สำหรับเพื่อน_ _ _ของผม (ที่เว้นไว้คือคำพูดที่เบาจนเกือบไม่ได้ยินของป๋อง..เดาซิครับ)
ทำไม.. ผมและป๋องขยับออกจากวง ให้อะไรผมด้วย
อยากมอบความสุขให้ใครสักคนในวันปีใหม่..แกะดูหน่อยว่าจะชอบไหม
โห!.. ผมดีใจแกมแปลกใจกับความตั้งใจของป๋อง กางเกงยีนและเสื้อเชิ้ตแขนยาว..ดีจัง ผมยังไม่มีใส่ทั้งสองอย่าง
ความจริงผมจะมาชวนตี๋ไปเที่ยวงานปีใหม่ที่หอ..
เดี๋ยวนะ.. ยังไม่ทันที่ป๋องจะพูดจบ ผมรีบเข้าหลังบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ป๋องให้
โอ้โฮ!.. ไอ้แขกแอบมองป๋องกับผมโดยตลอด พี่ตี๋เป็นหนุ่มแล้วนะนี่ สิ้นเสียงอุทาน ทุกคนที่ล้อมวงอยู่หน้าบ้านหันมามอง
ไอ้แขก.. เสียงคำรามในลำคอ..ผมและป๋องไม่มีความเป็นส่วนตัวอีกต่อไป
ตี๋.. เจ้าของชีวิตผมหันมาก่อนใคร ชุดหล่อมาจากไหนน่ะ?
ของขวัญปีใหม่น่ะแม่
อ๋อ.. แม่มองป๋อง มาสนุกกับพวกเราสิ
ผมจะมาชวนตี๋ไปฉลองขึ้นปีใหม่ครับ.. ป๋องพูดขึ้นเมื่อนั่งลงข้างแม่ แต่ไม่ไปแล้ว อยู่ทานสุกี้ ลาบข้าวเหนียวที่นี่ดีกว่า
พี่ป๋องอยู่จนถึงตอนนับถอยหลังขึ้นปีใหม่เลยนะครับ ไอ้แขกกระแซะเข้ามา
ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากนั่งยิ้มมองคนโน้นทีคนนี้ที..แม่..ป๋อง..แม่..ป๋อง
อยู่ดูในหลวงท่านอวยพรประชาชน และสมเด็จพระสังฆราชให้พรนะ แม่ชวน
แล้วป๋องจะกลับหอยังไง.. ผมกระซิบข้างหู
อยู่ค้างที่นี่..พรุ่งนี้ค่อยกลับ แม่ได้ยินเสียงกระซิบของผม กินกัน..กินกัน.. แม่สรุป
ปีนี้เป็นปีสุดท้าย.. ป๋องเอ่ยขึ้นขณะช่วยผมล้างชาม เรียนหนักมาก แทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากตำราและฝึกงาน.. เบียดไหล่ผมให้ตั้งใจฟัง ไม่ได้กลับบ้านเท่าไหร่..ถ้ากลับก็กลับทางตรงไม่ได้อ้อมมาทางนี้..เข้าใจผมนะ
อือ.. ไม่ใช่ไม่ตั้งใจฟัง แต่ผมไม่คาดหวังจะได้ฟังคำชี้แจงจากป๋อง..เท่าที่ได้รู้จักกัน ผมและป๋องนับวันที่พบกันได้ เป็นเพื่อนห่างๆ กันมากกว่า โดยเฉพาะความสัมพันธ์ของเราเริ่มจากอุบัติเหตุไม่ใช่ความต้องการของใครทั้งนั้น แค่ข้าวหลามและขนมหวานจากนครปฐมก็มากพอแล้วสำหรับความสัมพันธ์นี้..ผมจึงตกใจ แปลกใจ ดีใจกับชุดที่กำลังใส่อยู่
อือ เฉยๆ นี่นะ.. ป๋องจงใจกระแทกใหล่ผมอีก สัญญาว่าเรียนจบเมื่อไหร่ผมจะมาหาตี๋บ่อยๆ สม่ำเสมอ..สัญญา
จะมากไปไหม เมื่ออาบน้ำแปรงฟันเสร็จผมใส่ยีนส์ตัวเท่นอน ถอดเสื้อแขนยาวสีครีมลายทางเล็กๆ สีขี้ม้าอมเทาออก ใส่เสื้อยืดตัวเก่งที่ใส่นอนเป็นประจำ
เห่อจัง!.. ป๋องแกล้งอำ
ป๋องก็เหมือนกันอาบน้ำแล้วไม่ยอมเปลี่ยนชุด โต้กลับข้างๆ คูๆ
ก็ชุดนอนของตี๋เล็กไปหน่อย ป๋องไม่ยอมแพ้
เตียงนอนของผม..โซฟาหวายสารพัดใช้งานเสริมด้วยม้ายาว ปูทับด้วยที่นอนฟองน้ำ..ไม่ใหญ่พอจะนอนได้สบายๆ สองคน..ผมจะนอนบนพื้นให้ป๋องนอนบนโซฟา ป๋องไม่ยอมยืนยันจะนอนบนพื้นแทนผม..เกี่ยงกันไปมาจนในที่สุดลากที่นอนปูบนพื้นหน้าโซฟา..ที่นอนของเราสองคน
อากาศเย็นปลายเดือนธันวาเป็นใจให้เรานอนเบียดกันได้..นอนไปนอนไป..ค่อนรุ่ง..ไม่แน่ใจว่าเพราะละเมอหรืออย่างไร
ไม่ใช่ป๋อง!..เป็นผมต่างหากที่ไม่รู้สึกตัว ขยับถีบกางเกงยีนส์ออก..ก็สาก แข็ง อึดอัดอย่างนั้น
| Create Date : 22 กันยายน 2557 |
| Last Update : 22 กันยายน 2557 14:01:18 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 642 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [