Bloggang.com : ดาเรน : ..กระถินกลิ่นขี้ควาย..บทที่ 20

..กระถินกลิ่นขี้ควาย..บทที่ 20

บทที่ 20

ไม่ได้แก่เรียน ไม่ได้เชี่ยวชาญ แต่เป็นความช่างคิดที่ติดตัวมาตั้งแต่จำความได้

การเล่นสนุกของเด็กผู้ชาย โดยเฉพาะกับถิ่นที่ได้เรียนรู้และพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ นี้ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องลามกหรือผิดปกติ แล้วก็แล้วไป ทั้งป๋อง ต๋อง ทุย ก็คงไม่ได้ติดใจผูกพันอะไร

คิดอีกที ส่วนของพระป๋องนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากความรู้สึกของถิ่นเอง พระป๋องไม่เคยทำอะไรเกินเลยมากกว่าวันนั้น..ความผูกพันต่างหากที่ถิ่นรู้สึกได้ว่าพระป๋องมอบให้เขาเต็มๆ ขณะที่ถิ่นไม่แน่ใจนักว่ามีตอบหรือเปล่า

เวลาล่วงไปๆ ไร่กว้างใหญ่ของตาทองใบแทบจะกลายเป็นของนายถิ่น..หนุ่มเถื่อนที่ไม่มีแม้บัตรประจำตัวประชาชน..ยายย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ ถาวรเพื่อคุมตา รวมถึงพี่ริด ตั้มและต๋อง

ม่านสวยของยายจึงกองอยู่บนจักร..ค่อนข้างแน่ใจว่าจะวางอยู่อย่างนั้นอีกนาน..สิ่งแปลกใหม่จากการตัดสินใจของถิ่นคือห้องน้ำติดกับตัวบ้าน..ตาฉายเจ้าเก่าเป็นที่ปรึกษาและช่างใหญ่

หลุมลึกถูกขุดขึ้นเพื่อฝังถังเกรอะห้าวงซ้อนกัน..เกือบถึงปากบ่อเจาะรูที่ผนังถังต่อท่อพีวีซียาวลงคูริมถนนหน้าบ้านเผื่อวันหนึ่งของเสียเต็มถัง..เมื่อไหร่จะเต็ม ถิ่นสงสัยตงิดๆ ฐานคอห่านเป็นเคลือบขาวสะอาด ทั่วห้องรวมถึงพื้นห้องน้ำปูด้วยกระเบื้องขาวชนิดเดียวกันหมด..เมื่อเสร็จพร้อมใช้งานถิ่นนึกภูมิใจกับผลงาน แต่หารู้ไม่ว่าความไม่รู้จริงทำให้ลื่นหกล้มบ่อยๆ เพราะความลื่นมันของกระเบื้องชนิดปูผนัง..ช่วยไม่ได้ แล้วไปแล้ว ก้นใครก้นมัน เข่าใครเข่ามัน ฟกช้ำกันถ้วนทุกคน

ทุยไม่ยอมไปอยู่กรุงเทพฯ จ้อยยังอยากวิ่งเล่นโทงๆ กลางไร่นา ทั้งบ้านจึงมีเบิ้ม เมียเบิ้ม ทุย จ้อย และหัวหน้าบ้าน นายถิ่น อ้อ เจ้าบอมอีกหนึ่งตัว..บ้านตอนนี้กลายเป็นบ้านไร่ปลายทุ่งอย่างแท้จริง

“พี่เบิ้มจะทำอะไรหรือ?” ถิ่นเห็นเบิ้มหอบฟักทอง หัวปลี บวบเหลี่ยม ต้นแมงลัก กระชาย ยอดตำลึง มาจากไร่

“จะแกงเลียงให้จันกิน” เบิ้มหยิบกุ้งแห้ง กะปิ หอมแดงจากตะกร้า

“ทำเป็นน่ะ?”

“ยายฟุ้งร้านก๋วยเตี๋ยวปั้มน้ำมันสอนให้ แกบอกว่าแม่ลูกอ่อนจะได้มีน้ำนมให้ลูกเยอะๆ”

“พี่เบิ้มนี่เป็นผัวชั้นหนึ่งเลยนะ”

“อยู่แล้ว!..” ยักคิ้ว ยิ้มหวาน ชูสากที่กำลังตำกุ้งแห้งมาที่ถิ่น

แจ๋ว..สมาชิกใหม่ ลูกสาวพี่เบิ้มน่ารักน่าชัง เพิ่มชีวิตชีวาให้บ้านไร่..ถิ่น ทุย จ้อย แวะเวียนเข้าไปดูบ่อยๆ แต่พี่เบิ้มเห่อลูกไม่ยอมให้ใครแตะต้อง..ใครจะกล้า เด็กแดงๆ อย่างนั้น แค่ดูเฉยๆ ก็ไม่ได้..วันหนึ่งพี่เบิ้มเข้าไร่ จันนอนหลับ เจ้าบอนโผล่หัวเข้าไปดู พี่เบิ้มกลับมาเห็นเข้าแทบจะฟันหัวบอนด้วยพร้าที่ถือติดมืออยู่..ก็นี่นะ..นิสัยไม่ปิดประตูห้อง..อยากจะโทษว่าไอ้การไม่ปิดประตูห้องเวลามีอะไรกับเมียนี่ละที่ทำให้ถิ่นและทุยใจแตกทำตาม

ในที่สุด แกงเลียงฝีมือพ่อครัวเบิ้มก็สำเร็จเรียบร้อย หอมฟุ้งทั่วบ้าน

“หอมจังพี่เบิ้ม..” เสียงจันจากห้องนอน “หนูหิวแล้วจ้ะ”

“จ้า..เดี๋ยวนะ..” เบิ้มเข้าห้องน้ำ “พี่ล้างมือฟอกสบู่ก่อน”

“พี่เบิ้ม!..” ถิ่นนั่งเฝ้าหม้อแกงตั้งแต่เริ่มทำร้องขึ้น “เปลือกฟัก..” ไม่ทันเสียแล้ว

“โครม!..” เปลือกฟักทองติดใยเมือกใต้ฝ่าเท้าเบิ้มไถลงไปบนพื้นกระเบื้องมันวาบ..”โอ้ย!..ไอ้ถิ่น!”

“ผมร้องเตือนแล้วแต่พี่ไม่ฟัง” ถิ่นเข้าไปดูเบิ้ม

“เพราะแกละที่อุตริปูกระเบื้องลื่นๆ นี้..เขาไว้ปูผนังเท่านั้น..โอย,,โอย..”

“ทุย..ทุย..” ถิ่นตะโกนเรียกเมื่อเห็นเลือดนองพื้นห้องน้ำ “พี่เบิ้มหัวแตก”

“พี่เบิ้มเป็นอะไร?..” จันร้องถาม

“หกล้มในห้องน้ำครับ..” ถิ่นตะโกนตอบ “ไม่เป็นอะไรมาก เดี๋ยวผมดูให้”

“ยามาแล้ว..” ทุยเข้ามาพร้อมยาและอุปกรณ์ทำแผล “เลือดเยอะจัง”

“แผลนิดเดียว..” ถิ่นใส่ยาปิดสำลีและพลาสเตอร์ให้เบิ้ม “หนุ่มเลือดกำลังพล่านก็งี้แหละ”

“คนตัวโตตัวหนักล้มทีเจ็บมากกว่าคนตัวเล็ก..แถมซุ่มซ่ามอีก” ทุยแกล้งว่าพี่ชาย

“หนักที่พวงเบิ้มมากกว่าละมั้ง..ฮะ..ฮะ..” ถิ่นได้ทีผสมโรง ขมวดปมผ้าขาวม้า ปิดพวงเบิ้มที่ออกมากอง

“เดี๋ยวเหอะ!..” เบิ้มเอื้อมมือกดหัวถิ่นลงใต้ปมผ้าขาวม้า “วอนละไอ้นี่”

“แหวะ!” ถิ่นขืนตัวออกก่อนที่จะแหวะออกมาจริงๆ

“แหวะ!” ทุยร้องบ้าง

ถิ่นและทุยช่วยกันล้างเลือดบนตัวเบิ้ม อาบน้ำให้..ความจริงเบิ้มไม่ได้ง่อยด่วนขึ้นมาแต่เคล็ดสะโพกทำอะไรไม่ถนัดอย่างเคย..หลังจากเช็ดตัวทายาแก้ปวดนุ่งผ้าขาวม้าผืนใหม่แล้วสองคนช่วยกันประคองเบิ้มไปห้องนอน

“แล้วทีนี้อย่างไรล่ะ?” เบิ้มแกล้งทะลึ่งมองปมผ้าขาวม้าตัวเอง

“ไม่รู้ด้วย..” ถิ่นมองทุยหาคำตอบร่วม

“เหอะ..แล้วแต่พี่จะจัดการ..” ทุยเกาหัว “สักพักผมจะยกสำรับมาให้ พี่จันยังลุกเดินไม่คล่อง พี่เบิ้มก็มาเป็นเสียอีก..ลูกอ่อนแฝดเลยพวกผมสองคน..ฮะ..ฮะ..”

“โป๊ก!” รางวัลของทุยคือมะแหงกพี่ชาย

“คงอีกพักใหญ่ๆ ละ” ทุยเดินบ่น

“เราก็ว่านะ” ถิ่นเออออด้วย

ตามประสาบ้านที่มีแต่ผู้ชาย..เมื่อก่อนนี้ครั้งที่เบิ้มยังเป็นวัยรุ่น พี่ริดเพิ่งแตกพาน ถิ่นได้ยินพวกเขาคุยกันถึงเรื่องที่ไปเที่ยวมา ใจความว่าสองคนไปเที่ยวผู้หญิงอีกคุ้งหมู่บ้าน สาวที่เบิ้มขึ้นห้องด้วยถึงกับขอคืนเงินเพราะเบิ้มไม่เสร็จกิจสักทีแม้เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง

“โอ๊ย!..” เสียงจากห้องเบิ้ม “หิว..ไอ้ถิ่น ไอ้ทุย อยู่ไหน”

“อะไรพี่..” ถิ่นรีบไปที่ห้อง “เราสองคนเพิ่งคล้อยหลังไปเอง..” มองปมผ้าขาวม้า “ยังอยู่”

“อะไรยังอยู่?..” มองตามสายตาถิ่น “จะบ้าเรอะ!..” มองจัน “คนเพิ่งออกลูกจะใช้งานได้อย่างไร”

“มาแล้ว..มาแล้ว..” ทุยรู้ทันยกหม้อข้าวหม้อแกงตามมา

“ฮิ..ฮิ..คิก..คิก..” ถิ่นและทุยคิกคักใส่กันเวลาต่อมาขณะกินข้าวไข่เจียวแกงเลียง

Create Date : 21 กรกฎาคม 2557

Last Update : 21 กรกฎาคม 2557 12:22:56 น.

0 comments

Counter : 639 Pageviews.