Bloggang.com : ดาเรน : "คือรัก" (บทที่ 1)

"คือรัก" (บทที่ 1)

คำชี้แจงของผู้เขียน

บางท่านอาจคิดว่า..ดาเรนนี้จับจรด เขียนเรื่องนี้ไม่ทันจบก็เริ่มเรื่องใหม่

บางเรื่องเกือบจบ แต่สุดท้ายของเรื่องหดหู่มากเกินจะเขียน ผมก็ไม่เขียนต่อ บางเรื่องดำเนินเรื่องต่อไม่ได้ก็ยุติไว้ก่อน คิดได้ค่อยเขียนต่อ

นิยายบางเรื่องจบอย่างสมบูรณ์ (ทั่วๆ ไป) แต่คิดในแง่ความเป็นจริงแล้วไม่มีชีวิตไหนในโลกจะยุติเรื่องราวได้..จนกว่าจะตายนั่นแหละ

ละครทีวี เจ็ดวัน สามเรื่องหรือมากกว่านั้น ผู้ชมยังดูรู้เรื่องและติดตาม..การเขียนของผมก็คล้ายเช่นนั้น..สลับไปเรื่อยๆ หลายเรื่อง (นี้ข้อแก้ตัวชัดๆ ครับ)

ที่จริงผมเป็นนักเขียนที่ไม่มีระเบียบแบบแผนอะไร ไม่มีเค้าโครงเรื่อง นึกอะไรได้ก็เขียน จึงบางทีไปต่อไม่ได้ ตัวละครก็ชื่อเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาตามคนที่เคยรู้จักคุ้นเคย ถ้าชื่อที่ไม่รู้จักผมเขียนไม่ค่อยออก

“คือรัก” นี้ก็เช่นกัน ไม่ทราบจะไปได้กี่ตอน..ทีแรกกะจะให้เป็นเรื่องสั้น ทำไปทำมาลื่นไหลขยายความออกมาดังนี้..ผิดพลาดอย่างไรอภัยให้ผมนะครับ

ดาเรน..

.. คือรัก ..

บทที่ 1

“กริ๊ก!..”

ผมสะดุ้งตกใจกับความสะเพร่าของตัวเอง..ฟันปลอมของแม่หล่นลงกล่องที่ใส่ของมัน โชคดีที่ไม่มีอะไรบุบสลาย แม่ไม่สามารถลุกจากเตียงได้แล้ว อย่าว่าแต่ไปหาหมอฟันเลย การขึ้นเก้าอี้ทำฟันยิ่งเป็นไปได้ยาก

ผมค่อยๆ แปรงฟันปลอมของแม่..ข้างบนเป็นฟันปลอมชนิดยกแผงที่มีเหงือกปลอมสวมทับเหงือกจริง (เรียกอย่างนี้หรือเปล่า..ไม่น่าใช่!) ข้างล่างปลอมแซมเป็นแห่งๆ มีส่วนเป็นโลหะยึดติดกับฟันแท้ที่เหลืออยู่..ฟันชุดนี้ทำมานานนับสิบปีแล้ว เวลาผ่านไปเหงือกของแม่หดตัว ชุดบนจึงค่อนข้างหลวมแต่ไม่ค่อยเป็นปัญหาเหมือนฟันล่างที่เกี่ยวได้ไม่สนิทเพราะสาเหตุเดียวกัน

ฟันปลอมของแม่ดูอย่างไรก็เหมือนฟันจริง ทำได้แนบเนียน ไม่สวยมากเกินไปจนดูออกว่าเป็นฟันปลอม..ที่ดูดีมากอย่างนี้เพราะทำด้วยใจ ด้วยความอาทร และความรักอย่างแท้จริง..เปล่าครับ!..ไม่ใช่เพราะลูกคนใดคนหนึ่งของแม่เป็นหมอฟัน

นานมาแล้ว..

งานชุมนุมศิษย์เก่าของโรงเรียน..มีนักเรียนที่จบไปแล้วหลายรุ่นมาร่วมชุมนุม ผมและเพื่อนๆ ปีสุดท้ายถูกเกณฑ์ให้ทำหน้าที่ต่างๆ ในงาน คุณครูและบรรดาเมียรับหน้าที่เป็นกุ๊กและเจ้าหน้าที่แทบทุกอย่างของงาน..ผม..อิ..อิ..อยู่แผนกจัดโต๊ะ เสริฟ เก็บโต๊ะและทำความสะอาดหลังเลิกงาน

ระหว่างกินอาหารมีดนตรีโดยแบนด์ของโรงเรียน นักร้องนักเรียน การแสดงต่างๆ สลับตลอดงาน..เวทียกสูงจากพื้น ด้านหน้าเป็นฟลอร์บล๊อกไม้สี่เหลี่ยมต่อกันจนกว้างพอสำหรับเต้นรำซึ่งส่วนมากเป็นการเต้นแบบวัยรุ่นมากกว่าการเต้นแบบมาตรฐาน

ขณะรอเสริฟอาหารแต่ละชุดผมอดไม่ได้ที่จะยึกยักตามเสียงดนตรีอยู่ในเงามืด มั่วๆ ไปตามจังหวะเพลง

“น้องๆ..” เสียงหนึ่งดังขึ้น เล่นเอาผมหยุดกึกพร้อมเขินเล็กน้อย “ห้องน้ำอยู่ทางไหน?”

“เอ่อ!..” งงกับคำถามแต่ปากไวตอบไป “อยู่ที่เดิมครับ”

“ที่เดิม..” ท่าทางใช้ความคิด “ที่ไหนล่ะน้อง”

“ก็..” แน่ใจว่าพี่หนุ่มคนนี้ไม่ใช่ศิษย์เก่าของโรงเรียน “ความจริงหาไม่ยากหรอกครับ แต่ตอนนี้โรงครัวชั่วคราวปิดทางเดิน ถ้ามาจากทางตรงจะเห็นไม่ยาก แต่พี่เล่นมาด้านหลังงานก็เลยมองไม่เห็น”

“ตกลงผมจะได้ไปปลดทุกข์ไหมนี่..” ชี้แจงต่อเพื่อไม่ให้ผมเข้าใจหนักๆ “จะฉี่น่ะน้อง..กินน้ำมากไปหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นผมพาไปเองครับ เดี๋ยวเดินสะดุดกองจานชาม” ผมนึกตำหนิในใจ..น้ำอะไร..ชิ!..แอลกอฮอล์หึ่งเชียว

“ความจริงพวกพี่ไม่ได้ฝ่าฝืนกฎ..” นึกรู้ได้จากกลิ่นที่วกเข้าจมูกตัวเอง “แต่เพื่อนคนหนึ่งพกมาด้วย..ไม่รู้จะขัดขืนอย่างไร..” เห็นผมเฉยจึงแก้ตัวต่อ “สนุกๆ ครับ..เพื่อนพี่เป็นศิษย์เก่าที่นี่ เพิ่งจบปีที่แล้วเอง..”

“ถึงแล้วครับ..” ผมขัดขึ้นก่อนที่พี่หนุ่มรูปหล่อจะทำให้ผมเสียการงาน..สัญญาณให้เสริฟชุดต่อไปดังจากโรงครัว “พี่กลับเข้างานเองได้นะครับ ผมต้องไปทำงานแล้ว” ไม่รอคำตอบ ปล่อยให้แขกของโรงเรียนตัดสินใจเพียงลำพัง..คงไม่เมามากจนหาทางกลับไม่เป็น

ผมลืมพี่รูปหล่อเสียสนิท ความจริงไม่ได้จำมากกว่า..ถึงจะมีนักเรียนพนักงานหลายสิบคน แต่โต๊ะอาหารและอาหารที่ต้องเสริฟมีมากจนแทบต้องวิ่งเสริฟ บางทีอาหารร้อนๆ ยกได้ทีละชามเดินแทรกไประหว่างโต๊ะและผู้คน..ไม่แทบวิ่งละ..วิ่งเลย!

จนถึงชุดสุดท้ายเป็นของหวาน..ผลไม้กระป่อง (ทำเอง) ใส่น้ำแข็ง ไม่หนัก ไม่ยุ่งยากอะไร..นึกดีใจที่งานจะจบเสียที แต่ใจหนึ่งนึกถึงงานสุดท้ายจริงๆ ที่สาหัส..เก็บโต๊ะ ล้างถ้วยชาม ทำความสะอาดสนามสถานที่จัดงาน..ดีที่ไม่ต้องรื้อถอนเวทีและพื้นฟลอร์..เป็นหน้าที่ของนักเรียนห้าวตัวโตบรรดาหัวโจกทำพรุ่งนี้..กึ่งทำงานช่วยโรงเรียนกึ่งไถ่โทษที่เคยต้องทัณฑ์บนไว้

“โครม!..” ผมว่าเดินประคองถาดมาอย่างระวัดระวังแล้ว

“โทด ที น้อง ชาย” แอลกอฮอล์หึ่งมาจากด้านหลัง..เดินอย่างไรไม่รู้เซกระแทกมาที่ผม

“ขอโทษครับ..” ศิษย์เก่าคนหนึ่งผมเคยเห็นหน้าลุกจากโต๊ะมาขอโทษแทนคนทำเรื่อง

“ผมจะไปเอามาเสริฟให้ใหม่ครับ” พูดไปแล้วไม่แน่ใจว่ายังมีของหวานเหลืออีกหรือไม่

“ไม่ต้องเอามาให้ใหม่หรอกน้อง พวกพี่เป็นฝ่ายทำเสียหายเอง..” มองหนุ่มขี้เมาที่นั่งฟุบอยู่กับโต๊ะ “เพื่อนพี่ไม่เคยกินเหล้ามาก่อน นึกอยากแมนขึ้นมา..ขอโทษแทนมันด้วยครับ”

“แมน..ฮะ..ฮะ..ผมแมนคับ..ฮะ..ฮา..” หนุ่มเมาโงหัวขึ้นอ้อแอ้..ขยี้ตามองมาที่ผมทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่แล้วก็ฟุบหลับ

“ไปไขก๊อกกี่เที่ยวแล้วไม่รู้..บ่อยเกินนะไอ้ป๋อง” พี่ศิษย์เก่าเบิ๊ดหัวเพื่อนที่ไม่รู่สึกตัว

ผมก็คิดเหมือนกันว่าบ่อยเกิน..นายขี้เมาเกือบเดินชนกองชามหลังครัวตั้งหลายครั้ง

Create Date : 14 กันยายน 2557

Last Update : 14 กันยายน 2557 17:08:19 น.

0 comments

Counter : 635 Pageviews.