|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
..คืนวันที่หลงลืมจากปลายนิ้วที่เลอะเลือน..และ..จุด จุด จุด..(ตอนที่ 19)
.. 19 ..
กระแสจิตมีจริง..
หมู่นี้แม่รู้สึก..อย่างที่ผมรู้สึกแทบทุกอย่าง
เพราะอยู่ใกล้ชิดเกือบตลอด 24 ชั่วโมง โดยเฉพาะเวลากลางคืน..กอดกัน..ปลอบใจกัน (เรื่องสังขารและการป่วยไข้)..เมื่อคืนนึกอย่างไรไม่รู้ แม่บอกสงสารอีหมวย
อีหมวยที่กระโดดน้ำตายไง.. แม่ตอบสีหน้างงของผม ที่ประตูน้ำภาษีเจริญ
อ๋ออ.. ร้องอ๋อ..นึกแปลกใจ ไอ้เกียง.. ผมเขียนถึงไปแหมบๆ
มันชอบแกนะ.. แม่จับคู่ให้ผมเฉยเลย วิ่งข้ามแผงในตลาด ยิ้มให้แกบ่อยๆ
แม่ก้อ..
แม่มันสวย.. โอ๊ะ!..พูดเหมือนที่ผมเขียน ทำไมมาได้กับพ่อไอ้เกียงไม่รู้..ทึ่มๆ บ๊องๆ..ไม่เต็มเต็งทั้งครอบครัว
แล้วแม่ก็จ้อเรื่องบ้านห้องแถวชุมชนจีน..ทุกเรื่องที่ผมเขียนถึง..งานเจ้าพ่อไฟ แม่คุยแล้วคุยอีก รวมถึงโรงงิ้วที่น่าประหลาดใจ..เสียงผ่างๆ ตุ้งแช่ อยู่แป๊ปๆ..รุ่งเช้าไม่เหลือวี่แววอะไร..เหมือนหายวับไปกับตา..เก็บย้ายโรงได้รวดเร็วมาก..บางทีวันที่หายไป ตกเย็นตั้งโรงแสดงอีกที่หนึ่งแล้ว
ผมเขียนถึงหรือเปล่าไม่รู้เรื่องอาหารการกินตอนมีงานงิ้ว..แทบทุกชนิดมีขาย..แม่คุยไปคุยมาเรื่องนี้..บอกว่าสนุกมากที่ภาษีเจริญ..ความหลังเก่าๆ อีกหลายเรื่องที่ห้องแถวนี้ (ผมยังไม่ได้เขียนถึงก็มี) กว่าจะนอนเกือบเที่ยงคืน..ผมคุยไปสัปหงกไป..แต่ก็ดีที่แม่ไม่งอแงเกือบทั้งคืน นอกจากขอน้ำกินเป็นระยะ และเปลี่ยนผ้าอ้อม
อีกเรื่องที่แปลกพอกัน..เพื่อนคนหนึ่งส่งตุ๊กตาหมีน่ารักมาให้..ผมเก็บไว้ในตู้ไม่ได้วางโชว์..กลัวจะต้องตอบคำถามของที่มาที่ไปของลูกหมี เพราะวันๆ ผมแทบไม่ได้พบปะผู้คน..ไม่อยู่ในทุกสังคม เหมือนมนุษย์ถ้ำ..อีกอย่างเพราะอยากเก็บไว้เป็นสมบัติส่วนตัวถาวร..ชื่นชมคนเดียว..ที่สำคัญแม่อาจจะคิดเป็นตุเป็นตะว่าผมรักแม่น้อยลงเพราะปันใจให้เจ้าของตุ๊กตาหมี (แม่คิดได้แม่นมากครับ)
จู่ๆ แม่อยากได้ตุ๊กตาหมีตัวขนาดเล็กเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าตัวใหญ่ที่เฝ้าอารักขาแม่ตลอด 24 ชั่วโมงเหมือนผม
แกมีไม่ใช่หรือ?.. แม่รู้ได้อย่างไร ตัวเล็กกว่านี้..แม่อยากนอนกอด.. ผมอึ้ง! ถ้าแม่คิดไปเอง.. คงสังเกตเห็นสีหน้าของผม ซื้อให้แม่ตัวนึงนะ
เมื่อคืน..ลุ้นแทบแย่กว่าจะได้ดูเดอะสตาร์..ธรรมดาแม่ชอบดูรายการประกวดร้องเพลง..แต่อาทิตย์นี้แม่งอแงไม่ยอมดู..ผมอ้อนวอนหลอกล่อจนได้ดูครบหมดทุกเพลง..ต่อจากนั้นอีกสาม สี่ ช่วงรายการอดดู..อย่างนั้นก็สี่ทุ่มครึ่งแล้ว..กว่าจะกินยา เปลี่ยนผ้าอ้อมก็ห้าทุ่ม..หลับๆ ตื่นๆ ได้นอนสักสามชั่วโมงทั้งสองคน
เช้านี้..เพลีย..เหนื่อย..ไม่นอนติดต่อกันหลายคืน..ต้องล้มเลิกเรื่องที่จะไปซื้อตุ๊กตาหมี และแชมพูสระผมแบบแห้งให้แม่..สละลูกหมีที่รักของผมให้แม่ดีไหม?..เอ่อ..ชอบจัง (ส่วนตัวหน่อยคับ..55..) เพลงข้างๆ หัวใจ ที่ผู้เข้าประกวดคนหนึ่งร้อง..เคยได้ยินนานแล้ว แต่ทำไมมาฟินเอาเมื่อคืนไม่รู้จิ..555++
กลับมองเรื่องราวต่างๆ ที่เขียนมา..เหมือนไดอารี่ที่ไม่เรียงวัน เดือน ปี..ดีไปอย่าง..เขียนแบบไม่มีแบบแผน เนื้อเรื่อง..เขียนได้นาน ไม่น่าเบื่อ (ตัวผมนะ..ผู้อ่านเบื่อหรือเปล่าไม่รู้สิครับ)
ต่อไป..เรื่องอะไรดี
เรื่องตัวผมเองสิ..จำได้แม่น..คงอายุไม่เท่าไหร่..ประมาณนั่งได้..จ้องดูลูกกลมสีเหลือง ส้ม ถึงส้มออกแดง ลอยไปมาอยู่ในอะไรสักอย่าง ที่ไหนสักแห่ง..ชอบมาก รักมาก นั่งดูอยู่ไม่ไปไหน..จนโต ก็ยังนึกถึงภาพนั้นอยู่..อยากได้..อยากรู้ว่าคืออะไร..สวย ประทับใจมาก..นึกเท่าไรนึกไม่ออก
จนเมื่อไม่นาน..แม่ฟื้นความหลังเก่า เกี่ยวกับลูกๆ โดยเฉพาะตัวผม..จึงลองเล่าความประทับใจที่สงสัยให้แม่ฟัง..แม่นึกอยู่นาน..ในที่สุดคิดได้..หัวเราะความเขลาของผม (ในปัจจุบัน..ไม่ใช่อดีตที่เป็นแค่เด็กนั่งได้)
ตอนนั้นทำบุญบ้าน..แกเป็นเด็กไม่ซน วางไว้ที่ไหนก็อยู่ตรงนั้น.. มองหน้าผม พวกเราช่วยกันทำกับข้าว คาว หวาน..ขนมหวานไทยไม่พ้นประกอบด้วยไข่..ไอ้ลูกเหลืองๆ ที่สงสัยคือไข่ที่ตอกรวมไว้ในชาม.. มองผมอีก นั่นสิ..จำได้เหมือนกันว่าแกนั่งจ้องดูแทบไม่กะพริบตา
ที่เล่ามา เพราะอยากจะโม้ว่าผมเป็นคนมีหัวศิลปะตั้งแต่ไหนแต่ไร (ชาติที่แล้วคงมีทักษะด้านนี้)..เล่าหรือยังไม่รู้..เคยถูกคุณครูกล่าวหาว่าลอกภาพวาดจากหนังสือศิลปะมาส่ง..ผนังห้องเรียนเต็มไปด้วยรูปวิวและการ์ตูนที่ผมวาด..งานโรงเรียนทีไรก็ผมที่เป็นเจ้าหน้าที่เทคนิค (ตามประสา) คอสตูมงูๆ ปลาๆ อีกด้วย
เมื่อจบมัธยมต้น..ผมตัดสินใจจะเข้าเรียนที่วิทยาลัยนาฏศิลป์..ใช่แล้วครับ..อ่านไม่ผิด..แรงบันดาลใจ (+ผลักดัน) จากคุณครูวิชาขับร้องและนาฏศิลป์..ก็ออกน่ารักนุ่มนิ่ม..ป่าว..ป่าวคับ!!..ผมไม่ถีงขนาดนั้น..เพียงแต่ขาวสะอาดหน้าตาดี..ค่อนข้างตามใจครูและแฟนคลับ....งานโรงเรียน..อวยพรผู้ใหญ่..งานกาชาด หลายครั้งผมถูกเลือกให้ทำหน้าที่..ครั้งหนึ่งผมไม่ยอม..คุณครูที่น่ารักเกิดอาการงอน
มีเด็กสาวสามคนพี่น้องมาทำงานที่บ้านผมช่วงปิดเทอม..คอบครัวของพวกเธอคลุกคลีอยู่กับวงการนาฏศิลป์..ชวนผมให้ไปหัดรำไทยพื้นฐานกับคุณพ่อของเธอ..รำแม่บท คือบทเรียนแรก..เทพนม ประถมเอย..เออเอ้อเออเอิงเอ่ย..พรหมสี่หน้า..สอดสร้อย มาลา..เฉิดฉิน..ฯลฯ
ถึงเวลาเข้าจริงๆ ผมกลับเรียนต่อ ม. ปลายเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยตามแรงยุของแฟนคลับ (อีกละที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง)..แน่นอน..จะเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจากมหาวิทยาลัยศิลปากร
ที่วกวนเรื่องโน้นนิดนี้หน่อย..ก็เพื่อจะเข้าเรื่องตอนที่ไปเรียนพิเศษ..ติว..การวาดรูป..วาดเส้น เพื่อทำการสอบ....จำได้ไหมครับที่เคยพูดว่ากว่าจะรู้เรื่องเพศจริงจังก็เมื่อตอนไปเรียนพิเศษนี้..เรื่องฟินที่อยากจะเล่าไงครับ (ไม่น่าเกลียดโจ่งแจ้งหรอกครับ)
จำได้ไหม?.. จู่ๆ แม่ถามขึ้น
ครับ?.. รับคำไว้ก่อน..เรื่องอะไรล่ะแม่
ที่แกเอาขี้เลื่อยไสไม้หลอดยาวๆ มาติดรอบหมวกให้เพื่อนแต่งเป็นสาวฝรั่งละครตลกงานปิดเทอม
อ๋ออ..ครับ.. นอกจากผมหลอดสีทองจากขี้กบ..โครงลวดวงกลมขนาดลดหลั่นโยงด้วยเชือก..คลุมทับด้วยกระดาษย่นสีอ่อนเป็นกระโปรงสุ่มไก่ของสาวฝรั่งโบราณอีกอย่าง..ผลงานคอสตูมแบบขอไปทีของผม
แม่อยากได้ลูกหมีสีทองอ่อนแบบสีขี้กบ.. อ้าว!..วกเข้าเรื่องลูกหมี ตี๋ซื้อให้แม่หน่อยนะ
แม่อยากได้มากขนาดนั้น มีหรือที่ผมจะปฏิเสธ..เป็นไงเป็นกัน..เปิดหูเปิดตาเสียบ้าง..เดอะมอลงามฯ อยู่ไม่ไกลจากบ้านนี่นา..
อะไร?.. แม่เบิ่งตามอง หลังจากผมปลดที่กั้นข้างเตียงลง..วางลูกหมีสีทองบรอนซ์ทาบบนอกแม่
ตี่ซื้อมาให้แม่.. พูดต่อไม่ได้..พูดไม่ออก
เท่าไหร่ละนี่.. แม่ยิ้มกับเจ้าลูกหมี
สองร้อย.. จะถูกเกินไปไหม..ตัวใหญ่ขนนุ่มอย่างนั้น สองร้อยห้าสิบครับ ราคาจริงเจ็ดร้อยห้าสิบบาท
แพงนะ..แต่น่ารัก.. แม่ยิ้ม..ชูลูกหมีขึ้นดู คืนนี้นอนกับแม่นะ..ตัวนั้น..พี่เค้าตัวใหญ่ไป แม่กอด..คุยกับหมีเป็นเรื่องเป็นราว..ไมสนใจผมเลย
นานแล้วไม่ได้เห็นแม่อารมณ์ดี....ที่ผมพูดไม่ออก..ตื้นตัน..เพราะยิ้มของแม่..ไม่เคยเห็นยิ้มนี้..ยิ้มดีใจของเด็กหญิง..ยิ้มสะอาด..ไร้รอยกังวล
ผมหายเหนื่อย..น้ำตาไหลท่วมหัวใจ..
 | | |
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [