เรื่อง : กระซิบสีเลือด
เขียนโดย : อายะซึจิ ยูกิโตะ
แปลโดย : พรพิรุณ กิจสมเจตน์




รายละเอียดจากเว็บไซต์ของบลิสนะคะ

เรื่องย่อ

เปิดตัวนิยายชุดแนวลึกลับสืบสวนชื่อดัง แหวกแนวด้วยการเชื่อมโยงทุกเล่มด้วย ‘เสียงกระซิบ’ อันนำไปสู่เหตุฆาตกรรมสยอง ผลงานสร้างสรรค์จาก อายะซึจิ ยูกิโตะ นักเขียนชั้นเซียนผู้ได้รับการยกย่องว่าผูกปมได้ลึกลับซ่อนเงื่อน โดดเด่นด้วยบรรยากาศระทึกหลอนประสาท และบทสรุปเกินคาดเดา


ฉันเป็นแม่มด... เพื่อนร่วมห้องในหอพักพูดทิ้งท้ายในคืนหนึ่ง ก่อนพบจุดจบด้วยถูกไฟคลอกใน ‘ห้องปิดตาย’ ซึ่งซุกซ่อนตำนานแม่มดย้อนหลังไปกว่าสามสิบปี

จากนั้นในโรงเรียนมัธยมปลายสตรีอันเก่าแก่ต้องตื่นตระหนกด้วยเหตุฆาตกรรมซ้อน จนเด็กใหม่อย่าง ซาเอโกะ เริ่มหวาดหวั่น เธอเพิ่งได้รู้ชาติกำเนิดของตัวเอง และเผชิญกับภาพหลอนสีแดงปรากฏพร้อม ‘เสียงกระซิบ’ ซึ่งอาจเชื่อมโยงกับปริศนาในอดีตที่ไม่เคยเหลืออยู่ในความทรงจำ

หนำซ้ำในคืนเกิดเหตุ เธอจำไม่ได้เลยว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน จึงเริ่มสงสัย... ว่าฆาตกรลึกลับอาจเป็นตัวเธอเอง


....


เนื้อเรื่องก็เป็นอย่างที่อยู่ในเรื่องย่ออะค่ะ ฮา ไม่รู้ว่าจะเล่าอะไรไปมากกว่านั้นไม่ให้สปอยล์

โดยรวมๆ แล้วก็เป็นคดีฆาตกรรมต่อเนื่องในโรงเรียนสตรี หลังจากที่ซาเอโกะย้ายเข้ามาเรียนนะคะ ซาเอโกะจำเรื่องราวในวัยเด็กไม่ได้เลย พ่อแม่ที่เลี้ยงดูเธอมาตลอดก็ไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริง

คนที่ตายในโรงเรียนก็ล้วนแต่มีความเกี่ยวข้องกับซาเอโกะด้วยกันทั้งนั้น และระหว่างที่เกิดเรื่อง ซาเอโกะก็จำอะไรไม่ได้เลยด้วย นอกจากความฝันสีแดงฉาน ทำให้เธอสงสัยว่าฆาตกรอาจเป็นตัวเองก็ได้

โดยรวมเรื่องนี้สนุกดีนะคะ ผู้เขียนเข้าใจหลอกคนอ่าน พอมาถึงบทสรุปแล้วก็ยอมรับว่าผิดคาดนิดหน่อยค่ะ เดาผิดไปหลายทีเลย


แต่ที่บอกว่าน่าหงุดหงิดก็คือ สไตล์การเขียนของเรื่องนี้ค่ะ มันจะมีวงเล็บโผล่มาเป็นระยะๆ คล้ายๆ กับว่าเป็นความคิดคำนึงของตัวละคน แทรกมาในประโยคต่างๆ มันแทรกมาแบบเลื่อนๆ ลอยๆ ขัดกับ flow ของประโยคมากๆ



ยกตัวอย่างนะคะ บทที่ 1 เลย

เหมือนเคยเห็นมาก่อน... (เคยเห็น...) แต่จำไม่ได้แน่ชัด

...

บนเตียงด้านนอกมีกล่องกระดาษวางอยู่หลายใบ ซาเอโกะนั่งลงตรงขอบเตียงแล้วลองเปิดกล่องออกดู ภายในมีเครื่องแบบนักเรียน เป็นเสื้อกับกระโปรงสำหรับฤดูร้อน สูทสำหรับฤดูหนาว ชุดแส็กสำหรับฤดูใบไม้ผลิและใบไม้ร่วง (...แล้ววันนี้จะใส่ชุดไหนดีล่ะ) ทุกชุดล้วนมีสีน้ำตาลเข้ม มีเพียงเสื้อเท่านั้นเป็นสีขาว

...

เด็กสาวคิดพลางเงี่ยหูฟังด้วยอารมณ์หม่นหมอง ได้ยินเพียงเสียงอาจารย์โคะยามะดังสะท้อนในห้องเงียบกริบ นอกน้นมีเพียงบรรยากาศวิเวกว่างเปล่า (เงียบ...) เงียบเหลือเกิน



เป็นอย่างนี้ทั้งเรื่องอะค่ะ อ่านแล้วรำคาญและหงุดหงิดมากๆ เหมือนกำลังอ่านหนังสืออยู่ แล้วก็มีใครอีกคนมาพูดขึ้นลอยๆ อย่างนั้นอะ


...


สรุปว่าพออ่านได้เพลินๆ นะคะ พล็อตสนุกดี ถึงช่วงแรกๆ จะเอื่อยและซ้ำซากไปสักนิด และรำคาญแค่วงเล็บนี่แหละค่ะ แง่ๆ

สปอยล์

ตอนเฉลยว่า ใครเป็นคนฆ่า "เค" ที่ตายคนแรกเฉยๆ เพราะคาดได้อยู่แล้วว่า เป็นนักเรียนในห้อง แต่คนร้ายที่ฆ่าคนที่เหลือ ตอนเฉลยผิดคาดนิดๆ ค่ะ คนเขียนเข้าใจหลอกเวลาซ้อนเรื่องราวในอดีตท้ายบทของแต่ละบท ทำให้คนอ่านคิดว่าอาจเป็นอดีตของซาเอโกะ แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นอดีตของแม่ของซาเอโกะ ทำได้เนียนมากๆ เลย

Create Date : 30 มิถุนายน 2551
Last Update : 30 มิถุนายน 2551 20:16:24 น.		13 comments
Counter : 4329 Pageviews.
Share Tweet