ณ เวลาสี่ยิบนาฬิกาเศษ

รีโมททีวีที่ถูกห่อหุ้มด้วยพลาสติกกันน้ำและฝุ่นถูกหยิบขึ้นมาเปิดดูรายการละครหลังข่าวเรื่องโปรด

เด็กสาววัยมัธยมต้นช่างฝันคนหนึ่งนั่งหน้าจอทีวีด้วยหัวใจเป็นสุข...

ละครทำให้เธอสนุกกับความฝันวัยหวาน อยากมีชีวิตแบบนางเอกหน้าหวานบ้านยากจนที่พบรักกับพระเอกรูปหล่อรวยล้นฟ้า

“เฮ้อ...” สาวน้อยถอนหายใจเคลิบเคลิ้มจินตนาการไปไกลกว่าชีวิตจริงที่เธอเป็นอยู่ อยากเก่งแต่อ่อนโยนได้อย่างนางเอก

“อีสา เอาเวลาดูละครมาช่วยแม่ห่อขนมขายพรุ่งนี้เถอะลูกเอ๊ย”

ภาพลูกโป่งความฝันแตกดังเป๊าะ สาย่นคิ้วทำหน้ามุ่ยแต่ก็ทำตามคำบอกของแม่เดินไปหยิบถาดขนมและใบตองมานั่งห่อหน้าทีวี

ชีวิตจริงของเด็กบ้านจนนั่งห่อขนมขายหน้าทีวีสาเหยียดปากกับตัวเองเอ่ยถามแม่ว่า “แม่ ทำไมแม่ไม่หาแฟนรวยๆจะได้ไม่มานั่งลำบากขายขนม”

แม่หัวเราะลั่นบ้านผนังไม้ขนาดหนึ่งห้องนอนในชุมชนแออัดข้างรางรถไฟพูดเสียงดังจนคนเป็นลูกกลัวว่าข้างบ้านจะได้ยิน “นังสาถ้าแม่ไม่ได้กับพ่อเอ็งแล้วเอ็งจะได้เกิดมานั่งปากดีแบบนี้เรอะ”

“ก็นั่นน่ะสิหนูอาจจะไปเป็นลูกสาวเศรษฐีแล้วพบรักกับนักธุรกิจพันล้านสักคนก็ได้นะแม่”

“ชิชะ นังนี่ เลอะเลือนใหญ่แล้ว ละครพวกนี้มันกำลังจะทำให้เอ็งฟุ้งเฟ้อเกินความจริง”

“แม่” อยู่ๆ สาก็พูดเหมือนตัดสินใจอะไรได้ “ฉันจะไปเป็นดาราฉันจะเป็นนางเอกละคร จะได้สมมุติว่ามีชีวิตเหมือนอย่างในละคร”

คนเป็นแม่ส่ายหน้า แต่มือยังขยับห่อขนมใส่ใบตองปล่อยให้ลูกสาวนั่งฝันเติมเต็มความสุขที่คิดว่าตัวเองไม่เคยจากชีวิตจริงหน้าได้หน้าจอทีวี

ละครหลังข่าวก็คล้ายกับยาระบายความทุกข์ให้ผู้คนได้หลุดจากชีวิตจริงแล้วเอาตัวเองไปอิงกับเรื่องราวในโลกมายา

แม่ค้าขนมหาบเร่ก็เคยคิดแบบนั้นในวัยเท่าลูกสาว

แล้วคุณล่ะ... อยากมีชีวิตเหมือนในละครกันบ้างไหม