บทที่ 14

“ข้าไม่ได้รักท่าน” นางตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะทำให้มันราบเรียบไร้ความรู้สึกมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทีนิสหรี่ตามองนางด้วยไม่เชื่อในสิ่งที่นางเอ่ยออกมาซึ่งขัดกับท่าทางก่อนหน้านี้ที่นางแลดูสับสนกับความรู้สึกของตนเองเสียเหลือเกิน

“เจ้าแน่ใจในสิ่งที่ตัวเองพูดมาแล้วจริงหรือ” เขาเอ่ยถามพลางจับปลายคางของนางที่เบือนหน้าหนีให้หันกลับมาหาเขาพร้อมกับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของนางอย่างจะค้นหาความจริงที่แอบซ่อนอยู่ในนั้น

“ปากของเจ้าบอกว่าไม่รักข้า แต่ว่าตาของเจ้าไม่ได้บอกกับข้าเช่นนั้น”

ไบรโอเนียเม้มริมฝีปากแน่นพลางสะบัดหน้าหนีสายตาเขาอีกครั้งก่อนจะกระชากเสียงใส่เขา

“ข้ายังไม่แน่ใจเลยว่าข้ารู้สึกเช่นไรกับท่านกันแน่ แล้วจะให้ข้ายอมรับว่ารักท่านได้อย่างไรกัน”

“ถ้าเช่นนั้นจงมองข้า” แล้วทีนิสก็ประคองหน้าของนางให้หันกลับมาประสานสายตากับเขาอีกครั้ง “ถ้าหากว่าเจ้าไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกับข้าจริงๆ ก็จงปฏิเสธข้าด้วยความรู้สึกที่แท้จริงของเจ้า”

ไบรโอเนียรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในเขาวงกตยามเมื่อได้สบตากับเขา นางไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำปฏิเสธออกมาได้อย่างที่ต้องการด้วยเพราะความรู้สึกที่อยู่ภายในใจมันมีอิทธิพลเหนือกว่าความคิดของนางมากนัก

ริมฝีปากของทีนิสบิดยิ้มเมื่อเห็นคำตอบที่แท้จริงซึ่งปรากฏอยู่ในดวงตาของนาง เขาเกลี่ยปลายนิ้วไล้ริมฝีปากของนางที่เม้มเข้าหากันแน่นและก้มลงไปประทับริมฝีปากตรงหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน สัมผัสอุ่นจัดจากริมฝีปากเขาทำให้ความคิดสับสนวุ่นวายที่เกิดขึ้นปลิวหายไปราวกับใบไม้ที่ถูกลมพายุพัดผ่าน นางเอาแต่ยืนนิ่งเมื่อเขาแตะจุมพิตไล่เรื่อยไปทั่วทั้งใบหน้า ก่อนที่จะมาหยุดที่เหนือริมฝีปากของนาง

“ถึงขนาดนี้แล้วเจ้ายังจะบอกอีกหรือว่าเจ้าไม่ได้รักข้า”

ทีนิสกระซิบถามชิดริมฝีปากของนาง ก่อนที่เขาจะปิดระยะห่างที่เหลือเพียงน้อยนิดด้วยจุมพิตที่นุ่มนวลและอ่อนหวาน ไบรโอเนียหลับตาลงและเผยอริมฝีปากรับจุมพิตของเขาอย่างยอมจำนนต่อความรู้สึกที่แท้จริงในหัวใจ ทีนิสช้อนร่างของนางขึ้นอุ้มและวางลงบนแท่นเตียงหินก่อนที่เขาจะทาบทับร่างของเขาตามลงมา

ไบรโอเนียระบายลมหายใจออกมาช้าๆ เมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักของร่างกายเขาที่กดทับลงมา แสงสีส้มแดงจากกองไฟที่ก่อเอาไว้ตกกระทบกับใบหน้าด้านข้างของเขาซึ่งทำให้เหลี่ยมสันกรามของเขาดูคมเข้มยิ่งขึ้นจนนางอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปแตะสัมผัสกับแก้มของเขาที่มีรอยบาดเล็กๆ จากการต่อสู้กับทหารของคิเรบัส

“ข้าเพิ่งเห็นว่าท่านมีแผล”

“สงสัยว่าข้าคงยังต้องฝึกเรื่องการต่อสู้อีกมาก” ทีนิสกล่าวพร้อมกับกระตุกริมฝีปากยิ้ม

“ท่านต่อสู้กับทหารได้ถึงขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว”

ดวงตาของทีนิสทอประกายเข้มจัดขึ้นกว่าเดิมเมื่อไบรโอเนียยันกายขึ้นแตะริมฝีปากตรงแผลที่แก้ม ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนตามเดิมด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอายกับการกระทำของตน

“ข้ารักเจ้า”

เขากล่าวย้ำก่อนจะยกมือยกมือของนางขึ้นมาแนบประทับที่ริมฝีปาก การแสดงออกที่บ่งบอกถึงความจริงใจกับความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางนั้นทำให้ไบรโอเนียไม่อาจปฏิเสธหัวใจของตัวเองได้อีกต่อไป นางหลับตาลงเมื่อทีนิสเคลื่อนใบหน้าต่ำลงมาจนกระทั่งริมฝีปากของทั้งคู่พานพบกันอีกครั้ง สิ่งรอบข้างดูเหมือนจะเลือนรางหายไปจากความรู้สึก รับรู้เพียงแต่สัมผัสจากริมฝีปากและสัมผัสของทีนิสที่มอบให้เท่านั้น

นางสอดแขนโอบรอบลำคอของทีนิสเอาไว้เมื่อจุมพิตของเขาเริ่มทวีความดื่มด่ำจนกลายเป็นเร่าร้อนจนไบรโอเนียสั่นสะท้านรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังมีพลุไฟแตกระเบิดในกายนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นานราวชั่วกัลป์กว่าทีนิสถอนริมฝีปากออกแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนข้างกายนางแล้วใช้วงแขนโอบกอดนางเอาไว้ ไบรโอเนียซุกหน้ากับอกกว้างของเขาเพื่อซ่อนสีหน้าที่แดงก่ำเพราะความเขินอายที่แล่นเข้ามาจู่โจม

“ท่านบอกว่ารักข้าก็เพียงเพราะอยากทำเช่นนี้เองน่ะหรือ”

“เพราะข้ารักเจ้าถึงได้แสดงออกให้เจ้ารู้ด้วยการกระทำต่างหาก” ทีนิสกระชับอ้อมแขนกอดร่างบางให้แน่นขึ้น “ข้าอาจจะต่อสู้ได้ไม่เก่งเท่าเจ้าแต่ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าต้องถูกจับหรือบาดเจ็บอีก แต่เจ้าก็ไม่ยอมเข้าใจความคิดของข้าเลยสักนิด”

ไบรโอเนียถอนหายใจ “แต่การที่ท่านผลักไสพวกข้าให้ไปไกลห่างแล้วยอมถูกทหารจับไปเช่นนั้นมันไม่เป็นความคิดที่เขลาไปหน่อยหรือ?”

“ถ้าข้าถูกจับไปก็ยังพอมีโอกาสที่จะเกลี้ยกล่อมให้กีเธอร์มาร่วมมือกับข้าได้ มันเป็นเดิมพันที่ข้าจะต้องเสี่ยง ถ้าหากมันไม่เป็นไปตามที่ข้าคิดข้าเองก็แค่ถูกฆ่าตายแต่พวกเจ้าจะปลอดภัย”

ไบรโอเนียหนาวยะเยือกเมื่อนึกว่าถ้าหากเขาจะต้องตายไปจริงๆ นางจะรู้สึกเช่นไร ทีนิสยิ้มกับสีหน้าของนางก่อนจะเอ่ยต่อ

“ถ้าหากข้าล้มเหลว เจ้าก็ยังสามารถหาทางอื่นในการเรียกร้องเอกราชคืนมาได้ แต่ถ้าหากเจ้าถูกจับไปหรือเป็นอะไรไป ดาร์ซีจะเป็นเช่นไร ยังไม่นับถึงพระบิดาของเจ้าอีก”

ไบรโอเนียเงียบไปอีกครั้งพร้อมกับนึกทบทวน อาจจะเป็นเพราะนางยึดมั่นในเป้าหมายมากเกินไปจนกระทั่งลืมนึกไปว่าทีนิสอาจจะมีเหตุผลที่ตัดสินใจทำเช่นนั้น นางพลิกตัวหันหลังให้แก่เขาแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว

“ข้าก็แค่อยากทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดเลยไม่ทันได้คิดว่าคนที่อยู่รอบข้างข้าจะเป็นเช่นไร”

“การที่มุ่งหน้าเพื่อให้เป้าหมายสำเร็จไม่ใช่เรื่องผิดอะไร แต่การจะปกครองคนนั้นเจ้าต้องคิดให้รอบด้านมากกว่านี้” แล้วเขาก็ทอดแขนข้างหนึ่งให้นางหนุนก่อนจะโอบเอวของนางไว้หลวมๆ

“ทำไมท่านถึงได้รักข้า”

ทีนิสเลิกคิ้วในขณะที่มือไล้เส้นผมสีน้ำตาลแดงที่นุ่มละเอียดราวกับแพรไหมของนางเล่น “คงจะเป็นเพราะเจ้าไม่เหมือนกับเจ้าหญิงทั่วๆ ไปกระมัง”

“ไม่เหมือนกับเจ้าหญิงทั่วๆ ไปน่ะหรือ” นางขมวดคิ้วพลางทวนคำพูดเขา แล้วก็หันขวับมาทำตาขวางใส่เขา

“อ้อ... เพราะว่าข้าแตกต่างจากเจ้าหญิงแคว้นอื่นที่เคยมีความสัมพันธ์กับท่านสินะ”

เขาหัวเราะหึเมื่อเห็นท่าทางของนางที่หันมาทำตาขวางใส่อย่างหาเรื่อง

“เจ้าหึงข้าหรือ?” เขาถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่นาง “ข้าควรดีใจสินะที่เจ้ารู้สึกหึงข้า”

ไบรโอเนียหน้าแดงก่ำเมื่อเขารู้ทันความคิดนาง ก่อนที่จะทุบอกเขาเบาๆ พร้อมกับตวัดเสียงใส่ “ใครหึงท่านกัน พูดจาอะไรไร้สาระอยู่เรื่อย”

ทีนิสหัวเราะด้วยความชอบใจก่อนจะกระชับอ้อมกอดที่กอดนางเอาไว้เพื่อไม่ให้นางแผลงฤทธิ์ใส่เขาอีก

“ข้าไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอะไรกับเจ้าหญิงแคว้นอื่นอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ ข้าพบปะกับผู้ครองแคว้นต่างๆ และพวกทายาทก็เพื่อการทูตในงานเลี้ยงต่างๆ เท่านั้น ข้าไม่รู้เหตุผลหรอกว่าเพราะอะไรข้าถึงรักเจ้า อาจจะเป็นเพราะความมุ่งมั่น เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวที่เจ้ามี หรืออาจจะเป็นเพราะข้าได้รู้จักตัวตนของเจ้าภายใต้เปลือกนอกที่แข็งกร้าวไม่เหมือนอิสตรีทั่วไปก็ได้”

แล้วเขาก็ยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ “ยิ่งข้าได้รู้จักและรักเจ้า ข้าก็ยิ่งรู้สึกว่าข้าไม่อาจเทียบเคียงอะไรกับเจ้าได้เลยสักอย่าง แม้กระทั่งฝีมือการต่อสู้ที่จะปกป้องเจ้าก็ยังไม่อาจทำได้”

ไบรโอเนียแตะนิ้วที่ริมฝีปากของเขาแล้วส่ายหน้า “อย่าพูดเช่นนั้นเลย ข้าไม่เคยคิดว่าท่านเป็นคนไร้ค่าหรือไร้ความสามารถเช่นนั้นเลยนะ”

ทีนิสยกมือนางขึ้นมาจรดริมฝีปากด้วยความรักใคร่ “แต่ถ้าหากไม่มีเจ้า ข้าก็คงไม่สามารถยืนหยัดมาได้จนถึงตอนนี้”

ไบรโอเนียหน้าแดงซ่านด้วยความเขินก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้กับเขาอีกครั้ง “ส่วนหนึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับตัวท่านด้วย ถ้าหากท่านไม่ตกลงใจร่วมมือกับพวกเรา ข้าก็ไม่สามารถบังคับท่านได้เช่นกัน แล้วก็เลิกคิดเหมือนกับข้าทำอะไรมากมายเพื่อท่านเสียทีเถอะ เพราะเท่าที่ข้าทำมาตลอดคือตีท่านให้น่วมเวลาฝึกต่อสู้เท่านั้นเอง”

แล้วนางก็รู้สึกว่าแผ่นอกกว้างที่แนบชิดกับหลังของนางนั้นกระเพื่อมขึ้นเหมือนกับกำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ

“ท่านหัวเราะอะไร”

“เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องที่จะต้องทำอีกมาก”

นางครางในลำคอก่อนจะหลับตาลงอย่างว่าง่าย น่าแปลกใจที่ไบรโอเนียรู้สึกเหมือนกับว่าการนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคยเหมือนนางเช่นนี้มาตลอดชีวิตทั้งที่มันเป็นครั้งแรกที่นางปล่อยให้ชายคนไหนได้ใกล้ชิดนางมากถึงเพียงนี้ นางแตะต้นแขนเขาก่อนจะถอนใจยาวแล้วปล่อยให้ความง่วงงุนเข้ามาครอบงำและจมดิ่งไปสู่ห้วงนิทรา แต่นางก็ยังได้ยินเสียงกระซิบของเขาลอดผ่านเข้ามาในความรู้สึกอันรางเลือน

“ขอให้เจ้าจำเอาไว้ว่าข้ารักเจ้ามากเพียงใด แค่นั้นข้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกต่อไปแล้ว และถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าในยามหลับเช่นนี้ตลอดไป”

Be Continued

นางเอกจะใจอ่อนกับพระเอกตอนไหนน้อ ฮี่ๆๆๆๆ

++ รักคนอ่านค่ะ ++