MY VIP Friend

เล่ห์ซ่อนใจ : บทที่ 9
ตอบคอมเม้นท์จากตอนที่แล้ว
ไม่ได้อัพเดตนิยายมาเกือบเดือนเพราะติดงานและภารกิจส่วนตัวหลายอย่างค่ะ ขออภัยทุกท่านที่รออ่านมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ T-T

คุณศิริวรรณ: สวัสดีปีใหม่ย้อนหลัง(แบบข้ามเดือน)ค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ เช่นกันนะคะ



บทที่ 9


ชาร์ล็อตเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน เธอมองออกไปจากตรงหน้าต่างก็พบว่าเป็นริชาร์ดและรถของเขาที่จอดอยู่แล้วถอนหายใจ

เพราะต้องการที่จะช่วยโรเบิร์ตเธอถึงได้ยอมตอบตกลงรับนัดกับริชาร์ด และรู้ดีว่าจะต้องมีครั้งถัดไปจนกว่าเธอจะพบเบาะแสที่จะช่วยให้โรเบิร์ตพิสูจน์ได้ว่าพินัยกรรมที่พวกเจนนิ่งส์กล่าวอ้างนั้นเป็นของปลอม เธอสูดลมหายใจเข้าลึกพลางหยิบกระเป๋าถือและเดินเข้าไปในห้องเพื่อสำรวจเสื้อผ้าอีกครั้งก่อนจะผลักประตูบ้านออกไปพร้อมกับรอยยิ้มทักทาย ริชาร์ดมองเธอแล้วนิ่งงันไปครู่หนึ่งแล้วดวงตาของเขาก็วาววามด้วยความพึงพอใจกับการสิ่งที่เขาเห็น

ชาร์ล็อตพยายามจะไม่ทำให้ริชาร์ดรู้สึกว่าเธอกระตือรือล้นกับการไปออกเดทกับเขามากจนเกินไป เธอเลือกชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่าแขนกุดสีเขียวเข้มที่แนบไปกับรูปร่างของเธอและไม่ทำให้ชุดดูเรียบจนเกินไปด้วยสร้อยคอและต่างหูไข่มุกที่เป็นหนึ่งในเครื่องประดับชิ้นโปรดของเธอ

“สวัสดีครับ และขอโทษด้วยถ้าหากคุณไม่ชอบแต่ผมต้องชมว่าคุณสวย” เขากล่าวในขณะที่ก้มลงไปแตะปากที่หลังมือของเธอเป็นการทักทาย มุมปากของชาร์ล็อตกระตุกกับถ้อยคำช่างเจรจาของเขาก่อนจะชักมือกลับหลังจากที่เขาปล่อยมือเธอแล้ว

“ขอบคุณค่ะ จะไปเลยไหมคะ?”

“ผมจองโต๊ะไว้ตอนสองทุ่ม คิดว่าเราน่าจะไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย” แล้วริชาร์ดก็หยุดยืนรอให้เธอเดินมาที่รถพร้อมกับเปิดประตูให้กับเธอ “เชิญครับ”

เธอกล่าวขอบคุณเขาก่อนที่จะมุดตัวเข้าไปนั่งในรถเก๋งสัญชาติเยอรมันที่ติดเครื่องจอดรอเธออยู่ กลิ่นของเบาะหนังชั้นดีและการตกแต่งภายในรถที่ดูมีระดับสมกับเป็นรถราคาแพงสำหรับพวกนักธุรกิจ ริชาร์ดปิดประตูรถด้านฝั่งเธอแล้วเดินอ้อมรถไปยังฝั่งคนขับ

“ขอบคุณนะครับที่ตอบรับคำชวนของผม” เขากล่าวเมื่อบังคับรถให้แล่นรถออกไปจากบ้านพักของเธอ ชาร์ล็อตไม่ได้ล็อคบ้านเพราะคืนนี้โอลิเวียจะอยู่ค้างเป็นเพื่อน เธอจึงอุ่นใจว่าอย่างน้อยเธอก็มีข้ออ้างถ้าหากว่าตอนกลับมาจากทานมื้อค่ำแล้วริชาร์ดจะหาข้ออ้างในการอ้อยอิ่งอยู่ต่อ

“ฉันต่างหากล่ะคะที่ต้องขอบคุณที่คุณชวนฉัน เพราะถ้าหากฉันอยู่คนเดียวก็คงไม่ค่อยรู้ที่รู้ทางสักเท่าไหร่”

“สำหรับคุณแล้วผมเต็มใจครับ” ริชาร์ดตอบพร้อมกับหันมาขยิบตาให้เธอ

“พูดแบบนี้เดี๋ยวฉันเกิดไม่อยากเกรงใจขึ้นมาแล้วจะแย่เอานะคะ” เธอพูดพร้อมกับแสร้งหัวเราะเพื่อทำให้เขารู้สึกว่าเธอไม่ปิดกั้นเขามากเกินไป

“คุณรู้หรือเปล่าครับว่าบ้านที่อยู่หลังติดกับคุณน่ะคือบ้านของน้าโฮเวิร์ด”

ชาร์ล็อตหันมามองริชาร์ดที่ยังคงขับรถต่อไป หญิงสาวรู้ตัวดีว่าเธอต้องเพิ่มความระมัดระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิมเมื่ออยู่กับริชาร์ดเพราะเขาเป็นคนช่างสังเกตและรอบคอบซึ่งก็จริงเพราะไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ถามเธอในลักษณะหยั่งเชิงแบบนี้

“เจ้าของบ้านเป็นเพื่อนสนิทของลุงโฮเวิร์ดน่ะค่ะ เขาให้ฉันพักระหว่างที่อยู่ที่นี่”

“ช่างมีน้ำใจเอื้อเฟื้อจังนะครับ” ริชาร์ดกล่าวพลางยกมุมปากยิ้ม

“มันก็ดีตรงที่ว่าฉันไม่ต้องเสียค่าโรงแรม แต่ก็ใช่ค่ะ เขาน่ารักและมีน้ำใจมาก” แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่ริชาร์ดจะถามอะไรเธอไปมากกว่านี้ “แล้วคุณล่ะคะ ไม่ลำบากเหรอที่ต้องเสียเวลาขับรถมารับฉันที่นอกเมืองแบบนี้”

“ไม่หรอกครับ ผมบอกแล้วว่าสำหรับคุณผมเต็มใจ” แล้วเขาก็เลื่อนมือมากุมมือของเธอเอาไว้พร้อมกับบีบเบาๆ “ผมต้องขอบคุณเจ้าของบ้านที่คุณอยู่ด้วยซ้ำเพราะนั่นหมายความว่าคุณคงจะอยู่ที่นี่นานกว่าที่ผมคิดเอาไว้”

ชาร์ล็อตหันไปส่งยิ้มให้กับริชาร์ดหากไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก อย่างที่เธอย้ำกับตัวเองว่าริชาร์ดเป็นคนฉลาด และเพราะเช่นนั้นการวางตัวให้เขาไม่ระแวงนั้นจึงเป็นเรื่องท้าทายที่สุดสำหรับเธอในเวลานี้ 




**************************

 




ริชาร์ดพาเธอมาที่ภัตตาคารในเมืองที่อยู่ไม่ห่างจากที่พักของเธอมากเท่าไรนัก การตกแต่งภายในร้านและบรรยากาศของภัตตาคารก็ดูหรูหราบ่งบอกว่าเป็นภัตตาคารอาหารชั้นดีจนต้องนึกขอบคุณตัวเองที่พกชุดเดรสและเครื่องประดับบางชิ้นติดตัวมาด้วย

ริชาร์ดกล่าวทักทายกับพนักงานต้อนรับอย่างคุ้นเคยก่อนที่จะพาเธอไปยังโต๊ะที่ได้จองเอาไว้ เขาเลื่อนเก้าอี้ให้กับเธอนั่งแล้วจึงอ้อมไปนั่งตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอ เมื่อนั่งลงแล้วบริกรเดินเข้ามาพร้อมกับรินแชมเปญให้กับทั้งคู่

“ร้านนี้เป็นร้านประจำของผม หวังว่าคุณคงจะถูกใจนะครับ” เขากล่าวพร้อมกับยิ้มแล้วยกแก้วขึ้นชนกับแก้วของเธอ “สำหรับคืนนี้ครับ”

ชาร์ล็อตยกแก้วจิบขึ้นก่อนจะเลิกคิ้วกับรสชาติของแชมเปญเรียกรอยยิ้มพึงพอใจให้กับริชาร์ดที่มองเธออยู่อย่างคาดหวัง

“ผมมีคติว่าเลือกสิ่งดีๆ ให้กับตัวเองและคนรอบข้างแล้วจะพบกับความสุขที่เราพึงพอใจ”

“เหมือนอย่างที่คุณเลือกที่จะทำความรู้จักกับฉันน่ะเหรอคะ?”

“คุณเป็นผู้หญิงที่สวย มีความสามารถ ทั้งหมดรวมอยู่ในตัวของคุณคนเดียว ต่อให้ไม่ใช่ผมใครๆ ก็ต้องให้ความสนใจ และผมไม่อยากให้ตัวเองต้องพลาดโอกาสดีๆ ไป และใช่ครับ เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ตัดสินใจเลือกทำความรู้จักคุณให้มากขึ้น”

หลงตัวเองซะด้วย หญิงสาวคิดแล้วยกแก้วแชมเปญขึ้นจิบเพื่อซ่อนรอยยิ้มหยันของตัวเองเอาไว้ แล้วบริกรก็เดินเข้ามาที่โต๊ะของเธอพร้อมกับเมนูในมือ หญิงสาวรับสมุดปกหนังที่บรรจุรายการอาหารของร้านเอาไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองริชาร์ด เธอเลือกจานหลักของเธอเป็นสเต็กปลาในขณะที่ริชาร์ดเลือกเนื้อลูกวัวอบ บริกรจดบันทึกรายการอาหารที่เธอและเขาสั่งแล้วก็เก็บเมนูอาหารจากคนทั้งสองแล้วเดินจากไป

“ถ้าหากคุณใช้คำว่าเลือก นั่นก็แสดงว่าคนที่คุณสนใจไม่ได้มีฉันเพียงแค่คนเดียวสิคะ”

เขาเลิกคิ้วกับคำถามของเธอ ก่อนที่จะยกมุมริมฝีปากยิ้ม “ผมเข้าสังคมบ่อย งานของผมต้องพบปะผู้คนมาก ผมยอมรับว่าคนที่ผมสนใจก็มีพอสมควร แต่สำหรับคุณคงเป็นกรณีพิเศษ”

“พูดอย่างนี้ชวนให้เข้าใจผิดได้ง่ายนะคะว่าคุณคิดจะจริงจังกับฉัน”

“ผมไม่อยากทำให้คุณรู้สึกว่าผมเร่งรัดจะจริงจังขนาดนั้นหรอกนะครับ แต่ยอมรับว่าผมรู้สึกกับคุณพิเศษกว่าคนอื่น” เขาว่าพลางหัวเราะแต่ในขณะเดียวกันดวงตาของเขาก็มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง “เพื่อความสบายใจของคุณ ตอนนี้ถือเสียว่าผมเป็นผู้ชายใจดีคนหนึ่งที่เอื้อเฟื้อพาคุณมานั่งทานมื้อค่ำด้วยกัน ตกลงไหมครับ?”

ชาร์ล็อตทำได้เพียงแค่ยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับแม้ว่านึกหนักใจว่าริชาร์ดไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายอย่างที่คิดจริงๆ

ควรจะดีใจมั้ยเนี่ยที่มีผู้ชายสองคนมาจีบไล่ๆ กันในระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือน




*******************************

 




มื้อค่ำกับริชาร์ดผ่านไปได้อย่างราบรื่น เขาเป็นนักพูดและนักฟังที่ดีในความรู้สึกของเธอ แม้ว่าคำพูดในบางเรื่องของเขาจะดูหลงตัวเองอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้อวดโอ่อะไรจนทำให้รู้สึกหมั่นไส้แต่อย่างใด และหลังจากจบมื้ออาหารด้วยของหวานและชาแล้ว ริชาร์ดก็ขับรถพาเธอกลับไปที่บ้านพัก

“ขอบคุณที่พาฉันไปทานมื้อค่ำนะคะ” เธอกล่าวเมื่อริชาร์ดเดินมาส่งเธอที่หน้าประตูบ้าน

“ด้วยความยินดีครับ และผมหวังว่าจะมีครั้งต่อไป” ริชาร์ดกล่าวพลางกุมมือของเธอเอาไว้ “ถ้าหากคุณไม่ขัดข้อง”

“ขึ้นอยู่กับจังหวะและโอกาสของคุณมากกว่าค่ะ ว่าคุณจะว่างมาเจอฉันอีกหรือเปล่า”

“สำหรับคุณ ผมมีเวลาให้เสมออยู่แล้ว” เขาหัวเราะก่อนที่จะบีบกระชับมือของเธอแน่นๆ ก่อนที่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง “ถ้าอย่างนั้นผมจะถือว่าคุณตอบรับนะครับ”

แล้วริชาร์ดก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจเมื่อเธอพยักหน้าก่อนที่เขาจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ หากทว่าชาร์ล็อตก็เอนศีรษะออกห่างได้ทัน เธอเห็นความไม่พอใจปรากฏอยู่ในดวงตาของริชาร์ดเพียงชั่วครู่ก่อนที่เขาจะหัวเราะพลางโคลงศีรษะ

“ดูเหมือนว่าผมไม่ควรผลักดันโอกาสของตัวเองมากเกินไปใช่ไหม”

“ฉันอยากให้มันค่อยเป็นค่อยไปมากกว่า”

“ถ้าอย่างนั้นผมคงจะต้องรอโอกาสที่เหมาะสมกว่านี้” แล้วเขาก็ยกมือของเธอมาแนบประทับริมฝีปาก “ราตรีสวัสดิ์ครับชาร์ล็อต”

เธอพึมพำตอบเขาไปด้วยประโยคเดียวกันก่อนที่จะหันกลับไปเปิดประตูบ้านและเดินเข้าไป และยังคงยืนรออยู่หลังประตูจนกระทั่งได้ยินเครื่องยนต์ของรถริชาร์ดแล่นออกไป เธอพิงหน้าผากกับประตูแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจที่ได้กลับมาอยู่ในบ้านพักเสียที นับว่าคืนนี้เธอสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ดีและคอยย้ำเตือนตัวเองว่าอย่าเผลอแสดงท่าทางที่มีพิรุธจนดูน่าสงสัย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ในเวลานี้จะไม่มีความเสี่ยง เพราะเธอต้องไม่ลืมว่าริชาร์ดฉลาดและช่างสังเกตแค่ไหน และสำหรับวันนี้เธอยังโชคดีที่ริชาร์ดไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับตัวเธอมากอย่างที่นึกหวั่นซึ่งอาจจะเป็นเพราะเขาต้องการทำให้เธอประทับใจในการนัดเดทครั้งนี้มากกว่า

แต่ครั้งต่อไปจะโชคดีเหมือนครั้งนี้หรือเปล่านี่สิ... ชาร์ล็อตคิดพลางถอนหายใจอีกรอบแล้วดันตัวออกจากประตูและเดินไปที่ห้องพักของตัวเอง แต่ทว่าก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นเงาตะคุ่มของคนตรงห้องนั่งเล่น

“เดทไม่สนุกหรือไงถึงได้ทำท่าซังกะตายแบบนั้น”

เธอพบว่าเป็นแจ็คที่นั่งอยู่ตรงโซฟาหน้าเตาผิง แสงไฟสลัวจากเตาผิงที่สาดกระทบใบหน้าด้านข้างของเขาสะท้อนให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาเรืองรองในความสลัวจนเหมือนมันเรืองแสงได้ และแน่นอนว่ามีแต่ความเฉยชาในแววตาของเขาที่มองมาที่เธอ พร้อมกับริมฝีปากที่กดมุมลงเล็กน้อยบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีสักเท่าไร

“นี่คุณมาอยู่ในบ้านนี้ได้ยังไง แล้วโอลิเวียไปไหน”

“ลูกสาวของโอลิเวียไม่สบาย เป็นไข้สูงจนต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วไม่มีใครอยู่ดูแล เธอเลยโทรมาบอกให้ผมมารอเปิดประตูให้คุณเพราะคุณไม่ได้เอากุญแจบ้านไป”

“ถ้าหากโอลิเวียไม่อยู่แล้วทำไมคุณถึงได้มานั่งอยู่ในบ้านนี้ได้”

“อาบ๊อบฝากกุญแจสำรองไว้ที่บ้านของผมชุดหนึ่งเผื่อว่ามีอะไรฉุกเฉินเกิดขึ้น” แล้วเขาก็ล้วงเอาพวงกุญแจในกระเป๋ากางเกงมาชูให้เธอดู

“หมายความว่าคุณก็เข้าออกบ้านหลังนี้เมื่อไหร่ก็ได้น่ะสิ” เธอถามเขาแล้วก็เบิกตากว้างเมื่อเพิ่งระลึกได้ว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในบ้านกับเขาเพียงลำพังโดยไม่มีคนอื่น

แจ็คมองสีหน้าของเธอแล้วก็เหยียดริมฝีปากยิ้ม “ไม่ต้องห่วงหรอก ถึงมีกุญแจแต่ผมก็ไม่ได้อยากเข้ามาในบ้านหลังนี้สักเท่าไหร่หรอก โดยเฉพาะตอนนี้ที่คุณมาพักอยู่”

ชาร์ล็อตกัดกระพุ้งแก้มของตัวเองเพื่อรักษาสีหน้าให้นิ่งเฉยไม่แสดงความรู้สึกเจ็บแปลบกับคำพูดของเขาที่เหมือนเข็มแหลมทิ่มแทงใจของเธอ

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณนะคะที่รอ คุณกลับไปบ้านของคุณได้แล้ว” แล้วเธอก็เดินไปทางห้องพักของตัวเอง หากทว่าต้องชะงักเมื่อแจ็คคว้าข้อมือของเธอเอาไว้และดึงให้เธอหันกลับมาทางเขา

“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ฟังคำเตือนของผมเลยใช่ไหม”

สายตาของแจ็คที่มองเธออย่างกล่าวหาแล้วก็รู้สึกหัวใจกำลังถูกบีบรัดให้รู้สึกทรมาน แต่เธอก็ซ่อนความรู้สึกนั้นเอาไว้ไม่ให้เขารู้สึกด้วยรอยยิ้มหยันอย่างที่เธอมีให้เขามาตลอดนับตั้งแต่ได้พบกันอีกครั้ง

“คุณบอกฉันว่าไม่ให้ไปยุ่งกับคนในครอบครัวของคุณ แต่คุณไม่ได้พูดถึงญาติของคุณสักหน่อย”

สายตาของเขาทอประกายเข้มกล้าขึ้นราวกับกำลังเผาให้เธอไหม้เป็นจุลด้วยสายตา สันกรามนูนขึ้นจากการกัดฟันเพื่อข่มโทสะที่กำลังเดือดพล่าน

“ให้ตายเถอะชาร์ล็อต ชีวิตของคุณนี่ขาดผู้ชายไม่ได้หรือไง”

หญิงสาวนิ่งงันพร้อมกับอ้าปากค้าง ใบหน้าของเธอชาหนึบในวินาทีแรกและในวินาทีต่อมาความร้อนก็พุ่งขึ้นมากระจุกที่ใบหน้าของเธอแทนจนแดงก่ำไปหมด

“อย่ามาทำเป็นพูดจาสั่งสอนฉันอย่างนี้ทั้งที่คุณเองไม่ได้รู้จักอะไรฉันเลยแม้แต่นิดเดียว”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าทำตัวอย่างที่บอกสิ นี่อะไรกัน เล่นไล่หว่านเสน่ห์ไปทั่ว มาอาศัยนอนบ้านผู้ชายคนหนึ่งยังไม่ทันข้ามอาทิตย์ ก็มีผู้ชายอีกคนมาหาแล้ว หรือนี่คือที่คุณบอกว่าคุณไม่ชอบคบกับใครนานๆ เพราะชอบเปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อยๆ อย่างนั้นล่ะสิ...”

ชาร์ล็อตตวัดมือใส่ใบหน้าแจ็คอย่างเหลืออดกับคำกล่าวหาของเขา แม้รู้ว่าที่เขาพูดจาร้ายๆ กับเธอแบบนั้นจะเป็นไปเพราะความเข้าใจผิดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เขากล่าว ชาร์ล็อตสูดลมหายใจเข้าลึกพลางกระพริบตาถี่ๆ เพื่อกลั้นหยดน้ำตาซึ่งกำลังไหลเอ่อไม่ให้มันไหลต่อหน้าเขาเพื่อความคุมอารมณ์ของตัวเองให้สงบลงพร้อมกับเชิดปลายคางขึ้น

“การที่ฉันจะทำอะไรกับใครไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมายุ่ง และถ้าหากว่าฉันรู้ว่าบ้านหลังนี้อยู่ติดกับบ้านของคุณล่ะก็ ฉันคงจะปฏิเสธคุณฮอว์ธอร์นตั้งแต่แรกไปแล้ว และสบายใจได้เพราะถึงแม้ฉันจะโปรยเสน่ห์ให้กับใครต่อใครอย่างที่คุณว่าจริงแต่ฉันไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับคุณหรอก คุณกลับไปบ้านของคุณเถอะ ขอบคุณที่มาอยู่รอเปิดประตูให้”

น้ำเสียงราบเรียบที่กล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่เย็นชานั้นทำให้แจ็คยืนมองเธอด้วยความสับสนกับความรู้สึกที่กำลังตีกันยุ่งในใจ เพราะถึงแม้ว่าเธอจะตบหน้าเขาและตัดรอนเขาด้วยถ้อยคำที่เย็นชาและเหินห่างมากเพียงใด แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับมีแต่ความเจ็บปวดและเสียใจที่ปรากฏอยู่ในแววตาของเธอ

ทั้งที่เขาน่าจะรู้สึกพอใจที่ได้เห็นคำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกละอายขึ้นมาได้บ้างแต่เขาก็ทำได้เพียงแค่พ่นลมหายใจพร้อมกับรู้สึกผิด ก่อนที่จะหันหลังให้กับเธอและเดินออกไปจากบ้านของโรเบิร์ตด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง ไม่เข้าใจตัวเองว่าทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่ควรแคร์ความรู้สึกของเธอ แล้วทำไมถึงได้อยากรู้สึกต่อยตัวเองแรงๆ เมื่อเห็นสายตาของเธอแบบนั้น 




******************************

 




เช้าวันรุ่งขึ้นชาร์ล็อตตื่นมาและได้พบกับโอลิเวียที่กำลังเตรียมอาหารเช้าให้กับเธอพร้อมกับกล่าวขอโทษที่ปล่อยให้เธออยู่บ้านคนเดียวเมื่อคืนนี้

“ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ ทั้งที่รับปากคุณฮอว์ธอร์นเอาไว้แล้วว่าจะอยู่ดูแลคุณให้ดีแท้ๆ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แล้วลูกสาวคุณล่ะคะ เธอเป็นยังไงบ้าง”

“หมอบอกว่าเธอยังต้องนอนดูอาการอยู่อีกสองสามวัน แต่ฉันก็สบายใจขึ้นที่มีหมอและพยาบาลคอยดูแล แต่ว่าตอนกลางคืนฉันก็คงจะต้องไปเฝ้าเหมือนเคย ก็คงต้องให้คุณอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว”

หญิงสาวยกมือขึ้นแตะไหล่ของโอลิเวีย “คุณมีเรื่องสำคัญกว่าที่จะต้องดูแล ฉันเข้าใจค่ะ แล้วฉันเองก็ดูแลตัวเองได้”

โอลิเวียบีบมือของเธอเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้กับเธอแทนคำขอบคุณ แล้วก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อยกอาหารเช้าที่จัดใส่จานแล้วมาวางบนโต๊ะ ชาร์ล็อตมองจานอาหารเช้าแบบอังกฤษที่ประกอบไปด้วยไข่คน มะเขือเทศอบ เห็ดผัดและขนมปังอบแบบธัญพืชซึ่งแค่เห็นแล้วก็ชวนให้น้ำลายสอจึงไม่รอช้าที่จะลงมือจัดการในทันที และรสชาติที่อร่อยเหมือนอย่างที่เห็นนั้นทำให้เธอรู้สึกพึงพอใจ

“ลูกสาวคุณอายุเท่าไหร่แล้วเหรอคะ” เธอชวนโอลิเวียคุยเพราะรู้สึกแปลกๆ ที่ตัวเธอนั่งทานอาหารเพียงคนเดียวแต่ในขณะที่โอลิเวียไม่ได้ร่วมโต๊ะด้วย

“สิบหกปีแล้วล่ะค่ะ สามีของฉันเป็นทหารต้องไปประจำการอยู่ที่ตะวันออกกลางจะกลับมาอีกทีก็ปีหน้า คุณฮอว์ธอร์นเห็นว่าฉันเองก็เลี้ยงลูกคนเดียวจะลำบากเพราะก็เลยให้ฉันมาช่วยดูแลบ้านเป็นครั้งคราวเป็นรายได้เสริม”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นการที่ฉันมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็ทำให้คุณไม่มีเวลาดูแลลูกสิคะ”

โอลิเวียหัวเราะร่วนกับความกังวลของเธอก่อนจะโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ “งานอดิเรกของเด็กวัยรุ่นสมัยนี้น่ะคือการต่อต้านพ่อแม่ ยิ่งเราไปวุ่นวายมากก็พานจะทะเลาะกันเสียเปล่าๆ”

ชาร์ล็อตมองสีหน้าของโอลิเวียที่แม้จะพูดถึงลูกของหล่อนในเชิงบ่นแต่ประกายตาที่แสดงถึงความรักและความอาทรต่อเลือดเนื้อเชื้อไขของตนนั้นทำให้ชาร์ล็อตรู้สึกลำคอตีบตันจนกลืนอาหารเช้าไม่ลงเมื่อนึกย้อนถึงเรื่องของตัวเองจนโอลิเวียยังสังเกตเห็นท่าทางของเธอได้

“ฉันพูดอะไรให้คุณไม่สบายใจหรือเปล่า สีหน้าของคุณดูไม่ดีเลย”

ชาร์ล็อตรีบส่ายหน้ายิ้มกลบเกลื่อนเพราะไม่อยากให้ชีวิตครอบครัวที่แตกแยกของเธอมาทำให้คนอื่นต้องมาเห็นใจหรือสมเพช

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ สงสัยว่ากาแฟจะยังไม่ออกฤทธิ์มากกว่า ตอนกลางวันนี้คุณว่างไหมคะ ฉันอยากให้คุณพาฉันไปซูเปอร์มาเก็ตสักหน่อย”

“ได้สิคะ คุณจะไปซื้ออะไรเหรอคะ”

“ฉันจะไปซื้อของใช้กับของสดมาเตรียมไว้คุณจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะต้องมาดูแลฉันน่ะค่ะ”

โอลิเวียเบิกตากว้างพลางส่ายหน้า “ฉันไม่ได้คิดจะทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวหรอกนะคะ คุณฮอว์ธอร์นสั่งฉันมาแล้วว่าให้อยู่ดูแลบ้านและคอยดูแลคุณ”

“แต่ลูกสาวของคุณไม่สบายนี่คะฉันอยากให้คุณไปดูแลเธอให้เต็มที่มากกว่า แล้วอีกอย่างหนึ่ง ฉันจะเริ่มเขียนหนังสือด้วย เลยอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ” เธอว่าพลางส่งยิ้มยืนยันให้กับหล่อน โอลิเวียจึงถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับ

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันขอตัวไปเตรียมมื้อกลางวันกับมื้อเย็นให้คุณก่อน ฉันทำสตูกับเนื้ออบเอาไว้จะได้เก็บไว้ทานได้หลายวันหน่อย เผื่อคุณหิวจะได้เอามาอุ่นทานเองได้เลย ถ้าหากคุณชาร์ล็อตพร้อมจะออกไปเมื่อไหร่ก็บอกฉันนะคะ”

แล้วโอลิเวียก็เก็บจานอาหารที่ชาร์ล็อตไม่ทานแล้วเข้าไปไว้ในครัว ส่วนหญิงสาวนั้นยังคงนั่งดื่มกาแฟและหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเปิดเช็คอีเมล์ เธอพบว่าสำนักพิมพ์ส่งอีเมล์เกี่ยวกับเรื่องการดีไซน์ปกหนังสือและเรื่องขอความเห็นของเธอในการเขียนคำโปรยเพื่อใช้ในการโปรโมทหนังสือ และอีเมล์จากทางเอเจนซี่นางแบบของเธออีกสองสามฉบับเกี่ยวกับตารางงานหลังจากที่หมดช่วงพักของเธอ

เสียงกริ่งประตูที่ดังขึ้นทำให้เธอละสายตาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมที่อยู่ในมือแล้วหันไปมองด้วยความสงสัยว่าใครจะมาที่บ้านหลังนี้ เธอยกมือห้ามโอลิเวียที่เดินออกมาจากในครัวพร้อมผ้าเช็ดมือ “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปดูเองว่าใครมา”

แล้วพอเดินไปที่ประตู เสียงพูดคุยที่ดังลอดประตูนั้นก็ทำให้เธอต้องชะงักมือที่กำลังจะไปเปิดประตูเพราะรู้ดีว่าเป็นเสียงของใคร เธอกัดริมฝีปากแน่นก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อรักษาสีหน้าของตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะเปิดประตูและพบกับแจ็คและชายแปลกหน้าอีกคนยืนอยู่

“มีอะไรเหรอคะ”

“เมื่อวานนี้โอลิเวียบอกผมว่าท่อน้ำที่อยู่ตรงสวนรั่ว”

“ท่อน้ำรั่ว?” เธอทวนคำพูดของเขาพลางขมวดคิ้ว แล้วก็พอดีกับที่โอลิเวียเดินตามเธอมาพอดี

“อ้าว นี่คุณเอาช่างมาเองเลยเหรอคะ ตอนแรกฉันคิดว่าจะให้คุณฮอว์ธอร์นโทรสั่งให้ช่างมาทำให้พรุ่งนี้แล้ว”

“พอดีวันนี้มีช่างเข้ามาทำงานต่อเติมที่บ้าน ผมก็เลยจะให้เขามาซ่อมให้ก่อนน่ะครับ” แจ็คกล่าวก่อนจะยิ้มให้กับโอลิเวีย พลางแนะนำช่างที่เขาพามาด้วยให้กับคนทั้งคู่

“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์เอื้อเฟื้อ แต่ว่าฉันไม่รู้ว่าคุณฮอว์ธอร์นจะว่ายังไงนี่สิคะ”

“ผมโทรบอกอาบ๊อบแล้วครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก”

“ถ้าหากคุณฮอว์ธอร์นไม่ว่าอะไรก็ดีค่ะ” แล้วโอลิเวียก็เดินนำช่างที่แจ็คพามาด้วยไปตรงจุดที่ท่อน้ำรั่วอยู่เพื่อทำการซ่อมในขณะที่สองหนุ่มสาวนั้นยังคงยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน แล้วแจ็คก็หันกลับมาทางเธอ

“ชาร์ล็อต...”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว” แล้วเธอก็เดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับปิดประตู แม้ว่าสายตาของเขาจะไม่ได้แข็งกร้าวหรือมองเธอด้วยความรังเกียจเหมือนเมื่อคืนนี้ แต่เธอก็ไม่พร้อมถ้าเกิดว่าเขาจะพูดจาอะไรร้ายๆ กับเธอในฐานะที่เป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่โปรยเสน่ห์กับผู้ชายไม่เลือกอย่างเมื่อคืนนี้อีก

เพราะเธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าเธอจะแค่ตอบแทนบุญคุณของโฮเวิร์ดด้วยการช่วยโรเบิร์ตสืบหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องพินัยกรรม และหลังจากนั้นเธอก็จะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมของเธอที่ไม่มีทางที่จะได้มาเวียนบรรจบกับแจ็คหรือใครๆ ที่อังกฤษอีกครั้ง

“แข็งใจหน่อยฟ้า อีกไม่นานทุกอย่างก็จะจบลงแล้ว”

เธอพึมพำบอกกับตัวเองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะดูเหมือนว่าหัวใจเจ้ากรรมของเธอนั้นดูจะไม่เชื่อฟังเอาเสียเลย 




***************************

 




แจ็คมองประตูไม้ที่ปิดใส่หน้าเขาแล้วก็ยกมือลูบหน้าตัวเองแรงๆ พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด วันนี้เขาก็ตั้งใจจะใช้โอกาสที่พาช่างมาช่วยซ่อมท่อน้ำเพื่อกล่าวขอโทษเธอแต่ดูเหมือนว่าชาร์ล็อตจะไม่อยากเสวนากับเขาอย่างเห็นได้ชัด

ชายหนุ่มแค่นหัวเราะกับตัวเองเมื่อนึกถึงคำพูดของเธอเมื่อคืนนี้ เธอพูดถูกที่ว่าเขาไม่มีสิทธิ์จะมาวิจารณ์หรือมาห้ามว่าเธอควรทำอะไรหรือไม่ทำอะไร แต่ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอนั้นมันดูเหมือนจะทรยศต่อความคิดด้านเป็นเหตุเป็นผลไปเสียหมด และการที่เขาพูดกล่าวหาเธออย่างร้ายกาจเมื่อคืนนี้นั้นก็เพราะหึงที่เธอไปออกเดตกับริชาร์ด ไม่ใช่เพราะเขานึกรังเกียจในพฤติกรรมของเธออย่างที่เขาอ้าง

ทั้งที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน จะให้พูดจาร้ายกาจแบบนี้กับใครก็แทบไม่เคยเลยด้วยซ้ำ เพราะปกติแล้วเขามองออกว่าผู้หญิงคนไหนที่จะทำให้เขามีปัญหาและเขาจะไม่พาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับหล่อนโดยเด็ดขาด ไม่แม้กระทั่งจะให้ความหวังหรือรู้สึกหวงราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเช่นนี้ แต่กับชาร์ล็อตแล้วดูเหมือนว่าอะไรต่อมิอะไรจะผิดที่ผิดทางไปเสียหมด

ฟังแล้วดูน่าขันเมื่อดูเหมือนเราจะตกหลุมรักผู้หญิงที่ไม่ควรรักเข้าไปแล้วสิ

ชายหนุ่มเหยียดริมฝีปากยิ้มหยันให้ตัวเองก่อนที่จะตัดใจและเดินกลับไปที่บ้าน ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ เขาอยากจะหยุดเวลาในตอนที่เขาได้พบกับเธอที่บาหลีไว้ตลอดไป เพราะสิ่งที่เกิดในตอนนั้นสำหรับตอนนี้แล้วเขารู้สึกเหมือนกำลังตื่นจากความฝันอันแสนหวานเพื่อมาพบเจอกับความจริงที่โหดร้ายก็ไม่ปาน เพราะถึงแม้ว่าใจของเขาจะชอบเธอหรือต้องการเธอมากเพียงใด แต่ความจริงที่ว่าเธอเคยมีความสัมพันธ์กับพ่อของเขามาก่อนนั้นก็ทำให้เขาต้องเตือนตัวเองอีกครั้งว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม 




**************************

 




หลังจากที่ใช้เวลาตลอดในช่วงบ่ายกับโอลิเวียในการจับจ่ายซื้อของใช้และวัตถุดิบในการทำอาหารที่ซูเปอร์มาเก็ตแล้วชาร์ล็อตก็ขับรถพาโอลิเวียไปส่งถึงที่บ้านของหล่อนเพื่อที่โอลิเวียจะได้ไม่ต้องเสียเวลา หญิงสาวนึกขอบคุณโรเบิร์ตที่ให้โอลิเวียมาอยู่ดูแลเธอเพราะหล่อนช่างเป็นคนน่ารักและมีอารมณ์ขันอย่างเหลือร้าย หล่อนเล่าเรื่องราวตลกๆ เกี่ยวกับคนในครอบครัวของหล่อนและโรเบิร์ตให้เธอฟังจนเธอเกือบทำรถชนเพราะหัวเราะมากไป ชาร์ล็อตจำไม่ได้แล้วว่าเธอเคยหัวเราะกับเรื่องขบขันจากคนอื่นมานานมากแค่ไหนแล้ว แต่เธอก็รู้สึกขอบคุณโอลิเวียที่ช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ต้องเผชิญหน้ากับสารพัดเรื่องที่ชวนให้ใจเหนื่อยล้าตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่

หลังจากไปส่งโอลิเวียที่บ้านแล้ว ชาร์ล็อตก็ขับรถตรงกลับมาที่บ้านพักและพบว่ามีรถกระบะสองสามคันจอดอยู่ตรงหน้าบ้านของแจ็คซึ่งคงเป็นรถของช่างและผู้รับเหมาที่เข้ามาต่อเติมบ้านของเขา หากเธอก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่ารถกระบะคันหนึ่งจอดขวางทางเข้าบ้านพักของเธออยู่

“จอดรถไม่เกรงใจกันเลย” เธอบ่นก่อนที่เลี้ยวรถไปจอดไว้ที่ข้างทางแล้วเดินลงไปที่ตรงประตูรั้วบ้านของแจ็ค แต่แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้หลังจากที่กดออดประตูหน้าบ้านเขาแล้วว่าเธอไม่ได้อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่อยากจะพบหน้ากับเขามากเท่าไรนัก และดูเหมือนว่าจะถอยกลับไม่ทันเสียแล้วเมื่อประตูรั้วของเขาถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าของเจ้าของบ้านที่ดูจะมีความประหลาดใจที่เห็นเธอ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ชาร์ล็อตอยากจะแค่นยิ้มเมื่อสิ่งที่เธอและเขาทำเหมือนกับการฉายภาพเหตุการณ์เมื่อเช้าซ้ำอีกครั้ง หากเพียงแต่เขาและเธอกำลังสลับบทบาทกันอยู่

“รถกระบะที่จอดอยู่หน้าประตูรั้วบ้านเป็นรถของคนงานที่มาทำงานที่บ้านของคุณหรือเปล่า” เธอว่าพลางชี้มือไปที่รถ ซึ่งแจ็คก็มองตามสายตาของเธอแล้วก็ส่งเสียงในลำคอก่อนจะพยักหน้า

“เดี๋ยวผมจะเรียกให้เจ้ามาเลื่อนรถให้”

แล้วแจ็คก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ไม่นานนักเขาก็เดินกลับออกมาพร้อมกับชายคนหนึ่งที่คงเป็นเจ้าของรถ เขามองเธอพลางยิ้มเป็นเชิงขอโทษก่อนที่จะรีบเดินไปที่รถและทำการย้ายโดยทันที

“เขาคงคิดว่าไม่มีใครอยู่บ้านเพราะปกติแล้วบ้านหลังนี้ไม่มีคนอยู่ยกเว้นช่วงเทศกาลวันหยุดยาว ครั้งต่อไปผมจะบอกให้พวกเขาไปจอดที่อื่นที่ไม่เกะกะขวางทางเข้าบ้านพักของคุณอีก”

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบแจ็คเพียงแค่นั้นแล้วก็หันหลังเดินกลับไป หากทว่าก็ต้องชะงักเมื่อเขาคว้าต้นแขนของเธอเอาไว้

“เดี๋ยวก่อนชาร์ล็อต”

เธอหันกลับมามองเขาก่อนที่จะเบนสายตาไปมองที่มือของเขาที่จับต้นแขนของเธออยู่ เขามองตามสายตาของเธอแล้วจึงปล่อยพลางถอนหายใจ

“ผมขอโทษที่ผมพูดจาไม่ดีกับคุณเมื่อวานนี้”

ชาร์ล็อตมองเขาด้วยความประหลาดใจ ตอนแรกเธอคิดว่าเขารั้งเธอเอาไว้เพื่อจะหาเรื่องอะไรเพิ่มจากเมื่อคืนนี้เสียอีก เธอเบนสายตาไปมองช่างผู้เป็นเจ้าของรถที่เดินเข้ามากล่าวขอโทษกับเธอหลังจากที่เขาย้ายรถไปจอดตรงถนนฝั่งตรงข้ามก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้านของแจ็ค แต่ตัวเจ้าของบ้านนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอฟังว่าเธอจะตอบเขาว่าเช่นไร

ชาร์ล็อตลอบถอนหายใจและพยายามไม่ใส่ใจกับสายตาของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นเขาทำหน้าแบบนั้น

“คุณมีสิทธิ์จะพูดแบบนั้น ฉันไม่ถือหรอกค่ะ”

พูดจบชาร์ล็อตก็หันหลังกลับจะไปที่รถหากต้องชะงักอีกครั้งเมื่อแจ็คดึงแขนเธอให้หันกลับมาทางเขาอีกรอบ

“ฟ้า ผมขอโทษ”

ชาร์ล็อตนิ่งงันกับสิ่งที่ได้ยิน ความรู้สึกอุ่นซ่านในอกแผ่กระจายไปทั่วทั้งที่เขาเพียงแค่เรียกชื่อเล่นจริงๆ ของเธอเท่านั้น ชาร์ล็อตรีบก้มหน้าเพื่อซ่อนความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้น

“ช่วยเรียกฉันว่าชาร์ล็อตเถอะค่ะ ชื่อภาษาไทยนั่นฉันไม่ได้ใช้และไม่มีคนเรียกฉันด้วยชื่อนั้นแล้ว และเลิกขอโทษฉันเสียที”

เธอชักแขนกลับก่อนจะเดินกลับไปที่รถโดยไม่หันกลับไปมองแจ็คอีกแล้วกดรีโมทประตูรั้วให้เปิดออกพร้อมกับแล่นรถเข้าไปในบ้าน หลังจากที่ขนของที่ซื้อจากซูเปอร์มาเก็ตมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์แพนทรีจนหมดแล้วชาร์ล็อตก็ถอนหายใจยาวเหยียดกับความรู้สึกที่ยังจู่โจมทำให้ใจของเธอปั่นป่วนไม่เลิก ทั้งที่นึกว่าหลังจากที่ได้รู้ว่าเธอเป็นใครแล้วเขาจะไม่สามารถมองเธอเหมือนอย่างที่เคยมองเธอได้แล้วเสียอีก แต่ทำไมจู่ๆ ท่าทีของเขาจึงเปลี่ยนไปแถมยังทำให้ใจของเธอต้องพลอยว้าวุ่นไปด้วยเช่นนี้กัน

ชาร์ล็อตหลับตาแล้วก็ย้ำเตือนใจตัวเองอีกครั้งว่าเธอไม่อาจปล่อยให้ตัวเองรู้สึกเช่นนั้นกับแจ็คได้ แม้ว่าความรู้สึกที่เธอพยายามปิดกั้นตัวเองมาโดยตลอดนั้นกำลังเข้ามาจู่โจมหัวใจของเธอให้มันหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้งก็ตาม 




****************************

 




เกือบสิบวันแล้วที่แจ็คไม่ได้เห็นหน้าชาร์ล็อตเลยทั้งที่บ้านอยู่รั้วติดกันเช่นนี้ก็ตาม เพราะถ้าหากเจ้าหล่อนไม่ขับรถออกไปข้างนอกก็เอาแต่อยู่ในบ้านและไม่ยอมออกมาเลย นี่ถ้าไม่ได้ยินโอลิเวียเล่าให้เขาฟังบ้างว่าเธอเป็นยังไงบ้างเขาคงจะปีนข้ามรั้วทุบประตูเข้าไปดูแล้วว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ดีหรือเปล่า

ความเป็นห่วงและการที่ไม่อาจสลัดเธอออกจากความคิดได้นั้นทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง แม้ว่าทุกวันนี้จะพยายามทำให้ตัวเองให้ยุ่งเข้าไว้ทั้งเรื่องการลาออกจากงาน คุมงานก่อสร้างต่อเติมบ้านและวิ่งไปติดต่อคนรู้จักในแวดวงช่างภาพเพื่อหางานเอาไว้รองรับสตูดิโอส่วนตัวของเขาที่กำลังจะเสร็จในอีกไม่กี่เดือนนี้ แต่ทว่าพอเวลาจะเข้านอน เมื่อหลับตาลงใบหน้าของชาร์ล็อตที่มองเขามาด้วยสายตาเจ็บปวดและตัดพ้อนั้นก็ยังปรากฏขึ้นมาเด่นชัดราวกับจะตอกย้ำถึงสิ่งร้ายกาจที่เขาพูดกล่าวหาเธอ

สงสัยว่าตอนนี้แค่หน้าเราหล่อนก็คงไม่อยากจะเห็นเลยละมั้ง

ชายหนุ่มคิดพลางถอนหายใจในขณะที่วางกองเศษท่อนไม้จากไซต์งานต่อเติมบ้านไปกองรวมกันตรงริมรั้ว แล้วพลันก็แว่วเสียงพูดคุยจากบ้านของโรเบิร์ต เขาเงยหน้าขึ้นมองข้ามรั้วออกไปก็พบกับชาร์ล็อตที่กำลังยืนอยู่ตรงระเบียงที่ต่อออกมาจากห้องนั่งเล่น

“ฟ้าไม่กลับค่ะ”

บทสนทนาเป็นภาษาไทยทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของที่ดูเคร่งเครียดบอกได้ว่าเรื่องที่เธอคุยกับคนที่อยู่ปลายสายนั้นคงไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไร ชาร์ล็อตนิ่งเงียบฟังคนที่อยู่ปลายสายพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่งแล้วเธอก็ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดก่อนจะกล่าวต่อ

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฟ้ารู้ดีว่าฟ้ากำลังทำอะไรอยู่... ฟ้าไม่ได้จะไปก่อเรื่องวุ่นวายให้กับใครหรอกค่ะ แค่อยากตอบแทนบุญคุณที่เขามอบสิ่งที่ฟ้าไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน... ฟ้าไม่ได้แดกดันพ่อนะคะ แต่ถ้าหากจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจ.... ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะว่ามันจะลามไปทำให้พ่อต้องเดือดร้อน... แค่นี้ก่อนนะคะ ไม่ค่ะ ถ้าหากฟ้ากลับอเมริกาเมื่อไหร่แล้วฟ้าจะโทรหาพ่อเอง”

แล้วชาร์ล็อตก็กดปุ่มตัดสายก่อนจะทรุดตัวลงบนชุดเก้าอี้สนามที่อยู่ตรงระเบียงพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหน้าพลางถอนหายใจยาวเหยียดแล้วเอ่ยพึมพำอะไรกับตัวเองคนเดียวซึ่งแจ็คก็ฟังไม่ถนัดว่าเธอพูดว่าอะไร

เขายังคงยืนมองเธออยู่ตรงที่เดิมจนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นและหันมาทางเขาเมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกมองอยู่ เขาสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดเผือด สายตาที่เธอมองเขานั้นแสดงให้เห็นถึงความตกใจและไม่คาดคิดว่าบทสนทนาของเธอจะมีพยานในการรับฟังอยู่ด้วย และก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากทักอะไรไป ชาร์ล็อตก็ลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินจ้ำเท้ากลับเข้าไปในตัวบ้าน

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นทำให้แจ็คเกิดความสงสัย เรื่องที่ชาร์ล็อตพูดนั้นน่าจะเกี่ยวกับพ่อของเขาและคนที่เธอพูดด้วยนั้นคงจะเป็นพ่อของเธอ การที่เธอพูดว่าอยากตอบแทนบุญคุณที่ได้รับจากพ่อของเขานั้นทำให้แจ็คอยากรู้ว่ามันหมายถึงอะไรและยิ่งได้เห็นสีหน้าของเธอตอนที่รู้ว่าเขาได้ยินบทสนทนาทางโทรศัพท์ของเธอกับพ่อที่ทำให้เขารู้สึกว่าเธอกำลังปิดบังเรื่องอะไรอยู่ เพียงแต่เรื่องที่เธอปิดบังเขาอยู่นั้นมันเกี่ยวกับเรื่องพินัยกรรมของพ่อหรือเปล่า หรือว่ามีเรื่องอะไรอีกที่ไม่อยากให้เขารู้

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงออกและแตะหน้าจอเพื่อโทรหาโรเบิร์ต “อาครับ พรุ่งนี้พอมีเวลาว่างให้ผมหน่อยไหมครับ มีเรื่องอยากจะคุยด้วย... เรื่องอะไรเอาไว้ผมไปถึงที่ออฟฟิศของอาแล้วค่อยคุยกันนะครับ”

เขากดปุ่มตัดสายแล้วเงยหน้าขึ้นมองบ้านพักของโรเบิร์ตที่ตอนนี้เป็นพักอาศัยอยู่ชั่วคราวของชาร์ล็อตด้วยสายตาครุ่นคิด เขาไม่อยากจะมองโลกในแง่ร้ายว่าเพื่อนสนิทของพ่อเขากำลังร่วมมือกับชาร์ล็อตทำอะไรที่ไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับผลประโยชน์ที่พ่อของเขาทิ้งไว้หลังจากเสียชีวิตไปหรือเปล่า แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าคนที่เขาสามารถไว้ใจได้ที่สุดในเวลานี้จะมีเพียงแค่โรเบิร์ตก็ตาม บางทีเขาอาจจะต้องเข้าไปคุยกับโรเบิร์ตเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างจริงจังอีกสักครั้ง เพราะเขาไม่ชอบเวลาที่ใครปิดบังความจริงกับเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเขาโดยตรง




โปรดติดตามตอนต่อไป




รักคนอ่านค่ะ Smiley




Create Date : 01 มีนาคม 2559
Last Update : 1 มีนาคม 2559 2:27:21 น.
Counter : 772 Pageviews.

3 comments
  
ตอนใหม่มาแล้ว ขอบคุณมากค่ะ
โดย: พี่สุ...จ้า IP: 101.108.45.126 วันที่: 2 มีนาคม 2559 เวลา:15:05:23 น.
  
ตอนใหม่มาแล้ว คิดถึงคะ และขอบคุณคะ
โดย: ัyapapaya IP: 118.173.137.235 วันที่: 3 มีนาคม 2559 เวลา:10:40:26 น.
  
ดีจ้า มาทักทายนะจ้ะ sinota ซิโนต้า Ulthera สลายไขมัน SculpSure เซลลูไลท์ ฝ้า กระ Derma Light เลเซอร์กำจัดขน กำจัดขนถาวร รูขุมขนกว้าง ทองคำ ไฮยาลูโรนิค Hyaluronic คีเลชั่น Chelation Hifu Pore Hair Removal Laser freckle dark spot cellulite SculpSure Ultherapy กำจัดไขมัน adenaa ลบรอยสักคิ้วด้วยเลเซอร์ ลบรอยสักคิ้ว Eyebrow Tattoo Removal เพ้นท์คิ้ว 3 มิติ สักคิ้ว 3 มิติ
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ
โดย: สมาชิกหมายเลข 4061181 วันที่: 25 สิงหาคม 2560 เวลา:16:24:23 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ตัว(Z)
Location :
เชียงใหม่  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]



สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ห้ามผู้ใดละเมิด โดยนำ ภาพถ่าย, รูปภาพ, บทความ งานเขียนต่างๆ รวมถึงข้อความต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนใดส่วนหนึ่ง หรือทั้งหมดของข้อความใน Blog แห่งนี้ ไปใช้ ทั้งโดยเผยแพร่ไม่ว่าเป็นการส่วนตัวหรือเชิงพาณิชย์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร


มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .





เติมรักลงกลางใจ






ลมหนาว ฟ้าใส หาดทราย ใบไม้เปลี่ยนสี






ให้หัวใจเติมเต็มรัก



รักต่างวัยหัวใจข้ามรั้ว





ข้อตกลงก่อนจะรัก





บอกได้ไหมว่าไม่ใช่รัก


มีนาคม 2559

 
 
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30