37-เรื่องราวหลังเลิกจากโรงเรียนของน้องเชาว์
ช่วงนี้ไปฝึกสอนแล้ว งานก็เยอะเอามากๆเลย ไหนจะเรื่องนู่นนี่นั่นอีก ผมเองก็มีเรื่องกับที่โรงเรียนก็เยอะ ก็เลยแวะมามหาลัยดีกว่า ที่มหาลัยมีเด็กๆที่รู้จักผมดี ผมเองก็ชอบเล่นกันเด็กเหล่านี้มากเลย ทุกๆวัน หลักจากเลินสอนในโรงเรียนผมก็จะแวะมาที่มหาลัยตัวเองทุกครัง ไปห้องสำนักงานคณะครุศาสตร์ ในนั้นก็จะมีลูกเจ้าหน้าที่อยู่ ซึ่งรู้จักกันนานพอสมควร เวลาผมเล่นก็จะรู้สึกว่าไม่เครียดเลยละ 2 คนนี้เป็นเด็กที่ผมเล่นด้วย ผมอยากจะบอกว่า ทุกวันก็มีเรื่องสนุกๆ ให้เล่นกันทุกวันเลย เช่น เต้นตามเพลง หรือ เล่นเกมต่างๆ มากมาย ผมชอบเด็กสอนคนนี้มาก แต่ก็อย่างที่รู้กัน บางครั้งผมก็จริงจังกับงานของผมที่เอามาจากโรงเรียนบ้าง ผมก็หงุดกับเด็กพวกนี้เหมือนกัน ผมจะแนะนำว่า คนนึ่งชื่อ หนูอิน เป็นเด็กฉลาด มีวัยที่สูงกว่าเด็กปกติทั่วไป เรื่องของความเอาแต่ใจก็สูงด้วย เด็กคนนี้เค้าชอบเล่นตามใจเค้า แล้วก็บอกว่าพี่เชาว์ ทำอย่างนี้สิ อะไรทำนองนี้ รู้จักกันก็นานเป็นปี เคยสอนเลขเด็กคนนี้ด้วย ก็ฉลาดดี บางที่ยังนึงสงสัยเลยว่า ทำไมนักเรียนในห้องถึงไม่เป็นแบบนี้บ้าง เห็นแล้วก็เหนื่อยใจจริงๆเลย อีกคนนึงชื่อ เอแคร์ คนนี้ดูน่ารักมาก(ในมุมความสดใส) ผมชอบที่จะเล่นกับเด็นคนนี้เหมือนกัน ถึงจะรู้จักกันไม่นาน แต่ก็มีเรื่องสนุกๆให้ทำอยู่ตลอดเลย อย่างตอนที่เต้นด้วยกันกับหนูอิน ท่าเนี้ยเป๊ะมากจ้า ผมไม่รู้เหมือนกันเด็กคนนี้น่าหลงไหลมากเลยละ นิสัยก็ดูตลกดี คำพูด คำจาอะไรต่างๆ มากมายเลยละ คนนี้ก็น่ารักไม่แพ้กัน เอาชื่อ เอเปค เป็นน้องของเอแคร์ อยากจะบอกว่า ผมกับเด็กคนนี้แทบจะเป็นพี่น้องกันเลยก็ว่าได้ ผมก็กอดน้องเค้า เล่นกับเค้า กินข้าวกับเค้า ทำอะไรร่วมกับเค้าอยากจะบอกว่า ผมคิดถึงเด็คนนี้มากจริง อยากเล่นด้วยกันอีก การเล่นกอนกลับบ้านของผม จริงๆนะ มันทำให้ผมไม่รู้สึกว่าโดดเดี่ยว ไม่มีใคร ผมยังมีความรู้สึกแบบเด็กๆ คือ เล่นตัวต่อกับน้องเค้า เต้นตามน้องเค้า กล้าที่จะร้องเพลงตามน้องเค้า ทั้งๆที่ตัวเองรู้สึกอายกับการร้องเพลงมากเลย มันเหมือนกับว่ามีความสุขมากที่ได้สนุกกับเด็กๆพวกนี้ ผมเองเมื่อจบไปแล้วยังคิดอยู่เลยว่าจะแวะมาหาน้องเค้าเรื่อยๆ จะเล่นด้วยกันเรื่อยๆ ไม่อยากตัดขาดกัน ผมเป็นโรคประเภทนึ่งคือ เมื่อนได้สร้างสัมพันธ์กับใครแล้วก็จะตัดไม่ขาด ผมก็จะมีความคิดถึงกลุ่มบุคคลเหลานั้นตลอดเลย ผมรู้สึกว่าการได้เล่นกับเด็กมีมีความสุขมาก ไม่รู้ทำไม มันไม่เหมือนโรงเรียน ที่จะต้องเตรียด จะต้องเป็นผู้ใหญ่ ทั้งๆที่วัยความคิดก็ไม่ถึงวัยอายุ 22 จริงๆ ผมรู้สึกว่ามันผ่อนคลายมากๆด้วยเลยละ อยากมีเพื่อนแบบนี้บ้างจังเลย
Create Date : 14 กรกฎาคม 2557 |
Last Update : 14 กรกฎาคม 2557 0:20:59 น. |
|
2 comments
|
Counter : 1823 Pageviews. |
|
|