ในชีวิตประจำวันการฝึกงานเด็กออทิสติกที่โรงพยาบาล ทุกคนก็จะได้ไปทำงานที่แผนกต่างๆ แน่นอนว่าของผม ก็ต้องได้ทำงานแผนกยากๆอย่าง ฝ่ายบุคคล คำถามคือ ผมทำได้มั่ย ผมทำได้แต่ทำไปก็รู้สึกว่าไม่ชอบ ยิ่งเห็นเด็กๆก็ยิ่งปวดใจ ทำไมนะเราเรียนจบมาแต่ทำไมเป็นแบบนี้ เวลาก็ผ่านไปจนเวลาพัก แรกๆก็รู้สึกเหงามากๆเลยละ แต่หลังๆผมเองก็เริ่มมีความสุขขึ้น ผมได้คุยกับญาติๆ พ่อแม่เด็กพิเศษ ได้เล่นกับเด็กๆ ผมมีความสุขขึ้นมา มันมีเรื่องราวต่างๆที่น่าสนใจ หลังจากนั้นทุกวัน ผมก็รอคอยเวลาที่พัก เพื่อที่จะได้เจอกับพ่อแม่ต่างๆ แต่ก็นะมันมีเวลาช่วงวันที่ขายน้ำแข็งใสอยู่ข้างล่าง ผมรู้สึกดีใจ มีผู้ปกครองเยอะแยะมานั่งรอ ผมก็เข้าไปคุย ผมเองก็รู้สึกว่า ตัวเองต้องพยายามหาโอกาสให้กับตัวเอง

   หลังจากนั้น มีอยู่วันนึ่ง ตัวเองก็ได้ไปโรงเรียนเก่าที่ตัวเองเคยเรียน โรงเรียนหนึ่ง ครูเก่าๆก็รู้จักผม และคุยกับผม ผมก็เลยอยู่เล่นกับเด็กๆ ผมรู้สึกว่าผมมีความสุขมากๆเลย หลังจากนั้นผมก็เล่นกับเด็กที่โรงเรียนนี้ทุกวันเลย ต่อจากนั้น ผมก็เริ่มติดเด็กมากขึ้น อยากที่จะเป็ฯครูก็มากขึ้น ทุกคนรอบข้างผมก็เห็นผมเป็นแบบนี้ ไม่มีความสุข ยาที่รักษาอารมณ์ผมก็เพิ่มมากขึ้นไปเยอะไปด้วย ด้วยความมุ่งมั่น และแล้วก็มีอยู่วันนึ่ง

   มีโทรศัพท์มาหาเชาว์บอกว่าให้เชาว์ไปสมัครที่โรงเรียนนี้ดู ผมก็รู้สึกดีใจมากๆ ที่ได้ยินแบบนี้ แต่ว่าก็อาจจะไม่ยอมรับผมเหมือนโรงเรียนอื่นๆก็ได้ จากนั้นผมก็ไปสมัครโรงเรียนนี้ ผมรู้สึกว่าก็คงเสียใจ แต่ปรากฎว่าเค้ารับผมเข้าทำงาน ผมดีใจมากเลย ผมจะได้เป็นครูแล้วละ จากนัน้ผมเองก็ไปลาออกจากโครงการนี้ และก็ไปเป็นสิ่งที่ตัวเองอยากเป็นนั่นคือ การที่ได้เป็นครูนั้นเอง

   แน่นอนว่าตอนนั้นใกล้ถึงวันที่ผมจะได้รับปริญญาแล้ว ผมรู้สึกว่ามันเป็นของขวัญที่มีค่ามากทีสุดที่ผมได้รับมาเลยละ และผมจะเป็นครูที่ดีที่สุดให้ได้เลย ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำได้มั่ย แต่สิ่งนึ่งที่ผมเชื่อคือ ผมต้องพยายามเท่านั้น เพื่อความตังใจ