สิ่งนึ่งในการสอนของเด็กกลุ่มออทิสติกอย่างผมก็คือ ความยากอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมต้องเครียดมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเด็กนักเรียน ครูในโรงเรียนต่างๆ มันรู้สึกว่ากดดันมากๆเลย ผมเองก็พยายามที่จะทำให้มันดี แต่ในความเป็นจริงแล้ว เด็กนักเรียนหรือกลุ่มครูไม่เป็ฯไปอย่างที่เราคิดหรอก ซึ่งหลายต่อหลายครั้งผมก็นั่งร้องไห้กับความไร้ความสามารถของตัวเอง

สิ่งแรกเลยคือ เด็กนักเรียน วันนี้ผมสอนเอง เด็กนักเรียนก็ไม่ยอมที่จะฟังผมเลย เอาแต่เล่นอยู่ได้ ผมเองเครียดมากที่คุมชั้นเรียนไม่ได้ ทั้งๆที่พยายามจะคุมชั้นเรียนให้ได้แล้วแท้ แต่ก็กลับทำไม่ได้เลย เชื่อเลยว่า ผมได้หาสารพัดวิธีที่จะคุมชั้นเรียน มันทั้งเหนื่อยและท้อมากๆด้วย ผมเองอยากจะเชื่อว่า สักวันนึ่งผมคงสอนเด็กนักเรียนได้ จริงๆ ผมลองถามหลายคนว่าผมสอนได้มั่ย หลายคนก็ตอบแบบให้กำลังใจว่า สอนได้ แต่สิ่งที่เจอมามันกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น ผมโดนหลายฝ่ายต่อว่ามาว่า ผมคุมชั้นเรียนไม่ได้ ผมไม่ใข่ว่าจะไม่พยายามนะ แต่ผมทำไม่ได้จริง และรู้สึกท้อมากๆเลย ถึงอย่างนั้นผมก็คงต้องมีแรงสู้ต่อไปให้ได้

เรื่องต่อมาคือเรื่องของสังคมรอบข้างในโรงเรียน ผมพยายามที่จะคุยกับคนอื่นอย่างที่คุยในเว็บ แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลับไม่มีใครที่จะสนใจคุยด้วย เหตุเพราะผมคุยไม่รู้เรื่อง ผมคุยเรื่องที่สังคมทั่วไปเค้าคุยไม่ได้ สายตาทุกคนมองผมเป็นเด็กพิเศษ เด็กไม่ปกติ ผมจึงต้องอยู่คนเดียว ทั้งๆที่ไม่ได้อยากอยู่คนเดียวแล้วแท้ ผมรู้สึกว่าผมเหงามากๆเลย กับการไปโรงเรียนคนเดียว ผมอยากมีสังคมที่ดีบ้างเท่านั้นเอง จากเวลาที่อยู่ในโรงเรียนมา เอาจริงๆ ที่ผมได้คุยคือเด็กนักเรียน ป 1 เพราะเค้ายอมคุยกับผม ยอมให้สร้างมิตรภาพกับผม ผมก็เลยไม่เหงามากจนนเกินไป แต่มันก็ไม่ดีในสายตาครูในโรงเรียนเช่นกัน

จริงๆแล้ว ผมเองก็มีเรื่องหลายเรื่องที่อยากจะพูดอยากจะบอกให้คนอื่นรับรู้ถึงความรู้สึก แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะเดี๋ยวคนอื่นจะเดือดร้อน ไม่พอใจนั่นเอง ผมไม่รู้ว่า เมื่อไรนะที่ผมจะทำได้จริงๆ ผมคงต้องรู้สึกดีขึ้นนะ แต่มันก็ยากจัง

Create Date : 10 กรกฎาคม 2557
Last Update : 13 กรกฎาคม 2557 23:14:01 น.		0 comments
Counter : 2444 Pageviews.
Share Tweet