ปุลากง
ไปเดินศูนย์หนังสือจุฬา
เพราะเข้ากรุงเทพไปจัดการธุระเสร็จเลยเดินเล่น
ไปอ่านหนังสือนอกเวลา เลยได้ปุลากงกลับมาบุรีรัมย์
ได้อ่านอีกครั้ง เราพบว่า
ในหนังสืออ่านนอกเวลาอย่าง ปุลากง และ อยู่กับก๋ง
มีเนื้อหาสอนใจเยอะมาก
สอดแทรกอยู่ในทุกตอน
มิน่าเล่า จึงถูกเลือกในเยาวชนอ่าน
--------
ในอยู่กับก๋ง
มีตอนที่เราลืมไปคือ ตอนที่หยกทะเลาะกับลูกศึกษาธิการอำเภอ
หยกไม่ผิด แต่ต้องขอโทษ
ตอนที่ครูใหญ่พาขอโทษนั้น ลึกล้ำมาก
ครูใหญ่เน้นคำว่า หยกไม่ผิด แต่ต้องขอโทษพ่อเขาเพราะ
(อย่างน้อย) ทำให้ลูกเขาเสียการเรียน พ่อแม่เขาไม่สบายใจ
ในรายละเอียดนั้นบอกภาพสิ่งที่เกิดขึ้น ว่าวาระของความเป็นผู้ใหญ่นั้น
มีมิติที่เราต้องพัฒนา
ทั้งความเข้าใจในตัวเองและบุคคลอื่น
มากกว่าแค่ร้องปาวๆ ว่าของเราถูก
---------
ในปุลากงนั้น บอกความรักที่มีต่อแผ่นดิน
บอกอุดมคติแน่นขนัดแทบทุกตอนที่นางเอกออกทำงาน
ยิ่งเวลานางเอกแสดงความคิดเห็น
รู้สึกว่าเด็กจบใหม่นั้นเข้มข้นในความคิดขนาดนั้นเลยเหรอ
ดูเกินจริง แต่ก็อาจไม่เกินจริง
เพราะในวัยยี่สิบต้นนั้น ไฟมันมหาศาล
ความยับยั้งชั่งใจจะฉุดแทบไม่อยู่
แต่เนื้อเรื่องก็มีรายละเอียดแบบความคิดเด็ก(ดื้อ)ปนอยู่
เรื่องนี้สนุกทั้งที่เนื้อหาอาจจะพาให้เบื่อได้
แต่ไม่มีเบื่อหรอก
พลิกดูปกอีกที คนแต่งคือ โสภาค สุวรรณ
ยิ่งอ่านคำนำ ที่ต้องการให้กำลังใจแก่หนุ่มสาวนักอุดมการณ์แล้ว
ยิ่งไม่ผิดไปได้
-----------
ทั้งปุลากงและอยู่กับก๋ง
มีเรื่องความผูกพันและความรักในแผ่นดินกับประมุขของแผ่นดิน
เราอ่านถึงแล้วรู้สึกปิติในใจ
วันที่เราเคยอ่านตอนเด็กคงไม่ซาบซึ้งนัก
แต่วันนี้เราอ่านอีกที เหมือนน้ำตาจะไหล
ในโลก มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
ในใจ มีความรักและความผูกพัน.