"ไบร์ทคร้าบ กรูอยากชวนมึงไปเที่ยวหิมาลัยกันคร้าบบบบ"
"เฮ่ย ไม่ครับกานต์ ผมโคดงานยุ่งเลย" แน่นอนที่สุด นี่คือการตอบปฏิเสธไปตามภาษา ในใจก็แอบคิดว่า 'เฮ่ย น่าสนใจเว่ย'
"ไปช่วงไหนว่ะ" ผมถามต่อ
"ช่วงมกราครับไบร์ท แมร่งอากาศหนาวเย็น แม่น้ำกลายเป็นน้ำแข็งเลยนะไบร์ท" กานต์สาธยาย
"ไปทำห่ะอะไรว่ะ เดี๋ยวก็แข็งตายพอดี" ผมสบถ
"ไบร์ท-- มันเย็นจนแม่น้ำในหุบเขากลายเป็นน้ำแข็ง แล้วเราก็จะไปเดินTrekking กันบนแม่น้ำน้ำแข็ง อูย--ไบร์ท กูอยากให้มึงดูรูป แม่งสวยฉิบหายเลย"

แล้วนายกานต์ก็ส่งลิงค์รูปภาพ การTrekking บนแม่น้ำที่เป็๋นน้ำแข็ง ภาพน้ำตกที่กลายเป็นน้ำแข็ง และทัศนียภาพในหุบเขาเขตหิมาลัยยามหนาวยะเยือกมาให้ผมชม ซึ่งผมยอมรับว่ามันช่าง----'งดงามจริงๆ เลย' 

"เฮ่ย! แม่ง งามว่ะ แต่กูกลัวแข็งตาย" ผมอิดออด
"ไปเถอะไบร์ท กูอยากให้มึงไปด้วย กูอยากให้มึงได้เห็นความสวยงามของที่นั่น และกูอยากให้มึงได้เห็นเมืองในเทือกเขาหิมาลัย" กานต์สาธยาย

"อินเดีย หิมาลัยกูเคยไปแล้ว กูเคยไปดาร์จีริ่งแล้ว" ใช่ครับผมเคยไปดาร์จีลิ่งที่ได้ชื่อว่า Queen of the Himalayas แต่ที่จริงนี่ก็คือการปฏิเสธแบบหยั่งเชิง ก็กานต์มันยังให้ข้อมูลผมน้อยไป
"แต่นี่เลห์นะ" ชื่อของเมืองเลห์หลุดมาจากปากของเพื่อนผม 
"เลห์เมืองที่ใครได้ไปแล้วก็อยากหวนกลับไปอีก--- ไบร์ท มึงไปกับกูเถอะ กูรับผิดชอบชีวิตมึงเอง มึงจะต้องรอดชีวิตกลับมาเมืองไทยได้อย่างแน่นอน"

เมื่อเพื่อนรักอ้อนวอนกันถึงขนาดนี้แล้ว จะไม่ไปก็จะแล้งน้ำใจเกิน สรุปว่า

"กานต์ครับ งั้นกรูไปกับมรึงครับ"

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของอาการ "หลงรักเลห์" ของผม