เป็นความบังเอิญที่ไม่ควรปล่อยให้เกิดขึ้นเลยค่ะ

ลอก
..อย่างไม่มีข้อสงสัย

เหอ แย่นะ
ทำไมถึงได้กล้าทำถึงขนาดนี้
... หน้าไม่อายอะ - -
แล้วทางสนพ.เองก็เหมือนกัน
แย่มากๆ

คนเรานี่ก็นะ ทำกันได้ หน้าไม่อายจริงๆ

...

ขนาดนี้คงไม่บังเอิญแล้วอะ

นักเขียนคนนี้อีกแล้วเหรอ...

หนที่แล้วยังแก้ตัวอยู่เลยนี่ว่าไม่ได้ลอก เรื่องของนักเขียนดังร่วมค่ายมา

พอเล่มที่สองออกมา ก็ลอกอีกแล้วหรือนี่ ช่างไม่ละอายเลยนะ

ได้ยินคนวิจารณ์อยู่ว่าเล่มนี้ พัฒนาการดีขึ้น พล็อตดีๆ ที่แท้ก็ลอกเขามานี่เอง

คราวนี้คงดิ้นไม่หลุด

ตามมาดูแล้วค่ะ...

เชคหลังไมค์ด้วยค้าบบ...


@^___________^@

ตามกระทู้มาเหมือนกันค่ะ...ถ้าอย่างนั้นขอพูดคุยทำความเข้าใจกันตรงนี้เลยนะคะ
ขอสารภาพเลยได้ไหมคะว่ากิ่งฉัตรเป็นนักเขียนที่ชอบมากคนหนึ่ง ดังนั้นการ "ลอก" ที่เป็นการหมิ่นประมาทลิขสิทธิ์ทางปัญญาของผู้ที่เราชื่นชอบ มันคงจะแย่มาก แต่...รู้ไหมคะ ว่าบางทีเวลาเราชื่นชอบหรือประทับใจอะไรบางอย่างมากๆ แล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะติดภาพ ติดสำนวนบางอย่าง ออกมาใช้อย่างเด่นชัด...ไม่ได้คิดจะแก้ตัวนะคะ แต่ว่าตอนที่เขียนไม่มีทางแน่ที่จะมานั่งเปิดหนังสือลอกทุกคำทุกประโยคอย่างที่หลายคนเข้าใจไปแล้ว ในใจรู้ดีด้วยซำว่าคำที่กำลังจะเขียนไปนี้นะ มันคล้ายกับที่เขาพูดไป แต่จังหวะของตัวละครในตอนนั้นมันรู้สึกอย่างนั้น ความต้องการมันคืออย่างนั้น...คิดอยู่หลายตลบว่าจะใช้ดีไหม และก็ตัดสินใจใช้มัน เพราะใช้คำอื่นมันก็ไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ ส่วนฉากเนี่ย ไม่ใช่เลยนะค ในจินตนาการมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ...บางทีคุณอาจจะเคยผ่านงานของนักเขียนอีกหลายท่าน ถ้าได้อ่านมามาก ก็จะพบว่า งานเล่มหนึ่งของคุณทมยันตี "รักลวง" กับ "มนต์จันทรา" ของกิ่งแตร ก็คล้ายกันมาก ทั้งฉากบางฉาก แนวคิดของตัวละคร ตลอดจนบทสนทนาบางตอน และก็ยังอีกหลายเรื่องด้วยกัน แต่ก็ไม่มีเคยสังเกตและหยิบยกขึ้นมาพูดใช่ไหมคะ แล้วก็ไม่มีใครคิดว่าลอกมาหรืออะไร เพราะนักเขียนคงไม่ทำเช่นนั้นกันแน่
ยอมรับผิดทุกอย่างค่ะ...ถ้าทุกคนเห็นว่าทรรศิกาผิด และคิดว่าตัวเองผิดจริงเสียด้วย ยังไงก็ขอโทษเอาไว้ตรงนี้เลยนะคะ ครั้งต่อๆ ไป จะพยายามคิดใหม่ทำใหม่ ไม่ยึดติดกับสิ่งที่เคยอ่านหรือสิ่งที่ประทับใจเดิมๆ ถ้ามีอะไรก็คุย ว่า ตำหนิ แนะนำ ได้เสมอนะคะ

ตามเข้ามาดู...เห็นใจคนถูกว่านิดหน่อย เพราะเคยเจอกรณี แบบนั้นมาเหมือนกัน ที่นักเขียนดังๆ บางคนมีอะไรของหนังสือบางส่วนคล้ายกัน แถมพล็อตยังคล้ายอีกต่างหาก ส่วนเรื่องนี้อ่านแล้ว และเห็นว่ายังดีที่พล็อตมีเอกลักษณ์ ไม่ได้ลอกเลียนมา เพราะฉะนั้นอย่าใช้คำพูดรุนแรงกับเขานักเลยค่ะ เห็นว่าเป็นนักเขียนอายุยังน้อยด้วยนี่ ให้โอกาสเขาหน่อยจะดีกว่านะจ๊ะ

เอิ่มม IP สองคนหลังทำไมเหมือนกันเลยง่ะ!!!

ตอนที่เข้ามาอ่านเมื่อคืนนี้ก็อยากให้น้องมิ้นต์ได้มาพิสูจน์ความบริสุทธ์ใจเหมือนกันค่ะ แต่ว่าหลักฐานมันชัดมากๆเลยอะ คือมันแปลกมากที่จะตรงได้ขนาดนั้น ไม่รู้สินะ เหอๆ

แต่โดยส่วนตัวแล้ว ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องเค้าจะ 'เจตนา' ทำอะนะ เพราะทำแบบนี้ ทุกคนที่มีสมองย่อมรู้อยู่แล้วว่ามันคือการฆ่าตัวตายชัดๆ

555 เพิ่งรู้ว่าอยู่มหาลัยเดียวกับทรรศิกา เลข IP คอมเดียวกันเลย อ่ะ ดีดีๆๆ

เพิ่งทราบเหมือนกันนะคะ ว่าคุณทรรศิกา กับ คุณลลิน ใช้ไอพีเดียวกัน คาดว่าคงจะอยู่ที่ร้านอินเตอร์เน็ต พอคุณทรรศิกาลุก คุณลลินก็เข้าไปนั่งพอดี

เท่าที่อ่านจากคอมเมนต์ ข้างบนหลายๆอัน เขาก็ไม่ได้ใช้คำพูดรุนแรงมากนะคะ อาจจะแสดงถึงอารมณ์เพราะมองในมุมของนักเขียนคนหนึ่งในการที่พยายามเขียนแต่ละคำลงไปในงานของตัวเอง บางประโยคนั้นคิดกันเป็นวันๆ

แต่ต้องมาเจอกับหนังสืออีกเล่มซึ่งมีประโยคพวกนั้นอยู่ แล้วมันไม่ได้มีแค่คำเพียงย่อหน้าเดียวนะคะ เมื่อเราเปิดอีกก็เจออีก

ถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้บ่อยๆ แล้วคนที่ตั้งใจทำงานเขียนให้ออกมามีคุณภาพ เอากำลังใจมาจากไหนล่ะค่ะ

ไม่ไหวล่ะมั้งคะ ถึงขนาดต้องใช้อีกชื่อนึง(แต่เครื่องเดิม) ปลอมเป็นอีกคนนึงเพื่อให้กำลังใจตัวเองไม่รู้สึกอายบ้างหรอคะ เปนเรา เราคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วแหละ

อื้ม! เคยได้ยินมาว่าเรื่องของคุณทรรศิกาสนุก
ตั้งแต่เล่มที่แล้วแล้วแหละค่ะ แต่ก็ไม่ได้ซื้อมาอ่าน
เพราะได้ยินมาเหมือนกันว่า เหมือนเอาตอนเด็ดๆ ของหลายๆเรื่องมารวมกัน ซึ่งเราคิดว่ามันคงจะเป็นการดีสำหรับคนที่อ่านหนังสือไม่เยอะ หึหึ แบบว่าอ่านเล่มเดียวคุ้มเลย แต่เราก็ไม่ใช่คนอ่านหนังสือน้อยนัก ก็เลยตัดสินใจไม่ซื้อค่ะ กลัวอ่านแล้วจะคอยคิดว่ามันเหมือนเรื่องนี้ตอนนั้น เหมือนเรื่องนั้นตอนนี้อะไรประมาณนี้

โดยส่วนตัวไม่ใช่นักเขียน แต่ก็มีรู้จักนักเขียนบ้าง อยากจะบอกว่านักเขียนส่วนใหญ่ก็มีแรงบันดาลใจกันทั้งนั้น บางครั้งพล็อตเหมือนกันดยบังเอิญ ก็สามารถหลีกเลี่ยงด้วยการใช้คำพูดให้แตกต่างออกไป แต่เท่าที่เห็นนั้น มันเป็นการก็อบมาทั้งดุ้นเลย ถึงแม้จะบอกว่าไม่ได้ลอกก็อยากจะเชื่อเหมือนกัน แต่คิดว่าหลายๆ คนตอนเขียนต้องรู้อยู่แล้วว่า ตัวเองได้แรงบันดาลใจตอนนี้มาจากเรื่องใด

ซึ่งการหลีกเลี่ยงสามารถกระทำได้ (ตามความรู้สึก) ไม่ได้จะว่า แต่อยากจะบอกว่านักเขียนหลายๆ คนเทาที่รู้จักก็มักจะไม่อยากให้เรื่องของตัวเองไปซ้ำกับเรื่องของคนอื่นนักหรอกค่ะ บางคนวางทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วแต่บังเอิญไปซ้ำก็ต้องพยายามปิดหูปิดตาไม่รับรู้ต่อ เพราะมันจะง่ายต่อการลอกเลียน หรืออาจจะต้องพยายามเปลี่ยนเรื่องของตัวเองออกไปอีกนิด

อึ้ม! ไม่รู้จะพูดงัย พอแค่นี้ละกัน

เห็นด้วยกับความคิดเห็นด้านบนค่ะว่า นักเขียนส่วนใหญ่เขามักจะหลีกเลี่ยงรายละเอียดปลีกย่อยที่ซ้ำกัน ถ้าเรื่องพล็อตชนกัน แน่นอนว่าเป็นไปได้เพราะพล็อตในโลกมีอยู่ไม่กี่แบบวนซ้ำผลัดกันใช้ ตัวอย่าง "ซินเดอเรลล่า" วนกันมากี่รูปแบบแล้ว จากรองเท้าไปจนมือถือก็มี ดังนั้นส่วนตัวคิดว่าพล็อตซ้ำกันได้ แต่นักเขียนต้องใช้พล็อตที่ซ้ำอย่างฉลาด ไม่ใช่ลอกกันมาทั้งย่อหน้า

แรงบันดาลใจ มีได้ค่ะ แต่ว่าแรงบันดาลใจมักได้มาแค่กลิ่น ไม่ใช่อ่านแล้วติดรสมาเป็นคำๆ แบบนี้ เกินไป ถ้านักอ่านเขาอ่านแล้วพอคุ้นๆ เขาแค่รู้สึกว่า อะ...สงสัยนักเขียนคนนี้คงจะชอบนักเขียนอีกท่านแน่ๆ เลย >> ถ้าแค่นี้นักอ่านเขาคงไม่เก็บมาคิดอะไร

แต่ถ้าอ่านแล้ว มีอุทานว่าเฮ้ย...นี่มันเกินคุ้นแล้วนะ
อ่านแล้วขนาดเอามาเทียบกันประโยคต่อประโยคได้ >> แบบนี้คงรับไม่ได้แล้วมั้งคะ

น่าจะหาเอกลักษณ์ของตนเองมากกว่า ที่จะมารอคนจับได้แล้วบอกว่า ได้แรงบันดาลใจมากจากคนอื่นนะคะ คำตอบไม่ช่วยให้คนอ่านเขารู้สึกดีขึ้นนะคะ

ว่าจะไม่โพสท์ทั้งที่อ่านบล็อกนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ตอนนี้มันคันมือ อดไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเห็นเจ้าตัวมาแก้ตัว (แบบข้างๆคูๆ) เท่านั้นหรอกนะคะ แต่เป็นเพราะการปลอมตัวเป็นบุคคลอื่นเข้ามาช่วยพูดให้กำลังใจต่างหาก

ซ้ำร้าย จะโกหกทั้งทียังไม่เนียน!!

เอ่อ... ถ้าตั้งใจจะพรีเซนท์ว่าอยู่มหาลัยเดียวกัน เลข IP ก็เลยเหมือนกัน ช่วยกลับไปนั่งเครื่องเดิมที่มี IP เหมือนกันเป๊ะๆด้วยสิคะ จะได้ไม่มีหลักฐานให้คนเห็นว่าทำไม๊ ทำไม เพิ่งพูดไปหยกๆ แต่ตัวเลขความคิดเห็นอันหลังของคุณลลินมันถึงต่างจากอันแรกนิดนึงไปได้ สงสัยคุณลลินเป็นพวกเล่นเน็ทไป ย้ายเครื่องไปสินะคะ

ทรรศิกาอ่านหนังสือของนักเขียนหลายท่านหรือเปล่า
ทำไมคุณไม่ลองลอกคนนั้นนิดคนนี้หน่อยผสมผสานกับแนวคิดตัวเอง (ไม่ควรลอกเกินประโยคต่อฉาก)
จับจุดเด่น ๆ ของนักเขียนหลายท่านมารวมกัน แล้วกลั่นกรองให้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของคุณที่สุด
ไม่ใช่จากหลังคาลงมาหม้อข้าวแบบนี้ เรียกว่าไม่มีศิลปะการลอก

ทำไมถึงพูดจากันรุนแรงขนาดนี้...เราว่าเขาคงรู้ตัวแล้วล่ะมั้งว่าผิด ถึงเข้ามาขอโทษ เขาก็บอกว่ายอมรับผิดแล้ว นิ...ยังต่อความยาว เราว่า มันเกินไปอ่ะ...

เอ่อ...น้องนัทคะ ไม่มีใครว่ารุนแรงสักคำนะคะพี่ว่า

ตัวพี่เองเมื่ออ่านบล็อกนี้แล้ว เห็นกรณีไอพีเป็นคนเดียวกันแล้ว รู้สึกแย่จังค่ะ

เพราะอย่างแรก คนเขียนยังไม่ได้ขอโทษสักคำ กรุณาขึ้นไปอ่านทวนอีกครั้งนะคะ เพราะเท่าที่พี่อ่านซ้ำมากกว่าหนึ่งรอบ ไม่มีคำขอโทษ ซึ่งก็คงเป็นอย่างนั้นเพราะถ้ายอมรับผิดเมื่อไร เรื่องนี้เอาโทษกันตามกฎหมายได้

พี่ว่าประเด็นน่ะไม่ได้อยู่ที่ว่า คนอื่นก็ทำอย่างที่ผู้เขียนมาตอบไว้ข้างบนหรอกนะคะ

ประเด็นอยู่ที่ว่า ทำอะไรไป แล้วสิ่งนั้นผิดไม่ว่าจะตามกฎหมายหรือศีลธรรมหรือไม่

ถ้าเราจะเอาข้อความที่คนอื่นเขียนมาใช้ เราสามารถทำได้ค่ะ ทำได้อย่างถูกต้องด้วย ด้วยการใส่อ้างอิงว่าเอามาจากข้อเขียนของใคร

หนังสือที่อ้างอิงเกลื่อนเต็มไปหมด ผู้เขียน(ควรจะเรียกว่าผู้เรียบเรียง) ไม่ได้ลิขสิทธิ์ตามกฎหมายสากลค่ะ

ตัวอย่างนิยายที่โดนฟ้องน่ะมีแยะนะคะ อย่าให้เรื่องต้องลุกลามไปถึงขนาดนั้นเลย

แค่พล็อตคล้าย สำนวนคล้ายมันเป็นเรื่องรับได้ค่ะ
แต่พล็อตเหมือน สำนวนเหมือน ชนิดที่มีข้อความเหมือนกันราวกับออกมาหัวคนเดียวกันนี่

ไม่ใช่แค่ดูถูกสติปัญญาผู้เขียน-ผู้อ่าน
สำคัญกว่าคือดูถูกตัวเองค่ะ

จะบอกว่าติดคำพูดหรือสำนวนภาษามาก็คงไม่ใช่แล้วมั้งคะ เพราะติดยังไงคงไม่ติดอยู่ในหัวหมดทั้ง paragraph หรอกค่ะ

อยากดังอยากเก่ง ก็ต้องใช้ความสามารถตัวเองนะคะคุณ

อ่านไปอ่านมา ไอ้ส่วนที่เอาจากหนังสือคุณกิ่งฉัตรมาแปะอ่ะค่ะ
ชักคิดถึงนิยายของคุณกิ่งฉัตรขึ้นมาแล้ว เพราะชอบคุณกิ่งฉัตรมากๆ
ช่วงนี้ไม่ค่อยไ้ด้แตะหนังสือเลย
กลับไปอ่านซ้ำดีกว่า อิ๊ๆๆ

คนเราทำอะไรลงไปย่อมรู้อยู่แก่ใจ ต่อให้พูดเป็นอย่างอื่น ก็ยังเปลี่ยนแปลงความจริงไม่ได้อยู่ดี เจตนาคุณทรรศิกาเป็นอย่างไร เจ้าตัวนั้นย่อมรู้ดีที่สุด

เจตนานั่นแหละคือสิ่งที่สำคัญ เจตนาดีย่อมมีหิริโอตัปปะ(ความเกรงกลัวและละอายต่อบาป) เป็นเครื่องกำกับ

ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ กรรมเวรมีจริงนะคะ

ทีแรกคิดว่าจะไม่คอมเมนต์ค่ะ แต่อ่านที่น้องทรรศิกามาตอบประโยคนี้แล้วอดไม่ได้จริงๆ

>>แต่...รู้ไหมคะ ว่าบางทีเวลาเราชื่นชอบหรือประทับใจอะไรบางอย่างมากๆ แล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะติดภาพ ติดสำนวนบางอย่าง ออกมาใช้อย่างเด่นชัด...ไม่ได้คิดจะแก้ตัวนะคะ แต่ว่าตอนที่เขียนไม่มีทางแน่ที่จะมานั่งเปิดหนังสือลอกทุกคำทุกประโยคอย่างที่หลายคนเข้าใจไปแล้ว <<

กับคำถามที่น้องถามมา พี่ขอตอบได้ไหมคะ พี่รู้ค่ะ รู้เท่าๆ กับที่น้องรู้แก่ใจตัวเองนั่นแหละว่าน้องเองทำอะไรลงไป รู้ในฐานะคนเขียนหนังสือ

พี่เองเป็นคนเขียนหนังสือ พี่รู้ว่าแรงบันดาลใจคืออะไร การลอกคืออะไร พี่รู้เท่ากับที่น้องรู้ว่าน้องทำอะไรลงไป พี่รู้ว่าการจะเขียนให้ได้หนึ่งย่อหน้า เหมือนกับนักเขียนอีกคนที่เคยเขียนมาทุกตัวอักษร ไม่ใช่เพียงคุ้น จะต้องจดจำและท่องข้อความนั้นได้ขึ้นใจ (ซึ่งพี่ก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเป็นไปได้ โดยเฉพาะที่น้องทำนี่ไม่ใช่แค่หนึ่งย่อหน้า)

เอาละค่ะ ถ้าน้องจะบอกว่าน้องท่องจำได้ขนาดนั้น แล้วยังจงใจใส่ลงไป ทราบไหมคะ นั่นเท่ากับน้องมีเจตนาขโมยผลงาน

ที่ต่างประเทศนั้น เขามีสิ่งหนึ่งที่เรียกกันว่า plagiarism แม้กระทั่งน้องเอาความคิดเนื้อความในประโยคที่คนอื่นกล่าวไว้มาดัดแปลงอ้างอิงเป็นคำพูดของน้องเองโดยไม่อ้างที่มา ก็ถือว่าผิด ถ้าน้องเรียนในมหาวิทยาลัย มีสิทธิ์ถึงขั้นโดนไล่ออก ไม่ต้องพูดถึงการลอกมาคำต่อคำขนาดที่น้องทำนี้

น้องอ้างแรงบันดาลใจ อ้างความประทับใจ พี่รู้ค่ะ ผลงานแรกของพี่เองติดกลิ่นอายของนักเขียนที่พี่ชอบมามากมาย ชนิดที่คนอ่านอ่านแล้วรู้เลยละว่าแรงบันดาลใจของพี่มาจากไหน แต่ไม่มีนักอ่านคนไหนมาอ่านงานของพี่แล้วเดือดดิ้น หรือชี้หน้าพี่ว่า "ลอก" แบบเดียวกับตอนอ่านงานของน้อง พี่ไม่เคยต้องคลานไปขอโทษขอโพยแก้ข้อกล่าวหาของใคร หรืออ้างคำว่า บังเอิญ ซ้ำแล้วซ้ำอีกแบบน้อง พี่ยังสบตาคนอื่นได้เต็มตาในฐานะคนเขียนหนังสือ

น้องคิดว่ามันเพราะอะไรคะ

เพราะ แรงบันดาลใจ กับ ลอก มันต่างกันจริงๆ และคนอ่านเขาดูรู้

น้องคะ พี่ขอเตือนไว้สองอย่าง อย่าดูถูกคนอ่าน และอย่าดูถูกตัวเอง พี่ยอมรับว่าไม่เข้าใจน้องจริงๆ เพราะดูแล้ว ถ้าน้องมีความสามารถในการตัดต่อถึงเพียงนั้น น้องควรจะ "เขียน" ได้

น้องเคยบอกไว้ในเวบแจ่มใสว่าในอนาคตน้องอยากเป็นนักเขียน อยากเขียนหนังสือ

การเอาผลงานคนอื่นมาตัดต่อดัดแปลงเป็นผลงานตัวเองไม่เรียกว่าเป็นการประพันธ์ น้องทราบใช่ไหมคะ

มันคือการโจรกรรมผลงานค่ะ

อืม...น่าสนใจๆ แต่อย่าทำให้ลุกลาม เราเห็นว่าเขามีคำว่าขอโทษนี่นะ อืมๆๆ...แต่ว่าคนทำผิดก็ควรจะยอมรับล่ะ เป็นกำลังใจคนที่ทำผิดแล้วรู้ตัว คิดจะแก้ไขใหม่ละกัน

เท่าที่ลองอ่านเทียบกันวรรคต่อวรรค ประโยคต่อประโยค ในฐานะเป็นคนอ่าน ผมรู้สึกอายแทนคนเขียนท่านนี้จริงๆ และยิ่งรู้สึกอายมากขึ้นไปอีกหลังจากได้อ่านคำแก้ต่างข้างๆ คูๆ ของเธออีกหน รวมถึงกรณีการปลอมตัวที่ไม่แนบเนียนเอาซะเลย ยิ่งรู้สึกแย่ไปกันใหญ่

เรื่องอย่างนี้ควรเป็นบทเรียนแก่นักเขียนรุ่นใหม่ๆ มีนักเขียนท่านอื่นเป็นแรงบันดาลใจ ก็ฟังเข้าท่าอยู่นะครับ แต่ไม่ใช่ลอกงานที่เป็นแรงบันดาลใจมาซะดื้อๆ แบบนี้

ขอบริจาคปี๊บให้คลุมหัวสักใบ

แง้ มีคนเอาคำว่า plagiarism คำโปรดของเรามาใช้ในคอมเมน์ด้วย เหอๆ เห็นคำนี้ทีไร สยองทุกที เหมือนอาจารย์เอากฎมหา'ลัยมากางให้ดูยังไง อย่างนั้น > <"

มาเกาะขอบดูสถานการณ์ค่ะ คิดว่าใจเย็นๆกันดีกว่าค่ะ รอดูกันต่อไปว่าจะเป็นอย่างไร ตอนนี้น้องเค้าก็คงทุกข์พอสมควรแล้วล่ะนะ (ไม่ได้จะมาเข้าข้างนักเขียนในสนพ.หรอกนะคะ แต่คิดว่ายังไงซะ เค้าก็ทำพลาดไปแล้วน่ะ มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เพราะหนังสือก็พิมพ์ออกมาแล้วใช่ม้า ลำพังที่เค้ามาเห็นบล็อคนี้ ก็คงลมจับแล้วล่ะ เหอๆ)

ส่วนที่บางความเห็นข้างบนไม่พอใจสนพ. ก็เข้าใจอะนะคะว่าสนพ.เค้าก็ผิดด้วย (จะยังไงก็มีความผิดฐานปล่อยให้ผลงานที่มีการcopy ได้รับการตีพิมพ์) และเราก็เชื่อว่าสนพ.คงไม่เพิกเฉย ยังไงก็คงต้องเข้ามารับผิดชอบตรงนี้ เพียงแต่ว่าฝากไว้นิดนึงว่า กองบก. มีคนทำงานแค่ไม่กี่คน อ่านต้นฉบับวันละตั้งเท่าไร มันต้องมีหลุดบ้างน่ะค่ะ คือลองคิดว่าถ้าเป็นตัวเองก็พอ ถ้าเราอ่านหนังสือของคุณกิ่งฉัตรมาเมื่อสองปีที่แล้ว สมมุตินะ แล้ววันนี้มาอ่านต้นฉบับเรื่องที่เป็นคดีกันอยู่ เราก็คงจะจำไม่ได้จริงๆนะ ว่าไอ้ย่อหน้านั้นมันมาจากหนังสือคุณกิ่งฉัตรน่ะ

ไม่ได้มาเข้าข้างใครนะคะ มาพูดตามความรู้สึกจริงๆค่ะ

แต่สรุปได้อย่างเดียว สั้นๆง่ายๆ ใครทำกรรมอันใดเอาไว้ เค้าก็ต้องรับผลกรรมนั้นๆ อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงน่ะค่ะ

ของอย่างนี้ก็เห็นๆกันอยู่นะคะว่าก๊อบ มองไงก็ใช่ ไม่มีทางเป็นความบังเอิญไปได้ อยากจะขอร้องนะคะ อย่าเขียนออกมาอีกเลยค่ะ ถ้าคิดเองไม่ได้

เวลาเห็นคดีอะไรแบบนี้แล้วเหนื่อยใจ
กี่ครั้งกันแล้วที่คนเราไม่เคารพตัวเอง กี่ครั้งที่ต้องเห็นคนอื่นถูกดูถูกทางปัญญา

...
จากที่ดูหลักฐานมา "การเหมือนกันทุกตัวอักษร แม้กระทั่งการเว้นวรรค" ไม่น่าจะเรียกว่าการติดสำนวน แต่ตามหลักเรียกว่าการลอกเลียนแบบ

ซึ่งถ้าคิดจะดำรงอาชีพในสายของการเป็นนักเขียน
เพียงแค่ย่อหน้าเดียวที่เจ้าของข้อความไปดึงของคนอื่นมา
มันก็คือการดูถูก และไม่ให้ความเคารพในตัวเองเป็นอย่างยิ่งแล้ว

การติดสำนวนไม่ควรจะออกมาเหมือนทุกตัวอักขระแบบนี้

หลายทีที่ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเดี๋ยวนี้ถึงได้ไม่มีความเคารพในตัวเองเลย
และอีกกี่ครั้งกันหนอกับการต้องมารู้มาเห็นการไม่เคารพตัวเองของคน

...
ช่างน่าเศร้า

กรณีนี้น่าสนใจ

ถ้าตามกฎหมาย ซึ่งไม่อยากให้เป็นไปในทางนั้น
ทาง สนพ. และนักเขียน จะต้องรับผิดชอบทั้งทางจริยธรรมและค่าเสียหายให้แก่เจ้าของผลงาน
(กรณีนี้ เจ้าของผลงานยังไม่ทราบ หรืออาจจะทราบแต่ทำใจแล้วก็ได้)

ถ้าตามสังคม แสดงความรับผิดชอบเถอะค่ะ ไม่ต้องรอใครมาบอกเราว่าเราควรทำอะไร เพราะถ้าเราทำผิดแล้วรู้จักแก้ไขให้ดีขึ้น หนทางของการเป็นนักเขียนยังอีกยาวไกลค่ะ

เอาใจช่วยให้เรื่องจบลงด้วยดีและถูกต้อง เย้

แวะไปเว็บเจ้าของผลงานมา พี่เค้าทราบเรื่องแล้วค่ะ

อ่านแล้วค่า บอกได้คำเดียวว่า

"สยด สยอง"

ขออนุญาตนำไปประกาศให้รู้โดยทั่วกัน...ค่ะ

เกาะติดบล็อกนี้มาอย่างไม่ให้คาดสายตา
ได้ทราบมาว่าขณะนี้ทาง สนพ. ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจกับกรณีนี้

คุณปุ๋ยใจเย็นๆ ก่อนดีกว่ามั้ยคะ จะป่าวประกาศให้รู้ทั่วกันเพื่ออะไรคะ

ความถูกต้อง หรือ ความสะใจ????

โห จะโกหก ก็ให้มันเนียนหน่อยอ่า งี้ไม่ไหวนะ

อย่างนี้เค้าไม่เรียกว่านักเขียนหรอกค่ะ

บางเอิญไม่ได้อ่านทั้งลางลิขิตและสืบรักสะดุดรัก แต่เท่าที่ดูจากที่ Post มา ก็เรียกว่า เปิดหนังสือคุณกิ่งฉัตรเลย ใคร๊! จะเขียนสำนวณได้เหมือนเด๊ะ ขนาดนั้น คิดว่าเขาคงคาดไม่ถึงว่าจะมีคนอ่านจำได้เด๊ะๆ เหมือนกันกับเขามั๊ง

งานนี้ ขอบอกได้คำเดียวว่า "ลอกผลงานใคร ไม่ลอก ลอกผลงานของนักเขียนดัง" คนเนี้ยะ เค้ามีแฟนคลับเยอะแยะจะตาย เพราะผลงานเค้าดีจิงๆ ไงหล่ะ ขอบอก ขอบอก

น่าสมเพชนะ ถ้าเขียนไม่ได้ หรือไม่มีความสามารถจะสร้างสรรค์ผลงานดีๆก็อยู่บ้านให้ข้าวหมาเถอะ อย่ามาเป็นเลย นักเขียน

ดูยังไง ก็เหมาะกับคำว่า "โจรขโมยผลงาน" ชัดๆ

เกาะติดบล็อกนี้มาอย่างไม่ให้คาดสายตา
ได้ทราบมาว่าขณะนี้ทาง สนพ. ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจกับกรณีนี้

คุณปุ๋ยใจเย็นๆ ก่อนดีกว่ามั้ยคะ จะป่าวประกาศให้รู้ทั่วกันเพื่ออะไรคะ

ความถูกต้อง หรือ ความสะใจ????



โดย: IP: 58.9.2.154


------------------------------------------------

^
เราไม่ทราบว่าคุณเป็นใครนะคะ
เดี๋ยวนี้ Bloggang มี error บ่อยๆ บางทีล็อกอินแล้วชื่อไม่ขึ้น เข้าใจว่าจะเป็นกรณีนั้น
เพราะคุณก็ประกาศตัวอยู่ว่ารู้จักเรา คนที่เรียกเราว่าคุณปุ๋ยมีไม่เยอะนา คงไม่ได้ตั้งใจไม่เปิดเผยตัว ^^


ทำไมต้องประกาศหรือคะ?
ถ้าคุณรู้จักเรา คุณคงรู้ว่าเราทำบ๊อกมุง และเรื่องชาวบ้าน คืองานของเรา ก๊าก ไม่ใช่











เอาล่ะ ไม่ตอบกวนแล้ว
ตอบตรงๆ ก็แล้วกันค่ะ
คุณถามว่าเพื่อความถูกต้อง หรือความสะใจ?

แสดงว่าคุณก็รู้อยู่แล้วว่าการประกาศให้ทราบโดยทั่วกันนั้นมันมีส่วนของความถูกต้องในการดำเนินการดังนั้นอยู่
นั่นคือความถูกต้องที่พึงกระทำค่ะ
(แหม ไม่อยากตอบอย่างนี้เลย ฟังดูทำตัวนางเอกรักความเป็นธรรม
ตอบแล้วมันก็หมั่นไส้ตัวเอง แต่มันก็จริงๆ อ่ะ เรื่องมันสมควรด่านินา เมี้ยวๆ)

ส่วนความสะใจนั้น
ถ้าให้ตอบตรงๆ ก็คือ ดิฉันไม่รู้จักใครเลย
ทั้งคุณเจ้าของ Blog และคุณทรรศิกา

ดิฉันจะสะใจอะไรกับความดีงามขึ้น หรือเลวลงของชีวิตคุณทรรศิกาคะ?

แต่ถ้าจะสะใจได้ คิดแล้วก็คงจะมีแค่ความสะใจที่คนที่ทำไม่ดีคนหนึ่ง จะได้มีคนมารับรู้ความไม่ดี
เหมือนกับถ้าเราดูข่าวทีวีแล้วศาลพิพากษาให้คนชั่วคนเลวอย่างเหลือเกินติดคุก เราก็เกิดความสะใจขึ้นมาได้
และนั่นคือความสะใจที่อาจจะเกิดมีกับดิฉันค่ะ

แต่ในกรณีนี้บอกตรงๆ ว่าไม่ได้มีความสะใจเข้ามาเกี่ยวข้องเลย

ดิฉันรับรู้เรื่องของการลอก การก๊อป ความไร้ศีลธรรมและ "หน้าด้าน" ของคนในวงการนักเขียนบางคนมาบ่อยครั้ง
ทุกครั้งที่รู้ก็ไป "ด่า" ทุกที
เพราะนี่เป็นเรื่องที่น่าเบื่อ น่ารังเกียจของคนที่เอาเปรียบ และเห็นแก่ตัว
หรืออย่างดีที่สุด พูดให้ฟังดูแรงน้อยที่สุด ก็คือคนที่มักง่ายและคิดน้อยในการแสวงหาผลประโยชน์บนของของคนอื่น

และที่สำคัญดิฉันไม่ได้ใจร้อนอะไรเลย
ดิฉันได้ทราบเรื่องนี้เมื่อบ่ายต้นๆ ก็ทำงาน ทำอะไรไป
จนว่างจึงค่อยมาอัพบ๊อกตอนนี้แล

เพราะฉะนั้น ไม่ต้องบอกให้ดิฉันใจเย็นค่ะ เย็นอยู่แล้ว ตอนแรกว่าจะอัพบ๊อกตอนค่ำด้วยซ้ำ แต่ปกติที่บ้านไม่เข้าเนท จน ไม่มีเนท adsl อ่ะ
ขี้เกียจต่อเนท TOT มันอื๊ดอืด

คุณนัท กับ คุณ vn ผู้สนับสนุนนักลอก ก็ IP เดียวกัน
อิอิ

ย่อหน้าแรก ลอกจากเรื่องตามรักคืนใจของกิ่งฉัตร ค่ะ

ส่วนหลังๆ ลอกจากลางลิขิตของกิ่งฉัตร

คือสรุป 2 เรือ่งมาอยู่ในสืบรัก..สะดุดรัก

ไปโพสต์เวปพี่กิ่งฉัตรแล้วคร๊าบ

//www.geocities.com/kingchathouse/

ตามคุณpookpui เข้ามาอ่าน ครับ น่ากลัวมาก

พูดไรไม่ออกเลย....ทำไมคุณทรรศิกากล้าทำแบบนี้ล่ะคะ
มันผิด มันแย่ มันต้องเจอจับได้ มันโง่

สงสารเหมือนกันนะ เดี๋ยวต้องโดนด่าอีกเยอะแน่ แถมอาจจะโดนฟ้องอีก

แต่...สงสารคนโดนลอกมากกว่า
หนังสือออกมาแต่ละเล่มกว่าจะเขียนได้แต่ละวรรคแต่ละหน้ากลั่นกันมาแทบตาย
เจออีกคนก้อปไป...แถมขายได้อีกต่างหาก เวรกรรม

เราเองก็เคยเจอคนลอกเหมือนกัน แต่ไมม่ถึงขนาดนี้ยังรู้สึกแย่เลย ... เศร้าน่ะ คนเราเดี๋ยวนี้อยากดัง อยากดี อยากขาย ถึงขนาดต้องเอาเปรียบคนอื่นด้วยวิธีนี้กันแล้วเหรอ เฮ้อ......
แถมลอกใครไม่ลอก ลอกกิ่งฉัตร - -"
คนอ่านงานเค้ากันทั้งเมือง ไมไม่คิดบ้างว่าต้องมีหนึ่งในนั้นมาอ่านงานคุณด้วย แผงหนังสือมันไม่ได้กว้างถึงขนาดที่ทำไรแล้วคนจะจับไม่ได้หรอกน๊า

ไม่รุ้ว่าเรื่องนี้จะจบยังไง
แต่ผลจะเป็นไงก็ ...เก็บเป็นบทเรียนไว้เตือนตัวเองเยอะๆแล้วกันนะคะ

ขอโทษนะคะถ้าจะบอกตรงๆ ว่า คุณที่ลอกผลงานไป หรือ จะเรียกให้สวยหรู ว่า "ได้แรงบันดาลใจ" จากงานเขียนของคนอื่น เป็นการกระทำที่ หน้าด้านและหน้าทนมาก

ขนาดลอกข้อสอบเพื่อน...เรายังลอกได้ไม่เหมือนขนาดนี้เลยนะ เพราะกลัวครูจะจับได้

สิ่งที่คุณทำกำลังทำลายความฝันของตัวเอง คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกตัวเองว่านักเขียน เพราะที่คุณกล่าวมามันไม่ต่างอะไรกับขโมย

"ทิ้งไว้แต่เพียงพื้นไม้มันปลาบ" .. "ทิ้งไว้เพียงแต่พื้นไม้เป็นมันปลาบ" ..

.. บทบรรยายตั้ง 5-6 บรรทัด ต่างกันแค่เนี้ย ???

จะเป็นแฟนตัวยง ตัวเป้ง ของนักเขียนท่านไหน ก็ไม่มีใครทำได้แบบนี้หรอก ถ้าไม่จงใจท่องมา หรือ เปิดหนังสือเขียนตาม ..


.. ทำผิด ยอมรับผิดแต่โดยดี แล้วปรับปรุงตัวเองใหม่ สังคมยังให้อภัยนะคะ .. อย่าแก้ตัวข้างๆ คูๆ แบบข้างบนนั้นเลย ..

บางทีเมื่อคนเราทำผิดไปแล้ว คำขอโทษอาจไม่ช่วยให้คนที่โกรธรู้สึกดีขึ้นมา..แต่ก็เหมือนเขาจะยอมรับแล้วนี่คะ จะหน้าด้าน หน้าทน หรือน่าสมเพชยังไง คนสำนึกผิดและขอโทษก็ยังดีกว่านะ ว่าไหมคะ...อย่าโกรธเกลียดกันไปเลย คนผิดย่อมน่าจะได้รับการยกโทษ ถ้ารู้ตัว

^

ทำไมเราอ่านแล้วไม่รู้สึกว่าเขารู้ตัวและยอมรับเลยคะ
เขาบอกว่าแรงบันดาลใจ และขอโทษที่แรงบันดาลใจทำให้เขาเขียนงานเหมือนคนอื่นต่างหาก

นี่ยอมรับหรือคะ?

แล้วปลอมชื่อมาเชียร์ตัวเอง นี่สำนึกผิดหรือคะ?

//www.jamsai.com/bookstore/basket.asp?proid=974-9962-60-5&submit=Detail&pg=&select1=

ขอโทษค่ะ(คือว่าข้อความด้านบนเรากดพลายเลยขึ้นข้อความเลย กำ)


เข้าเรื่องๆ...
โดยความเห็นเรานะ เรื่องของแรงบันดาลใจน่ะมันก็มีได้แต่ไม่มีไอ้การเอามาใช้เนี่ยะผิดอย่างแรงเลยอ่ะ ถ้าเจ้าตัวบอกว่าได้แรงบันดาลใจ แถมเป็นนักเขียนที่ชอบด้วยแล้ว คุณไม่รู้สึกผิดต่อนักเขียนที่คุณชอบเลยเหรอ การที่ไปเหมือนเขาทั้งดุ้นถึงขนาดนั้นแล้ว แถมยังมีการเทียบตัวต่อตัวอักษรขนาดนี้ ยังจะบอกว่าคุณชอบนักเขียนท่านนั้นมากและเคารพได้เต็มปากอีกเหรอ ทั้งๆที่คุณไปเอาของของเขามาแบบนั้นอ่ะ(มันเห็นๆกันอยู่)

ถ้ายอมรับก็อาจจะมีการให้อภัยกันนะฮะ...แต่ว่ายิ่งพูดคุณยิ่งฝังตัวคุณเองลึกลงไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ความน่าให้อภัยมันไม่เหลือแล้วหละฮะ

แล้วก็...เลิกซะเถอะฮะพฤติกรรมหลอกลวงน่ะ IP มันฟ้องกันเห็นๆแบบนี้ขนาดนี้แล้ว ระวังจมูกจะยาวนะ...(แล้วจะหาว่าคนไม่เก่งไม่เตือน)

ปล. ตอนนี้คุณก็ดังแล้วหละนะ แต่ดังในแง่ที่น่าดีใจรึไม่คุณก็คิดเอาเองก็แล้วกัน...คนเขียนข้อความที่9 คุณทรรศิกา IP: 203.113.34.61 วันที่: 2 มีนาคม 2549 เวลา:10:26:54 น.

อายเค้านะคะ..

ทำตัวเองแท้ๆ ไม่น่าเลย

บังเอิญผ่านมารับรู้
ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าใครนะ ช่างทำได้
แต่พอรู้ว่าเป็นคุณ*
บอกตามตรงรู้สึกแย่ว่ะ


แล้วดันรู้มาว่าเรียนที่เดียวกันอีก
ซึ่งเราก็ใช้คอมมหาลัยเหมือนกัน
จะลอง test ดูว่า IP เดียวกันจริงป่าว
บอกตรงๆนะ
ส่วนตัวแล้วคิดว่าให้เพื่อนโพสช่วยชัวร์ เฮ่อๆๆๆๆๆ





ป.ล. คุณ***กำลังจะบอกว่า "ผิดพลาดโดยสุจริตใช่มั้ย"

***มันไม่ไหวนะ***

เออ ... IP เดียวกันจริงๆด้วย

แต่...เราก็ยังเชื่อว่าให้เพื่อนโพสช่วยอยู่ดีอ่ะแหล่ะ
หรือว่าจะเนียนโพสเองนะ

เฮอะ..จะยังไงก็แย่ทั้งคู่นั่นแหล่ะ - _ - "

ละอายแทนว่ะ

โห ทำกันอย่างนี้เลยหรอ !?
ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี มัน...

อธิบายเป็นประสบการณ์ เลยดีกว่า... เราเป็น นักเขียนคนหนึ่งเหมือนกัน แต่ลงอยู่ในเวบ ไม่ได้ตีพิมพ์หรอก
เราเป็นแฟนนิยายกิ่งฉัตร ปลื้มสุดๆ แต่ไม่ได้อ่านทุกเรื่อง...

เราแต่งนิยายเรื่องนึงขึ้นมาแล้วเพอิญตอนนั้นยัด มีเพียงรัก ให้เพื่อนอ่านได้พอดี และพอเพื่อนคนนั้นอ่านจบแล้วมาอ่านนิยายเรามันก็อึ้ง... แล้วบอกว่า พระเอกแกเหมือนกับพระเอกเรื่องนั้นมากเกินไปว่ะ

แค่นั้นแหละ เรา rewrite ใหม่ทันที ความรู้สึก 50% ตอนนั้นคือ เสียใจที่นิยายที่เรา ตั้งใจแต่งขึ้นมา ไปตรงกับผู้เขียนที่เราชื่นชม...

แต่ตอนนี้มาอ่าน blog นี้แล้วอึ้ง ยังมีคน กล้าขนาดนี้ด้วยหรอ

เราว่ามันออกจะเกินเขตไปแล้ว อยากให้สำนักพิมพ์ มาจัดการโดยด่วน เพื่อความเป็นธรรมด้วย!!!

และขอร้องให้เลิกทำอย่างนี้เหอะ นะ...

เศร้าค่ะ..เพราะจากหลายๆ กรณีที่เกิดเป็นข่าวคล้ายๆ กับกรณีนี้

ทำให้รู้สึกตกใจว่ายังมีนักอยากเขียนอีกหลายคน

ไม่รู้จักคำว่า จิตสำนึกที่ดี

คนทำผิดก็ยอมรับผิดซักทีเถอะ จะให้เรื่องมันบานปลายไปถึงไหน หรืออยากจะโดนเม้นท์จนบล็อกถล่มไปเลยละคะ ตอนแรกก้อรู้สึกชอบพี่เหมือนกันนะคะ แต่พอมาเห็นอย่างนี้แล้ว เสียความรู้สึกจัง

- -' โอ..เรื่องนี้คอมเมนต์เยอะมาก....
ตอนแรกก็งงว่า ทำไมมี ภาพเยอะจิง ตาลาย....

แล้วลองไล่สายตาดูสองเล่ม...อ้าวเวนกรรม ถึงเราจะไม่ได้อ่านนิยาย หรือเรื่องสั้นของใครมากมาย ไม่ได้ติดตามใคร แต่ถ้าเป็นเจ้าของเรื่องก็คงจะเคืองๆ ว่า...เห้ย....

แรงบันดาลใจจากกรุ....ทำไมมันเนียนอย่างนี้หละ....

นักอ่าน ก็อยากจะอ่านสิ่งที่กลั่นกรองมาจากสมองของนักเขียนคะ....

ไม่ได้อยากอ่านสิ่งที่กลั่นกรองมาจากหนังสือเล่มที่เคยอ่าน แล้วบอกว่า เป็นแรงบันดาลใจ...

สำนวนคล้ายคลึง กับ การลอกเลียนแบบ.... มันห่างไกลกันมากคะ....

คิดอยู่นานว่าจะลง comment ดีไหม และสุดท้ายก็เลยตัดสินใจได้ว่าจะลงค่ะ

จาก comment ของคุณทรรศิกาอ่านแล้ว มีใครรู้สึกหรือเปล่าคะว่าเธอ 'ขอโทษ' สำหรับดิฉันไม่สามารถสัมผัสถึงความรู้สึกนั้นได้เลยค่ะ อยากฝากถึงคุณทรรศิกาค่ะ การที่คุณเอ่ยคำขอโทษเพราะทุกๆ คนบอกว่าคุณผิดนั้นไม่มีประโยชน์ ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกจากจิตใต้สำนึกของตัวเอง 'การขอโทษแบบแกนๆ' ไม่ได้ก่อให้เกิดผลดีอะไรและไม่แม้แต่จะสะกิดหัวใจของคนที่ได้รับฟัง

ส่วนงานเขียนบล๊อกนี้เขาพูดถึงแต่ 3 เรื่องนั้น (สืบลับสะดุดรัก ตามรักคืนใจและลางลิขิต) ก็ควรจะพูดถึงแค่ 3 เรื่องนั้นค่ะ คุณทรรศิกาอย่าไปพาดพิงถึงเรื่องอื่นของนักเขียนไม่ว่าจะท่านไหนก็ตาม เดี๋ยวจะโดนข้อหาหมิ่นประมาทนะคะ อาการที่คุณทำเหมือนกำลังตอบโต้แบบฟาดงวงฟาดงาไปทั่ว ทั้งที่ฉันก็อ่านนิยาย 2 เรื่องที่คุณยกตัวอย่างและไม่ได้รู้สึกว่ามันเหมือนกันเลย อาจจะมีลักษณะการอยู่เกาะ ลักษณะอาชีพตัวละคร แต่เรื่องแบบนี้มันเป็นพล๊อตสากลโลกค่ะ คล้ายคลึงกันได้มากมายทั่วไป เพียงแต่รายละเอียดปลีกย่อยไม่เหมือนกันและได้รับความใส่ใจในทุกขั้นตอนก็ถือว่าโอเคแล้วค่ะ และดิฉันก็ชอบทั้ง 2 เรื่องที่คุณกล่าวมา คุณอาจจะกล่าวถึง 2 เรื่องนี้ด้วยเจตนาบริสุทธิ์ แต่ดิฉันรู้สึกแปร่งๆ กับเจตนาของคุณค่ะ

ดิฉันทำข้อสอบแทบตาย ท่องทุกคำพูดแต่เวลาเขียนยังไม่สามารถกลั่นกรองให้ออกมาเหมือนเป๊ะๆ ได้เลยค่ะ จำให้ได้สมบูรณ์ก็ต้องเสริมส่วนที่เป็นความคิดของตัวเองเข้าไปด้วย แต่สิ่งที่คุณเจ้าของกระทู้นำมาเปรียบเทียบนั้น เหมือนซีร็อกส์ออกมาไม่มีผิด สำเนาถูกต้องแบบเป๊ะๆ ตั้งแต่หลังคาลงมาหม้อข้าว (ขอยืมสำนวนข้างบนนะคะ ชอบจริงๆ เลยคำพูดนี้) ถูกต้องทุกประโยค ทุกเว้นวรรค ทั้งบทสนทนา เหมือนแบบไม่สมควรจะเถียงด้วยซ้ำแต่คุณก็ยังเลือกที่จะเถียงข้างๆ คูๆ ซึ่งถ้าคุณยืนยันก็ในเจตนาอันบริสุทธิ์ ดิฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด ขึ้นอยู่กับวิจารณญาณและจิตสำนึกของคุณเอง

เอาเข้าไป ครั้งแรกลืมข้อความ ครั้งที่สองลืมชื่อ ให้มันได้อย่างนี้สิคนเรา

มีพี่คนนึงให้ลิ้งค์มาอ่าน เพราะเขารู้ว่าเราเป็นแฟนหนังสือพี่ปุ้ย

เราไม่ใช่นักเขียน เป็นแค่นักอ่าน แต่แค่นี้เราก็เสียความรู้สึกแล้วอ่ะ

อ่านที่น้องทรรศิกาขอโทษข้างบนแล้ว มันดูเหมือนไม่ใช่การขอโทษยังไงก็ไม่รู้

อยากให้น้องทรรศิกามาขอโทษดีๆสักครั้งก็พอค่ะ ทำผิดแล้วยอมรับผิดใครๆก็คงจะอภัยให้ อย่าแก้ตัวข้างๆคูๆแล้วขอโทษแบบไม่มาจากใจอย่างนี้เลยค่ะ

ความเห็นของดิฉันนะคะ

สำหรับคุณทรรศิกา คงจะอับจนคำพูดจริงๆ ดิฉันเป็นนักเขียนคนหนึ่ง และก็มีนักเขียนที่ชื่นชอบมากๆ ถึงขนาดอ่านงานของเขาเป็นสิบๆรอบ แต่ก็ยังไม่เคยจะเอาคำพูดและบทบรรยายออกมาเขียนได้ใกล้เคียงขนาดนี้มาก่อนเลย คุณกลายเป็นนักเขียนที่ดูถูกนักอ่าน ดูถูกเพื่อนนักเขียนด้วยกัน และดูถูกตัวเองอย่างร้ายแรงเลยค่ะ นอกจากนั้นคุณยังดูถูกจรรยาบรรณของนักเขียนด้วย

ส่วนหลายความเห็น ที่แสดงถึงสำนักพิมพ์นั้นนะคะ ดิฉันเห็นว่า จะว่าเป็นความผิดของสำนักพิมพ์ก็ไม่ถูกหรอกค่ะ เพราะคนทำงานตรงนี้ แน่นอนว่าจะต้องอ่านมา แต่จำเป็นนักหรือคะ ที่ต้องจำได้ทุกฉาก ทุกตอนของหนังสือแต่ละเล่ม ใครจะไปรู้ว่านักเขียนคนหนึ่งจะช่ำชองขนาดนี้ และกล้าที่คัดเอาบางตอนของเรื่องอื่นมาแปะไว้ในเรื่องของตัวเอง และดิฉันก็หวังว่าอีกไม่นาน สำนักพิมพ์คงจะมีคำตอยมาชี้แจงแน่ๆ ค่ะ ดิฉันเชื่ออย่างนั้น

ส่วนในด้านของ ip ที่ซ้ำกันบ่อยๆนั้น ดิฉันก็สังเกตเห็นเหมือนกัน และก็เข้าใจนะคะ ว่าคนที่เดือดร้อนในกรณีนี้จริงๆ ก็ย่อมต้องการที่จะให้กำลังตัวเองบ้าง แม้จะมาจากตัวเองก็ยังดี ... ใช่ไหมคะ?

เมื่อครู่ลืมไปประเด็นนึงค่ะ

จะพูดถึงเรื่องของนักเขียนชื่อดังที่คุณ ทรรศิกา อ้างอิงมา ทั้ง 2 ท่าน
อย่าเอาคนอื่นมาอ้างแบบพล่อยๆเลยค่ะ เพราะนักเขียนสองท่านนี้ดิฉันอ่านงานของท่านมามาก และไม่เห็นว่าสองเรื่องที่คุณทรรศิกายกมาอ้างนั้นจะเหมือนในกรณีของคุณที่ตรงไหน จะคล้ายกันก็ตรงอาชีพ และตัวละครบางตัวที่มีส่วนคล้ายกัน โครงเรื่องแตกต่างกันมาก และยังไงทั้งสองก็มีสำนวนที่ใครอ่านปุ๊ปก็รู้ปั๊บ แบบเฉพาะตน ไม่เหมือนใครบางคนที่เอาของคนโน้นมาที ของคนนี้มาทีหรอกค่ะ

อย่าเอาลากเอาคนอื่น ให้มาเหมือนกับตัวเองเลยค่ะ

ทำไมเป็นคนแบบนี้ค่ะ ดีใจมากเลยค่ะที่ไม่ได้ซื้อผลงานของคุณ*** ไม่งั้นได้เสียความรู้สึกแน่ๆเลยค่ะ

แบบนี้ ชรั่ว มากๆครับ

อ่านแล้วงงจังเลย กับความเหมือนซ้าขะหน้าดดดด แสดงว่าความจำของนักเขียนคนนี้คงดีมากกๆๆๆๆและมากๆๆๆเลยนะคะ ถึง"จำ"มาได้เป๊ะซะขนาดน้านนนนน

แบ่บว่า ถ้ายังเป็นนักศึกษา ก็สงสารสถาบันจัง ที่สอนให้นศ.จำได้ดี แต่ "คิด" ไม่เป็น ถึงไม่รู้จักการ"ประยุกต์" และ "สร้างสรรค์"

อีกหน่อยพอเป็นบัณฑิต แล้วออกมาทำงานคงทำได้งานประเภท จับตรงโน้นมาแปะตรงนี้ จับตรงนี้มาแปะตรงนั้น แต่คิดเองไม่เป็น ว่าต้องทำยังไงให้เค้าจับไม่ได้ พอถูกจับได้ ก็มา"แถ" เอ๊ยย!! "แก้ตัว" เอ๊ยยย!! "ให้เหตุผล"แบบ..ชวนสีข้างแดงซะขนาดนี้...เฮ่อออ อนาคต...????

ดิฉันเป็นคนความจำไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ...แต่ นามปากกานี้ คงจำไปนานอ่ะค่ะ แล้วก็..จะช่วยประชาสัมพันธ์ให้นะคะเผื่อใครชอบผลงานตัดแปะแบบนี้เค้าจะได้ "ช่วย" อุดหนุน...

สวัสดีค่ะ
ที่เข้ามาก็ไม่ใช่เพราะจะแก้ตัวหรือมาเถียงนะคะ แค่อยากอธิบายเท่านั้น
ก่อนอื่นขอพูดเรื่อง พี่ลิน หรือคุณลลินหน่อยนะคะ เขาไม่ใช่เราค่ะ...เป็นพราสาวของเราคนหนึ่งเท่านั้น เผอิญเขามอยู่ที่บ้านด้วย และได้รับรู้เรื่องราวพอดี ก็เลยคอมเม้นเข้าข้างเป็นเชิงให้กำลังใจ ก็เท่านั้น...และที่ต้องแก้ต่างว่าอยู่มหาลัยเดียวกันเพราะเห็นว่าเลขไอพีเดียวกันและคิดว่าคนอื่นจะเข้าใจผิด คิดว่าเรามาโพสต์เข้าข้างตัวเองไงคะ เราไม่มีหน้าจะทำอย่างนั้นแล้วล่ะค่ะ แค่นี้ก็รู้สึกผิดพอแล้ว
นี่ล่ะค่ะเรื่องที่อยากบอกให้ทุกคนทราบ ส่วนเรื่องอื่นนั้น เราขอพูดเหตุผลทุกคนพอทนฟังได้อยู่รึเปล่าคะ...เจตนาเราไม่เคยคิดดูถูกคนอ่าน หรือนักเขียนด้วยกันแม้สักนิดเลย เรารักหนังสือ และรักคนที่อุดหนุนและทำให้เรามาอยู่ตรงนี้ เพียงแต่ว่าเรายังสะเพร่า และ มีนิสัยแย่มากเกินไป เพราะเพียงแค่คิดหาคำมาบรรยายความรู้สึก และจินตนาการของตนเองไม่ได้ เรก็เลยมักง่ายขนาดเปิดหนังสือของคนที่เราชอบดู แล้วพอมันตรง ความคิดหน้าคิดหลังมันก็เลยหดหายไป คิดว่าเอามาใช้สักหน่อยคงไม่เป็นไร เราผิดไปแล้วจริงๆ...อันนี้ไม่ได้โกหก แม้บางท่านอาจบอกว่าฟังแล้วไม่เหมือนขอโทษหรือรูสึกผิด แต่เรารู้สึกถึงมันจริงๆ...เราไม่เคยรู้สึกเจ็บเท่านี้ ไม่เคยเข้าใจว่าถูกคนต่อว่าอย่างรุนแรงมันเจ็บขนาดไหน ความผิดนั้นมันเกาะกินและกร่อยจิตใจอยู่ตลอดเวลา เราไม่อยากให้คนเกลียดเพราะความเลินเล่อเพียงชั่ววูบของเราเลย...และขอโทษนะคะที่คอมเม้นในตอนแรกของเรา ฟังกำกวม และเหมือนจะไม่ยอมรับผิด เพราะเรากำลังตกใจ ทุกอย่างมันก็เลยออกมาเหมือนจะแก้ตัวข้างๆ คู่ๆ...
ขอโทษทุกคนนะคะที่ทำให้เสียความรู้สึกกันไปหมด ขอโทษที่ทำเหมือนดูหมิ่นทั้งคนอ่านและคนเขียนที่เราเองก็ชื่นชอบ และขอบคุณค่ะ ขอบคุณพี่ๆ หลายๆ คน ที่เข้ามาแสดงความรู้และประสบการณ์ที่เรายังไปไม่ถึงได้เห็น
แม้จะฟังเสแสร้งแต่เชื่อไหมคะว่าเราไม่โกรธทุกคนเลย เราโกรธตัวเอง และเจ็บความสิ่งที่ก่อขึ้นเองมากกว่า ขอโทษจริงๆ นะคะ

แล้วเรื่อง ทฤษฎีหัวใจ ในร้านหนังสือของแจ่มใส
กระทู้ ที่ 262 ล่ะคะ มัน...คงไม่ได้เป็นการกระทำเดียวกัน (แต่กับนิยายของนักเขียนคนอื่น) แบบนี้หรอกนะคะ...

ขอโทษค่ะ ที่ถามแต่อยากรู้จริงๆ ค่ะ

คงสงสารคนอ่านนะคะ

รู้สึกดีขึ้นที่คุณทรรศิกา เริ่มออกมาขอโทษและยอมพูดความจริงบ้างแล้ว .. ถ้าจะให้ดี อย่าลืมไปขอโทษเจ้าของบทประพันธ์ด้วยนะคะ

//www.geocities.com/kingchathouse/

เข้ามาอีกรอบค่ะ

คุณทรรศิกาคะ แนะนำว่าถ้ารู้สึกผิด(จริงๆ)แล้ว และก็ควรจะแก้ไขเท่าที่ทำได้นะคะ สารภาพกับสำนักพิมพ์เสีย และให้เขาบอกกับดีลเลอร์(คิดว่าคงเป็นอมรินทร์)ด้วย
เพราะการที่คุณทำแบบนี้มันละเมิดลิขสิทธิ์ของคนอื่นอย่างแรงมาก(ก็ลอกมาแบบนั้นน่ะ) ให้เขาช่วยนะคะ เขาคงจะเรียกเก็บหนังสือคืนและลงประกาศขอโทษ หรือชี้แจงอะไรก็ว่าไป แล้วก็ต้องให้ทางสนพ และคุณเองติดต่อไปทางหนังสือ และผู้เขียนหนังสือเล่มที่คุณลอกมาด้วยนะคะ ขอโทษและรับผิดชอบเสียในสิ่งที่คุณทำไป (ถ้าเขาเรียกร้องอะไรในกรณีนี้คุณไปละเมิดของของเขา)

แค่นี้ล่ะค่ะ อยากจะมาบอกไว้
เพราะแค่ขอโทษ ชี้แจงในนี้คงไม่เกิดประโยชน์อะไร แถมยังดูเป็นเถียงข้างๆคูๆไปเสียอีกน่อ





ปล.คุณควรเข้าไปเวปสนพ คุณในหน้าที่มีดีเทลหนังสือเล่มนี้แล้วสารภาพถึงสิ่งที่ทำไปด้วยนะคะ

คนเรานี่แปลกดี..
ทำไปด๊ายยยยยยยยยยยย

ไม่รู้จะเรียกว่า"สิ้นคิด" หรือ"คิดตื้นๆ"ว่าไม่มีใครจะจับได้รึยังไง
( ก็ไม่น่าคิดสั้นขนาดนั้นนะ ลงลอกผลงานนักเขียนใหญ่เนี่ย )
หรือจะเรียกว่าตกกระไดพลอยโจนดี?
หรือจะคิดว่า คนไทยรักกันๆ อภัยให้กันง่าย
หรือเธอมีคาถาเมตตามหานิยมก็ไม่รู???
แต่น่าทึ่ง.. ( ในทางสมเพช )มาก ที่กล้าทำได้ขนาดนี้..
ซูฮกฟล่ะ..

ไม่ได้ว่าอะไรคะ แต่เป็นนักเขียน ทำไมคำพูดไม่โน้มน้าวให้รู้สึกเห็นใจ ก็ขอให้ครั้งหน้าปรับปรุงก็แล้วกันคะ....

ผิดก็ว่ากันไปตามผิด

ถ้าะไม่ให้คนจับได้ต้องเอาของพี่ปุ้ย 1เรื่อง คุณหญิงวิมล 1 เรื่องแล้วก็ แก้วเก้าอีกเรื่อง มารวมๆ กัน ดัดแปลงสำนวนอีกนิดหน่อย แต่เท่าที่ดูมาคุณคงขี้เกียจเลยลอกของกิ่งฉัตรมาคนเดียว 3 เรื่อง ง่ายดี เท่านี้ก็ไม่ค่อยมีใครจำได้แล้วค่ะ ดีนะเนี่ยที่ยังไม่ได้ซื้อกะจะซื้อพอดีเลย

ดิฉันติดตามอ่านงานของคุณทรรศิกา และของคุณกิ่งฉัตร มานานแล้วล่ะค่ะ ดิฉันก็อ่านสืบลับสะดุดรักแล้วเช่นกัน

ดิฉันลองพยายามมานั่งนึกๆ ว่า บทในลักษณะนั้นดิฉันจะเขียนอย่างไร เขียนแบบไหน มันก็นึกไม่ออกเลยนะคะ คือ
ถ้าอยากจะบรรยายให้เป็นลักษณะแบบนั้น มันก็ต้องเขียนแบบนั้น

ในหน้าปกหนังสือ ทำให้ทราบมาว่า ผู้เขียน คุณทรรศิกา เรียนอยู่มหาลัยปี 1 อายุก็คงราว 17 -18 ปีเองนะคะ
ดิฉันไม่ได้เข้าข้างอะไรนะคะ แต่สำหรับเด็กอายุ 17 การผูกเรื่อง การเรียบเรียงคำ แค่นี้ก็ถือว่าเยี่ยมมากแล้ว อ่านแล้วรู้ได้ค่ะ ว่าทำการบ้านมาพอสมควร อ่านหนังสือมาค่อนข้างมาก สำหรับเด็กอายุ 17 ลูกสาวดิฉันอายุเท่านี้ซักผ้ายังซักไม่เป็นเลยค่ะ

การติดตามคุณทรรศิกามาทั้ง 2 เรื่อง ดิฉันเห็นแววและทิศทางการเขียนที่ดีในหลายๆจุด ถ้าอ่านเนื้อเรื่องโดยรวมแล้วจะเห็นว่า ส่วนที่บรรยายฉากนั้น มันไม่ได้มีทิศทางมากำหนดแกนหลักของเนื้อเรื่องเลยค่ะ อาจจะผิดพลาดจริง แต่ 5 บรรทัด ไม่สามารถทำให้หนังสือ 300 กว่าหน้าติดอันดับขายดีได้นะคะ

ทำผิดก็ต้องต่อว่า ทำดีเราก็ควรให้คำชม

ทุกคนย่อมเคยทำผิดพลาด ดิฉันคิดว่าอาจใช้คำว่า "รู้เท่าไม่ถึงการณ์" ได้นะคะ
ดิฉันเชื่อว่ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ก็คงทำลายความรู้สึก และความมั่นใจของตัวคุณทรรศิกาไปมากแล้วล่ะคะ

พูดตรงๆว่า อยากเห็นความก้าวหน้า อีกก้าวต่อไปของนักเขียนคนนี้ คงน่าเสียดายมาก ถ้าเหตุการณ์จากเรื่องนี้ จะทำให้คุณทรรศิกา ไม่กล้าจะเขียนอีก

สำหรับคุณกิ่งฉัตร ดิฉันไม่ทราบนะคะ แต่ดิฉันเชื่อค่ะ ว่าระดับมืออาชีพที่เขียนตัวหนังสือได้อบอุ่นอย่างคุณกิ่งฉัตร คงเข้าใจว่า การรู้เท่าไม่ถึงการณ์สำหรับนักเขียนที่ยังเด็กขนาดนี้ก็มีกันได้ แต่ คุณทรรศิกา ก็ควรขอโทษอย่างเป็นทางการไปถึงตัวคุณกิ่งฉัตรด้วยก็จะเป็นการดีนะคะ

ชื่นชมคุณกิ่งฉัตรเสมอ และ
เป็นกำลังใจให้คุณทรรศิกาค่ะ

คราวหน้าอย่าทำนะค่ะ...ทำแล้วไม่ดี

ขออนุญาตมาอีกรอบนะคะ

บอกตรงๆว่าตอนที่อ่านคอมเมนต์แรกของน้องมิ้นต์ เราไม่สงสารเลยนะ ยิ่งสะดุดกับเรื่องไอพีด้วย ยิ่งเสียความรู้สึกอะ

แต่พอมาอ่านคอมเมนต์ล่าสุดของเค้าแล้ว เรารู้สึกเห็นใจนะ เอาเป็นว่ายังไง เค้าก็ออกมาขอโทษแล้ว เราว่าความรู้สึกของหลายๆคนตอนนี้ มันเสียไปแล้ว คงยากใช่มั้ยคะที่จะรู้สึกดีขึ้นมา คือพูดง่ายๆว่า ณ นาทีนี้เนี่ย น้องเค้าพูดอะไรไป ก็เหมือนแก้ตัว ข้างๆคูๆไปหมด

ไม่ได้นึกสนับสนุนสิ่งที่น้องเค้าทำเลยนะ อยากจะประนามด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อเจ้าตัวเค้าก็ออกมาขอโทษแล้ว เราก็น่าจะอย่าไปซ้ำเติมต่อเลยน้า

เพียงแต่ว่าน้องมิ้นต์ก็คงต้องพยายามแสดงความรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นอะนะคะ (ส่วนจะทำยังไง คงต้องไปไตร่ตรองดู) และก็เชื่อค่ะว่าบทเรียนในครั้งนี้ น้องคงจำไปอีกนานเลย พี่พูดตรงๆนะ ถ้าพี่เป็นน้อง โดนคนตำหนิกันขนาดนี้ พี่ก็คงจำจนตายเหมือนกัน ขอให้คิดได้ว่าตัวเองทำผิดแล้วจริงๆ อย่าให้เกิดขึ้นซ้ำอีกก็แล้วกันค่ะ

งานนี้ สงสารทางสนพ.ที่สุดค่ะ ที่สงสัยคงพลอยฟ้าพลอยฝนต้องซวยไปด้วย ถึงแม้ในสายตาคนทั่วไป จะมองว่าสนพ.เองก็ผิดเหมือนกัน แต่อย่างที่เราบอกไปข้างต้นแหละค่ะ เราว่ามันยากนะ ที่บก.จะจำได้หมดว่าบทไหน ตอนไหน ใครไปเอามาจากหนังสือเล่มไหนอะ มันคืออยู่ที่ดวงด้วยว่า อย่างรายการนี้ ก็ต้องพูดกันตรงๆว่า ซวยไปโดยไม่รู้ตัว เหอๆ

แต่ในขณะเดียวกัน ก็เข้าใจความรู้สึกของคนอ่าน นักเขียนท่านอื่นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณกิ่งฉัตรเอง ที่โดนลอกเลียนผลงาน เพราะเรื่องแบบนี้ ใครๆก็คงไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นหรอก จริงมั้ย

เอาเป็นว่า ประนีประนอมกันดีกว่านะคะ

"ทิ้งไว้แต่เพียงพื้นไม้มันปลาบ" .. "ทิ้งไว้เพียงแต่พื้นไม้เป็นมันปลาบ" ..

.. บทบรรยายตั้ง 5-6 บรรทัด ต่างกันแค่เนี้ย ???

จะเป็นแฟนตัวยง ตัวเป้ง ของนักเขียนท่านไหน ก็ไม่มีใครทำได้แบบนี้หรอก ถ้าไม่จงใจท่องมา หรือ เปิดหนังสือเขียนตาม ..


.. ทำผิด ยอมรับผิดแต่โดยดี แล้วปรับปรุงตัวเองใหม่ สังคมยังให้อภัยนะคะ .. อย่าแก้ตัวข้างๆ คูๆ แบบข้างบนนั้นเลย ..



โดย: แม่มดพันปี 2 มีนาคม 2549 18:23:44 น.

>>> คนตรวจปรู๊ฟของ สนพ. หลัง อาจจะปรู๊ฟผิดก็ได้นะ แบบว่า สลับกันนิดนึง


อิอิ

อ่านแล้วบอกตามตรงกว่าสงสารน้องค่ะ แต่สงสารพี่ปุ้ยมากกว่า

บางความเห็นไม่ให้ก็จะดีมากนะคะ เพราะว่ายิ่งแต่จะทำให้น้องเค้าเดือดร้อนมากขึ้น

จ ริ ย ธ ร ร ม ค่ะ

คุณหม่อนออกมาเพราะคำๆนี้ รวมถึงหลายต่อหลายคนที่เข้ามาด้วย

ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ อ้างได้ไหมคะว่าไม่ตอ้งมี "จริยธรรม"

น้องเค้าขอโทษมาแล้ว ก็ควรจะจบ ไม่ต้องออกมาแก้ตัวอะไรให้มากความ

ได้โปรด อย่าให้คำว่า " ไ ร้ จ ริ ย ธ ร ร ม " และ " บ ก พ ร่ อ ง โ ดย สุ จ ริ ต " เป็นมาตรฐานใหม่ของสังคมไทยเลยค่ะ

เชื่อว่าทุกสาขาอาชีพ ทุกเพศ ทุกวัย ต้องมีคำว่าจริยธรรมค่ะ

คุณไอริน
คำพูดในโลกนี้มีเป็นล้านคำพูด
ที่คุณทรรศิกาแกลอกมา ดูยังไงก็ไม่ได้เป็นไปตามที่คุณบอก...คือ

"ดิฉันลองพยายามมานั่งนึกๆ ว่า บทในลักษณะนั้นดิฉันจะเขียนอย่างไร เขียนแบบไหน มันก็นึกไม่ออกเลยนะคะ คือ
ถ้าอยากจะบรรยายให้เป็นลักษณะแบบนั้น มันก็ต้องเขียนแบบนั้น"

คุณลองบรรยายไอ้บทที่ว่านี้ให้นักเขียนสักสิบคนมานั่งเขียนตามสิคะ
ถ้าคนไม่ได้มีกระจิตกระใจ"ลอก" เขียนสิบคนก็ไม่มีทางจะออกมาเป๊ะกันแบบนั้นหรอก
มาพูดแบบนี้มัน ตลกค่ะ ตลกมาก

อีกอย่างเด็กหรือผู้ใหญ่ถ้าทำผิดก็คือผิดนะคะ
เด็กอายุ17-18 ลอกงานคนอื่นมาขาย แล้วไม่มีความผิด แบบนี้มันจะเจริญหรือไง สอนให้เด็กเป็นขโมยเหรอคะ คิดจะเอาของคนอื่นมากินน่ะ
อายุ 17 เรียนมหาลัยแล้วสามัญสำนึก ความถูกผิดต้องมีค่ะ
เรื่องขโมยของ ขโมยสิ่งอื่นของชาวบ้าน ลูกดิฉันคนโต ขวบเดียวก็รู้แล้วค่ะว่าไม่ควรทำ ถ้าทำก็ต้องโดนตี โดนลงโทษไปตามเรื่อง ถ้าปล่อยให้เกิดขึ้นเพราะอภัยในฐานะที่เป็นเด็ก สิ่งเหล่านี้จะฝังไปในสันดานของเด็กคนนั้นให้กลายเป็นผู้ใหญ่ที่ขี้ฉ้อ และมีครั้งแรก ครั้งต่อไปก็คงตามมาหากไม่หลาบจำ

ตอนแรกว่าจะไม่มาตอบอะไรอีก แต่อ่านที่คุณไอรินมาตอยแล้วคันคะเยอมากค่ะ เราเองก็เป็นนักเขียน เงินเลี้ยงชีพก็มาจากการเขียนงาน แต่ไม่เคยคิดจะเอาของของใครเขามาหากิน และคงทนไม่ได้ถ้ามีใครลอกงานที่ออกมาจากสมองตัวเราเองไปเลี้ยงชีพ

เรื่องติดอันดับขายดีไม่ได้น่าภูมิใจหรอกค่ะ ถ้าหนังสือเล่มนี้คนเขียนเขาลอกมาจริงแบบที่เขามาสารภาพ งานแต่ละงานคุณจะเสพความสำเร็จของมันได้อย่างภูมิใจมันต้องเป็นของคุณเองแท้ๆค่ะ

จะลอกมาแค่5บรรทัดหรือทั้งเล่ม เจตนามันก็คือลอก สิ้นคิด เอาของคนอื่นเขามาทั้งนั้นแหล่ะ

เหตุการณ์นี้คงใช้คำว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ยาก แต่รู้ว่าผิดแล้วจะทำอย่างไรต่อไปนี่สิที่น่าถาม
คุณทรรศิกาเอง แกคงทำงานอาชีพนี้ไปได้ต่อยากถ้าไม่พิสูจน์ตัวเองในงานต่อๆไป(ถ้ายังมีโอกาสได้ทำ)ว่าแกเขียนเองก็ได้ เขียนเองก็เป็น และทั้งนี้ทั้งนั้นคงขึ้นอยู่กับสนพ และคนอื่นๆด้วย อย่างน้อยๆ คนที่ชื่นชมเธอหรือติดตามผลงานเจอแบบนี้เข้าก็คงถอยกันไปเยอะน่ะล่ะ

ปล.อายุ 17 ลูกสาวคุณยังซักผ้าไม่เป็นจริงเหรอคะ เหอๆ

ไปเขียนมั่งดีกว่า....

เฮ้อ ในที่สุด ก้ออ่านทุกคอมเมนท์จบ
ก้อดีใจนะคะ เรารู้สึกเหมือนคนทรรศิกาคิดได้?รึเปล่าหว่า
ไงๆก้อช่วยทำให้เรื่องมันถูกต้องยิ่งขึ้น
เหมือนที่คอมเมนท์ข้างบนเขาว่าด้วย
ที่สำคัญคิดว่า น่าจะขอโทษคุณกิ่งฉัตรด้วยนะ

เราเองไม่ได้เป็นแฟนผลงานคุณกิ่งฉัตร
และก็ไม่ได้เป็นแฟนผลงานคุณทรรศิกาเช่นกัน
เป็นแค่คนอ่านและคนชอบเขียนคนนึง
ก็เข้าใจนะ เวลาเขียนไม่ออกเนี่ย
อารมณ์มันก็นะ....
การผิดพลั้งเกิดขึ้นได้
ไงๆสุดท้ายอย่าลืมขอโทษแฟนผลงานของคุณที่ซื้อผลงานของคุณไปด้วยล่ะ

แต่ยังไงก็เห็นด้วยกับคุณ นรกขุมฯ นะคะ
เพราะงานที่ลอกเลียนมานั่น มันอาจขายไปได้หลายเล่มแล้วอะ ไม่สงสารคนที่อ่านเหรอคะ
เพราะถึงจะขอโทษ แล้วคนที่โดนหลอก
คนที่ซื้ออ่านไปแล้ว จะรับผิดชอบความรู้สึกผิดหวังของคนอ่านได้อย่างไรล่ะคะ
ถ้าขอโทษแล้วเรื่องจบเหรอ คนโดนหลอกก็เจ็บใจไปงั้นเหรอ
ทางที่ดี น่าจะให้สำนักพิมพ์เก็บงานเรื่องนี้ไปก่อนนะคะ
เพราะคนที่ไม่รู้ยังมีอีกมาก ถ้าเขาซื้อล่ะ....
ถ้าอยากแสดงความรับผิดชอบ และยอมรับผิดจริงๆ นอกจากคนที่คุณไปลอกงานเขามา
ยังมีคนอ่านตาดำๆ ที่หลงซื้องานคุณไปแล้วอีกเยอะแยะ
จะปล่อยให้ผลงานที่ลอกเลียนคนอื่นมาแบบนี้ ยังวางขายสบายใจ ได้เงินต่อไปงั้นเหรอ
ถามหน่อยค่ะ....

คนเคยอ่านงานคุณ และเสียใจมาก

น้องเอ๋ยย

ไปขอโทษพี่ กิ่งฉัตร เสีย ให้เป็นเรื่องเป็นราว กรณีนี้ไม่ใช่กรณีว่าเราประทับใจผลงานเขาแล้วเขียนออกมา ถ้าเช่นนั้นใครประทับใจ เรื่องสูตรเสน่หาของพี่กิ่งฉัตรก็ลอกมาเขียนเป็นของตัวเองเปลี่ยนแต่ชื่อตัวละครอย่างนั้นเลยหรือ

การสร้ารงสรรค์ผลงานของนักเขียนเป็นเรื่องเฉพาะตัว และลิขสิทธิ์ก็เป็นกฎหมายที่มีโทษอาญา การคัดลอกผลงานเขามาลงเป็นของตัวเอง เป็นกรณีความผิดตามกฎหมาย ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าไม่คิดว่าตัวเองสามารถตกแต่งได้ดีพอ หรือเขียนไม่ได้ดีถึงขนาดนั้น ก็จงไม่เขียนเสียดีกว่า ผู้ใหญ่ผู้ปกครองรู้เข้าจะเป็นอย่างไร ถ้าหากน้องถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

กรณีที่เพิ่งเป็นข่าวใหญ่โตไป ก็เรื่องของการคัดลอกข้อความทางอินเตอร์เนตไปพิมพ์เป็นหนังสือ เพียงบางส่วน ก็เพื่งจะเกิดขึ้น กรณีนั้นถึงขนาดที่ว่าจะยื่นฟ้องกันอยู่แล้ว สนพ. ต้องออกมาไกล่เกลี่ย

หรือจะให้เกิดขึ้นอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ประกาศให้ทราบทั่วกัน
สำนักพิมพ์คิดใหม่ทำใหม่ ไร้จริยธรรม

เราจะพิมพ์สี่สีทั้งเล่ม

ท่อนไหนลอกกิ่งฉัตร ใช้ตัวอักษรสีแดง
ท่อนไหนลอกทมยันตี ใช้สีเขียว
ท่อนไหนลอกโสภาค สุวรรณ ใช้สีน้ำเงิน
ท่อนไหนลอกจากเว็บ ใช้ไอคอนประกอบ

อย่างนี้เป็นต้น
ผู้อ่านจะได้ไม่ต้องเสียเวลาค้นหา
สำนักพิมพ์ไม่ต้องทำดัชนีให้เมื่อย

ผู้อ่านไม่เสียเวลาคิดทบทวน
และยังได้อมยิ้ม หัวเราะหึหึ นอกจากความสนุกของนิยาย

ใครเห็นดีเห็นงามด้วย ซื้อไปรษณียบัตร
ส่งไปที่ดาวหางพจมานสกี้

เรื่องสืบลับ...สะดุดรัก ปัจจุบันติดอันดับขายดี 1 ใน 5 ของร้านนายอินทร์ทั่วประเทศ บางร้านขึ้นอันดับ 1 ด้วยซ้ำ

คงไม่ต้องนึกว่าเรื่องนี้พิมพ์ออกมาหมื่นกว่าเล่ม และมีคนอ่านคนซื้อไปเป็นจำนวนเท่าไหร่แล้ว

จิงดิ งี้ขอโทษกันเฉยๆ คงไม่ได้แล้ว..

กำ -*-


นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี เห็นจากหลายๆ คอมเม้นต์ก็ไม่อยากจะซ้ำเติมน้องเขาอีกหรอกนะ แต่ก็อดจะละอายใจแทนไม่ได้

ทุกคนที่มาเขียนนิยาย ก็มักจะมีแรงบันดาลใจจากการอ่านนิยายมาก่อนทั้งนั้น โดยเฉพาะจากนักเขียนที่ชอบ ฉะนั้นก็มันจะไม่แปลกที่จะหยิบยกคำพูดจากเรื่องที่เราชอบมา หรือหยิบพล็อตมา โดยเฉพาะพล็อต อย่างที่หลายๆ คนว่า มันมีไม่มากนั้นหรอก ต่างก็นำมาดัดแปลงเป็นพล็อตของตัวเองแทบทั้งสิ้น ประโยคบางประโยคที่ประทับใจก็มี แล้วเราก็ชอบ แต่การที่ยกของเขามาทั้งหมด มันก็คือการลอกดีๆ แล้วก็ไม่ใช่การสร้างสรรค์งานแล้ว..

แต่ยังไงก็ตาม อยากให้ทุกคนยุติกับเรื่องนี้ อย่าต่อความยาวสาวความยืดกันอีกต่อไปเลย เราอ่านหนังสือเพื่อเอาสาระ เอาความสนุกจากมัน แต่พอมีเรื่องมาสะกิด มันก็ไม่มีทางได้สาระ ได้ความสนุกจากสิ่งที่อ่านด้วยว่าอคติที่เกิดขึ้นมาในใจนั่นเอง

เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ก็ขอให้ผ่านไป ไปรื้อฟื้นมา มันก็ไม่เกิดอะไรดีขึ้น สู้ว่าดูกันต่อไปดีกว่าว่าเค้าจะแก้ไขความผิดที่เกิดนั้นอย่างไร คนเราผิดแล้วรู้ตัวว่าผิด ทุกคนก็พร้อมที่จะให้อภัยนะคะ เป็นคำแนะนำเล็กๆ ที่ตัวเองก็ได้มาจากเพื่อนเช่นกัน

รักที่จะเขียน จงเขียนต่อไปซะ อย่าหยุด วันนี้คุณอาจยังหางานของตัวเองไม่เจอ ไม่เป็นไร ก็ค้นกันต่อไป แต่สักวันที่คุณเจอมันแล้ว นั่นล่ะ.. คือเสน่ห์ที่ใครก็เห็นในงานของคุณ โดยไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับใครเลย และมันก็คือสิ่งที่คุณจะภาคภูมิใจ ใครก็มาดูถูกงานคุณไม่ได้

ปล. ประเด็นของเจ้าของบล็อกคือการพิจารณาเนื้องานว่าลอกเลียนหรือเปล่า แต่พออ่านคอมเม้นต์ ชักกลายเป็นเรื่องอื่นๆ ที่ไม่น่าจะยกขึ้นมาเป็นประเด็นด้วยเลยอะคะ ฉะนั้นหยุดก็ดีนะ (โดยเฉพาะเรื่องสถาบง สถาบันเนี่ย เค้าว่าไม่เกี่ยวกันอย่างแรงน้า )

เห็นน้องเค้ามาขอโทษแล้ว ก็คิดว่าต่อไปน้องเค้าก็คงจะแสดงความรับผิดชอบในเรื่องอื่นๆ ที่ควรจะกระทำ .. แล้วก็คงต้องเป็นเรื่องของคู่กรณีที่จะไปทำความตกลงกันต่อไป .. ซึ่งไม่ใช่หน้าที่ไทยมุงอย่างเราๆ .. ก็เลยว่าจะไม่ตอบแล้วเชียว แต่พอเห็นความเห็นของ คุณ ไอริณ แล้ว ก็อดไม่ได้ ..


ถึงจะเป็นเด็กอายุ 17-18 .. แต่ในเมื่อน้องทรรศิกากำลังอยู่ในฐานะ นักเขียน นักประพันธ์ หรือ จะเรียกว่าอย่างไรก็ตามแต่ ซึ่งมีผลงานออกมาแล้วหลายเล่ม (บางเล่มติดอันดับหนังสือขายดีด้วยซ้ำ) .. ก็ควรต้องจัดว่า เป็น มืออาชีพ แล้วกระมังคะ ? ..

ไม่ว่าจะเป็นอาชีพใด .. ทุกสาขาวิชาชีพต่างก็ต้องมี กฏกติกามารยาท หรือที่เรียกอีกอย่างว่า "จรรยาบรรณ" ของแต่ละสาขาอาชีพนั้นๆ ทั้งสิ้น ..

คุณไอริณ กำลังจะบอกว่า .. นักเขียนผู้ซึ่งคุณอ้างว่า ฉายแววว่าจะควรจะมีอนาคตอีกไกล ได้กระทำผิดพลาดด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์เพียง 5 บรรทัด (??) เพราะไม่รู้ว่า การกระทำเช่นนี้เป็นการผิดจรรยาบรรณพื้นฐานของวงการวรรณกรรม ???

หากผู้ที่ควรจะเป็นอนาคตรุ่นใหม่ของวงการวรรณกรรมบ้านเรา ไม่ทราบแม้กระทั่งสิ่งพื้นฐานเช่นนี้แล้ว ต่อไปเราคงจะได้เห็นวรรณกรรมโคลนนิ่งออกมาวางให้เกลื่อนชั้นหนังสือ จนแยก DNA ไม่ออกว่า เล่มไหนก๊อปมาจากเล่มไหน เป็นแน่ ..

แนะนำว่า ควรจะแวะไปอ่านบทความที่นี่นะคะ .. //faylicity.com/porch/porch64.html น่าจะช่วยอธิบายเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้ได้กระจ่างขึ้น ..

หรือถ้าต้องการตัวอย่าง กรณีศึกษาเรื่องนี้ ในบ้านเรา ก็ี้ลิงค์นี้เลยค่ะ ..

//pantip.com/cafe/writer/topic/W1564025/W1564025.html

คุณไอรินนี่เป็นนักเขียนป่าวคะ..

คือชื่อมันไปสะดุดกับกรณีที่เคยเป็นข่าวว่าลอกเรื่อง "คุณพ่อจอมซ่าห์" ของพี่อาริตาหรือเปล่าคะ...

แหะๆๆ..ชื่อมันสะดุด ทำให้สงสัยน่ะค่ะ ยิ่งเห็นคุณไอรินแสดงความเห็นใจเจ้าของเรื่องสืบรัก...ฯ เลยสงสัยน่ะค่ะ แหะๆๆ

ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษด้วยค่ะ

จิตสำนึกหายไปไหนหมด ดีแต่ลอก แล้วเมื่อไหร่ตัวเองจะได้พัฒนาล่ะอย่างนี้

อ่านมามากขอแสดงความคิดเห็นบ้างนะค่ะ

ขอออกตัวก่อนเลยว่าเราไม่คิดจะต่อความยาวสาวความยืด
แต่ว่าในฐานะที่เราเป็นนักเขียนคนหนึ่งถึงแม้ว่าผลงานของเราจะปรากฎเพียงแต่ในโลกไซเบอร์เท่านั้น

แต่เรารู้สึกว่าการที่งานของเราถูกแรงบันดาลใจที่คล้ายๆของคุณทรรศิกาหรือเรียกอย่างง่ายๆ ว่าลอกนั้น มาลอกงานของเราไป เราคงจะเจ็บไม่น้อยเลยค่ะ ขนาดบางครั้งแค่ชื่อเรื่องที่เหมือนกัน เรายังรู้สึกไม่ดีเลยค่ะ ว่าคนอื่นที่มาอ่านเรื่องที่เราเขียนนั้นจะเข้าใจเรามั้ย หรือคิดว่าเราลอกงานของคนอื่นมา

คุณบอกว่าบางบทบางตอนคุณเขียนไม่ออก แล้วไปเปิดหนังสือของนักเขียนท่านอื่นดูแล้วมันได้ตรงตามใจที่คุณอยากเขียน ขอบอกว่ามันเป็นความคิดที่แย่มากๆ ค่ะ ความคิดเยี่ยงนี้มันจะไม่สามารถทำให้คุณพัฒนางานเขียนได้เลย เพราะเราก็เคยเป็นคนๆ หนึ่งที่เวลาเขียนไม่ออกแล้วมักจะเปิดดูคำพูดของนักเขียนที่บรรยายถึงฉากที่เราจะเขียนแต่เราไม่เคยคิดจะลอก คนเราดูเป็นแนวทางดูเป็นตัวอย่างว่าเขาเขียนอธิบายยังไง แต่ไม่ควรที่จะไปเขียนให้เหมือนกับเขา เราควรจะมีแนวเขียนที่เป็นตัวของตัวเอง หากคุณยังคิดที่จะเปิดหนังสืออยู่อย่างนี้ คุณก็คงจะค้นหาตัวเองไม่พอหรอกค่ะ เราเชื่อว่าคุณเป็นคนมีความสามารถ แต่คุณควรที่จะหาตัวเองให้เจอก่อน มีนักเขียนท่านหนึ่งที่เราชื่อชอบถึงแม้ว่าท่าจะไม่มีชื่อเสียงนักบอกกับเราว่า งานเขียนจะเขียนให้ได้ดีนั้นเราต้องเริ่มจากสิ่งใกล้ๆ ตัวซะก่อน อย่างให้คุณทรรศิกานับ 1 ใหม่ ค้นหาตัวเองให้เจอ และเขียนนิยายที่เป็นตัวคุณออกมาให้ได้นะค่ะ...

ขออีกนิด

สงสารสำนักพิมพ์และนักเขียนที่สังกัดอยู่ในสำนักพิมพ์นี้ นักเขียนที่สังกัดมานาน ทำชื่อเสียงให้กับสำนักพิมพ์จนเป็นที่ชื่นชอบของนักอ่านมากหน้าหลายตา กลับจะมาถูกทำร้ายด้วยความคิดง่ายๆ ของคนเพียงคนเดียว.....คุณควรจะพิจารณาการกระทำของตัวคุณนะค่ะ

ขอต่ออีกนิดนะค่ะ

ผลงานแต่ละเรื่องที่เราเขียนออกมานั้น เราเชื่อว่านักเขียนทุกท่านรู้ดีว่ามันต้องใช้แรงใจในการเขียนมากมายแค่ไหน ความเหนื่อยยากมากมายกว่าที่จะเห็นเป็นถ้อยพรรณนาอันงดงามให้นักอ่านได้อ่าน รู้ว่าตัวคุณทรรศิกาเองก็คงรู้สึกได้ถึงความยากลำบากนั้น แล้วคุณยังจะทำลายงานเขียนของคนอื่นได้อีกหรอ ขอฝากเป็นข้อคิดค่ะ

แอบอึ้นึกไปถึงว่าจะออกมาได้เหมือนขนาดนี้- -;

โอ้ว
นี่มันแรงบันดาล"ก๊อบ"

สงสารตัวเองในฐานะคนอ่านจังเลยเรา ที่สมัยนี้มีนักเขียน "ขี้ลอก" อยู่เยอะมากๆ
จับไม่ได้ไล่ไม่ทันก็รอดตัวไป ลอกต่อไป
จับได้ไล่ทันก็ออกมาตีหน้าเศร้า เล่าความจำเป็น
แต่เอาเข้าจริงๆ ก็หาทางออกไม่ได้สักที
กลายเป็นว่า เห็นใจ สนพ. บ้าง ว่าจะเสียหายถ้าเรียกคืนหนังสือ
เห็นใจนักเขียนขี้ลอก ว่าเป็นเด็ก คงจะไม่ทำอีก

แล้วไม่มีใครเห็นใจคนอ่านที่ต้องโดนนักเขียนแบบนี้หลอกให้เสียเงินบ้างเหรอคะ

เฮ่ออออออออ


ชื่อ คุณไอริณ ทำให้คิดถึงนักเขียนคนหนึ่งที่เคยเป็นคดีลอกงานเรื่อง คุณพ่อจอมซ่าส์ของคุณกันยามาสนะคะ เท่าที่ทราบ จนปัจจุบันยังไม่มีการขอโทษกันอย่างเป็นทางการเลยด้วยซ้ำ และได้ข่าวว่า นอกจากลอกงานคุณกันยามาสแล้ว หลังๆ ยังจับได้ว่าลอกอีกหลายๆ คนมาด้วยเช่นกัน


หรือว่าถ้าเราลอกไปแล้ว ก็ทำเนียนๆ ไม่รู้ไม่ชี้ไปเรื่อยๆ แล้วสังคมจะให้อภัยกันนะ


ไม่เข้าใจเลย ดารามีข่าวเกี่ยวกับยาเสพติดยังมีบทลงโทษโดนแบนงาน ๒ ปี
แล้วนักเขียนที่มีพฤติกรรมลอกงานคนอื่นจนเขาจับได้เนี่ย ไม่มีบทลงโทษอะไรเลยเหรอ


เฮ่อออออออออ ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ขอให้ดลบันดาลใจให้คนช่างลอกเหล่านี้สำนึกผิดจริงๆ ซะทีเหอะ

เพี้ยงเพี้ยงเพี้ยง

ลอกจริงอ่ะ ก๊อดไม่อยากจะเชื่อ https://www.bloggang.com/emo/emo9.gif
https://www.bloggang.com/emo/emo9.gif

แต่มันเหมือนกันเด๊ะงี้อ่ะ คงดิ้นไม่หลุด https://www.bloggang.com/emo/emo5.gif
https://www.bloggang.com/emo/emo5.gif

*ก๊อปของตัวเองมาลงค่ะ 555+ จากแจ่มใสไปอ่านกันได้

//www.jamsai.com/bookstore/basket.asp?proid=974-9962-60-5&submit=Detail&pg=&select1=

-------------------

เราไม่แปลกใจเท่าไรเลยเมื่อคนอ่านหลาย ๆ คนบอกว่า"อ่านสำนวนแล้วลื่นไม่มีสะดุด" ก็จริงนี่คะ ก๊อปมาทั้งดุ้น!! เราไม่อยากบอกเลยว่าขนาดไอ่จุดๆๆ(...)ท้ายประโยคยังเหมือนกันแป๊ะ!!! เว้นวรรคอีกล่ะคนเราจะจำอะไรได้ขนาดนั้น

คือเราอ่านเรื่องแรกของคุณเรารู้สึกว่ามันคุ้น ๆ อย่างบอกไม่ถูกแต่ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร ก็คิดว่าพล็อตบนโลกนี้จะมีอะไรมากมายมันก็ต้องคล้ายคลึงกันบ้าง แต่พอมาเรื่องสืบลับนี้ดูว่าคุณมีพัฒนาการดีขึ้น

คุณทรรศิการู้ไหมคะว่าฉันกะจะซื้อหนังสือของคุณในงานหนังสืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เหตุผลหนึ่งเพราะฉันชอบหนังสือแนวสืบสวนสอบสวน อ่านเรื่องย่อแล้วน่าอ่าน กะซื้อเป็นเล่มแรก ๆ เลย

แต่พอมาเจอแบบนี้เข้าเราพูดจริง ๆ นะคะ "เราเสียความรู้สึก" เราก็อายุเท่า ๆ เธอแหละค่ะ 18 แต่กำลังจะเข้าปีหนึ่ง ไม่คิดมาก่อนว่าคุณจะกล้าทำถึงขนาดนี้ เราเจอใน"แบ่งกันอ่าน" กับเว็บพี่ตา ที่เค้าเอาผลงานคนอื่นมาลงเราก็เอือมแล้วค่ะ ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ นะคะว่าคนที่เป็น"นักเขียน" แล้วออกผลงานเป็นเล่มที่ 2 จะกล้าทำอย่างนี้ มันหมายถึง"การดูถูกคนอ่าน"ชัด ๆ เลยค่ะถึงคุณจะไม่มีเจตนาก็ตาม

ขอบอกตามตรงว่าตอนนี้เสียความรู้สึกกับคุณมาก ถึงเวลานี้ฉันยังทำใจซื้อหนังสือของคุณไม่ได้ หวังว่าคุณคงปรับปรุงตัว คำตอบของบทเรียนตอนนี้ของคุณก็คือ "เวลา" เท่านั้นค่ะ เวลาเท่านั้นนะคะที่พิสูจน์คุณได้

แล้วอุรัสยาก็มาเป็นหนที่สี่ (ก่อนนอนคร้าบ) นี่เราเป็นนักเขียนคนเดียวสนพ.ที่ใช้นามปากกามาตอบบล็อคนี้เป็นว่าเล่นเหรอเนี่ย >_<

ใจเย็นๆเถอะค่ะ นะ...

ให้เวลาทางนักเขียนกับสนพ.เค้าหน่อย รอดูไปก่อนว่าเค้าจะออกมารับผิดชอบยังไง นี่มันเพิ่งจะวันเดียวเอง เคสนี้เป็น sensitive issue นะ เราเชื่อว่าสนพ.ไม่เพิกเฉยแน่นอน และตัวนักเขียนเอง ก็ย่อมจะต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสมแน่ๆ

เชื่อมั้ยว่าเมื่อเช้าตอนเรามาอ่านบล็อคนี้อะ เราเสียความรู้สึกกับน้องเค้ามากเลยนะ แต่พอมาตอนนี้ ทำไมเราเห็นใจเค้าก็ไม่รู้สิ

เราแค่รู้สึกนะว่าคนเราทุกคนมันต้องเคยทำอะไรพลาดทั้งนั้นแหละ จะเรื่องเล็ก เรื่องใหญ่ เกือบทุกคนที่นี่อาจจะมองว่าการก๊อปงานเขียนของคนอื่นเป็นสิ่งที่ผิดมหันต์ คุณจะไม่มีวันทำ แต่ในทางกลับกัน เราก็ไม่รู้ใช่มั้ยคะว่าวันไหน เราจะทำผิดในเรื่องอื่นๆ ที่สังคมเค้ารุมประนามรึเปล่า

และถ้าถึงจุดที่เราทำผิดไปแล้วเนี่ย นาทีแรกที่เรารู้สึกตัว เราจะมีปฏิกิริยายังไง ตรงนี้ คนทุกคนก็เริ่มจะต่างกันแล้วนะคะ คนที่มีสติดีพอสมควร อาจจะออกมาแก้ไขปัญหาอย่างชาญฉลาด คนที่วุฒิภาวะยังไม่สูงนัก เค้าก็อาจจะออกมาป้องกันตัวเองด้วยวิธีของเค้าที่คนอื่นๆอาจจะยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่ารับไม่ได้

รอดูกันก่อนเถอะนะว่าน้องเค้าจะได้รับบทลงโทษยังไง แต่เราเชื่อว่า ยังไม่ต้องรอให้ทางสนพ.ออกมาแบนเค้า แค่นี้ กระแสสังคมก็ทำให้เค้าจำได้จนตายแล้วล่ะค่ะ

เราไม่รู้หรอกนะว่าน้องเค้าจะสำนึกได้จริงๆรึเปล่า เราไม่รู้ว่าอะไรที่เค้าพูดมาทั้งหมดมันจริงแค่ไหน โกหกแค่ไหน กาลเวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ความจริงใจของเค้าทั้งหมด แต่ ณ เวลานี้ เราให้โอกาสเค้าบ้างได้มั้ยคะ อย่างน้อย... ก่อนอื่น ให้โอกาสและเวลาเค้าได้คิดว่าจะออกมาแสดงความรับผิดชอบยังไง ต่อทั้งคุณกิ่งฉัตร (นักเขียนทีเราชื่นชอบท่านนึงเหมือนกัน) และต่อทั้งผู้อ่านผลงานของเค้า

ลึกๆ เรามั่นใจนะว่าสนพ.ต้องออกมาดำเนินการอะไรเป็นการแสดงความรับผิดชอบแน่นอน แต่ทุกอย่างต้องผ่านการไตร่ตรองอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่ใช่จะบุ่มบ่ามออกมาทำอะไรโง่ๆ ให้คนยิ่งวิพากษ์วิจารณ์กันใหญ่ ถ้าเวลาผ่านไปพอสมควรแล้ว ยังไม่มีใครลุกออกมาทำอะไรที่เป็นการแสดงความรับผิดชอบ ถึงจุดนั้น เราเชื่อว่าทุกคนคงไม่หยุดแค่นี้แน่นอน จริงมั้ยคะ อย่างน้อย คำสารภาพของน้องเค้าล่าสุด (ไม่ว่าจะด้วยความจริงใจหรือไม่ก็ตาม ไม่มีใครหยั่งรู้) ก็เป็นหลักฐานมัดตัวเค้าจนดิ้นไม่หลุดแล้วล่ะค่ะ

สุดท้าย อยากจะย้ำเจตนาของตัวเองว่า เราไม่ได้คิดสนับสนุนให้ใครทำความผิดอย่างนี้เลยนะคะ เราเห็นด้วยว่าสิ่งที่เค้าทำมันไม่น่ายอมรับอย่างรุนแรง แล้วที่เรามาโพสต์ข้อความนี้ ก็ไม่ได้มาเห็นใจหรือสนับสนุนเค้าเพราะเค้าเป็นนักเขียนร่วมสนพ.เดียวกับเรา (ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็คงไม่มาโพสต์เรื่องนี้ตั้งแต่ต้น หรือถ้าจะโพสต์ก็ใช้นามแฝงอื่นก็ได้) แต่เราแค่อยากให้เปิดใจให้กว้างและคิดว่าคนทุกคนมันก็ทำความผิด ทำเรื่องที่งี่เง่ากันได้ ไม่มีใครรับรู้ความรู้สึกนี้ได้หรอกค่ะ จนกว่าจะเจอกับตัวเอง ถูกมั้ย...

ให้มันเป็นอุทาหรณ์ที่ดีสำหรับทุกคนที่ผ่านเข้ามาพบ

และให้มันเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับน้องเค้าที่พลาดไปแล้ว ก็พอแล้วล่ะค่ะ

รอดูกันต่อไปเถอะนะคะ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งรุนแรงกันนักเลยค่ะ ถ้าแค่คิดง่ายๆว่า เวรกรรมมันมีจริง ทุกคนก็สบายได้เลยว่า ยังไงน้องเค้าก็คงต้องชดใช้กรรมที่ก่อเอาไว้อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้แน่นอนค่ะ

อ้อ แต่อย่างนึง พี่ว่าน้องมิ้นต์คงต้องระวังคำพูดนิดนึงด้วยน่ะค่ะ ก่อนมาตอบอะไร ก็ต้องไตร่ตรองให้ดีก่อนว่าพูดไปแล้ว แทนที่คนจะเห็นใจ อาจจะยิ่งไม่พอใจรึเปล่า แต่ก็นะ อารมณ์ตกใจล่ะมั้ง คงคิดไม่ทัน

ยังไงก็จำไว้เป็นบทเรียนนะคะ

อืม ก็ซื้อมาแล้วหล่ะครับ แต่ว่าสอบอยู่เลยยังไม่ได้อ่าน พอมารู้แบบนี้ ก็เสียความรู้สึกนิดหน่อย ยังไงก็ไม่ควรไปลอกเอาความคิดของคนอื่นมาอ่ะนะครับ มันน่าจะเป็นเรื่องของความคิดแต่ละคน แต่ก็เป็นคนวัยเดียวกันอ่ะนะครับ ยังไงก็คงจะมีการพัฒนาไปในอนาคต ยังไงก็อย่างทำอย่างนี้อีกเลยนะครับ ผิดแล้วแก้ไขให้ดีขึ้นนะครับ ยังให้อภัยอยู่

เราว่าป่านนี้น้องเขาคงจะรับรู้ถึงความโหดร้ายของการลอกงานเขียนคนอื่นแล้วนะ

ถึงแม้ความเห็นแรกที่เราลงจะตำหนิดไปหมดไม่ว่าจะตัวนักเขียนเองหรือสนพ.ที่ปล่อยให้มีงานแบบนี้หลุดออกมาในวงการหนังสือ เพราะเราก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบเขียนและอ่าน ย่อมรู้ดีว่าการจะเขียนออกมาสักหนึ่งประโยคนั้นมันยากแค่ไหน (เวลาที่ไอเดียไม่กระฉูด)

แต่มาตอนนี้ เราไม่ได้อยากจะว่าอะไรแล้วอะค่ะ
คนว่ากันไปเยอะแล้ว
คนเสียความรู้สึกก็มีมากมายแล้ว
เราอยากจะรอเห็นการแสดงความรับผิดชอบที่ตัวนักเขียนจะแสดงออกต่อทั้งคุณกิ่งฉัตรเอง หรือจะคนอ่านงานของคุณเอง อยากบอกนะคะว่าเขาจะต้องเชื่อใจคุณขนาดไหนที่จะยอมซื้อหนังสือคุณมาอ่าน อย่างเราเวลาจะซื้อสักเล่มก็คิดแล้วคิดอีกว่าคุ้มกับเงินไหม (ยกเว้นพวกมีกะตังค์เยอะ) เพราะงั้นควรจะทำอะไรสักอย่างค่ะคุณทรรศิกา รับผิดชอบต่อนักอ่านที่อ่านผลงานของคุณหน่อย

แค่นี้แหละค่ะ ... หวังว่าคุณคงจะจำบทเรียนนี้นะคะ
ได้ยินว่าคุณก็มีฝีมืออยู่บ้าง เอามาใช้ให้เป็นประโยชน์นะคะ แล้วอย่าไปลอกงานใครมาเป็นครั้งที่ 3 (หรือเปล่า) อีกล่ะ

คุณอุรัสยาพูดเหมือนว่าทำเงียบๆ ปล่อยให้สำนักพิมพ์จัดการ และเขารับกรรมเอง ให้สำนึกผิดเพราะเจ็บพอแล้วแค่นี้ก็จบอย่างนั้นแหละค่ะ ทำไมคะ การที่คุณตอบเม้นท์ต้นๆ แล้วมาพลิกตัวเอาเม้นท์ต่อๆมาเนี่ย โดนสำนักพิมพ์กดดันมารึไงคะ

แล้วชื่อเรื่องล่ะคะ ได้รับแรงบันดาลใจจากคุณกิ่งฉัตรด้วยรึเปล่า

เพราะจำได้ว่าคุณกิ่งฉตัรก็มีนิยายเรื่องนึง ชื่อ "สืบลับรหัสรัก" เหมือนกัน

คือถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้ เลยอดคิดไม่ได้น่ะ (แต่เราไม่เคยอ่านเรื่อง "สืบลับรหัสรัก" นะคะ)

สืบลับรหัสรัก (2545)

พ่อหมอติณณภพ จากลางลิขิตคงได้ทำตัวเป็นพ่อสื่อกันก็คราวนี้ อนนต์ หนุ่มร่างบึ๊กผู้รักงานสืบสวนอิสระ กำลังตาม งานเกี่ยวกับลัทธิลึกลับที่กำลังใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่ เยาวชน นักศึกษา โดยเฉพาะค่อนข้างจะ มีฐานะกำลังถูกชักนำ ให้เข้าเป็นสาวก และหนึ่งในนั้นก็มี น้องชาย สุดที่รักของสาวเก่งนักธุรกิจมีระดับอย่าง ธัญรดา เธอขอให้พ่อหมอ ช่วยสืบเรื่องของน้องชายที่หายเข้าไปในลัทธิ์เซอร์เลย ประกอบกับ อนนต์ ก็มาขอข่าว จากเพื่อนด้วยเหมือนกัน ทำให้พ่อหมอจับให้ทั้งสองแฝงตัวเข้าไปในลัทธิในฐานะสามี ภรรยา "ฉันว่าคงไม่เหมาะ ละมังค่ะ " "คงไม่เหมาะมั๊งนายภพ" ทั้งสองพูดพร้อมกัน แต่พ่อหมอของเราตอบอย่างมั่นใจ.....

"เชื่อเถอะ คุณสองคนเหมาะสมกันมาก"
................................................
ก็เลยลองเข้าไปอ่านคร่าวๆ จากเว็บ //www.geocities.com/kingchathouse/

มีตัวละครจากเรื่องลางลิขิตมาแจมในเรื่องนี้ด้วยอ่ะ

บังเอิญจังเนาะ

คือผมก็เป็นคนหนึ่งที่ตามกระทู้มา และได้อ่านคอมเม้นส์มาทุกคอมเม้นส์ รู้สึกได้ถึงอะไรหลายๆอย่างหากวางตัวเป็นกลาง

ความจริงผมก็ไม่ได้อ่านเรื่องของคุณทรรศิกาหรอกครับ เพราะไม่ใช่แนวที่ชอบ แต่บังเอิญว่าผมเคยอ่านงานของนักเขียนที่ท่านกล่าวถึง อยู่หลายชิ้นทีเดียว อีกทั้ง น้องสาวผมยังซื้อเรื่องนี้มาอ่านอีกด้วย ก็เลยสนใจประเด็นนี้ขึ้นมา

สิ่งที่ผมจะบอกคือ..........ยอมรับความจริงซะ ........เพราะทุกคนพร้อมที่จะให้อภัย ผมคนหนึ่งที่ชอบเห็นคนใจกล้า และคนใจกว้าง

หวังว่าทุกคนในที่นี้จะมี

และหวังว่า อย่าให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก ไม่ว่าจะเป็นเพราะความสะเพร่าของฝ่ายใดก็ตาม

จำไว้เป็นบทเรียนที่มีค่าที่สุด
และนักเขียนหลายๆท่านก็จำไว้เป็นบทเรียน

เป็นกำลังใจให้กับนักเขียน และขอแสดงความเสียใจกับผู้ที่เสียความรู้สึกทั้งหลายด้วยนะครับ....อย่างไรก็ดี เรื่องนี้ก็ดังมากพอแล้ว .........

อยากให้เรื่องยุติครับ ด้วยใจ ลัน

น้องคงไม่รู้จักความสนุกตอนคิดพ็อตเรื่อง ก็อปมามันแค่ความภูมิใจหลอกๆ พี่ ไม่อยากซ้ำเติมมากกว่านี้ คนอื่นคงพูดไปหมดแล้ว....แต่อยากบอกว่า ลอก กับ ก็อปปี้ แยกไม่ออกก็หยุดเขียนไปศึกษาดูจนกว่าจะแยกแยะได้นะคะ ถ้าสมมุติว่าต้นฉบับที่ลอกมาเป็นงานของพี่คงไม่ดุด่าว่าน้องหรอก แต่คงขอคุยกับผู้ปกครอง แบบนี้เท่ากับทำผิดกฏหมายเต็มๆ นะคะ บทเรียนครั้งนี้น้องต้องจ่ายด้วยค่าตอบแทนราคาแพงมาก ดังนั้น...จำความรู้สึกนี้ไว้แล้วอย่าทำอีก

ปล.คุณไอริณ ถ้าใช่นักเขียนคนนั้นล่ะก็...คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่าพยายามทำตัวเป็นจิ้งจอกหางด้วน หาพวกเดียวกันเลย มันน่าเกลียดพอเหอะ น้องเขายังเด็ก แต่คุณน่ะแก่แรดแล้วนะ

ไม้อ่อนน่ะพอดัดได้ แต่ไม้แก่นี่มัน.... ละไว้ในฐานที่เข้าใจ

อืม..ไม่รู้ว่าประเด็นการแสดงความเห็นชักเริ่มเบี่ยงไปจากเดิมมากเกินไปหรือเปล่าค่ะ..

อย่างที่บอก จขบ.แค่ต้องการออกมาบอกถึงการลอกงานผลงานที่เขาชื่นชอบแล้วจำได้ ซึ่งเราก็ควรถกกันแค่นั้น แต่กรณีที่พาดพิงไปถึงเรื่องอื่นๆ คนที่เป็นปัญญาชน เป็นผู้ใหญ่แล้วเค้าไม่ทำกันหรอกนะคะ

เป็นคนหนึ่งที่พอรู้เรื่องนี้ที่แรกก็ตำหนิการกระทำของน้องเค้า แต่พอเห็นหลายๆ คคห. ก็รู้สึกเห็นใจ นึกถึงว่าถ้าเป็นตัวเองโดนบ้าง (ไม่ได้หมายความว่าจะทำผิดแบบนี้หรอกนะ แต่หมายถึงการถูกกดดันน่ะ) ก็คงจะเสียใจ สำนึกผิด ฉะนั้นการที่พี่อุรัสยา มาพูดแสดงความเห็นใจน้องเค้า ก็ไม่น่าจะหมายความว่าพี่เค้า มาเข้าข้างเพราะได้ตีพิมพ์กับสนพ.เดียวกัน ฉะนั้นการที่คุณนักอ่านฯ มาบอกว่าเป็นเพราะพี่เค้าโดนสนพ.กดดันมา คิดว่าจะเป็นการกล่าวเองทั้งที่ไม่รู้ว่าความจริงคืออะไรไปหรือเปล่าค่ะ คิดในมุมกลับนะคะ ถ้าเป็นเราเองที่ไม่ได้มีผลงานตีพิมพ์ออกมาพูดแบบนี้บ้าง คุณก็คงไม่ยกข้อนั้นมาอ้าง จริงไหมค่ะ? อีกอย่างก็เห็นอยู่แล้วว่าพี่เค้าไม่ได้กล่าวเข้าข้างน้องเค้าเลย ออกจะตำหนิเสียด้วยซ้ำ ถามว่าที่เค้าออกมาพูดมีผลได้กับเค้าหรือเปล่า ก็ไม่เห็นจะมี เค้าอยู่ของเค้าเฉยๆ ก็ไม่เดือดร้อนอะไร แต่ก็เป็นด้วยความเห็นใจที่เรื่องมันชักจะเลยเถิดไปใหญ่ จะว่าไปโดยส่วนตัวตัวเอง บอกตามตรงว่าเสียดายนะ ถ้าการที่เรามารุมกดดันแล้วทำให้เสียโอกาสที่จะมีคนเขียนงานต่อไปอีก มันคงรู้สึกแย่ ถ้าเราเป็นคนหนึ่งที่ไปตัดอนาคตคนๆ หนึ่ง


ผิดก็ว่ากันตามผิด แต่อันที่มันเกินเลยไปมันก็ไม่สมควรจะเอามากล่าวอ้างนะคะ

เฮ้อ....การที่มีแรงบันดาลใจมาจากผู้อื่นนั้นเป็นเรื่องปกติหรือว่าไอเดียตันแล้วไปเปิดดูผลงานนักเขียนที่เราชื่นชอบ ในช่วงที่เราต้องการสื่อก็ไม่แปลก
แต่การหยิบยกตัวอักษรในช่วงนั้นมาใช้เลย ไม่ใช่เรื่องที่ถูกที่ควร คนที่เป็นนักเขียนควรมีความรับผิดชอบทั้งต่อผู้อ่านและต่อตัวเอง เราทำอะไรย่อมรู้อยู่แก่ใจดี
ความคิดของคนเราสามารถสื่อออกมาคล้ายคลึงกันได้ แต่ถ้าจะให้เหมือนเลยนี่เป็นไปไม่ได้หรอก โอกาสน้อยยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งซะอีก งานเขียนก็เหมือนกับคำพูดแหละแต่ละคนย่อมมีสไตล์ที่ต่างกัน ควรจะออกมายอมรับและแก้ปัญหาดีกว่าที่จะปัดความรับผิดชอบให้พ้นตัว (อย่างน้อยก็ต้องให้สำนักพิมพ์เรียกเก็บคืน)
เรื่องอายุกับสถาบันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วย ขอให้อย่านำเข้ามาพัวพันเลย นักเขียนก็ย่อมมีมาตราฐานของนักเขียน เป็นเรื่องที่ทราบกันดีว่าการลอกเลียนแบบไม่เคยเป็นที่ยอมรับ ไม่ว่าจะสมัยใดก็ตาม (เหมือนคนเราโตมาย่อมรู้ว่าพระอาทิตย์ต้องขึ้นทางทิศตะวันออก นักเขียนก็ย่อมต้องรู้ว่าผลงานในชื่อของเราควรมาจากความคิดของเราเองไม่ใช่ของคนอื่น) และคนเราไม่ได้เหมือนกันหมด นี่เป็นเรื่องวิจารณญาณส่วนตัวสถาบันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในการหล่อหลอม
คำขอโทษในนี้เป็นเพียงบทเริ่มต้น ควรจะมีการกระทำที่ชัดเจนอย่างเรียกคืนหนังสือที่ยังไม่ได้ขายและขอโทษผู้ประพันธ์ต้นฉบับตามมาในภายหลัง ซึ่งผมหวังว่าคงจะได้เห็นในเร็วนี้นะครับ

รอการ take action ทั้งจากของนักเขียนและสนพ.ดีกว่าค่ะ จริงอยู่สนพ.อาจไม่ผิดแต่ถ้าว่ากันตามกม.คงเลี่ยงพ้นยาก หากพี่ปุ้ยจะเอาผิดจริง

คุณมะกอกช่อคะ คือ...ที่คุณนักอ่านฯออกมาสงสัยขอให้เป็นเรื่องระหว่างคุณนักอ่านฯกับคุณอุรัสยาที่จะชี้แจงแก้ความเข้าใจผิดระหว่างกันเถิดนะ

ดิฉันไม่เห็นว่าการที่คุณมะกอกช่อออกมาบอกว่า "คนที่เป็นปัญญาชน เป็นผู้ใหญ่แล้วเค้าไม่ทำกัน" หรือ "การที่คุณนักอ่านฯ มาบอกว่าเป็นเพราะพี่เค้าโดนสนพ.กดดันมา คิดว่าจะเป็นการกล่าวเองทั้งที่ไม่รู้ว่าความจริงคืออะไร" เป็นการแก้ข้อเข้าใจผิดต่อทั้งคุณนักอ่านฯและคุณอุรัสยา

รังแต่จะทำให้คุณอุรัสยาเธอลำบากใจเปล่าๆ นะคะ เพราะมันเหมือนไปขยายเรื่องออกไปทั้งที่คุณมะกอกช่อก็ไม่ประสงค์จะให้มันลามไปนอกเรื่อง ดังนั้นกรุณาอย่าโต้ตอบอะไรเลยค่ะ มันไม่เป็นผลดีต่อทุกฝ่ายน่ะค่ะ

สำหรับไอพี ถ้าใครสังเกต เพิ่งเห็นตอนกระทู้ขึ้นแล้วเหมือนกัน คือไม่ได้เป็นอะไรกับคุณนักอ่านฯเธอนะคะ ดิฉันใช้จีพีอาร์เอสของดีแทคค่ะ ไม่ทราบว่าจะไปซ้ำกับคู่กรณีเลยจริงๆ (แหะๆ เพิ่งเคยถอดล็อกอินมาตอบค่ะ) ดังนั้นขอออกตัวว่าไม่ใช่คนเดียวกันกับคุณนักอ่านฯแน่นอนค่ะ ขอโทษทุกๆท่านด้วยนะคะถ้าทำให้ระแวงสงสัย (กลับไปอ่านเฉยๆ อย่างเดิมดีกว่าเรา ไม่น่าเลย)

เห็นใจค่ะ ให้เป็นเรื่องของทางสำนักพิมพ์ และนักเขียนทั้ง 2 ฝ่ายดำเนินการจะดีกว่านะคะ ขอดูอยู่ห่างๆ แล้วกัน

รู้ไหมคะ ว่าบางทีเวลาเราชื่นชอบหรือประทับใจอะไรบางอย่างมากๆ แล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะติดภาพ ติดสำนวนบางอย่าง ออกมาใช้อย่างเด่นชัด...ไม่ได้คิดจะแก้ตัวนะคะ แต่ว่าตอนที่เขียนไม่มีทางแน่ที่จะมานั่งเปิดหนังสือลอกทุกคำทุกประโยคอย่างที่หลายคนเข้าใจไปแล้ว
------------------------
เหมือนกันทุกคำพูดขนาดนี้ ยังแก้ตัวอีกหรือว่าติดสำนวนที่ชื่นชอบมา อะไรกันแน่ เดี๋ยวก็บอกว่าคิดไม่ออกเลยเปิดหนังสือเขียนตาม
นักเขียนแบบนี้ สนพ. แบบนี้ ยังจะให้โอกาสกันอีกหรือ การแสดงความเห็นใจ มันใช้ไม่ได้กับคนกระทำความผิด มันเป็นบทสรุปว่า นักเขียนคนนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่ในอาชีพนี้ เพราะถ้าอยู่ก็ลอกอีก เล่มอื่นๆ ก็ลอกมา เพียงแต่ยังไม่มีคนออกมาแฉเท่านั้นเอง
ขอร้องเถอะอย่าแก้ตัวเลยว่าที่เขียนออกมาแล้วเหมือนขนาดนี้เป็นการติดสำนวนที่ชื่นชอบของนักเขียนที่เคยอ่าน ไม่มีใครเขียนได้เหมือนกันทุกตัวอักษรขนาดนี้หรอก

ถึงคุณลลิน
มันไม่แนบเนียนหรอกหากจะแก้ตัวให้กันแล้วบอกว่าอยู่มหาลัยเดียวกัน
IP ที่คุณใช้มันไม่ใช่ IP ของมหาลัยนะ มันเป็น IP ขององค์การโทรศัพท์ ยอมรับมาซะดีๆ ว่าคนๆ เดียวกัน
ช่วงเวลาที่คุณลลินกับนักเขียนจอมลอกโพสต์ข้อความก็ใกล้เคียงกัน ประมาณว่าถูกจับ IP ได้ ก็เข้ามาแก้ตัวอีก
มีแต่การแก้ตัว ไม่มีการยอมรับเลย
ขอเรียนร้องให้ สนพ. เก็บหนังสือคืน อมรินทร์ยังทนขายหนังสือเล่มนี้อยู่ได้ยังไง มันไม่ทำร้ายจิตใจนักเขียนในสังกัดของตัวเองเกินไปหน่อยหรือ

อ่านมาตั้งนาน มียังงี้ด้วยเหรอ หน้าม่ายอายเลยเนอะ อืมขอบคุณทุกท่านที่ทำให้ตาสว่าง ตอนแรกว่าจะยื้มมาอ่านอยู่พอดี
ถ้าเป็นอย่างนี้ไม่เอาดีกว่า เสียสายตา
เข้ามาโพสขอโทษ แล้วยังแกล้งโพสให้กำลังใจตัวเองอีก
บอกได้เลยว่า เธอคนนี้ไม่ใช่นักเขียนแต่เป็นนักลอก
รับรองว่าคงไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด
ถ้าจะเป็นนิยายอีกคงต้องหานามปากกาใหม่
เฮ้อน่าสงสาร คนอ่าน เจ้าของบทประพันธ์ และที่สำคัญคุณทรรศิกานั่นแหละ

นิยาย ไม่ใช่ วิทยานิพนธ์ หรืองานวิชาการครับ

การตัดแปะ คัดลอก...ต่อให้คุณใส่เชิงอรรถ มันก็ไม่อาจทำให้คุณหลุดพ้นคำว่า "ละเมิดลิขสิทธิ์" เจ้าของบทประพันธ์ นั้นๆได้

คิดว่า คุณคนเขียนงาน หรือนักเขียนท่านอื่นๆ คงจะทราบเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว แต่น่าเสียดาย ที่น้องคนเขียนเธอไม่ทราบ และพยายามเลี่ยงว่าเป็นเพราะความชื่นชม แต่ความชื่นชมกับเรื่องของ "ความไม่เคารพ" ผู้ประพันธ์ เป็นคนละเรื่องกันเลยครับ

การที่คุณคิดอย่างสร้างสรรค์งานของตัวเอง แต่ไปเอา ชิ้นงานบทประพันธ์ของคนอื่นมาลอกใส่ แล้วลงชื่อเป็นงานของตัวเอง เป็นการไม่ให้เกียรติอย่างร้ายแรงครับ

ผมขอสนับสนุน ให้ดำเนินการตามกฎหมายกับเรื่องนี้อย่างที่สุดครับ..เพื่อที่คนรุ่นใหม่จได้ระมัดระวังการทำงาน และ สนพ. จะได้ตระหนักถึง การกระทำอย่างไม่เคารพชิ้นงานบทประพันธ์ ของ นักอยากเขียนรุ่นใหม่ ให้มากขึ้นกว่านี้

ในฐานะคนอ่าน ไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลยค่ัะ
เพราะสังคมนิยายในอินเตอร์เน็ตไม่ได้กว้างขวางนัก

ความจริงแล้ว ในฐานะเด็ก ถ้าทำผิดแล้วยอมรับผิดก็ดีนะคะ
ทรรศิกา...พี่เข้าใจว่าน้องอายุน้อย อาจจะทำไปโดนรู้เท่า
ไม่ถึงการณ์ได้ แต่ถ้าเรายืดอกยอมรับ ก็น่าจะลดกระแสแรงๆ
นี้ได้

ถือซะว่าเรื่องนี้เป็นบทเรียนที่ไม่ควรทำเด็ดขาดสำหรับ
นักเขียนหน้าใหม่ๆทุกคนนะคะ

สงสารทรรศิกาเหมือนกัน เพราะแต่ละ comment ที่เขียนกัน
ใส่อารมณ์น่าดูเลย ถ้าเป็นตัวเองคงนั่งร้องไห้หลังอ่านเป็นแน่
(แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าที่ทรรศิกาทำจะไม่ใช่เรื่องใหญ่นะ)

ฆ่ามัน

โอ้ยยยย แค่นี้เรียกว่าใส่อารมณ์???
ถ้ารับไม่ได้ ก็ไม่ต้องทำมาหารับประทานแล้วค่ะ
( เอ๊ะ ก็ทำอยู่แล้วนี่นะ โดยการแฮปของคนอื่นมาเป็นของตัวเองชิวๆ )
โดนซะบ้าง จะได้รุ้ว่า"ชีวิตมันไม่ง่าย"
และ "กรรม คือผลของการกระทำ"

ผ่านเข้ามาในหลายๆ กระทู้ ที่พูดถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ อยากทราบความคืบหน้าค่ะ ว่าคุณทรรศิกา ได้ไปขอโทษกับคุณกิ่งฉัตรหรือยังคะ


นั่นคือสิ่งที่คุณควรทำ ก่อนออกมาชี้แจงกับคนอ่านทั่วๆไป อย่างพวกเรานะคะ


ขอบคุณค่ะ

โทษฐานของการโพสต์แล้วนอน มันก็เป็นฉะนี้แล... ตื่นมาก็เลยต้องอึ้ง หรือถึงจะยังมีตื่น ก็มีคนโทรมาบอกข่าวให้ตื่นได้

เอาล่ะนะคะ มาแล้ว มาแถลงข้อข้องใจให้คนที่อยากทราบได้ทราบซะที (แต่พูดไปแล้วเนี่ย เชื่อสิ เดี๋ยวก็ต้องมีคนไม่เชื่อ หาว่าแก้ตัวอีกแหละ)

มาสาบานเลยก็ได้เอ้า... ไม่มีใครในสนพ.กดดันเราเลยค่ะ จริงๆนะ ต้องให้ตามไปสาบานถึงวัดพระแก้วมั้ยคะ (ปกติ คนเค้าไม่เล่นอะไรแบบนี้หรอกนะ แต่นี่เราเสนอให้เลย เพราะเกรงว่าเดี๋ยวจะมีคนไม่เชื่อ)

เข้าใจค่ะว่าทำไมถึงได้ข้องใจเช่นนั้น ก่อนโพสต์เราเองก็คิดเหมือนกันว่าเดี๋ยวต้องโดนประเด็นนี้แน่ๆ แต่ว่า... คุณอาจจะยังไม่รู้จักเราดีพอมั้ง เหอๆ

ผู้หญิงชื่อ 'อุรัสยา' ไม่เคยให้ใครมากดดันหรอกค่ะ (ยิ่งกับแค่การมาลงความคิดเห็นในบล็อคเนี่ย ถ้ายังต้องปล่อยให้ใครมาบอกว่าต้องพิมพ์ยังไง ก็แย่แล้วค่ะ) ตราบใดที่เรามั่นใจว่าสิ่งที่เราทำอยู่ในขอบเขต เหมาะสม ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีใครที่ไหนมาสั่งเราได้ทั้งสิ้นว่าเราต้องคิดยังไง หรือพูดยังไง

อีกอย่างนะ เราน่ะก็โตแล้วล่ะค่ะ คิดได้ตั้งแต่ต้นแล้วล่ะว่าการใช้นามปากกาตัวเองเลยมาโพสต์ข้อความมันอันตรายยังไง (ซึ่งก็มีเพียงไม่กี่คนในที่นี้ที่ทำ/กล้าทำ/ยอมทำ ส่วนมากก็จะเป็นแบบจาก... คนหนึ่ง, ...ผ่านมา ฯลฯ) เอาไปพัวพันกับเรื่องของสนพ.ก็จะซวยเองได้ หรือถ้าสนพ.เข้ามาอ่าน จะคิดกับเรายังไงก็ไม่รู้ แต่เราก็ไม่ลังเลที่จะใช้ชื่อของตัวเอง ไปดูเถอะค่ะ เวบไหนๆ อุรัสยาไม่เห็นด้วยกับใครก็ใช้ชื่อตัวเองนี่แหละ (ไม่ก็ I aM nOt PerFecT เพราะเคยใช้ก่อนจะออกหนังสือ) ไม่นิยมปลอมตัวหรอกค่ะ แล้วงี้คนอย่างเรา ยังจะต้องให้ใครมาจูงจมูกงั้นเหรอคะ ตลกมั้ยล่ะ

เรายังเคยพูดกับบก.เราเมื่อสักสิบวันที่แล้วเลยว่า เราน่ะไม่เหมาะจะเป็นนักเขียนหรอก เพราะเราเป็นตัวของตัวเองเกินไป แล้วก็คิดอะไร ก็พูดออกมาตรงๆ ไม่กลัวคนเกลียด ไม่กล้าปลอมตัวใช้นามแฝงอื่นด้วย (มีแต่คนไม่กล้าใช้นามปากกาจริงๆ แต่เราเป็นพวกตรงกันข้าม)

ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมเราถึงเปลี่ยนท่าที เพราะเราเป็นคนขี้สงสารค่ะ พูดกันตรงๆเลยนะคะ ตอนครั้งแรกที่เข้ามาอ่านบล็อคนี้ กับตอนที่อ่านคอมเมนต์แรกของน้องมิ้นต์เนี่ย เหอๆ เดือดจะตาย แต่เราก็มองว่าขอบเขตของมันน่าจะอยู่ที่ตรงไหน

แต่เวลาผ่านมาหลายชั่วโมง กับคอมเมนต์มากมายมหาศาลที่เราเห็น ประกอบกับการสารภาพอย่างจนมุมเพราะไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วของน้องมิ้นต์เนี่ย ทำให้เรากลับมาคิดค่ะว่า เออ..นะ ถ้าเป็นตัวเอง เป็นเพื่อนตัวเอง เกิดวันนึงทำผิดอะไรขึ้นมาบ้าง จะโดนสังคมพิพากษาขนาดนี้เลยรึเปล่า คุณไม่เคยกันบ้างหรือคะ ที่โกรธมากๆ แล้วพอมานั่งคิดก็ใจเย็นลง บางทีก็กลับกลายเป็นเห็นใจแทนซะนี่ อีกอย่างนะคะ ที่เราเห็นใจเค้าเพราะอะไรรู้มั้ย เราเข้าไปในแจ่มใส ทั้งหน้านิยายของเค้าเอง ทั้งคอลัมน์นักเขียนนักแปล ไปจนถึงกระทั่งคุยกันฉันมิตร มีคนเอาลิงค์ของบล็อคนี้ไปไว้ทุกๆที่ (ไม่ใช่แค่ที่ละคนด้วย) แถมแว่บไปเวบสนพ.อื่นก็ยังเจออีก ตอนนั้นเราคิดเลยนะคะว่าเล่นกันขนาดนี้เลยเหรอ คือน้องเค้าคงไม่ต้องผุดต้องเกิดแล้วล่ะนะคะ เราว่า...

น้องเค้าทำไม่ถูกแหละค่ะ อย่างที่เราบอก ผิดยังไงมันก็แก้ให้กลายมาเป็นถูกไม่ได้ สมควรที่จะออกมาขอโทษ สมควรที่จะต้องแสดงความรับผิดชอบ แต่... เราจะเอาเค้าให้ตายเลยรึเปล่า เราไม่ได้บอกว่าให้ทุกคนให้อภัยเค้าไปเหอะ เค้าขอโทษแล้วนี่ จบ... จริงมั้ยคะ ย้อนกลับไปอ่านดูเถอะค่ะ เราบอกว่าเราเชื่อว่าทางสนพ.กับนักเขียนต้องออกมาแสดงความรับผิดชอบแน่นอน และถ้าให้เวลาทางเค้าแล้ว เค้าไม่ออกมา เราก็รู้ว่ามันต้องมีคดีความเกิดขึ้นแน่ เรื่องนี้ไม่มีทางจบง่ายๆหรอกค่ะ (คนรู้กันค่อนโลกซะขนาดนั้นน่ะ) ฉะนั้น เราเข้าข้างน้องเค้าหรือสนพ.ตรงไหนเหรอ เราแค่อยากให้พวกเรา (ซึ่งมีการศึกษา มีโอกาสที่ดีทางสังคมด้วยกันทั้งนั้น) ให้อภัยคนที่ทำความผิดแล้วออกมาแก้ไขค่ะ (ถึงแม้ว่าคุณน้องเธอจะรู้สึกตัวช้าไปหน่อยก็เหอะ แต่คุณลองนึกถึงความเป็นจริงสิ เด็กทำความผิดแล้วถูกจับได้อะ แรกๆ ก็ไม่ยอมรับกัน มันก็มีให้เห็นบ่อยๆนี่คะ) ทำไมไม่มามองกันว่าบทสรุปของเหตุการณ์นี้จะลงเอยยังไง ถ้าสุดท้ายนะ น้องเค้าไม่ทำอะไรเลย สนพ.เพิกเฉย เอาเลย คุณอยากด่า อยากฟ้องร้อง ทำไปตามสบายเลยค่ะ ทีนี้ เราก็ไม่มาห้ามละ

สุดท้าย ขอบคุณน้องมะกอกช่อมากๆที่ช่วยมาอธิบายแทนให้ แต่จากนี้ไปใครมีข้อสงสัยอะไรก็มาถามกันตรงๆได้คะ ยินดีตอบอยู่แล้ว

เพิ่งได้รับ link มาถึงที่นี่เมื่อวานนี้ค่ะ

((เข้ามาเป็นเพื่อนเจ้าเปี๊ยก - อุรัสยา ด้วยชื่อจริง 555))

ยอมรับว่าอ่าน คคห. ไม่ละเอียดนะคะ ยาวมาก ขออนุญาตให้ความคิดเห็นเลยก็แล้วกัน

สำหรับตัวเอง พอได้เห็น link นี้ก็ตกใจพอสมควรค่ะ และส่วนตัวไม่สนับสนุนการลอกเลียน ไม่ว่าจะมาก-น้อย อย่างไรก็ตาม ไม่อยากเห็นกรณีแบบนี้เกิดขึ้นเลย และเห็นว่าเรื่องนี้ ตัวนักเขียนผิดจริง

ขณะนี้ทาง สนพ. ได้รับทราบเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ส่วนตัวหลังจากได้เห็น link นี้ ก็ได้ส่งไปให้ทาง บก. เมื่อคืน และได้รับแจ้งเมื่อเช้านี้ว่า ทาง สนพ. กำลังพูดคุยปรึกษากันอยู่ค่ะ

สำหรับในแง่ความรับผิดชอบต่อผู้อ่านนั้น อยากให้ทุกคนใจเย็นๆ รอฟังผลสักนิดนะคะ เพราะว่าทาง สนพ. เองก็เพิ่งทราบเรื่องเมื่อวานนี้ การจะดำเนินการใดๆ ให้ทันใจไม่ใช่เรื่องง่าย ... จะต้องมีการปรึกษากันใน สนพ. และจะต้องคุยกับตัวนักเขียนด้วย เพื่อหาทางแก้ไขให้ได้ดีที่สุด

ที่พูดอย่างนี้ ไม่ได้ปกป้อง สนพ. หรือ นักเขียนร่วม สนพ. แต่ประการใดค่ะ เพราะตัวเองก็ต่อต้านการลอกเลียนมากๆ และทาง สนพ. เองก็ไม่เคยออกมากดดันนักเขียนอย่างที่บางคนเข้าใจน้องอุรัสยาผิดนะคะ เพียงออกมาแจ้งให้ทราบเท่านั้นว่าขณะนี้ทาง สนพ. รับทราบเรื่องแล้ว และไม่ได้นิ่งนอนใจแต่อย่างใด

....

เมื่อไหร่เรื่องลอกเลียนจะหมดไปสักทีก็ไม่รู้ อยากให้มีการปลูกฝังเรื่องนี้ให้มากกว่านี้ และเผยแพร่อย่างกว้างขวางว่า การกระทำแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง เป็นห่วงเด็กรุ่นใหม่ๆ ทั้งที่ตั้งใจกระทำ และกระทำโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์จริงๆ ค่ะ

ปล. เพิ่งรู้ว่าเจ้าหม่อนมี blog ด้วย เดี๋ยวพี่แอ๊ดเลยนะ ^^

อืม ในความเห็นส่วนตัว คิดว่า

ถ้าเราได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องที่เราชอบ

เราก็ไม่น่าจะลอกเอาจากเรื่องนั่นมาทั้งหมดสิ

อยากเรา เราก็เป็นคนหนึ่งซึ่งชื่นชอบในนิยาย

ของคุณกิ่งฉัตร อย่างเรื่องตามรักคืนใจ

แล้วเราก็เอาพอตเรื่อง มาแต่งนิยาย โดยที่เราไม่ได้

เอา คำพูด หรือ เนื้อหาของเค้ามาใส่ในพอตเรื่องเรา

เพราะเรารู้สึกว่า พี่เค้า เป็นต้นแบบ เป็นแบบอย่างให้เรา

ไม่รู้สิ เรารู้สึกว่า การลอกของคนอื่นมาทั้งดุ้นอย่างงี้

ไม่สมควรเลย น่าละอายใจมากๆ

ก๊อปทั้งทีน่าจะเนียนกว่านี้ (-_-)b

ตั้งแต่คิดจะลอก คุณก็หมดความชอบธรรมในการเป็นนักเขียนแล้ว

ออกไป!


เลิกเลยครับไม่ต้องเขียนอีก งานที่พิมพ์ไปแล้ว ก็ควรจะเรียกคืนด้วย ไม่ใช่ให้มันเงียบๆ ไป แล้วพิมพ์ขายเอาตังอยู่เรื่อยๆ


แล้วก็สนับสนุนให้คุณกิ่งฉัตรฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายด้วย และควรจะทำให้เป็นเรื่องออกโทรทัศน์ด้วยยิ่งดี

สังคมในปัจจุบันงานลอกกันไปกันมา เห็นจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาแล้วเหรอ เราไม่ควรสนับสนุนพฤติกรรมอย่างนี้ แล้วก็ควรจะตำหนิด้วย

การลอกวรรณกรรม ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ก็ไม่ควรจะมีละเว้น ความนึกละอายใจควรจะมีตั้งแต่เมื่อเริ่มคิดจะลอกแล้ว ไม่ใช่เพิ่งจะมาละอายใจเมื่อตอนโดนเขาจับได้

ถูกหรือผิดให้ศาลพิจารณาไปเลย ถือว่าเป็นการปรามไม่ให้เด็กมักง่ายทำแบบนี้อีก

งานเขียนในอินเตอร์เน็ตมีเยอะแยะ บางคนก็เป็นเด็กอายุแค่ 14-15 ปี เท่านั้น หลายคนเขียนทื่อๆ ด้านๆ อ่านแล้วไม่ค่อยได้อารมณ์ แต่ทุกครั้งที่ผมเข้าไปอ่าน ถ้าเป็นไปได้ก็จะเขียนแนะนำ หรือถ้าอ่านไม่จบก็เข้าไปชมบ้าง เพื่อเป็นกำลังใจให้เขาพัฒนาฝีมือต่อไป

อายเด็กไหมครับ

ว่าจะไม่โพสต์แล้วนะ เพราะการที่โพสต์โดยไม่เข้าข้างใคร หรือออกจะเห็นใจคนทำผิดหน่อยๆ ก็คงจะโดนจับตาอยู่มิใช่น้อย แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ...เรื่อง IP ก็อีก ยกขึ้นมาพูดกัน จนจากเรื่องหนังสือบานปลายไปกันใหญ่ อยากบอกนิดนึงสำหรับคนที่ไม่รู้ว่า ถึงจะเป็นต่างเครื่องน่ะ IP มันก็ซ้ำกันได้นะคร้าบบ มันขึ้นกับระบบการใช้อินเตอร์เน็ตด้วยล่ะ และเท่าที่อ่านกระทู้ที่คุณทรรศิกาเข้ามาตอบอันที่สอง จากที่ออกจะโกรธตอนแรก ก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยล่ะ ถึงเขาไม่ประกาศผมก็รับรู้ได้นะว่าเขาคงเสียใจจริงๆ เป็นใครๆก็เสียใจเหมือนกัน
ก็ทำผิดไปแล้วนี่ แก้ไขไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็คงต้องหาหนทางกันต่อไป
ซึ่งเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องของไทยมุงอย่างพวกเราเลยสักกะนิด มันเป็นเรื่องของคนถูกลอกเลียน คนลอกเลียน และทางสำนักพิมพ์เขาจะจัดการเอง แล้วเลยอยากจะรู้ว่าการที่เข้ามาซ้ำเติมกันเนี่ย มันอยากจะให้เขาตายกันไปข้างเลยหรือคร้าบบ
เห็นด้วยกับคุณอุรัสยาอย่างมากในกระทู้สุดท้ายนี้ และก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันบานปลายไปกันใหญ่
ก็คุณจะตัดสินอนาคตของ อืม...เรียกว่าเด็ก ละกันนะ เพราะเขาก็ยังเด็กกว่าพวกเรามาก ตัดสินเด็กคนหนึ่งให้เขาเขาตายอย่างไม่ต้องผุดต้องเกิดเลยรึ คนทำผิดมันก็ควรจะได้รับการอภัยและเห็นใจบ้างไม่ใช่รึ
เตรียมใจไว้แล้วล่ะ ว่าต่อจากนี้คงจะถูกด่าไม่ใช่น้อย แต่ก็ทำใจยอมรับว่า คนที่ยังจะเข้ามาด่าว่านั้น ก็แสดงถึงวุฒิภาวะและเหตุผลของตนเองได้เป็นอย่างนี้...ผมก็ชอบคุณกิ่งฉัตรนะ เข้าใจว่าโกรธมาก แต่...เลิกแล้วต่อกัน แล้วปล่อยให้เรื่องมันดำเนินไปตามขั้นตอนของเขาจะดีกว่า
อ้อๆ แล้วคนที่ใช่ถ้อยคำแรงๆ น่ะ ลดดีกรีลงบ้างก็ดีนะ มันแสดงถึงความเป็นปัญญาชนของคนเราด้วย ไม่อยากให้กระทู้นี้กลับกลายเป็นการด่าว่า ระบายอารมณ์ของใครน่ะครับ

ตามกระทู้เข้ามาอ่ะ โหสุดๆคนเรา ทำกานปายด้วย

เรื่องนี้ทางสนพ. ต้นสังกัดคงไม่นิ่งนอนใจหรอกค่ะ ถ้ามีการฟ้องร้องเกิดขึ้น ก็ต้องมีการชดใช้ค่าเสียหาย (ซึ่งแน่นอนมันมากกว่าต้นทุนพิมพ์หนังสือออกมาซะอีก) และเรียกเก็บสินค้าคืนจากร้านค้า

ตามกม. แล้วทั้งตัวสนพ. และผู้เขียนต้องรับผิดชอบค่าเสียหายที่ฝ่ายผู้เสียหายเรียกร้องกันคนละครึ่งนะคะ ซึ่งก็เป็นจำนวนสูงเอาเรื่องอยู่ (แล้วแต่ว่าผู้เสียหายจะปราณีขนาดไหน) เพราะฉะนั้นถ้าจบเรื่องนี้ได้แบบไม่ต้องถึงชั้นศาลก็น่าจะดีที่สุดนะคะ คนแต่งน่าจะเข้ามาขอโทษอย่างเป็นทางการ จะได้เป็นบทเรียนแก่นักเขียนหน้าใหม่ทุกคนด้วย

เป็นกำลังใจให้ทุกฝ่ายให้หาข้อยุติกันได้อย่างสันตินะคะ ^^

อ่านแบบละเอียดบ้าง ไม่ละเอียดบ้าง มาจนถึง คคห สุดท้าย (ณ ตอนนี้) ก็ยังคงนั่งอึ้งค่ะ

หลายๆ เรื่อง คงเป็นเรื่องที่ทุกคนข้างบนพูดมาแล้วทั้งนั้น

อยากจะบอกแค่ว่า...ถ้าน้องเขารักที่จะเป็นนักเขียนจริงล่ะก็ ตอนนี้ความฝัน ความหวังนั้น คงพังทลายไปแทบหมดสิ้นแล้วล่ะค่ะ

น้องทำลายอนาคตนักเขียนของน้องเองเสียแล้วด้วยน้ำมือตัวเอง

น่าเสียดายนะคะ

ถ้ายังอยากจะเป็นนักเขียนอยู่ล่ะก็ เลิกซะเถอะค่ะ เลิกทำสิ่งเหล่านี้ซะ ผลงานเรื่องใหม่(ถ้าจะมี) จะเป็นบทพิสูจน์ตัวน้องเอง ทำให้ดีนะคะ เชื่อว่าทุกคนรอดูอยู่ แม้กระทั่งพี่ปุ้ย-กิ่งฉัตรเอง

^
^
^
ไม่ยักรู้ว่า ถ้าไม่พิมพ์ชื่อ แล้วมันไม่ขึ้นให้
หรือว่าเพระยังไม่ได้ล็อกอิน

ลลิน IP: 203.113.34.61
ทรรศิกา IP: 203.113.34.61
เอากันใหญ่ครับพี่น้อง IP: 203.113.34.7

ลลิน IP: 203.113.34.61
ทรรศิกา IP: 203.113.34.61
เอากันใหญ่ครับพี่น้อง IP: 203.113.34.7

ลลิน IP: 203.113.34.61
ทรรศิกา IP: 203.113.34.61
เอากันใหญ่ครับพี่น้อง IP: 203.113.34.7

อ่า...อยากบอกว่าเปนคนนึงที่ซื้อสืบลับมาอ่าน

อ่านไปก้อไม่ได้รุว่าซ้ำไม่ซ้ำ เพราะม่เคยอ่านเรื่องของคุณกิ่งฉัตรเรื่องนี้

แต่เท่าที่อ่านเม้นมารุสึกว่า

อยากจะให้ช่วยคิดก่อนหน่อยอ่ะค่ะ

ว่าการกระทำแบบนี้ ถ้ามีคนอื่นรู้เนี่ย

มันจะดีหรอคะ?

มันกระทบถึงอนาคตของคุณเลย

ถ้าอีกหน่อยคุณแต่งนิยายออกมาแลวใช้นามปากกาเดิ

คุณคิดว่าคนตามอ่านของคุณเค้าจะมีทัศนคติกับผลงานของคุณอย่างไร

อยากให้ช่วยลองคิดก่อนทำอ่ะค่ะ

อย่าคิดว่าทำแล้วไม่มีใครรู้

ความลับไม่มีในโลกหรอกนะคะ

อย่างน้อย...ตัวคุณคนนึงอ่ะที่รู้

ตื่นมาเม้นมาอีกรอบ(จากคห.100)
หลังจากที่นั่งอ่านคห.อื่นมาจนตาแฉะ

ก็ขนาดโหลดเพลงก็ยังทำกันทุกคนเลย (เราก็ทำ)
ก็ขนาดไปพันทิพ ก็ยังไปซื้อแผ่นเถื่อนเลย(เราก็ไป)

เรื่องนี้ล้างผลาญยังงัยก็ไม่หมด และเป็นที่ระอาของประเทศอื่นๆแล้ว(แต่เราก็ยังทำกัน)


แต่นี่ถึงขนาดมีแรงบันดาล"ก๊อบ" ในวงการนักเขียนแล้ว

ประเทศไทยเราทำได้ทุกอย่างจริงๆ

งานเพลงไม่พอต้องมาถึงงานเขียน



เอ่อแต่อย่าว่าเลย ฝรั่งก็มีก๊อบงานหนังนะ =w= จะบอกให้


มีทั้งคุณไอริณ คุณทรรศิกา โอ้ว ไทยเราช่างเจริญยิ่งนัก

รู้สึกไม่ดีเลย........

ในฐานะ คนเรียนด้าน IT Computing

เป็นความจริงนะคะ ^^ กับคห 133

IP ของคนเรา เปลี่ยนทุกครั้งที่เปิดเครื่องหรือต่ออินเตอร์เน็ตใหม่ อย่าให้มันนอกเรื่องไปถึงไอพี


มันงี่เง่า!

ไม่เชื่อดูคห. 100ของเราแล้วมาเทียบกับคห. 142 และคห. นี้สิคะ

จะเหนว่าที่โพสเมื่อคืนกะที่โพสเมื่อกี้กะตอนนี้มันไม่เหมือนกัน


ดังนั้นอย่ามา"งี่เง่า"โพสด่าหาว่าไอพีซ้ำเลย ขอโทษที่ใช้คำรุนแรง แต่มันงี่เง่าจริงๆคะเรื่องไอพีเนี่ย


เพราะอย่างที่บอก ไอพีทุกคนเปลี่ยนทุกครั้งที่เปิดเครื่องหรือต่อเน็ตใหม่

สาบานให้ฟ้าผ่าตัวเองตายในวันที่ฝนตกเลยคะ


เอาล่ะกลับเข้าประเด้นแข่งกันลอกดีกว่า

น่าจะมีการชิงแช้มลอกโอลิมปิกนะคะคนไทยเราน่าจะชนะเต็มร้อย ^O^

เท่าที่อ่านมาไม่มีใครรุนแรงนะครับ มีแต่คุณที่ "ฆ่ามัน" สั้น ๆ อ่ะครับ ไม่มีใครอยากให้คุณทรรศิกาตาย ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยนะครับเท่าที่อ่านดู เห็นแต่บอกให้ออกมาขอโทษอย่างเป็นทางการต่อเจ้าของบทประพันธ์ และต่อผู้อ่าน ทางสนพ.เองผมก็เชื่อว่าคงไม่นิ่งดูดาย เพราะมันเสียหายอย่างมาก

ใครที่อ่าน เพียงเพชร เกล็ดดาว แล้วนึกถึง ตามรัก...คืนใจ อาจจะไม่แปลก เพราะมันมีกลิ่นครับ แนวเรื่องคล้ายกัน แต่มันไม่ใช่การยกมาทั้งกะบิ เปลี่ยนแค่ชื่อตัวละคร กับเปลี่ยนจากตกม้า มาเป็นล้มจักรยาน อย่างที่คุณทรรศิกาทำ

น่าจะแยกแยะให้ออกนะครับว่าระหว่างขอให้ออกมารับผิดชอบกับกะจะฆ่ากันให้ตาย มันคนละเรื่องกัน เป็นธรรมดาที่เมื่อยังไม่มีปฏิกิริยาจากทั้งตัวคุณทรรศิกาและสำนักพิมพ์คนส่วนหนึ่งจะต้องมีอารมณ์ขุ่นมัวเพราะเรื่องมันแดงออกมาอย่างนี้แล้วด้วย

ติดตามความเคลื่อนไหวครับ

..............

มาอีกที คอมเมนท์เพียบเลย
อยากรู้ความคืบหน้าจัง

คุณทรรศิกาไปขอโทษคุณกิ่งฉัตรรึยัง?

วันนี้มาอ่านบล็อกนี้รวดเดียวจบ

ผมไม่เคยอ่านงานใดๆของน้องนักลอกเค้านะครับ แต่คนที่บอกว่าเค้ายังมีโอกาสพัฒนาอีกเนี่ย อ่านความเห็น 71 ที่เค้ามาเขียนอีกทีนะครับ คำผิดเยอะแยะเลย เป็นนักเขียนยังไงครับ รีบพิมพ์รีบส่งข้อความขึ้นเว็บโดยไม่ตรวจทานแบบนี้ผมคิดว่าไม่เป็นธรรมชาติของคนที่จะเขียนได้ดีเลยนะครับ ถ้าทำแบบนี้กับงานที่ตัวเองเขียน/ตัดต่อ/ลอกจนได้พิมพ์ขาย ฝ่ายพิสูจน์อักษรที่สำนักพิมพ์คงเหนื่อยหน่อย จากการเข้ามาโพสครั้งแรกและครั้งต่อๆมาที่นี่ เห็นได้ชัดว่าเขาใจไม่เย็นพอ บุคคลที่มีธรรมชาติลวกๆ มักง่ายเช่นนี้เหมาะจะเขียนงานให้คนอื่นอีกเป็นร้อยพันคนอ่านเหรอครับ? ใครจะว่าผมซีเรียสมากไปกับคำผิดเล็กๆน้อยๆในการโพสตอบของเค้าก็แล้วแต่นะครับ แต่ส่วนตัวผมคิดว่าธรรมชาติของคนเรามันจะแสดงออกผ่านการกระทำที่เป็นรายละเอียดเล็กๆน้อยๆนี่แหละ

ถ้ายังอยากอยู่ในวงการต่ออย่างถูกต้องตามกฎหมาย น่าจะทำความเข้าใจคำว่า ศักดิ์ศรี จริยธรรม สามัญสำนึก และคำอีกหลายๆคำที่ความหมายทำนองนี้ให้ถ่องแท้ก่อนลงมือเขียนหรือพิมพ์ตัวอักษรต่อไปที่คิดจะนำไปใช้หาเงินนะครับน้อง

อืม.....เห็นหลายๆข้อความ แล้วปวดใจ ... อ่านะ ความคิดเห็นอิสระ แต่ก็เป็นปัญญาชนกันนิดหนึ่งเน่อ...

และหลายๆนามปากกาที่เห็นแล้วต้องยิ้มว่า...ฮั่นแน่....คุ้นๆเหมือนเคยเจอกันในเวบนักเขียนหนึ่งเลย ...เห็นเพียบ อุ่นใจนิดว่า...มีพี่น้องชาว..... มาร่วมแจมด้วย...อานะ ย้ำอีกทีว่า ปัญญาชนเด้อ...

ในฐานะที่เป็นคนเขียนคนหนึ่งเหมือนกัน อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกทุกๆ ความเห็นนะคะ

เพราะว่าเราจะกลั่นกรองงานออกมาเป็นแต่ละประโยค แต่ละบท ไม่ใช่ง่ายๆ

ต้องใช้ทั้งเวลา กำลังกาย กำลังใจ หลายๆ อย่างค่ะ
เคยติดอยู่ประโยคเดียว เป็นเดือน ทำให้เขียนไม่ได้ไปเลยก็มี

เพราะฉะนั้นก็ใช้วิจารณญาณกันหน่อยแล้วกันนะคะ ทุกคนสรุปไม่ได้ทั้งนั้นว่าเขา 'ลอก' หรือว่ามาจาก 'แรงบันดาลใจ'

คนที่รู้ดีที่สุดคือตัวคนเขียนเองค่ะ

รอดูกันต่อไปนะคะ อย่าใช้ความรุนแรงกันเลย คิดว่า สนพ. คงไม่นั่งเฉยหรอกค่ะ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ไม่ใช่น้อย รออีกสักพักน่าจะมีบทสรุปที่ดีนะคะ

เฮ้อ... ตอนนี้การเมืองก็แรง อย่าให้ใน blog ซึ่งเป็นศูนย์รวมของคนที่ 'รัก' เรื่องเดียวกัน ต้องเป็นอีกที่ที่เกิดเหตุการณ์ขัดแย้งกันเลยค่ะ

สงสารในหลวงท่านค่ะ ปีนี้เป็นปีมหามงคล กลับมีแต่เรื่อง

(อันหลังนี่คงจะอินการเมืองมากไปหน่อย อิอิ)

คุณไปกันใหญ่แล้วพี่น้อง
IP ซ้ำกันได้จริงในกรณีที่ใช้ผ่านจากเครื่องในเครือข่ายเดียวกันออกมา
แต่ IP องค์การโทรศัพท์คงไม่ไปซ้ำกับ IP ของมหาลัยศิลปากรหรอก
คนโกหก ยังไงก็ทิ้งร่องรอยให้คนอื่นจับได้เหมือนเดิม
คนลอกจะมาบอกว่าเสียใจตอนนี้ มันเป็นสิ่งที่ช่วยไม่ได้จริงๆ คนที่ถูกลอกเขาเสียใจมาก่อนแล้ว ลอกแล้วยังบอกว่าได้แรงบันดาลใจ ลอกแล้วยังหลบไปข้างๆ คูๆ แบบนี้ไม่ไหว
ใครจะยังอุดหนุนนักเขียนที่ลอกมาก็เชิญเลย แต่ไม่เอาด้วยละ ขอบายคนนึง ไม่เอาดีกว่า ลอกมาได้ครั้งแรก ครั้งต่อๆ ไปก็ลอกมาอีก แบบนี้มันดูถูกคนอื่นเกินไป
สนพ. หากไม่เห็นแก่ตัว ก็เก็บไปซะ อย่าเอามาวางขายให้แสลงใจคนอ่านเลย
หากไม่มีการลงโทษกันบ้าง การลอกก็เกิดขึ้นตลอดเวลาเพราะคิดว่าถ้าจับไม่ได้ก็ดัง ถ้าจับได้ก็ไม่เป็นไร ไม่หนักหนา อีกหน่อยนักเขียนไม่มีหรอก มีแต่นักลอก

ขอตั้งข้อสังเกตนิดนึงกับ IP: 202 44 136 50 นะคะ เราเองเชื่อตามคห.ของหลายๆท่านนะว่าเรื่องของ IP เนี่ย มันมีโอกาสซ้ำกันได้ แต่ในบล็อคนี้มี IPนี้มา 5 ข้อความแล้ว รวบรวมเป็นตัวบุคคล ได้ประมาณ 4 คน เป็นความบังเอิญที่มากเกินไปรึเปล่านะ??

และที่แปลกยิ่งไปกว่านั้น IPนี้ ข้อความแรกคือ คห.19 คุณนัท มาเพื่อแสดงความเห็นใจน้องทรรศิกา

คห.ต่อไป คือ คห.47 คุณคนหนึ่งที่อ่านมาหมดแล้ว ก็ยังมาในเชิงแสดงความเห็นใจน้องทรรศิกาอยู่

ทีนี้ พอมาถึง คห.55-56 คุณ daisy of the galaxy เป็นการมาในอีกรูปแบบนึง คือบอกว่าเชื่อว่าน้องทรรศิกาเป็นคนให้เพื่อนปลอมตัวมาช่วยเชียร์ มีการเอาเรื่องtest IPมาพูดด้วย (สรุปว่าคุณพิมพ์อยู่ทีไหน เราก็ยังสรุปไม่ได้เลยแฮะ)

มาล่าสุด คุณยุบกิจการไปเสียเถอะ คห.149 ก็IP เดียวกันอีก เป็นความบังเอิญที่มากเกินไป และก็เป็นความบังเอิญที่ประหลาดมหัศจรรย์มาก

เราอาจจะคิดอะไรซับซ้อนไปสักนิดนึงนะ ไม่รู้คนจะหาว่าเราบ้ามั้ย แต่เป็นไปได้มั้ยว่า IPนี้ จะมาจากแหล่งๆเดียวกัน สรุปก็คือคนๆเดียวกันโพสต์นั่นแหละ แต่ทำแบบนี้เพื่ออะไร??

นี่คือสมมุติฐานของเราเท่านั้นนะคะ บอกแล้วว่าเราเป็นคนคิดไรซับซ้อนไปหน่อยจนเข้าขั้นติงติ๊อง ไม่ได้ขอร้องให้ใครมาเชื่อ และไม่ได้ตั้งใจมาใส่ร้ายใคร แค่อยากตั้งข้อสังเกตเท่านั้นจริงๆ

จริงๆ คุณนัทเนี่ยอาจจะเป็นเพื่อนของน้องทรรศิกาเอง มีเจตนาจะมาปกป้องเพื่อน แล้วก็ยังมาอีกทีที่คห.47

ทีนี้พอกระแสมันเริ่มรุนแรงมากๆ ก็เลยแกล้งทำทีเป็นเปลี่ยนข้างเป็นเชิงว่าสนับสนุนอีกฝ่าย โดยใช้IPเดิมเนี่ยแหละ เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเนี่ย IPซ้ำกัน ไม่ได้แปลว่าต้องมาจากคนๆเดียวกันนะ (ดูสิ ถ้าเป็นคนๆเดียวกันอยู่จะมาด่าน้องเค้าทำไม คนละฝ่ายกันเห็นค่ะ อะไรแบบนี้)

สุดท้าย ตอนนี้ยิ่งแรงเข้าไปใหญ่ ดึงเอาคนทั้งสนพ.มาด่า เพราะมีเจตนาอะไรบางอย่างเคลือบแฝงรึเปล่า!!! เราคิดว่าเจ้าของคห.149 เนี่ย ถ้าIPไม่ได้ซ้ำกันคนก่อนๆที่เรายกมาอ้างข้างต้นแล้ว เป็นไปได้สองกรณีคือ เกลียดสนพ.ของเรามากๆ ได้โอกาสแล้ว ฉันขอด่าสักที หรือสอง ต้องการสร้างกระแส ให้คนที่เป็นพรรคพวกของสนพ.นี้ (หรือพูดง่ายๆว่าก็นักเขียนในสังกัดเนี่ยแหละ) ควันออกหู ลุกขึ้นมาปกป้อง ซึ่งถ้าเป็นกรณีที่สอง ทุกคนคงพอคิดได้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร

ทีนี้พอมามีเรื่องIPที่ซ้ำๆซากๆอย่างนี้อีก เราก็เลยยิ่งคิดว่ากรณีที่สองที่เรามองไว้มันมีน้ำหนักขึ้นมา

ไม่รู้หรอกนะคะว่าสรุปจริงๆแล้วคุณยุบกิจการไปเถอะต้องการอะไรกันแน่ คุณเกลียดสนพ.นี้เข้าไส้ อยากเหยียบให้จมดิน หรือคุณต้องการหาคนขึ้นมา back up เคสนี้มากขึ้น เพราะมีการเอาชื่อของสนพ.มาเป็นตัวเดิมพัน แต่ถ้าเป็นกรณีที่สอง บอกได้เลยว่าอย่างน้อยๆ คุณก็อาจจะมองพลาด และคนนึงล่ะที่จะไม่ตกไปในบ่วงของคุณก็คือเรา

เพราะเรามองไม่เห็นประโยชน์เลยที่จะลุกขึ้นเต้นแทนสนพ. เคสนี้เป็นเรื่องของการลอกงานเขียน คนที่ลุกขึ้นมาโพสต์ข้อความทั้งหมดย่อมมีวิจารณญาณพอที่จะรู้ว่าขอบเขตของมันอยู่ตรงไหน อย่าทำอะไรไร้สาระแบบนี้เลยค่ะ พูดจริงๆนะ

แรงไปไหมคะ คุณ โดย: ยุบกิจการไปเสียเถอ IP: 202.44.136.50
คุณเบี่ยงประเด็นไปไกลสุดกู่ลูกหูลูกตาเลย
คุณคอมเม้นท์ด้วยอารมณ์ส่วนตัวชัดๆ
มั่วซั่วมาก ควรปรับปรุงจิตตัวเองด้ัวยนะคะ
คำว่าเลวทั้งสำนักพิมพ์เนี่ย เป็นการกล่าวหาเขานะว่าเขาเห็นชอบกับการกระทำแบบนี้หรือเปล่าคะ ช่วยเคลียร์ด้วย เพราะเราคิดว่ามันคงจะมากเกินไปนิด
ส่วนที่คุณบอกว่า คนอ่านก็กลุ่มเด็กที่ไม่เคยอ่านนิยาย อ่านนิยายแจ่มใส แทนการ์ตูน
แล้วมันผิดตรงไหนคะ เด็กก็คือกลุ่มผู้บริโภคกลุ่มหนึ่ง ที่สามารถเลือกเสพสาระนั้นได้ ก็เท่านั้น
อย่าเอาอารมณ์และมาตรฐานของตัวเองมาตัดสินใครนะคะ เดี๋ยวมันจะพาลตกต่ำกันไปหมด
ขอโทษนะคะที่ไม่ค่อยสุภาพ อันที่จริงก็ตามดูบล็อกนี้มาตลอดตั้งแ่ต่เกิดเรื่อง แต่ก็คอมเม้นท์ไปครั้งเดียว
จนกระทั่งเห็นข้อความของคุณคนนี้ มันเกิดอาการจี๊ดสมองน่ะค่ะ ว่าเค้าทำไมต้องเบี่ยงประเด็นไปจู่โจมสำนักพิมพ์ ไปว่าคนอ่านแทน
(สงสัยคงเมายาดม)

อ้อ แล้วหนนี้เราก็ไม่ได้มาเพื่อเข้าข้างน้องเค้าแล้วอะนะคะ บอกแล้วว่าเราคิดยังไง เราก็พูดอย่างนั้น ตามแต่สถานการณ์น่ะค่ะ ฉะนั้นคนที่เคลือบแคลงในตัวเราน่าจะคลายความสงสัยเราไปได้บ้าง

ขออนุญาตลบความคิดเห็นที่ลงชื่อ ยุบกิจการฯ นะคะ
เนื่องจากมีเนื้อหาไม่ตรงประเด็น
และอาจก่อให้เกิดปัญหาอื่นตามมาได้ค่ะ

เข้ามาอีกที

สำหรับเรื่องลอกงาน

เห็นที่คุณเข้ามาตอบล่าสุดแล้วล่ะ

และรับทราบด้วยว่าคุณมีความคิดและพฤติกรรมแบบเด็กๆเหลือเกิน

ขอแนะนำว่าให้ไปสารภาพกับคุณกิ่งฉัตรและผู้อ่านของคุณซะเถอะ

เลิกสร้างภาพแล้วหันมารับผิดชอบต่อแฟนหนังสือของคุณอย่างจริงๆจังๆเสียที

ป.ล. วันนี้เราก็ใช้คอมมหาวิทยาลัยนะ

ไม่ว่าคอมเมนท์จะรุนแรงแค่ไหนก็ต้องก้มหน้ายอมรับ

ความถูกต้องก็คือความถูกต้อง

ถูกตำหนิแค่นี้มันยังน้อยกว่าการถูกดำเนินคดีเสียด้วยซ้ำ เผลอ ๆ สำนักพิมพ์ยังจะต้องมาเป็นจำเลยร่วม ชื่อเสียงที่สร้างมาต้องด่างพร้อย เสียหายทางธุรกิจ...เดือดร้อนเพราะความคิดง่าย ๆ ของน้องเขา

อย่าไปภาคภูมิใจกับสิ่งจอมปลอมที่เกิดขึ้นมาเพราะลอกเลียนชาวบ้านเลย มันไม่ยั่งยืน

การที่น้องออกมายอมรับ ก็ช่วยให้รู้ว่าอย่างน้อยก็ยังมีสำนึกที่ดีอยู่ แต่การให้อภัยของสังคมมันก็ต้องดูด้วยว่าน้องจะรับผิดชอบต่อกรณีนี้อย่างไรบ้าง

และไม่ว่าเรื่องราวในครั้งนี้จะหนักหนาแค่ไหน น้องก็ต้องรับมันและผ่านไปให้ได้ บทสรุปที่ออกมาต้องยอมรับด้วยใจจริง

ขอเป็นกำลังใจให้กับการเรียนรู้บทเรียนนี้คะ

สำนักพิมพ์เค้าไม่ทราบหรอกคะ
ต้องโทษคนเขียนมากกว่า ว่าไม่อายเลยหรือ ที่ลอกของคนอื่นมาแบบเต็มๆ และ การแก้ตัวที่แย่ๆแบบนั้น สะดุดใจตั้งแต่ที่ ลลิล นั่นบอกให้พวกเราให้กำลังใจคุณทรรศิกาแล้ว ??? ว่ามันแปลกๆ
ตอนแรกเฉยๆอยู่ แต่พอไปอ่านในแจ่มใสแล้วมีคนชื่นชมมากที่เรื่อง สืบลับ...สะดุดรักเนี่ย ติด Best Seller ทั้งๆที่เล่มก่อนได้ปานกลาง แล้วคุณทรรศิกาก็ออกมาโต้ตอบคอมเม้นต์ประมาณว่าดีใจมากมาย เราเลยโมโหแทน

เราก็ใช้ คอมมหาลัยอยู่ เหมือนกัน คคห. 155
ขอเทสต์นะ อยากรู้ ไอพี จะเป็นเท่าไหร่

เลขไอพีซ้ำกันได้ที่ไหนละ เวลาเซ็ทอัพระบบมันจะได้ฟ้องกันให้วุ่นวาย เลิกสะทีมุขควาย ๆ อายแทนค่ะ

เฮ้ยย ตรงกันจริงๆด้วย เธอนั่งไหนหรอ เรานั่งห้องเล็ก ห้องบี อ่ะ บี 24 เดินมาหาหน่อยสิ

แป้บเดียวๆ ขอเวลาแป้บเดียว เดี๋ยวค่อยลบได้มั้ย
อยากเจอ daisy of galaxy ก่อน

คนไทยก็เป็นเสียอย่างนี้

ให้อภัยกันง่ายๆ ทั้งที่ความผิดของคุณทรรศิกาครั้งนี้มันหนักหนาสาหัสนัก ไม่ใช่แค่เล็กๆ น้อยๆ พอขอโทษแล้วก็ให้อภัยกันได้

เพราะให้อภัยกันง่ายๆ คนมันถึงไม่รู้จักจำ คิดเอาว่า พอทำผิด เราก็ขอโทษเสีย เดี่ยวเขาก็ให้อภัย คนไทยไม่นานก็ลืม แล้วก็วหวนมาทำความผิดซ้ำอีก

ไม่เป็นแต่คนทำผิดคนเดิมหรอก มันเป็นตัวอย่างให้แก่คนอื่นๆ จนเกิดการลอกเลียนแบบทำตามขึ้นมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

หรือจะปฏิเสธว่านี่เป็นการลอกงานเขียนครั้งแรกของวงการหนังสือเมืองไทย?

กี่ครั้งแล้ว ที่วงการหนังสือต้องฉาวโฉ่ด้วยเรื่องการลอกงานเขียนของผู้อื่นมาเป็นของตัวเอง แล้วพฤติกรรมของคนเปลี่ยนไปไหม ทั้งๆ ที่มีตัวอย่างให้เห็นกันอยู่แท้ๆ

ไม่เลย คนมักง่าย ก็ยังคิดง่ายๆ ว่าจะสามารถรอดตัวได้ทุกทีไป เพราะมีคนใจดีมีเมตตาให้อภัยอยู่เสมอๆ อย่างนี้แหละ

จะว่าเป็นคนใจร้าย สะใจก็ตามใจท่านเถิด แต่ดิฉันเป็นคนอย่างนี้จริงๆ สังคมมันอยุติธรรมกับคนที่ถูกกระทำ พาลไปคิดแปลกๆ ให้อภัย คนทำผิดเสียนี่ แล้วกลายเป็นการบังคับให้ผู้ถูกละเมิดต้องยอมยกโทษให้

ถ้าไม่ยอมยกโทษให้ ก็หาว่าใจไม้ไส้ระกำ บางคนก็หาว่า ผู้เสียหาย อยากดังบ้าง หรือไม่ก็หาว่าสกัดดาวรุ่งไปเสียโน่น

ดาวร่วงสิไม่ว่า ถ้าเป็นดาวจริงคงไม่สิ้นคิด ขาดจริยธรรมด้วยการขโมยงานของคนอื่นเป็นแน่

คนไทยไม่รู้จักคำว่า Plagiarism (โจรกรรมงานเขียน) หรือยังไง ถึงได้ปล่อยให้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่หาทางจัดการลงโทษคนทำผิดอย่างสาสมให้เป็นเยี่ยงอย่าง

การทำผิดข้อนี้เป็นการทำผิดที่ร้ายแรงที่สุดของอาชีพนักเขียน ไม่สมควรที่ผู้กระทำ จะทนอยู่เป็นนักเขียนต่อไปได้

แม้แต่บรรณาธิการก็เถิด พบเห็นความผิดรุนแรงฉกาจฉกรรจ์ที่สุดดังนี้แล้ว ก็สมควรจะลงดาบ ไล่นักเขียนคนนี้ออกจากสังกัดเสีย เพราะมันเป็นความผิดที่ไม่สามารถให้อภัยกันได้อีกแล้ว

คุณทรรศิกา ได้รับโอกาสไปแล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอลอกงานของนักเขียนท่านอื่น "ทฤษฎีของหัวใจ" ไม่ใช่ว่าไม่มีคนพูดถึงว่า คลับคล้ายงานของนักเขียนบางท่าน หากเจ้าตัวก็ออกมาแก้ต่างว่า "แค่แรงบันดาลใจ" ไม่ผิดเพี้ยนอะไรกับข้อแก้ตัวครั้งนี้สักนิด

เธอควรจะรู้ตัวได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ว่าความผิดของเธอ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนรู้เห็น แต่คงเพราะไม่มีใครติดใจจะเอาความจริงจัง อีกทั้งหลักฐานไม่แน่นหนาพอ ความผิดมันไม่ชัดพอ อย่างคราวนี้ที่ใจกล้าถึงขนาดลอกมาทุกตัวอักษร เธอถึงได้ยังระเริงว่าแม้จะทำผิด ก็ไม่มีใครจับได้

และแม้จะมีคนจับได้ ก็ไม่มีคนกล้าเอาความ !!!!

ธรรมชาตินิสัย คนไทยไม่อยากมีเรื่อง ถึงได้มีคนฉวยโอกาสเอาเปรียบคนอื่นอยู่ดาษดื่น อย่างเช่นคุณทรรศิกาคนนี้ เธอมีโอกาสที่จะหยุดพฤติกรรมดังนั้นไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สำนึก และกระทำการซ้ำสองอีก

และหนนี้ขนาดมีหลักฐานชัดแจ้ง เธอยังแก้ตัวข้างๆ คูๆ หน้าตาเฉยว่าแค่ความประทับใจ ถึงขนาดกล่าวหาว่า คุณกิ่งฉัตรลอกงานคุณทมยันตียังไม่มีความผิด คนชนิดไหนกันที่ใส่ความคนอื่น เพื่อให้การกระทำผิดของตัวเองกลายเป็นความถูกต้อง

ที่ออกมาสารภาพว่าทำไปจริง และขอโทษขอโพยนั้น ก็เพราะประเมินพลังของอินเตอร์เน็ตผิดไป โดนถล่มมากๆ เข้าจากความเห็นไร้จิตสำนึกของตัวเอง ถึงได้ต้องออกมาแก้เกมด้วยการขอโทษ เพื่อให้เรื่องยุติ

มันไม่จบง่ายๆ หรอกค่ะ ความผิดครั้งนี้มันจะตามไปเอาคืนกับคุณจนชั่วชีวิต เพราะพฤติกรรมของคุณ มันแสดงให้เห็นแล้ว ไม่สมควรแก่การให้อภัย

ในต่างประเทศ การโจรกรรมงานเขียน ลอกเลียนวรรณกรรม มักพบบทลงโทษที่รุนแรง บรรณาธิการไม่มีทางจะมาแก้ตัว นักเขียนไม่มีทางจะมาทำท่าสารภาพผิด ขอให้คนยกโทษและบอกว่าพลาดไปแล้ว

เมื่อคุณริจะเป็นนักเขียน ก็ต้องรู้ตั้งแต่แรกที่จับปากกาว่า คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะลอกเลียนงานของผู้อื่น เมื่อถูกจับได้ ก็ยอมรับสภาพ และออกไปซะ

วงการนี้ไม่มีที่ทางให้คุณอีก ดิฉันไม่เห็นด้วยถ้าจะให้โอกาส เธอ เพราะใครจะรับรองได้ว่าเธอจะไม่กระทำอีก และใครกันจะรับรองว่าเธอจะขโมยแค่งานเขียน ในชีวิตจริงของเธอล่ะ?

ดิฉันไม่สงสารถ้าเธอจะถูกพิพากษาจากสังคม จากสายตาคนรอบข้าง จากสายตาของ ครูบาอาจารย์ และเพื่อนฝูง

นี่คือสิ่งที่เธอตัดสินใจทำลงไปเอง โดยไม่ได้คิดถึงจิตใจของนักอ่าน จิตใจของนักเขียนที่เธอลอกมาแม้แต่น้อย ความผิดซ้ำสอง ไม่มีใครให้อภัยได้อีกหรอก แม้ใครจะลืมง่าย แต่ดิฉันและหลายๆ คนไม่ลืม

อย่าอาศัยคำว่า ไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษ ผิดไปแล้วมาเป็นข้อลบล้างสิ่งที่ทำลงไป และขอให้ทุกท่าอย่าได้เห็นใจ เพราะสังคมไม่ต้องการคนที่ไร้จริยธรรมเช่นนี้ รังแต่จะสร้างความเสื่อมเสียชื่อเสียงให้แก่ทุกฝ่าย ทั้งสำนักพิมพ์ วงการ และประเทศชาติ

สนพ. ออกมารับผิดชอบการกระทำของนักเขียนของคุณได้แล้ว รีบทำ เพราะตอนนี้ ชื่อเสียงของสนพ.คุณได้เสียหายไปแล้วอย่างแก้ไขอะไรไม่ได้ ลงดาบคุณทรรศิกาเสีย เพื่อให้เป็นเยี่ยงอย่าง มิให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก

เพราะดิฉันเบื่อ ที่จะต้องมาทนเห็นคนพร่ำพูดซ้ำซากว่าขอโทษ ผิดไปแล้ว พลาดไปแล้ว.....อีกหลายครั้งหลายหน ซ้ำไปซ้ำมา ไม่จบไม่สิ้น กับเหตุการณ์ลอกเลียนงานเขียนในวงการหนังสือของเมืองไทย?

ฝากไว้ให้ทุกฝ่ายไปคิดนะคะ

ปล. ขอบคุณ ความเห็นของคุณ gReAtaE ที่แนะนำลิงค์เวป เฟลิซิตี้ เกี่ยวกับเรื่อง Plagiarism

ขอลงเครดิตให้กับเวปเฟลิซิตี้ ผู้สนใจและยังไม่ทราบความหมายที่แจ้งชัดพอของคำนี้ เชิญที่ลิงค์นี้ค่ะ

//faylicity.com/porch/porch64.html

สำนักพิมพ์ห่วยๆ มันก็เลวแบบนี้แหละ

คนอ่านก็กลุ่มเด็กที่ไม่เคยอ่านนิยาย อ่านนิยายแจ่มใส แทนการ์ตูน

เลวทั้งสำนักพิมพ์


จาก.. ยุบกิจการไปเสียเถอะ
......................................................................
อย่างใช้คำพูดที่รุนแรงขนาดนั้นสิคะ ตอนนี้เรากำลังพูดกันถึงประเด็นที่น้องเขา "ลอกเลียน"
กรุณาอย่าไปพาดพิง สำนักพิมพ์ และ นักเขียนคนอื่นๆ
ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลยค่ะ
เห็นใจคนที่เขาทำงานด้วยความตั้งใจบ้างนะคะ เพราะในสังคมหนึ่งๆ ย่อมมีทั้งคนที่ดี และไม่ค่อยดี ปะปนกัน
การที่คุณ แสดงความคิดเห็นแบบนี้..

เท่ากับเป็นการดูถูก สำนักพิมพ์ และ คนอื่นๆในสำนักพิมพ์ซึ่งไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย

อย่าเพิ่งลบเลยค่ะ อยากให้ทุกคนได้พิสูจน์ความบริสุทธ์ใจหรือจริงใจของคนที่มาโพสต์ข้อความก่อนค่ะ เพราะในนี้มีคนหลากหลาย การโพสต์ทุกอย่างอาจทำให้คนอื่นเสียหายด้วย โดยเฉพาะเมื่อไม่ได้เปิดเผยชื่อของตัวเองจริงๆ ฉะนั้นอยากให้ทุกสายตารอดูกันไปมากกว่าว่ามีใครคิดทำอะไรอยู่รึเปล่า ยังไง

อยากรู้เหมือนกันว่าตกลงคนIPนี้เนี่ย เป็นใครกันแน่ จะเป็นคนๆละคนกันจริงๆน่ะเหรอ ขอรอดูก่อนได้มั้ยคะ

ความคิดเห็นที่ 149 ยุบกิจการไปเสียเถอะ IP: 202.44.136.50
คุณเบี่ยงประเด็นแล้ว มันจะทำให้เหตุการณ์ลุกลามจนบานปลายได้นะค่ะ

คุณเปี๊ยก อุรัสยาค่ะ เจ้าหมายเลข IP 202.44.136.50 คือผู้ใช้อินเตอร์เน็ตจากศูนย์คอมพิมเตอร์มหาวิทยาลัยศิลปกรหมายเลขเครื่องที่ 50 ในเวลาที่โพ๊สข้อความค่ะ

ป.ล. ถ้าเจ้าของสำนักพิมพ์ที่ถูกพาดพิงจะเอาเรื่อง ก็สามารถตรวจสอบได้นะ จะพูดอะไรก็ระวังตัวด้วยคุณยุบกิจการไปเสียเถอะ IP: 202.44.136.50

202.44.136.50 (IP Address)

Rights restricted by copyright. See //www.apnic.net/db/dbcopyright.html

Registrant:
Silpakorn University
202.44.136.0 - 202.44.136.255

Country:
TH

Administrative, Technical Contact:
Sethalat Rodhetbhai (sethalat@su.ac.th)
Computer Center
Silpakorn University
Sanam Chandra Palace Campus
A.Muang, Nakhon Pathom 73000
Phone: +66-1-8282883
Fax: +66-34-219079

ดิฉันไม่เคยเปลี่ยนชื่อในการตอบบล็อกนี้เลยนะคะ

แต่ถ้าคุณยังสงสัยอยู่ล่ะก็..

ถ้าอย่างนั้นมาที่มหาวิทยาลัยเลยไหมคะ

พิสูจน์กันไปเลยว่าจะเป็น IP เดียวกันจริงหรือไม่

ป.ล.มหาวิทยาลัยมีเครื่องคอมที่ศูนย์คอมร้อยกว่าเครื่องนะ ยินดีให้พิสูจน์เต็มที่ค่ะ

ขอความรู้ค่ะ IP เนี่ยมันไม่ได้อยู่ประจำเป็นเครื่องๆเหรอค่ะ เครื่องหนึ่งๆจะมี IP เดียวไม่ใช่เหรอค่ะ ( ถ้าเข้าใจผิด ก็ขอโทษด้วยค่ะ)
อนึ่งคุณลลิน กับคุณทรรศิกา ออกมายอมรับแล้วว่าใช้เครื่องเดียวกันนี่ค่ะ แสดงว่าคอมเครื่องเดียวกันก็น่าจะมี IP เดียวกัน

อ้าว
มาช้าไป


ขอบคุณคนข้างบนค่ะที่ช่วยมาตอบความสงสัยของใครบางคนให้กระจ่าง

อ้อ ห้องคอมของมหาวิทยาลัยดิฉันมีกล้องวงจรปิดที่จะสามารถตรวจสอบได้ว่าในเครืองไหน เวลาไหน ใครเป็นผู้ใช้ค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ คุณตอกะจอ

บังเอิญผ่านมาเหมือนกันค่ะ
อ่านทั้งหมดแล้ว...ก็ไม่รู้จะว่ายังไง
แต่ที่แน่ๆ คงไม่ซื้อหนังสือนามปากกานี้ระยะหนึ่ง
..กลัวค่ะ...
เพราะปกติจะซื้อของแจ่มใสทุกเล่มที่ออกมา
ช่วงไม่ค่อยมีเวลาเลยยังเก็บไม่หมด..
แอบดีใจเล็กน้อยที่ยังไม่ได้ซื้อ...เพราะเล็งอยู่

ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นๆ คือ คคห. 23 (IP เดียวกันค่ะ อิอิ)

โดยส่วนตัวสำหรับเรื่องแบบนี้แล้ว ... "แค่คิด(จะทำ)ก็ผิดแล้ว"

และในทุกๆ การกระทำที่ได้เจตนาทำลงไป นี่คือ สิ่งที่ฝรั่งเขาเรียกว่า take consequences ... หรือ รับผลที่ตามมา

บางคน อาจจะเห็นว่า คุณทรรศิกา ได้รับผลที่สาสมแล้ว โดนมาพอแล้ว สำนึกแล้ว ให้อภัยได้แล้ว

บางคนก็อาจจะเห็นต่างไปว่า สำนึกตรงไหน โดนมาพอตรงไหน

ไม่ว่าจะเห็นยังไง ก็ผลที่ตามมาอันเนื่องมาจากการกระทำของคุณทรรศิกาเองทั้งสิ้น

และเกือบทุกๆ ความเห็น (99.99%) ล้วนเห็นตรงกันว่า นี่ไม่ใช่การกระทำที่ถูกต้อง ... แต่มันจะไม่ยุติเพียงแค่ ความถูกหรือความผิดที่คนอื่นๆ เห็นหรอกค่ะ มันยุติได้ที่ตัวคุณทรรศิกาเอง ...

หากคุณทรรศิกายอมรับว่า การกระทำของคุณมันเกิดจากการคิดผิด แล้วก็นำไปสู่การทำผิด จึงได้รับผลเช่นนี้ ... อย่างน้อยที่สุด ก็ควรแก้ผิดให้เป็นถูก เช่น จะขอโทษพี่ปุ้ย กิ่งฉัตร ขอโทษผู้อ่าน(ทุกคน?) ขอโทษสนพ. ดำเนินการอย่างใดอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่า สำนึกผิด และ ไม่ทำความผิดซ้ำอีกต่อไป ... ก็คงพอจะผ่อนหนักเป็นเบาได้

ส่วนในอนาคต คุณจะยังเดินบนเส้นทางสายนักเขียนนี้ได้หรือไม่ การกระทำของตัวคุณเองและเวลาจะเป็นคำตอบ หากคุณกลับตัวกลับใจ ไม่ทำผิดซ้ำอีกอย่างเด็ดขาด เชื่อว่า การกระทำที่ดี ย่อมให้ผลที่ดีได้ในที่สุดค่ะ

อย่างทีเตือนนะคะ ว่ากรรมมีจริง สมัยนี้น่ะ กรรมติดจรวด และมีดอกเบี้ยด้วยนะคะ

และอย่างที่เราๆ ได้ยินกันมา "คนดีแก้ไข" ค่ะ คนประเภทไหนแก้ตัว คิดต่อเองละกัน

คุณdaisy of the galaxy ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เราตั้งข้อสังเกตเป็นเชิงเหมือนไม่เชื่อถือคุณ เอาเป็นว่า ถ้าเราเข้าใจผิดไป เราก็ขอโทษด้วยจริงๆ เราแค่เกรงว่าจะมีคนบางคน ใช้ประโยชน์จากตรงนี้ มาเบี่ยงเบนสถานการณ์ เพื่อให้เกิดความขัดแย้งขึ้นใหญ่โต กลายเป็นศึกของนักเขียนหรือสนพ.ไป ทั้งๆที่มันไม่ได้เกี่ยวกับเคสนี้ จึงอยากจะมองดูว่ามันมีทางเป็นไปในทางไหนได้บ้าง ถึงได้ตั้งข้อสังเกตเอาไว้ เพื่อให้คนที่รู้เรื่องพวกนี้ดีมาไขความกระจ่าง ไม่ได้เจตนาที่จะใส่ร้ายคุณจริงๆนะคะ

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ต้องขอโทษจริงๆค่ะที่ทำให้เสียความรู้สึก โดยส่วนตัว เรายังติดใจกับคุณยุบกิจการไปเสียเถอะว่าเค้าต้องการอะไร และยังอยากรู้เล็กน้อยว่า ถ้าเปลี่ยนจากเครื่องที่คุณนั่งเป็นเครื่องอื่นในศิลปากรเนี่ย IPมันยังจะเป็นเลขเดียวกันรึเปล่า

เพราะถ้าไม่ แปลว่ามีคนหลายๆคนมานั่งเครือ่งคอมฯเครือ่งเดียวกับคุณ แต่พิมพ์ข้อความอื่นๆ เกี่ยวกับประเด็นนี้เหมือนกัน แต่ถ้าทุกเครื่องเป็น IP เดียวกัน ก็ปวดหัวหน่อยน่ะค่ะ

สุดท้าย อีกที ขอโทษจริงๆนะคะ

IP ซ้ำกันได้ครับ หากว่าคุณใช้เนตที่ร้านเนตหรือเครือข่ายซึ่งทุกเครื่องเป็น Private IP เวลาที่โพสต์ข้อความมันจะออกมาจาก IP ตัวเดียวกันหมดจากเครื่องแม่ที่เชื่อมต่อกับอินเตอร์เนต
แต่กรณีของคุณลลินกับคุณทรรศิกา
นี่เลย.
หมายเลข IP 203.113.34.61
Registrant:
ikrungkasem bangkok ip network #1 pop infrastructure
203.113.34.0 - 203.113.34.255


Country:
th


Administrative Contact:
pansak arpakajorn (pansaka@tot.co.th)
89/2 Moo 3 Chaengwattana Rd, Laksi,Bangkok 10210 THAILAND
Phone: +66-2574-9178
Fax: +66-2574-8401

เป็นเนตเวิร์คของอินเตอร์เนต TOT มันไม่ใช่ของมหาลัยศิลปากรอย่างที่กล่าวอ้างใดๆ เลย ถ้าเป็นของศิลปากรก็อย่างที่คุณตอกะจอบอกกล่าวนั่นแหละ

เอ่อ...เลิกคุยเรื่องไอพีเสียทีเถอะค่ะ

ถือว่าการคุยกันเรื่องไอพีเป็นการนอกประเด็นค่ะที่เจ้าของบล็อกต้องการจะบอกทุกคนค่ะ

ประเด็นของเรื่องนี้คือ ขอให้น้องทรรศิกาแสดงความขอโทษอย่างเป็นทางการค่ะ เชื่อว่าพี่ปุ้ย-กิ่งฉัตรรอฟังจากน้องอยู่ค่ะ

ส่วนตัวพี่เอง คราวนี้น้องควรหาทางติดต่อพูดคุยกับพี่ปุ้ยโดยตรงมากกว่า ไม่ใช่แค่การขอโทษทางหน้าจออินเตอร์เน็ตเท่านั้น การพูดคุยเป็นการแสดงความจริงใจที่ดีที่สุดค่ะ

สำหรับสำนักพิมพ์ กรุณาเก็บงานเขียนเล่มนี้ไปเสียเถอะค่ะ การปล่อยให้ขายต่อไปเลย

ถึงเรื่องนี้จะไม่มีการฟ้องร้องถึงชั้นศาล (ทั้งที่จริงๆแล้วสมควรที่จะจัดการไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างกับผู้ใดอีก) แต่ทุกฝ่ายควรแสดงสปิริตของตัวเองได้แล้วค่ะ การพูดโดยอ้างโน่นอ้างนี้ อ้างว่าเป็นแรงดลใจบ้าง อ้างว่าไม่รู้บ้าง ไม่มีผลเปลี่ยนข้อเท็จจริงได้หรอกค่ะ

เพราะคนที่ผิดกฎหมาย ต่อให้อ้างว่าไม่รู้กฎหมาย ก็ไม่พ้นต้องรับบทลงโทษตามกฎหมายอยู่ดีค่ะ

โอเคครับ ผมพอเข้าใจเรื่องนี้ คร่าวๆแล้ว

จริงๆผมอยากบอกว่า เรื่องไอพี ที่จะพิสูจน์ตนน่ะ มันไร้สาระเหลือเกิน ไม่ใช่เรื่องที่จะหยิบยกมา ด้วยซ้ำ
การแก้เกมส์ แก้เกิม อะไร มันงี่เง่าสิ้นดี
ประเด็นของเรื่องนี้ จึงเบี่ยงไปไกล
จริงๆ เรื่องที่ควรจะถกกัน มันควรจะเป็นเรื่อง
เจตนาของคุณทรรศิกาในการกระทำแบบนี้ และ การให้ความเข้าใจที่ถูกต้อง

ผมเข้าใจเรื่อง ไอ.พี. ขึ้นมาบ้างแล้วล่ะครับ คือ คุณทรรศิกา (น้องมิ้นท์) เนี่ยะ เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยศิลปากรถูกมั้ยครับ ฝั่งผมเนี่ยะก็คือ วังท่าพระ มีอยู่แค่ 4 คณะเอง คนแต่ละคณะก็น้อยรู้จักกันเกือบหมด ห้องคอมมหาลัยก็เป็นศูนย์รวมของเด็กในมหาลัยเราเลย ใครๆก็มาเล่นคอมกันที่นี่
ที่ร้านนายอินทร์ที่ท่าพระจันทร์ติดเบสเซลเลอร์อย่างรวดเร็ว ก็เพราะเพื่อนๆและคนรู้จัก น้องมิ้นท์ ไปช่วยซื้อนี่แหละครับ

เมื่อรู้ว่า เด็กมหาลัยเราเป็นคนเขียน เป็นคนที่เรารู้จัก ก็มีการบอกปากต่อปาก ทำให้มหาลัยเราอ่านหนังสือของน้องงมิ้นท์กันเยอะ ผมเป็นผู้ชายนะครับ แต่ก็โดนเชิญชวนให้ซื้อหนังสือของน้องมิ้นท์เหมือนกัน ก็เลยได้อ่าน

เมื่อมันผ่านตามาก ก็มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก เป็นธรรมดา บางคนก็รู้จักมิ้นท์ บางคนก็ไม่รู้จักมิ้นท์

ผมรู้จักน้องมิ้นท์ มาปีนึงแล้วครับ เธอเป็นคนอ่อนไหว อ่อนโยน ผมมั่นใจว่า เค้าไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องอะไรแบบนี้ได้ ถ้ามีความเข้าใจที่ถูกต้อง
ตอนที่เค้ารู้เรื่อง เค้าต้องสอบในวันรุ่งขึ้น เค้าคิดมากจนไม่ได้หลับได้นอน เรื่องนี้มันกัดกร่อน และทำลายจิตวิญญาณของเค้าลงไปแล้ว
เธอรักคุณกิ่งฉัตรมาก เธอซื้อหนังสือทุกเล่มของคุณกิ่งฉัตรด้วยซ้ำ ผมยังเคยยืมเสราดารัลของเธอมาอ่านเลยครับ


น้องเค้ายังเด็กมากทั้งอายุ และทั้งในวงการเขียน ดังนั้นความเข้าใจที่ถูกต้องจริงๆในแง่มุมการเขียน มันก็มีจำกัดมาก ตอนเค้าส่งต้นฉบับไปสำนักพิมพ์ครั้งแรก เค้าก็หัดๆเขียน ตั้งใจทำให้มันเป็นรูปเป็นร่าง แล้วส่งไปแจ่มใสเลย ไม่ได้โพสต์ลงในเว็บเหมือนนักเขียนคนอื่นด้วยซ้ำ

ผลลัพธ์น่ะเรารู้ล่ะว่ามันเป็นยังไง แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ ทำไปได้อย่างไร เพราะสาเหตุอะไร สิ่งที่เราควรจะพูดคุย คือ เจตนา มากกว่านะครับ

ป.ล. เรื่อง ไอพี ไร้สาระจริงๆ

อ่านความเห็นของคนอื่นๆ แล้วก็คิดว่าคุณทรรศิกาคงจะได้บทเรียนจากเรื่องนี้ไปไม่มากก็น้อยแล้วล่ะ ถ้าทำผิดจริง แล้วสำนึกได้มันก็ควรให้อภัยกันได้นะคะ ก็ต้องมารอดูกันอีกทีว่าทางสนพ.และตัวผู้เขียนจะทำยังไงกับเรื่องนี้ต่อไป แต่ก็เป็นคนนึงที่อ่านเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ว่าไม่ได้อ่านของคุณกิ่งฉัตรก็เลยไม่รู้ว่ามันเหมือนกันขนาดนี้ โดยส่วนตัวก็เสียความรู้สึกนิดนึงเหมือนกัน แต่ก็อย่างที่บอกว่าสำนึกได้จริงก็ควรให้อภัยกันนะคะ

ส่วนเรื่อง IP นี่ถ้าใช้เครื่องคอมฯ ของมหาลัยโอกาสที่ซ้ำกันมันก็มีได้นะ (คิดว่า) เพราะก็เป็นคนนึงเหมือนกันที่เคยใช้คอมฯ ของมหาลัย แล้วบังเอิญว่าไปเข้าเว็บเดียวกับคนความเห็นก่อนหน้า ตอนแรกก็งงเหมือนกันว่าไม่ได้โพสต์ไว้นี่หว่าทำไมเหมือนกันได้ แต่ก็อย่างว่านะคะคนที่โพสต์เป็นใครต้องรู้อยู่แก่ใจตัวเอง

ว่าแต่ไม่ใช่โพสต์เสร็จ IP เราไปเหมือนเค้าซะล่ะ เดี๋ยวดูก่อนดีกว่าว่าเหมือนเปล่าหว่า

เรื่อง IP เป็นเรื่องที่เหมือนไร้สาระ เหมือนเบี่ยงประเด็น
แต่มันฟ้องได้ว่าคนลอก ยังพยายามหลอกคนอ่านอยู่

รอดตัวไป

อย่าให้คนอยากทำงานเขียนรุ่นใหม่ มาใช้กระบวนการทำงานแบบนี้อีก ไม่งดงามเลยจริงๆ

นักเขียนต้องมีความภูมิใจในชิ้นงานของตัวเอง มีความภาคภูมิเมื่องานของเราวางอยู่บนแผง หรืออยู่ในมือของผู้อ่าน

งานที่ลอกเลียนเขามา คุณจะภาคภูมิใจได้อย่างไร คุณจะมีความสง่างามต่อรุ่นลูกหลานของคุณได้อย่างไร กับชิ้นงานที่ลอกเขามาขาย...หือ?

เราเองยังเคยเจอคนอ่านมาบอกว่างานราลอกเขามา..บอกชื่องานด้วย...เราก็มึนตื้บ ชี้แจงคนติติงไปว่าสาบานได้ เจ็ดวัดเจ็ดวา ไม่เคยอ่านงานที่ถูกบอกว่าเป็นต้นฉบับเรืองนั้นจริงๆ ต่อมามีคนไปอ่านงานทีเขาบอกว่าเป็นต้นแบบเรื่องนั้น มาวิจารณ์กับเราว่า...มีส่วนคล้าย...แต่เป็นส่วนของพล๊อต - การดำเนินเรื่อง หรือไอ้ที่เรียกว่า Story type นั่นแหละ

แต่สำนวน.. Tempo การดำเนินเรื่องนั้น มันเป็นสไตล์ ลอกเลียนไม่ได้ ทำยังไงก็ไม่เหมือน ลอกกันยังไงก็ไม่มีทางเหมือน เพราะมันเป็นคนละคนเขียน...ต่อให้นักเขียนคนเดียวกันเขียนเรื่องแบบเดียวกัน เขายังใช้สำนวนที่แตกต่างกันในการดำเนินเรื่องเลย มันจะมีซ้ำกันได้ เช่น "วลี" "สำนวน" หรือ"คำบรรยายที่ซ้ำติดปาก" อันนั้น จะสามารถถ่ายทอดกันได้ แต่ชนิด ย่อหน้าต่อย่อหน้า อันนี้ ถ้าไม่เจตนาลอกกันมา..ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว

ขนาดเรามีโอกาสได้อ่านต้นฉบับต้นเหตุของเราเรื่องนั้น ยังถึงบางอ้อ หัวเราะก๊ากน้ำตากระเซ็น... ตามมาด้วยจิตสำนึกทู่เรศตัวเอง ว่าทำไมตอนเขียนไม่รู้จักอ่านเรื่องนี้ฟร่ะ จะได้ไม่เขียนเรื่องแบบนั้น (หรือไม่ก็ปรับให้มันต่างกว่านี้) จะได้ไม่มีคนมาตำหนิเราในภายหลัง..มันอายนะน้อง เวลามีคนบอกว่างานเราเหมือนของใคร...มันรู้สึกชิ้นงานเราไม่ Original ยังไงไม่รุ

คนจะยืนหยัดในวงการนี้มันต้องเคลียร์ในผลงานตัวเอง ไม่ใช่ให้คนมาติติงได้ ต้องภาคภูมิใจ ในงานของตัวเอง

ไม่ใช่ลอกมาอย่างภาคภูมิใจ...ฮ่วย

ขนาดมารู้ว่าเหมอนในภายหลังเรายังเสียใจ นี่น้องคงรู้ขณะลงมือทำ....เราละเซ็งแทนเลย ไม่รู้เลยว่าน้องคนนั้นเขาคิดอะไรกับคำว่า เป็น "นักเขียน"

ปล.คือว่า....

จะว่าอะไรไหม....ถ้าจะขอชื่อนามสกุล จริง คนลอกงาน...
ประมาณว่า กลัวไปเจอแกเปลี่ยนนามปากกาแล้วลอกงานของคนอื่นมาอีก...เดี๋ยวมาลอกงานเรา เราจะได้ไหวทัน....(พูดอย่างกับว่างานเราดัง....หุ หุ หุ...)


ไอ้เรื่องไอพงไอพี อย่าไปหงุดหงิดกับมันเลยก๊าบบบ ปล่อยไปเหอะ...ป่วยการ

ลอก คือ ลอก

ไม่ว่า IP จะเป็นคนเดียวกันหรือคนละคนก็ตาม

ไม่ได้ทำให้การลอกชอบธรรมขึ้นมาครับ

ที่อยู่ทำไมมันใกล้เราจังเลยแฮะ
ใกล้มากๆเลย
เราอยู่แถวนั้นเลย

อย่าบอกนะว่าเจ้าบ้านคนขี้ลอกอยู่แถวบ้านเรา= ='

ขอบคุณสำหรับความรู้เรื่องไอพีค่ะ เราก็ได้อ่านงานของคุณทรรศกิกาแล้ว เราอ่านผ่านๆอ่ะ ไม่เห็นที่เค้าลอกมาเอง เพิ่งจะมารู้ว่าลอกก็จากบอร์ดนี้ล่ะค่ะ พอรู้ก็เสียความรู้สึกนิดหน่อย แต่อยากให้น้องเค้าได้แก้ไขตัวเองนะคะ งานชิ้นต่อไปพยายามปรับปรุงแล้วก็อย่าทำอย่างนี้อีกก็แล้วกันค่ะ เราว่าควรให้โอกาสน้องเค้าหน่อยนะค่ะในเมื่อเค้ายอมรับผิดแล้ว ส่วนที่ผ่านมาก็ต้องจัดการตามกระบวนการที่สมควรต่อไปค่ะ

ใครบอกว่าเลข IP adress ไร้สาระ

ขอทำความเข้าใจใหม่นะคะ ว่าเคยมีคนในเน็ทใช้เลขไอพีที่คุณมองว่าไม่ใช่ประเด็น เอาเรื่องในข้อหาหมิ่นประมาท ในทางกฏหมายใช้ในการอ้างอิงได้จริง ไร้สาระพอไหมในสายตาคุณ

และเคยต้องมีการโพ๊ตขอโทษกึ่งประจานในพันธุ์ทิพย์นี่แหละ

อ่อ...พึ่งรู้นะว่าคุณเรียนที่เดียวกับเจ้าของเรื่องนี้

โดยส่วนตัวมีความเห็นคล้ายคลึงพี่ปิ่น-ปิ่นลดานะคะ
ที่จริงกรณีอย่างนี้ควรจะต้องเอาผิดให้ถึงที่สุด
จะได้รู้และจำไว้ว่า กฎหมายลิขสิทธิ์นั้นมีอยู่

อ้างไม่ได้หรอกเรื่องเด็ก ไม่เด็ก เพราะเมื่อเรียนมาได้จนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว
ความรับผิดชอบต้องมี ความรู้ก็มิใช่น้อย

ยอมรับผิดด้วยความจริงใจ และไปขอโทษเจ้าของบทประพันธ์เขาเถอะค่ะ

ไม่เช่นนั้นก็คงจะยืนอยู่บนถนนสายนี้ได้อย่างไม่สมภาคภูมิ

คำว่า รัก ที่เอ่ยมานั้นคงใช้ไม่ได้แล้ว รักงานพี่ปุ้ย จนถึงกับต้องเอามาใส่ในงานตัวเองอย่างนี้ พี่เขาคงไม่ปลื้มแน่ๆ

พี่ปุ้ยเองก็คงรออยู่ว่า ทรรศิกา จะมีสปิริตแค่ไหน?

เฮ้อ..คนเรา จะคอมเม้นท์ดีไหม หรือจะปล่อยไว้ให้เป็นเพียงสายลมพัดผ่าน ฉันเองยังไม่รู้เลย แต่ลงท้าย...ขอพูดทีเถอะ!

ทำไมต้องอ้างชื่อนักเขียนในดวงใจอย่างคุณทมยันตีกับกิ่งแตรด้วย คุณทรรศิกาคะ คุณจะมาบอกว่ามันเป็นแรงบันดาลใจ แรงบรรดาลรือคนท่องจำเรื่องราวไว้ในสมองแล้วพิมพ์มาคะ ฉันอ่านทั้งหนังสือการ์ตูน อ่านนิยาย อต่ละเล่มอ่านหลายรอบ แต่ถ้าไม่เปิดหนังสือกางมาดูคงไม่สามารถพิมพ์ออกมาได้เด๊ะๆอย่างนี้แน่นอนค่ะไม่ใช่คนที่มีความสามารถในการจำเสี้ยววินาทีซักหน่อย

แรงบันดาลใจ กับคำว่าลอก แค่การเขียนก็ต่างกันเป็นกิโลแล้ว แล้วความหมายล่ะ ขอเถอะค่ะคุณ แค่ลอกในไซเบอร์คนเขาก็ไม่พอใจแล้ว นี่คุณลอกจากหนังสืออื่นแล้วตีพิมพ์มายังนี้คุณเตรียมใจไว้แล้วที่จะโดนต่อว่าใช่ไหมคะ มาโซหรอไม่อยากจะโมโหนะ เพราะฉันไม่ได้อ่านผลงานของคุณ แต่ทนไม่ได้ ทำไมถึงทำแบบนี้ เล่นเหมือนกันขนาดนั้น แล้วที่ยอมไม่ได้อีกเรื่องคือไอพี คุณบอกว่าใช้คอมที่เดียวกัน แต่ ... คุณที่คุณใช้ชื่อปลอมมานั้นบอกว่าอยู่มหาลัยเดียวกัน? เอ๊ะ..ไหนบอกว่าเป็นคนที่อยู่บ้านด้วย ขอทีเถอะ

ยังไงก็แล้ว คุณคงเคยโดนว่ามาแล้วในผลงานเล่มแรกสินะ ไม่เข็ดหรือ ถ้าคุณทำอีก ฉันคิดว่า คงไม่มีใครจะให้อภัยแล้วล่ะค่ะ!

ชักเครียดว่าทำไมประเด็นถึงเปลี่ยนไปเป็นเรื่อง IP เรื่องสถาบันไปได้


ไม่รู้ว่าตัวเองมองโลกในแง่บวกเกินไปหรือเปล่า ถึงได้คิดว่าพอออกมาพูดบ้างแล้วคนจะเข้าใจเจตนาของตัวเอง

ออกมาบอกว่าให้ยุติเรื่องที่พูดกันเพราะประเด็นมักชักกลายเป็นเรื่องอื่นไป เพราะเจตนาอยากให้พูดกันแค่เรื่องที่จขบ.ออกมาพูดกันแค่นั้น เรามองว่าการที่พาดพิงไปถึงสิ่งอื่นๆ แล้วนำมาพูดอ้างมันก็เหมือนการแถข้างๆ คูๆ ให้ประเด็นมันร้อนขึ้น มันไม่ใช่การกระทำของปัญญาชน คนที่เป็นผู้ใหญ่เขาทำกัน ก็เลยบอกออกไปตรงๆ ก็กลายเป็นว่าเอามาแก้ข้อเข้าใจผิดกัน (สงสัยตัวเองเขียนข้อความงงๆ วกวนไปหน่อยมั้งเนี่ย)

และความที่เป็นคนมองโลกในแง่ดี ให้โอกาสคนไง ก็เลยไม่อยากซ้ำเติมใคร ไม่อยากให้ออกมาช่วยกันรุมประณามเพราะมันจะกลายเป็นการตัดอนาคตของคนๆ หนึ่งไป กฎของบ้านเมืองมี เอาผิดกันที่ตรงนั้นไม่ดีกว่าหรือ ผลพิพากษาจากความคิด ความรู้สึกคนน่ะ มันรุนแรงกว่าผลตราจากกฎหมายอย่างเทียบกันไม่ได้ จนทำให้เกิดผลร้ายตามมาอย่างที่เราเห็นๆ กันในสังคมนั่นแหละ (อยากยกด้วยตัวอย่างบทประพันธ์ "คำพิพากษา" ของคุณชาติ กอบจิตติจัง)

ผิดก็มองที่ความผิด แก้ไขกันที่สิ่งผิดนั้น ไม่ว่าหลักการทางวิทยาศาสตร์หรือพระพุทธศาสนาเองก็บอกไว้ไม่ต่างกัน มีปัญหาก็แก้ที่ต้นตอของปัญหา มีทุกข์ก็ดับที่ต้นเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์นั้น

ในเมื่อน้องเขาผิดเรื่องลอก งานก็ตีพิมพ์เป็นหนังสือไปแล้ว จำเอาคำพูดที่ลอกกลับคืนก็ไม่ได้ ฉะนั้นก็ต้องหาทางออกที่ดีที่สุดก็คือ -- ขอโทษพี่เจ้าของบทประพันธ์เดิมซะ และสนพ.ก็ออกมารับผิดชอบด้วยการเก็บคืนหนังสือ น้องที่ทำผิดจะได้รับบทเรียนยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ทางพี่ปุ้ยกับสนพ. เค้าจัดการกันเอง

เราเป็นคนนอก มองแค่การดำเนินการของพวกเขาทั้งสองสามฝ่ายก็พอแล้ว ถ้าผลออกมาไม่ถูกไม่ควร จะค่อยยกประเด็นนั้นขึ้นมาพูดตอนหลังก็ยังไม่สาย เพียงแต่เป็นเรื่องนั้นๆ ไป(ตีความแต่ละส่วน เฉพาะเรื่องอะนะ แล้วใช้เหตุผล อย่าให้อารมณ์กันเลยดีกว่า)

ปล.ไหนๆ ก็พูดเรื่องประเด็นอื่นแล้ว อยากให้ทุกฝ่ายยุติการอ้างอิงถึงสถาบันการศึกษาเสียเถอะ สิ่งนั้นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันอย่างเห็นได้ชัด แค่นี้ก็ทำชื่อของสถาบันมัวหมองกันไปเยอะแล้ว อาจารย์ บุคคลากร และนักศึกษาที่อยู่ในสถาบันนั้น คงสะดุ้งสะเทือนกันเป็นแถวกับการถูกพาดพิง เห็นใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยเถอะนะ

(ก็แค่คคห.หนึ่งเท่านั้น)

อายุ ไม่ใช่ข้ออ้าง ในการทำผิดกฎหมาย

อายุ ไม่ใช่ข้ออ้าง ในการทำผิดจริยธรรม

ยิ่งคุณทรรศิกา เรียนอยู่ขั้นมหาวิทยาลัย และคาดว่า น่าจะบรรลุนิติภาวะคืออายุเกิน 20 แล้ว

คุณทรรศิกา ย่อมไม่ใช่ผู้เยาว์อีกต่อไป

คุณต้องรับผิดชอบ กับการกระทำอันละเมิดต่อกฎหมาย และละเมิดต่อจริยธรรมทั้งมวลที่ได้ก่อขึ้น

อย่ามาอ้าง และขอเลย อย่ามีใครมาอ้างแทน

มันฟังไม่ขึ้น...ขอที

คุณมะกอกช่อ คุณอย่ายกเรื่องคำพิพากษา ของคุณ ชาติ กอบจิตติ มาเปรียบเทียบในกรณีนี้เลย

มันไม่เหมือนกันแม้แต่น้อย

ไอ้ฟัก ไม่ใช่คนผิด แต่ถูกกล่าวหาว่า ผิด และถูกตัดสิน ถูกพิพากษา อย่างอยุติธรรม

แต่ คุณ ทรรศิกา คือคนผิด คือคนที่ถูกตีแผ่พฤติกรรมที่ได้ทำออกมา ไม่มีใครใส่ร้าย ไม่มีใครป้ายสี

อย่ามาเปรียบเทียบว่าการลงโทษเธอครั้งนี้คือความอยุติธรรม

เพราะการตีแผ่เรื่องราวเลวร้ายในสังคม คือความยุติธรรมสุดท้ายที่จะพึงบังเกิดขึ้นได้ในสังคมเน่าๆ ใบนี้

สงสัยเราจะแกว่งเท้าหาเสี้ยนอีกแล้วมั้งเนี่ย..


ก็บอกแล้วว่าคิดดี มองว่าคนจะเข้าใจเจตนาความคิดของตนเอง ที่บอกยกเรื่องคำพิพากษา ไม่ได้หมายความว่าดูที่เจตนาความผิดหรือไม่ผิด แต่ให้ดูผลจากการพิพากษาของคนในสังคมต่างหากว่าผลออกมาเป็นยังไง


(สงสัยเราต้องกลับไปนั่งเรียบเรียงการใช้ภาษาของตัวใหม่ซะแล้ว)

ตอนที่อ่านทฤษฎีหัวใจ ของ ทรรศิกา เล่มแรก ก็ไม่ค่อยรู้สึกผิดปกติอะไรนะ แต่ไม่ถึงกับชอบมาก แต่กับเล่มนี้ไม่นึกอยากอ่านเลยไม่ซื้อ ถือว่าโชคดีไป และขอบคุณดวงลดาที่ส่งลิงค์นี้มาให้อ่าน แปลกใจมากว่าทำไมทรรศิกาถึงกล้าลอกน่ะค่ะ เพราะคุณกิ่งฉัตรเป็นนักเขียนที่มีแฟนๆติดตามผลงานมากมาย ตัวอย่างเช่น จขกท. นี่ก็เคยแข่งชนะแฟนพันธุ์แท้กิ่งฉัตรมาแล้ว ฉะนั้นจึงต้องรู้สึกเร็วกว่าเมื่อเห็นอะไรที่ผิดปกติแบบนี้

เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นทำให้รู้สึกเห็นใจนักเขียนหน้าใหม่คนอื่นๆและคนที่กำลังจะก้าวตามขึ้นมาในวงการนี้จังค่ะ ว่าคงจะต้องถูกตรวจสอบถูกจับตามอง ถูกประเมินมากขึ้น ว่าเรื่องที่พิมพ์ออกมานั้นจะไปลอกของใครเขามาหรือเปล่า และทำให้คนอ่านที่เขาให้การสนับสนุนนักเขียนใหม่(เช่นตัวดิฉันเอง) เสียความรู้สึกไปด้วยค่ะ

ยังไม่ได้ไปที่เว็บกิ่งฉัตรหวังว่าคงจะได้เห็นการขอโทษอย่างเป็นทางการที่นั่นด้วยนะคะ ทั้งจากนักเขียนและจากสำนักพิมพ์ค่ะ

ถูกสังคมพิพากษา ก็สมควรแล้วค่ะ

เพราะอำนาจพิพากษาจากรัฐ จากตัวบทกฎหมาย มันไม่มีความขลังพอจะให้คนกลัวเกรงอีกแล้ว

จบแล้วก็จบกัน ออกแนวประนีประนอมรอมชอมเสียมากกว่า

คำพิพากษาจากสังคมต่างหาก ที่ได้ผล

เสียงจากประชาชนที่ศักดิ์สิทธิ์จริง

คุณทรรศิกา เธอคิดจะหลอกลวงประชาชนมาแล้ว ตอนนี้ก็รับผลกรรมที่ก่อไว้โดยสังคมและประชาชน

มันก็สาสมกันดีแล้วนี่คะ

ถ้าคนในสังคม ไม่แอนตี้ ไม่กดดันอย่างเพียงพอ คนทำผิดก็จะเกิดมีขึ้นอีก กี่ครั้งกี่หนกันที่ผู้รักษากฎหมาย ต้องทำงานโดยเหมือนเปล่าประโยชน์

ดิฉันยังยืนยัน อำนาจของประชาชนนี่แหละที่จะตัดสินเธอได้อย่างยุติธรรมที่สุด

ว้าวววววววววววว
อ่อนไหว อ่อนโยน..
ยังเด็กอยู่มาก รักคุณกิ่งฉัตรมาก ซื้อหนังสือทุกเล่มของคุณกิ่งฉัตรด้วยซ้ำ..
ว้าวววววววววววววววววววววววววววววววววววว
.
แล้วมันเป็นเหตุผลให้เธอมีความ"ชอบธรรม"ที่จะลอกงานเขียนของคนอื่นได้เหรอคะ?
ลอกนะคะ ลอก
.
แหม.. ลองลอกข้อสอบสิคะ
พออาจารย์จับได้ก็บอก อาจารย์ครับ น้องเค้าเป็นคนอ่อนไหว อ่อนโยน..
ยังเด็กอยู่มาก รักอาจารย์มาก ซื้อหนังสือทุกเล่มของคุณอาจารย์ด้วยซ้ำ..

อาจารย์คง.. ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมม

เห็นด้วยกับคุณสมญานั้นหรือคือใจของฉัน ค่ะ..

จะบอกว่าชั้นเองก้อไม่เคยอ่านนิยายของคุนหรอกนะ "คุนทรรศิกา"

แต่ว่าพอมาอ่านเม้นแล้ว ก้อลองคิดตาม

ยิ่งเหงการเปรียบเทียบนั่น ไม่อยากจะบอกเลยค่ะว่า นี่มันสันดานของคนโกงชัดๆ

ที่คุนมาแก้ตัวตอนแรกที่บอกว่าปลื้ม

ชั้นไม่อยากจะบอกว่า พูดคำนั้นออกมาได้ยังไง
เราว่านั้นมันไม่เรียกว่าปลื้มแล้วนะ
เราว่ามันเรียกว่า ลอก มากกว่า

แล้วคุนจะมาขอโทดตอนนี้ถึงจะพูดยังไงเราก้อว่าอ่านะ
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก

ทำไมคุนไม่คิดก่อนที่จะทำล่ะ ว่าทำแล้วจะเกิดอะไรขึ้น

เรื่องของคนอื่น หัวของคนอื่น บ้ารึเปล่า ก๊อปเค้ามาทั้งดุ้นอย่างนี้

แน่จริงก้อเอาให้มันเหมือนทุกตัวอักษรเลยวิ

เอาที่แบบว่าซื้อของคนไหนก้อเหมือนกันอ่ะ

คิดว่าลอกเค้ามาแบบนี้แล้ว คนที่อ่านจะชมเปาะคุนว่า

สนุกจังเลยค่ะ

ใช่ เรายอมรับว่า เค้าบอกกันว่ามันสนุกนักหนา

แต่ว่าคิดว่าคนอื่นมันโง่เปงกบในกะลารึไงห๊ะ

คิดว่ามีคุนคนเดียวเหรอไงวะ ที่อ่านเรื่องนั้น

จะบ้าเหรอ พอเค้ารุกันอย่างนี้

คนที่เสียก้อคือคุนนั่นแหละ

เราก้อมีนะ คนที่เราปลื้มมากๆ แบบว่าคลั่งไคล้เค้าอ่านหลายรอบมากๆ

แต่ว่าเราสาบานเลยนะคะ ว่าให้ตายเกิดเปงหมาก้อไม่มีทางทำอย่างนี้เด็ดขาด

ไร้ศีลธรรมโคดๆ!!!!!!

หัวของตัวเองก้อมีคิดเองสิคะ

เอาเรื่องของคนอื่นเค้ามาอย่างนี้แล้วดังมันไม่น่าภูมิใจหรอกนะ

มันน่าสมเพศค่ะ เข้าใจด้วยนะคะ อย่าเข้าใจผิดๆ

แล้วที่มาเข้าเครื่องเดียวกันเนี่ย

โธ่ คุนบอกใช่มั้ยคะว่าเปงพี่สาวคุน

แล้วคุนคิดเหรอคะว่าพี่สาวคุนจะด่าคุน

เค้าก้อต้องให้กำลังคุนอยุแล้วน่ะแหละ

แล้วภูมิใจมั้ยล่ะคะ 1 ในล้าน ชมคุน เหอะๆ

ขนาดพี่สาวของเราตอนนั้นยังงว่าเราเลย

ที่เราบอกว่ากำลังจะแต่งเรื่องอย่างนั้น

แต่ว่าเราก้อไม่ได้แต่งนะคะ แค่คิดเอาไว้

พล๊อตมันคล้ายกันด้วยความที่ชอบมากอ่ะค่ะ

แต่ว่าเราก้อไมได้ทำ

พอดีว่าพี่สาวของเราเตือนเอาไว้ก่อน

ไม่ได้สนับสนุน หรือว่าทำให้เราเปงอย่างคุนนี่

แล้วจะบอกว่าเราไม่เคยคิดจะทำอย่างนั้นแน่ๆ

สิ้นคิดจนบอกไม่ถูกอ่า

ถ้าคิดจะทำอย่างนี้นะ ขอร้องอ่ะ อย่าเลย

ไม่สงสารตัวเองก้อสงสารคนที่เค้าแต่งเรื่องที่คุนลอกมาเถอะนะ

หรือว่าคุนคิดว่าเค้าคงจะดีจัยที่เรื่องของเค้าได้มาตีพิมใหม่แถมเปลี่ยนเรื่องให้นิดนึงด้วย 555

ไปขอโทดเค้าเหอะ

แล้วก้ออย่ามั่นใจนะว่าเค้าจะรุสึกดีกับคุน มันเปงจิตใต้สำนึกที่คุนควรรู้นะคะ

แล้วที่คุนบอกว่าเอาเรื่องมาเปิดดูเพราะว่าคิดไม่ออก

อยากจะว่าทีเหอะ คิดไม่ออกก้อค่อยๆ คิดสิคะ ทำไมต้องไปเปิดเรื่องของคนอื่นมาลอกด้วยล่ะ

เราจะบอกว่ามันเปงความคิดที่โคดแย่ที่สุดทเที่เราได้ยินมาเลยอ่ะ

รุปะว่าคุนอ่ะมันยิ่งกว่า โจรซะอีก

พวกนั้นมันขโมยเงินอย่างเดียว

แต่ว่าคุนอ่ะ ขโมยถึงทรัพย์สินทางปัญญาเลยนะ

มีหัวคิดเองไป

คราวหลังถ้าจะทำอย่างนี้อีกนะ

เกบเอาไว้อ่านเองเหอะ

สนุกไปเองคนเดียว

เราว่าคนที่เปงเหยื่อของคุนคงน่าสงสารน่าดูเลยอ่ะ

ตกเปงเหยื่อของคนอย่างคุน !!!!!

ปล.คิดดีๆ นะคะ ว่าคุนจะทำยังไง

ฟันธง!!

ว้า...โกรธคุณว่านน้ำแล้วล่ะ
มาลอกความคิดเราไปแปะใน คห.193 ได้ไง

เราคิดก่อนนะ

ในฐานะที่เป็นนักเขียนคนหนึ่ง เคยประทับใจกับประโยค บท หรือฉากบางตอนในนิยายที่ตัวเองชื่นชอบเหมือนกัน

แต่ก็ไม่เคยเขียนออกมาได้เหมือนกันเปี๊ยบ ขนาดนี้

เขียนออกมาเหมือนกับว่าคนเขียนคนนั้นท่องนิยายตอนนั้น ฉากนั้น ไปตอบข้อสอบ

มันเหมือนกันเกินไป

บอกได้เท่านี้แหละค่ะ

พล็อตอาจซ้ำกันได้ เพราะโลกเราก็มีอยู่ไม่กี่พล็อต แต่เนื้อหาโดยเฉพาะฉากบรรยาย คำพูด วรรคตอน มันไม่ควรจะเหมือนกันอย่างนั้น

คนเราทำอะไรลงไปย่อมรู้อยู่แก่ใจค่ะ

สงสัยต้องมาถกเรื่องจริยธรรมบ้างดีกว่า

เห็นด้วยกับความคิดเห็นที่ 162 มากค่ะ ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆถ้าเราเป็นคุณกิ่งฉัตรเราฟ้องทั้งนักเขียนทั้งสนพ.แบบไม่สนหน้าไหนแน่ แล้วที่รับไม่ได้จริงๆคือก่อนหน้าจะมีคนจับได้ ในบอร์ดแจ่มใส่ยังยื่นหน้ารับคำชมที่ได้เป็น best seller อยู่เลย น่าเกลียดค่ะ แล้วก็ไปขอโทษคุณกิ่งฉัตรเถอะ แล้วก็อย่าเขียนงานสักปี(หรืออีกเลย)ก็ดีเผื่อเค้าจะลืมเธอไป แต่เธอนี่ยิ่งกว่าไอริณที่เคยก๊อปงานคนอื่นอีกนะเนี่ย คงได้เป็นกรณีศึกษาเรื่องโจรกรรมงานเขียนของคณะวารสารศาสตร์ไปอีกหลายปีเลยล่ะ บอกสำนักพิมพ์เลิกพิมพ์ เห็นอยู่บนที่ตั้งหนังสือแล้วอายแทน บอกตรงๆ

//www.jamsai.com/popup/pr17.asp

ลองตามลิงค์เข้าไปดูนะคะ เข้าใจว่านี่คือการออกมาแสดงความรับผิดชอบในเบื้องต้นน่ะค่ะ แต่คงจะมีอย่างอื่นตามมาแน่นอนค่ะ รอดูกันไปนะคะ

คุณอรัสยาคะ แล้วอยากทราบว่ามีการ

ชี้แจงไปยังพี่ปุ้ยรึยังคะ อยากทราบอ่ค่ะ

อายแทน

เหอะ ๆ

ลองคับเรื่องไอพี ว่าจะเป็นไง ตอนนี้

ใช้เน็ทของห้องไอที พระจอมเกล้าธนฯ

มะกี๊ใช้อีกเครื่องตอนนี้เปลี่ยนเครื่อง

แต่อยู่ในห้องเดียวกัน ลองดูไอพีนะ

เหมือนกานม้ายยยยย

เราก็ฝันอยากเป็นนักเขียนนะ
ชอบงานของทมยันตีมาก ๆ อ่านมาทุกเรื่อง บางเรื่องอย่างคู่กรรมอ่านมาแล้ว 5 รอบ ชอบโกโบริสุด ๆ ท่องจำประโยคสนทนาได้หมด
แต่เวลาเราเขียนนิยายไม่เห็นสำนวน และลีลาการแต่งของเราคล้ายทมยันตี แบบของคุณที่ไปคล้ายกิ่งแตรเลยเลย
น่าเกลียดมากนะ ไม่มีคุณสมบัติเป็นนักเขียนแล้ว
ไม่ทราบว่าเรียนมหาลัยไหนคะ
จะส่งปี๊บไปให้คลุมหัว
เวลาไปเรียนจะได้ไม่อายใคร
หรือว่าไม่จำเป็นเพราะหนังหน้าหนากว่าปี๊บอยู่แล้ว

คุณคห.201คะ

เอ... ตรงนี้ไม่แน่ใจนะคะ แต่เท่าที่ได้ทราบมาคิดว่ายังอยู่ในขั้นตอนของการตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อไปน่ะค่ะ (คือเราเองก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับทางแจ่มใสจริงๆจังๆเลยนะคะ เพราะกองบก.ตอนนี้ยุ่งมากๆ ฉะนั้นจะพูดเกินสิ่งที่ตัวเองรู้ก็คงไม่ได้อะค่ะ แหะๆ)

แต่จากความเข้าใจของเรานะคะ เชื่อว่าสนพ.ไม่ได้นิ่งนอนใจแน่นอนค่ะ เราเองอยากคุยกับบก.เราเรื่องต้นฉบับ ยังหาเวลาคุยไม่ได้เลย เพราะเค้าประชุมเครียดกันทั้งวันง่ะ

เรื่องนี้มันกระทบกับชื่อเสียงของสนพ.ที่สั่งสมมา แถมยังดูท่าจะมีผลไปถึงนักเขียนคนอื่นๆในสังกัดด้วย เราเชื่อว่ามีคนอีกเป็นจำนวนมากที่รอดูบทสรุปตรงนี้อยู่อย่างแน่นอนค่ะ

ไปรู้จักคุณน้องเขาหน่อย
//www.jamsai.com/author/tansika.asp

อายแทนจริง ๆ
รับไม่ได้ที่กล้ายกตัวอย่างรักลวงกับมนต์จันทรา ไปดูดี ๆ สิว่าพี่ปุ้ยเปิดงานของป้าอี๊ดแล้วพิมพ์ตามทุกคำหรือเปล่า

สงสารพี่ปุ้ย มีแต่คนจ้องจะลอกผลงาน ไม่ว่าจะหนัง ละครวิทยุ นิยาย ฯลฯ

เลวที่สุดคือคนลอกครับ หน้าด้านหน้าทน

ผิดหวังที่ ทรรศิกา ทำแบบนี้ ออกมาขอโทษผู้อ่าน สำนักพิมพ์ และคุณกิ่งฉัตร ซะเถอะนะ อย่าทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้เลย

//www.jamsai.com/author/tansika.asp

รูปน้องเขา ดูดีเน๊อะ...จำได้ขึ้นใจเลย.....เหะ เหะ

ยกมาจากความเห็น 176 ขอบคุณวิญญู

...น้องเค้ายังเด็กมากทั้งอายุ และทั้งในวงการเขียน ดังนั้นความเข้าใจที่ถูกต้องจริงๆในแง่มุมการเขียน มันก็มีจำกัดมาก ตอนเค้าส่งต้นฉบับไปสำนักพิมพ์ครั้งแรก เค้าก็หัดๆเขียน ตั้งใจทำให้มันเป็นรูปเป็นร่าง แล้วส่งไปแจ่มใสเลย ไม่ได้โพสต์ลงในเว็บเหมือนนักเขียนคนอื่นด้วยซ้ำ

ผลลัพธ์น่ะเรารู้ล่ะว่ามันเป็นยังไง แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ ทำไปได้อย่างไร เพราะสาเหตุอะไร สิ่งที่เราควรจะพูดคุย คือ เจตนา มากกว่านะครับ

_________________________________


จริงๆแล้ว ไม่อยากเข้ามาโพสท์อีก เพราะรู้สึกว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ น้องทรรศิกาเองก็ถูกตำหนิติเตียนอย่างสมเหตุสมผลบ้าง รุนแรงบ้างมามากพอแล้ว ...ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าน้องเขายังเรียนอยู่แท้ๆ เรื่องที่เขียนหนังสือ เพื่อนที่มหาวิทยาลัยก็น่าจะรู้ ลองๆคิดดูว่า ถ้าน้องเค้าเดินเข้าไปในห้องเล็คเชอร์ แล้วเพื่อนทุกคนมองด้วยสายตาหมิ่นหยามว่าเป็นคนขี้โกง หรือว่าเดินเข้าห้องสอบ แล้วอาจารย์มาจ้องจับผิดด้วยเหตุผลที่ว่า "นิยายเธอยังลอกเขามาได้ นับประสาอะไรกับข้อสอบ" ก็คงเป็นบทลงโทษที่น่าสงสารมากๆอยู่ (ถึงแม้จะคิดว่าก่อนทำเขาก็ควรคิดถึงผลที่ตามมาอ่ะนะ) ไม่นับถึงจุดที่ว่าเขาคงไม่เป็นอันอ่านหนังสือสอบเลยทีเดียว (ก็ดันเกิดเรื่องจังหวะนี้พอดีนี่นา)

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การที่เขายัง "เด็ก" ไม่ควรจะนำมาถือเป็นข้ออ้างนะคะ

1981 ไม่ทราบว่าน้องทรรศิกาอายุเท่าไร ได้ยินมาว่าเรียนอยู่ปีสอง (ถ้าข้อมูลถูกต้องนะคะ) ก็น่าจะประมาณ 18-19 แล้ว อายุเท่านี้ เปลี่ยนจากเด็กหญิงไปเป็นนางสาวตั้งหลายปีแล้ว มีสิทธิ์กระทั่งเลือกตั้งแล้วเสียด้วยซ้ำ ไม่ถือว่าเด็กแล้วนะคะ

แต่ทว่า แม้กระทั่งเด็ก การ "ลอก" ก็ยังถือว่าผิดเสมอ เด็กที่ลอกการบ้านเพื่อนมาส่งครู ถ้าครูจบได้ก็ต้องถูกตี ถูกทำโทษ มันเป็นเรื่องของ "จิตสำนึก" ที่ปลูกฝังกันมาตั้งแต่เด็กนะคะว่ามัน "ผิด" ดังนั้น จะเอาเรื่องเด็กหรือผู้ใหญ่มาเป็นประเด็นคงไม่ใช่หรอกค่ะ

...ยิ่งคุณวิญญูมาแก้ต่างให้น้องเค้าว่าเค้าหัดเขียน ไม่ได้โพสท์ลงเว็บไหนด้วยซ้ำ ส่งตรงไปให้แจ่มใสเลยยิ่งผิดไปกันใหญ่ ...คนที่โพสท์ลงเว็บ หากลอกมาบ้าง ก็ยังถูกตำหนิ และสมควรต้องขอโทษเจ้าของบทประพันธ์ แต่ก็ยังไม่ได้มีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้องนอกเหนือไปจากคำชื่นชมนิดๆหน่อยๆ แต่ถ้าน้องทรรศิกาเขา "ลอก" เพื่อส่งพิมพ์โดยตรง มีเจตนาให้พิมพ์ออกเป็นหนังสือเพื่อสร้างผลประโยชน์ให้กับตัวเอง ไม่ยิ่งผิดกว่าหรือคะ?? ขั้นแรกก็เหมือนกับหลอกสำนักพิมพ์แล้วค่ะ แล้วพอตบตาได้ สำนักพิมพ์พิมพ์ออกมา ยิ่งขยายผลเป็นหลอกนักอ่านทั่วประเทศ
(แถมเรื่องนี้เป็นประเด็นที่ตรงไหนคะ ดิฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณต้องการจะสื่อ หรืออยากจะบอกว่านักเขียนที่ไม่เคยแปะลงเว็บเจ๋งกว่านักเขียนที่แปะๆกันตามเว็บคะ??)

น้องเขาคงรู้สึกดีมากเลยนะคะ ที่มีคนออกมาปกป้องเขาด้วยคำพูดที่น่ารัก อบอุ่น และเข้าอกเข้าใจเขาขนาดนี้ ...แต่อย่างที่คุณว่าค่ะ "เจตนา" สำคัญที่สุด ถ้าคุณรู้จักเขาเป็นการส่วนตัว ลองถามเจตนาที่แท้จริงของเขาเลยไม่ดีหรือคะ?

ยังยืนยันว่าไม่อยากซ้ำเติม คนล้มไม่ควรข้าม แต่ไม่อยากให้ประเด็นเรื่อง "เด็ก" ถูกหยิบยกมาเป็นข้ออ้างในการบอกว่าคนคนหนึ่งไม่ผิด หรือสมควรได้รับการอนุโลม มันฟังไม่ขึ้น และ double standard เกินไป ...ลองนึกภาพสิคะ เด็กคนหนึ่งทำความผิดร้ายแรง แต่ผู้ใหญ่หาทางประนีประนอมทุกวิถีทางให้เด็กพ้นผิด โดยอ้างว่าเขายังเด็ก รู้เท่าไม่ถึงการณ์ เหตุการณ์นี้สอนอะไรบ้าง?? มันจะสอนให้เด็กรู้ว่า "ถ้าทำผิด แล้วมีข้ออ้างหรือวิธีแก้ไขดีๆ ก็พ้นอาจพ้นผิด" แบบนี้ไม่เท่ากับเป็นการปลูกเมล็ดพันธุ์ความชั่วให้เจริญงอกงามต่อไปในอนาคตหรือคะ??


ท้ายนี้ ขอบใจเปี๊ยกที่ส่งข่าว ดีใจที่ได้เห็นว่าทางแจ่มใสดำเนินการอะไรบ้างแล้ว ซึ่งก็ได้แต่หวังว่าสิ่งที่สำนักพิมพ์ดำเนินการต่อทั้งนักเขียนและสังคมจะเป็นไปอย่างยุติธรรมและสมเหตุสมผล เชื่อว่าแจ่มใสซึ่งเป็นสำนักพิมพ์ที่เราชื่นชอบ ติดตามซื้อผลงานมาหลายปีจะต้องมีวิธีการจัดการกับปัญหานี้ด้วยวิธีที่ดีที่สุดแน่นอน

นี่ดีเหรอคะ

อ้อ เกือบลืมค่ะ น้องทรรศิกาคะ ถ้าน้องยังคงอ่านบล็อกนี้อยู่ อยากจะขอแนะนำว่าสิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป น้องยังมีเวลานับจากนี้ในการพยายามแก้ไขให้มันถูกต้อง ตอนนี้น้องมีสมอง มีสองมือ ค่อยๆคิดนะคะ ว่าน้องควรจะทำอย่างไรบ้างที่จะชดเชยความผิดที่ตัวเองได้ก่อขึ้น ...คนไทยให้อภัยง่าย ถ้าน้องออกมาแสดงความเสียใจ และพยายามทำอะไรหลายๆอย่างที่แสดงให้เห็นว่าน้องสำนึกผิดจริงๆ พี่เชื่อว่ายังมีคนพร้อมจะให้อภัยอยู่หลายคนค่ะ

แล้วก็ขอนะคะ อย่าแก้ตัว อย่าพยายามพาดพิงไปถึงบุคคลอื่นอีก มันไม่สวย และยิ่งทำให้น้องดูเป็นคนผิดมากขึ้นอีกหลายกระทง จากแค่ลอก กลายเป็นหมิ่นประมาท เป็นโกหกปลิ้นปล้อน ...อาจเป็นการยาก แต่คนทำผิดที่กล้ายอมรับผิดนั้นน่าให้อภัยมากกว่านะคะ

คิดว่าเรื่องจะจบได้ด้วยการขอโทษและแสดงความรับผิดชอบอย่างเป็นรูปธรรมเท่านั้นค่ะ

แค่ขอโทษ ลมแล้ง ผ่านเว็บบอร์ด นั้นไม่พอค่ะ

ควรจะต้องมีการติดต่อขอโทษกับคุณกิ่งฉัตรโดยตรง
และชดเชยเยียวยาความเสียหายที่เกิดขึ้นให้แก่คุณกิ่งฉัตร
ทั้งในแง่การขอโทษอย่างเป็นทางการ ผ่านสื่อ หรือเว็บบอร์ด

รวมถึงการเยียวยาความเสียหายที่เกิดขึ้นเป็นตัวเงิน
เงินค่าเขียนที่ได้มานั้น รู้สึกรับผิดชอบบ้างไหมคะ
(ต้องขอโทษที่บังอาจพูดตรงๆ ในประเด็นนี้
แต่ทำมาหาได้จากผลงานของคนอื่น ไม่คิดจะแสดงความรับผิดชอบตรงนี้บ้างเลย...ไม่ได้ค่ะ)
เอาเงินไปนอนกอดเล่นแล้วนี่คะ

รวมถึงประสงค์จะเห็นมาตรการจากสำนักพิมพ์ เช่น การเก็บหนังสือ
การเว้นวรรคงานเขียนของนักเขียนคนนี้ อย่างน้อยหนึ่งปีหรือสองปี ตามที่คุณมรกตนาคสวาทเสนอ เป็นต้นค่ะ

เราต้องการเห็นการชดใช้ค่าเสียหายที่เป็นรูปธรรมทั้งในแง่คำขอโทษ ตัวเงิน และการเยียวยาการทำร้ายกันที่เกิดขึ้นค่ะ

เราต้องให้เด็กได้รับรู้ว่าเมื่อทำผิด
เขาจะไม่รอดตัวไปได้เพียงด้วยการขอโทษ

แต่ด้วย "การขอโทษ" และ "การรับผิดชอบ" ค่ะ

น่าสงสารน้องเขานะครับ โดนสังคมลงโทษซะขนาดนี้ ผมว่าเรื่องน่าจะยุติได้นะ ถ้าน้องเขาออกมายอมรับผิด แล้วก็ดำเนินเรื่องไปตามทางที่ถูกต้อง
พูดจริงๆว่ารู้สึกสงสารนะ แม้จะไม่เห็นด้วยกับการลอกก็เถอะ

น้องเค้าจะยังทำหน้าชื่นแบบในรูปได้อีกมั้ยเนี่ย

ให้ตายเถอะ...สถาบันฉ้านนนน!!!

เป็นอีกคนหนึ่งที่มาจากเวบบอร์ดกิ่งฉัตรค่ะ ว่าจะไม่พูดอะไรแล้วเชียว แต่จนป่านนี้ทั้งน้องทรรศิกาและสนพ.ก็ยังไม่มีการไปขอโทษพี่ปุ้ยอย่างเป็นทางการ ทั้งเรื่องการลอกงานเขียนและเรื่องการพาดพิงถึงเรื่องรักลวงของทมยันตีกับมนต์จันทราของกิ่งฉัตรอีก นี่ไม่ใช่แค่การละเมิดสิทธิทางปัญญาเท่านั้นนะคะ ยังเป็นการหมิ่นประมาทอีกหนึ่งกระทง

ขอเรียกร้องให้มีการขอโทษอย่างเป็นทางการและแสดงความรับผิดชอบอย่างเป็นรูปธรรมค่ะ ทั้งจากน้องทรรศิกาและจากสนพ.ด้วยค่ะ

ปล. แหะๆ ขอยืมคำ "การขอโทษอย่างเป็นทางการและแสดงความรับผิดชอบอย่างเป็นรูปธรรม" มาใช้หน่อยนะคะคุณ pookpui

ยังคงยืนยันว่า ทางผู้เสียหายที่แท้จริง คือคุณกิ่งฉัตร ต้องได้รับการเยียวยาจากการทำร้ายกันด้วยการลอกงานเช่นนี้อย่างเป็นรูปธรรม แม้ว่าตัวพี่ปุ้ยกิ่งฉัตรเองจะไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยก็ตาม


หากทางสำนักพิมพ์แจ่มใส ยังคงยึดมั่นในทางแห่งโลกหนังสือที่แท้จริง จะต้องจัดการประเด็นนี้ให้ดีที่สุด และเป็นรูปธรรมที่สุดค่ะ


แม้ข้าพเจ้าจะเห็นว่าเป็น "หน้าที่" ที่ สนพ. ต้องกระทำ ก็จะให้กำลังใจว่าให้ "ทำ" จริงๆ เพื่อวางรากฐานโลกหนังสือที่พวกเรารักอย่างแท้จริงค่ะ


สำหรับน้องนักเขียนขี้ลอกคนนี้ คนที่ออกมาปกป้องทุกคน กรุณาอย่าอ้างเหตุผลว่า น้องเขายังเด็ก หรือน้องเขาชื่นชมพี่กิ่งฉัตร และซื้อหนังสือทุกเล่มอีกนะคะ มันไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้เธอดูถูกคนอ่านและสำนักพิมพ์ที่อุตส่าห์เชื่อใจอ่านงานเธอและรับพิมพ์งานเธอ


อย่างไรก็ตาม เธอทำมันลงไปแล้ว จากนี้ไป หากเธอสำนึกผิด เธอต้องยอมรับว่าเธอทำผิดไปแล้วจริงๆ และเธอต้องมีชีวิตต่อไปเพื่อที่จะลบล้างความผิดครั้งนี้ให้ดีที่สุด และเว้นวรรคทางการเขียนงานที่จะเอาเงินจากคนอ่านไปสักปีสองปีให้ความคิดนิ่งกว่านี้


แล้วไปกราบขอโทษพี่กิ่งฉัตรและทุกคนที่เธอลอก รวมถึงบรรณาธิการสำนักพิมพ์ที่โดนเธอดูถูก หรือจะรบกวน สนพ. ให้จัดแถลงข่าวก็ได้ แล้วจะบีบน้ำตาหรืออะไรก็ว่าไป แต่ขอให้ได้เห็นการขอโทษอย่างจริงจัง

อย่างน้อยถ้าทำได้อย่างนี้ ก็จะเป็นคุณูปการกับวงการนักเขียน อย่างน้อยก็เหมือนเป็นตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมไปเลย ว่าถ้าลอกเขาต้องมาขอโทษเป็นข่าวแบบนี้


พี่ขอโทษที่ใจร้ายกับน้องนักเขียนมากไป แม้ว่าน้องบอกว่าเพิ่งจะอยู่ปีสอง แต่มันก็ตั้งปีสองแล้ว น้องอายุเกินสิบแปดแล้ว ไม่เด็กไปกว่าพี่หรอก


นี่ยังดีที่ครูบาอาจารย์ของน้องไม่มารู้มาเห็นมารับทราบเรื่องนี้ด้วย ไม่งั้นคงลำบากกว่านี้


แต่ไม่ว่าจะอย่างไร น้องก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่น้องทำผิดไป เว้นเสียแต่ว่า น้องจะไม่รู้ว่านี่คือสิ่งที่ผิดและฉันยังมั่นใจว่านี่ฉันไม่ได้ลอก ฉันแค่ได้แรงบันดาลใจ...



เฮ่อออออออออออออออ


ขอโทษที่ใจร้ายมากสักนิดนะคะ แต่มันเห็นเหตุการณ์แบบนี้ถี่เหลือเกิน ก่อนหน้านี้อาจารย์ลอกงานเน็ต อันนี้นักศึกษาลอกงานนักเขียนมาพิมพ์ขายทั้งคู่ แย่มากๆ

ไม่รุดิแต่คิดว่า
เรื่องงี้มันไม่บังเอิญหรอกเล่นลอกททั้งดุ้น
น่าไม่อายว่ะ
ไม่มีสมองหร๋อ

กะไอแค่ไม่กี่หน้าไม่มีปัญญาคิดหร๋อ
ลอกเพื่อให้เค้ามาประนามเล่นหร๋อ
แล้วคิดป่าวว่าความเชื่อถือกับยอดขายจะตก
เหมือนพวกโจรที่ขโมยสมองคนอื่นเค้า
ไม่รู้นะแต่ในความคิดนักอ่านน่ะการเลียนแบบน่ะมันน่ารังเกียจ
บอกตรงๆเลยว่ะทุ---เร---ส

ช่างหัวIP เพราะประเด็นอยู่ที่การลอกผลงาน

มาอีกทีนะค่ะ...อ่านไปอ่านมาแล้วมันก็จริงๆอ่ะ สรุปคือลอกชัวร์ เพราะคงไม่มีใครที่จะสามารถเขียนออกมาได้เหมือนกับนักเขียนคนอื่นมากขนาดนี้

กิ่งฉัตรกับป้าอี๊ดทมยันตี คือ นักเขียนที่ชอบมาก...ชอบกับสำนวนภาษา และเป็นแรงบันดาลใจให้ได้เขียนนิยายขึ้นมาลงในเน็ต และชื่นชมทั้งสองท่านมาก แต่ไม่เคยคิดจะเอาประโยคหรือสำนวนที่ลอกกันมาขนาดนี้มาใช้เลย

การลอกงานเขียนของท่านอื่น จะบอกว่าเด็กไม่ได้ค่ะ...จะบอกว่าอายุยังน้อยแล้วลอกงานมาเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ไม่ได้เหมือนกันและจะอ้างโน้นอ้างนี่ก็ไม่ได้เพราะยังไงนี้ก็คือความผิดทางกฎหมาย

เสียความรู้สึกที่ตอนแรกมาแนวแก้ตัว และถึงแม้คุณจะขอโทษออกมาก็เหมือนไม่จริงใจเลย ในความคิดเห็นส่วนตัวคิดแบบนั้น ถ้าใครไม่เห็นด้วยก็ขออภัย

ทางสำนักพิมพ์คงไม่สามารถตรวจสอบได้ว่างานของคุณจะไปคล้ายใคร แต่มันขึ้นอยู่ที่จิตสำนึกของคนที่ส่งงานไปให้ทางสำนักพิมพ์พิจารณาค่ะ...ตอนส่งไปคิดมั้งมั้ยค่ะว่าได้ลอกเลียนงานของคนอื่นมา

การจะเป็นนักเขียนต้องอาศัยพรสวรรค์และพรแสวงค่ะ แต่การแสวงหาด้วยการนำข้อความของนักเขียนท่านอื่นมาใส่ในการประพันธ์เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้

และกรณีจะให้เหมือนลมผ่านมาแล้วผ่านไปไม่ได้นี้คือเรื่องสำคัญ เป็นจรรณยาบรรณของนักเขียนที่จะไม่ทำเรื่องอย่างนี้ ไม่ว่าจะอายุขนาดไหน...

จากที่อ่านกระทู้ของคนที่เรียนมหาลัยเดียวกับคุณทรรศิกาที่บอกประมาณว่าส่งต้นฉบับไปทางสำนักพิมพ์โดยไม่ได้โพสต์ลงมา....ตั้งใจทำเป็นรูปเป็นร่าง รู้มั้ยค่ะ นั้นแสดงว่าจงใจอย่างมากกับการลอกงานครั้งนี้

นั้นก็ไม่สมควรแล้วที่คิดจะยื่นเรื่องไป

โดยส่วนตัวไม่ได้อ่านงานของคุณทรรศิกา หรือจะให้บอกตรงๆคือ แทบไม่ซื้อหนังสือจากสำนักพิมพ์นี้เท่าไรจึงไม่ทราบว่าจะมีการเกิดกรณีอย่างนี้ขุ้นมาจากนักเขียนหน้าใหม่

ตอนนี้สำนักพิมพ์เริ่มดำเนินการบางอย่างขึ้นมาแล้ว...คิดว่าอีกไม่นานจะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลง

อยากทวงถามว่าไปขอโทษคุณกิ่งฉัตรหรือยังค่ะ...ไปชี้แจ้งอะไรที่แสดงว่าคุณกระทำผิดหรือยัง

จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่พี่หนูนาโดนลอกงานโดยคุณไอริณ...และคุณไอริณแสดงความรับผิดชอบที่ไม่ได้เห็นว่ารับผิดชอบสักนิดนึง...

เห็นใจคุณทรรศิกานิดหน่อย แต่คงไม่มากเท่ากับความรู้สึกผิดหวังกับการทำให้วงการวรรณกรรมมัวหมอง...มันสมควรแล้วหรือค่ะที่คุณจะปล่อยให้กรณีนี้มันจบๆ ย่อมเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

อย่างน้อยการกระทำครั้งนี้โดยไม่คิด..เพราะถ้าคิดคงไม่ทำมันจะเป็นตราบาปไปตลอดชีวิตของคุณว่าครั้งหนึ่งคุณทำแบบนี้นะค่ะ

สังคมไทยอาจสงสารที่เธอโดนตำหนิ บางคนอาจจะสะใจแต่โดยมากคิดว่าทุกคนเข้ามาเพื่อความถูกต้อง...ทุกข้อความไม่ได้รุนแรง ไม่ได้ด่าทอหยาบ จากที่แล้วมาเป็นเหตุผล และการถามไม่ได้รุนแรง

แล้วอย่าลืมที่จะขอโทษผู้สนับสนุนผลงานของคุณจนทำให้คุณติดอันดับหนังสือขายดี...และในกระทู้ที่มีคนชื่นชมคุณจากเรื่องนี้ด้วย มันไม่ยุติธรรมกับผู้ซื้อเลยค่ะ

พอแล้ว...ดีกว่า คิดว่าเยอะพอสมควร...ทำอะไรสักอย่างค่ะคุณทรรศิกา อะไรที่ดูสำนึกผิดมากกว่านี้

โตๆแล้ว เรียนมหาลัยแล้ว...มีความคิดให้มากกว่านี้ ไม่ต้องอ้างนู้นอ้างนี่ ลอกก็คือลอก...

ไม่รู้ว่าเส้นทางการเป็นนักเขียนของคุณจะเป็นอย่างไร...พรุ่งนี้อาจไม่สดใสเหมือนอย่างก่อนที่ใครจะทราบเรื่องนี้ อนาคตคุณต่อจากนี้คงย่ำแย่ โอกาสของคุณมีแต่อาจน้อย เพราะถึงแม้คนไทยจะชอบให้โอกาส แต่การทำอย่างนี้บ่อยๆแล้วอ้างนู้นอ้างนี่ตลอด

!!! ไม่สมควรให้อภัย!!!

ไม่รู้สิ ถ้าคุณมีความคิดที่จะไม่ลอกงานใครหรือทำตัวเช่นนี้
อาจมีสำนักพิมพ์ไหนเห็นใจใก้โอกาสคุณก็เป็นได้

(1) เรื่องการลอกงาน ดูจากภาพถ่ายที่แสดงไว้ ผมก็ลงความเห็นเหมือนกับเพื่อนหลายๆ คนไปแล้ว ขอไม่พูดซ้ำอีก

(2) อ่านคำตอบของน้องทรรศิกาครั้งแรก ผมก็ไม่รู้สึกพอใจเหมือนกับเพื่อนหลายๆ คน อ่านคำตอบครั้งที่สอง ก็รู้สึกดีขึ้น แต่ก็ทดแทนการออกมารับผิดชอบอย่างเป็นรูปธรรมไม่ได้อยู่ดี

(3) ไม่คิดว่า สนพ มีความผิดที่จงใจปล่อยให้ลอก อย่างที่เพื่อนบางคนว่า ถ้าไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้คงจะจับยาก แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว สนพ ก็ต้องแสดงความรับผิดชอบอย่างมีจรรยาบรรณ ไม่ใช่ว่าเวลาหนังสือขายดีก็จะเอาเงิน แต่พอหนังสือมีปัญหา ก็แบ๊ะๆๆ

เห็นด้วยกับเพื่อนหลายท่านข้างบน ว่า สนพ ต้องดำเนินการ (ก) ขอโทษอย่างเป็นทางการ (ข) เก็บหนังสือคืน (และชดใช้ค่าหนังสือให้กับผู้ซื้อ) (ค) เลิกโปรโมต+ชื่นชมหนังสือ+คนเขียนในที่สาธารณะ (รวมเว็บไซต์)

คุณทรรศิกา ก็ต้อง (ก) ขอโทษอย่างเป็นทางการ (ข) ร่วมแสดงความรับผิดชอบในทางการเงิน ไม่ใช่ปากขอโทษ แต่เก็บเงินไว้อย่างมีความสุข เพราะการเก็บหนังสือคืนของ สนพ เนี่ย ต้นทุนสูง ถ้าเกิดเป็นเรื่องฟ้องร้องขึ้นมา จะยิ่งเสียเงินมากกว่านี้ (คำพังเพยไทยบอกว่า เสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย)




(4) เรื่องที่อยากพูดจริงๆ คือเรื่องมาตรฐานทางจริยธรรมของสังคมไทย

ส่วนตัวเห็นว่าสิ่งที่คุณทรรศิกาทำมันผิด แต่ไม่ได้คิดว่าคุณทรรศิกาเป็นคนเดียวที่ผิด ความย่อหย่อนในเรื่องความรับผิดชอบในสังคมไทยมันสูงมาก ก่อนทำผิด ก็คิดว่าคงไม่เป็นไร ไม่มีใครจับได้ พอมีคนจับได้ ก็แก้ตัวกันไปเรื่อยเปื่อย สุดท้ายก็หาทางประนีประนอมยอมๆ กันไป คิดว่าเห็นอกเห็นใจ เอื้อเฟื้อกันไป จะได้ไม่มีเวรมีกรรมต่อกัน

แต่ที่จริงแล้วเป็นการสร้างเวรแก่สังคมอย่างรุนแรง

อ่าน คคห ข้างบนแล้ว ดีใจที่พวกเราหลายคนในสังคมไทย มีจิตสำนึกร่วมกันตรงนี้ และเห็นพ้องต้องกันพอสมควรในเรื่องของ อะไรควรไม่ควร (ที่จริงเราไม่จำเป็นต้องรู้จักคำว่า plagiarism ก็ยังได้ แต่คนที่ผ่านระบบการศึกเมืองนอกมาทุกคน จะรู้ดีว่า มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเพียงไรในสังคมเขา)

ผมเห็นใจคุณทรรศิกาโดยส่วนตัว แต่ไม่เห็นด้วยถ้าความเห็นใจจะทำให้พวกเราละเลย เพิกเฉย ต่อมาตรฐานทางจริยธรรมที่ควรเป็น



ถ้าคุณทรรศิกาได้มาอ่าน ผมฝากความเห็นถึงคุณไว้ว่า อย่าท้อ แก้ไขสิ่งผิดให้ถูกต้องซะ แม้มันจะเป็นการลงทุนไม่ว่าจะด้วยเม็ดเงินหรือเวลาหรือแม้แต่ควมรู้สึก เมื่อน้องผ่านตรงนี้ไปได้ด้วยดี น้องจะเข้าใจอะไรมากขึ้น และเข้มแข็งขึ้น

เรื่องงานเขียน ถ้ายังมีฝันจะเป็นนักเขียนที่แท้จริง ลองเริ่มจากการหยุดเขียนเพื่อขายซักพัก แสดงความรับผิดชอบต่อสังคม และให้เวลาตัวเองในการเรียนรู้ เขียนเพื่อเขียน เขียนเพราะรักให้ได้ก่อน สักวันน้องจะรู้ได้ว่า คุณค่าที่แท้จริงของการเป็นนักเขียน ไม่ใช่การได้ตีพิมพ์หรือการมีหนังสือติดอันดับขายดี แต่อยู่ที่การสร้างสรรค์สิ่งดีงามให้กับสังคมและเพื่อนร่วมโลก

หวังว่าวันนั้นจะมาถึง

ตามสัญญา ไม่รู้ว่าเหมือนกันมั้ย สำนักพิมพ์บอกว่าหากเกิดการฟ้องร้อง ตัวคนเขียนเองต้องรับผิดชอบเองไม่ใช่เหรอค่ะ หรือว่าไม่เหมือนกัน

คือหนูได้อ่านมาเยอะก็เลยรู้สึกไม่ค่อยดีเลย เพราะเพิ่งสั่งหนังสือไป เสียความรู้สึกนะที่เป็นแบบนี้ อีกอย่างคือไม่เคยมีใครที่ได้รับการต่อว่าขนาดนี้มาก่อนแล้วการลอกเลียนแบบอย่างนี้มันทำให้สังคมรังเกียจ ในฐานะผู้อ่านมันสะเทือนใจมากนะคะ คุณทำอย่างงี้ได้ยังไง ปวดหัวจัง เสียความรู้สึก ส่วนเรื่องไอพีนั้น มีสิทธิ์คล้ายกันได้นะถ้าเล่นที่มหาลัย เพราะหนูก็เคยเจอมาเหมือนกันเวลา โหวตคะแนนอ่ะค่ะ

ผมรู้จักน้องมิ้นท์ มาปีนึงแล้วครับ เธอเป็นคนอ่อนไหว อ่อนโยน ผมมั่นใจว่า เค้าไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องอะไรแบบนี้ได้ ถ้ามีความเข้าใจที่ถูกต้อง
ตอนที่เค้ารู้เรื่อง เค้าต้องสอบในวันรุ่งขึ้น เค้าคิดมากจนไม่ได้หลับได้นอน เรื่องนี้มันกัดกร่อน และทำลายจิตวิญญาณของเค้าลงไปแล้ว
เธอรักคุณกิ่งฉัตรมาก เธอซื้อหนังสือทุกเล่มของคุณกิ่งฉัตรด้วยซ้ำ ผมยังเคยยืมเสราดารัลของเธอมาอ่านเลยครับ


น้องเค้ายังเด็กมากทั้งอายุ และทั้งในวงการเขียน ดังนั้นความเข้าใจที่ถูกต้องจริงๆในแง่มุมการเขียน มันก็มีจำกัดมาก ตอนเค้าส่งต้นฉบับไปสำนักพิมพ์ครั้งแรก เค้าก็หัดๆเขียน ตั้งใจทำให้มันเป็นรูปเป็นร่าง แล้วส่งไปแจ่มใสเลย ไม่ได้โพสต์ลงในเว็บเหมือนนักเขียนคนอื่นด้วยซ้ำ

ผลลัพธ์น่ะเรารู้ล่ะว่ามันเป็นยังไง แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ ทำไปได้อย่างไร เพราะสาเหตุอะไร สิ่งที่เราควรจะพูดคุย คือ เจตนา มากกว่านะครับ

โดย: วิญญู IP: 202.44.136.50 วันที่: 3 มีนาคม 2549 เวลา:14:53:03 น.

>>> รู้จักกับเขาแล้ว พอทราบเรื่องนี้ จะไม่ "ช่วย" ชี้ถูกชี้ผิดให้เขาทราบบ้างเลยหรือครับ แต่กลับมา "ช่วย" ชี้แจง แก้ต่างแทนให้คนอ่านในนี้แทน

อย่างนี้จะเรียกว่า "เพื่อนที่ดี" ได้หรือเปล่าครับ

การเป็นเพื่อนเป็นพี่ที่ดี ไม่ใช่ว่า เป็นเพียงคนที่คอยช่วย คอยปลอบใจ เป็นหลักพักพิง เป็นที่ปรึกษาให้ แต่รวมไปถึง "การชี้ให้เห็นผิดชอบชั่วดี" ด้วยครับ



การที่เธอเป็นคนอ่อนไหว อ่อนโยน อย่างที่คุณพูดข้างบนนั้น กับพฤติกรรมการลอกเนี่ย มันขัดกันในด้านอุปนิสัยของนักเขียน ที่เป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว และมีจินตนาการสูงอย่างสิ้นเชิง



การที่เธอยังใหม่ และยังอับจนในการเขียนเรื่องต่อให้จบ ก็ไม่ได้หมายถึงว่า เธอมี "เส้นตาย" ที่จะต้องส่งเรื่องเข้า สนพ. ให้ได้ภายในวันนี้พรุ่งนี้ หรือว่าอับจนหนทางเสียจนต้อง "ลอก" ข้อเขียนของนักเขียนท่านอื่นไปถึงขนาดนั้นเพื่อที่จะ "รีบ" นำส่งเข้าไปตีพิมพ์

เพราะที่คุณอ้างไว้ข้างบนนั้นว่า "ตอนเค้าส่งต้นฉบับไปสำนักพิมพ์ครั้งแรก เค้าก็หัดๆเขียน ตั้งใจทำให้มันเป็นรูปเป็นร่าง แล้วส่งไปแจ่มใสเลย" นั้น

หากเขาหัดเขียนด้วยตัวเองจริง ๆ สำนวนการเขียนคงไม่ได้เหมือนเกือบ 100% ตามที่ จขกท. ได้ถ่ายมานำมาเปรียบเทียบให้เห็นข้างบนหรอก

ขอถามกลับ (หากคุณวิญญูกลับมาอ่านความเห็นต่อนะครับ) ว่า "จริง แล้ว คุณคิดว่า "เธอ" มีเจตนาอย่างไร"



ส่วนที่เขาต้องเครียดเพราะทราบเรื่องโดนแฉ ก่อนวันสอบเพียงไม่กี่วัน ...

... ก็คงต้องถือว่า เป็น "กรรมติดจรวด" ที่เขาไม่ได้มองถึงผลที่จะเกิดขึ้นตามมา หากมีคนจับผิดข้อเขียนของเขาได้ว่า เป็นการละเมิดและ "ลอก" ได้อย่างน่าเกลียดถึงขนาดนี้ครับ



แล้วก็อย่าอ้างเรื่องคำว่า "เด็ก" "ด้อยประสบการณ์" "ไม่รู้" ฯลฯ เลยครับ

ขนาดที่เรายังเคยเป็นเด็ก ตอนเข้าสอบหรือว่าทำการบ้านส่ง ไม่ว่าชั้นเรียนไหน ๆ คุณครูก็ต้องเคยปรามเคยขู่ไว้ว่า "หากลอก จะโดนทำโทษแน่นอน"

แล้วเธอจะไม่ทราบและไม่เกรงกลัวเลยหรือครับ ว่า "การลอก" แบบนี้ จะไม่ถูกลงโทษโดยสังคม หากถูกจับได้



การเห็นใจกับผู้กระทำผิด กับการมองหาบทลงโทษในพฤติกรรมการกระทำความผิด มันคนละเรื่องเดียวกันครับ

กล้าทำ ก็ต้องกล้ารับผลที่จะตามมาด้วย อย่างที่ความเห็นบนๆ ว่าไว้



ส่วนเรื่องใครจะเห็นใจเธอหรือไม่ กับเรื่องที่ต้องการจะต่อว่า หรือหาบทลงโทษที่สมควร ก็เป็นสิทธิ์ของแต่ละคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ครับ ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องหาคนมาร่วมด้วยช่วยกันเลย

เพราะแต่ละคนก็มีคำตอบอยู่ในใจ (หลังอ่านกระทู้และความคิดเห็นจนจบ) ด้วยกันอยู่แล้วทั้งนั้น

ตอบคุณคห.ที่ 221 นะคะ

สัญญาส่วนใหญ่จะระบุว่าผู้เขียนเป็นผู้รับผิดชอบในข้อความทั้งหมดที่ปรากฏในหนังสือค่ะ แต่ในความเป็นจริงแล้วเวลายื่นฟ้องกันจริงๆ มักจะฟ้องที่ตัวสำนักพิมพ์ค่ะ เพราะมีที่ตั้งเป็นหลักแหล่ง หาตัวได้แน่นอน

จากนั้นก็เป็นหน้าที่สำนักพิมพ์ที่จะไปดำเนินการทางกฏหมายต่อค่ะ เท่าที่ทราบมาโดยมากถ้าโดนฟ้อง ค่าเสียหายในส่วนของการละเมิดลิขสิทธิ์นี่แล้วแต่ผู้เสียหายจะเรียก และบางครั้งศาลจะพิจารณาลดหย่อนให้บ้าง แต่ยังเป็นจำนวนเงินที่สูงมากอยู่ดี

ยังไงก็ตามเท่าที่ทราบมา สุดท้ายมักจะลงเอยที่การแบ่งกันรับผิดชอบกันคนละครึ่งระหว่างสนพ. และผู้เขียนนะคะ

อ้อ... อยากให้ระวังกันนิดค่ะ เรื่องการละเมิดนี่ ไม่ใช้แค่ข้อความนะคะ ภาพประกอบก็เช่นกันค่ะ (นอกประเด็นไปนิด ขอโทษด้วยนะคะ ^^")

โห คนมาโพสเยอะมาก และเร็วเป็น ประวัติการณ์เลย
แค่ 24 ชม .
ก้อมีความเห็นเป็น 200
เยี่ยมยอด

อ่านมา ทั้ง 221 คห.

ยิ่งอ่านก็ยิ่งสลดใจ ว่ามันไม่น่าจะมีกรณีอย่างนี้เกิดขึ้นอีก
ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ ก็เคยมีกรณีอย่างนี้เกิดขึ้น

กรณีลอกเลียนงานเขียน ของพี่หนูนา โดย คุณไอริณ

และกระทู้ร้อน ใน เฉลิมไทย

กรณีที่คุณ ไอริณ เอาการ์ตูนมาทำเป็น นิยาย และเป็นละคร เรื่อง แผนร้ายอุบายรัก

ซึ่งมันก็น่าจะเป็นตัวอย่างที่เพียงพอแล้ว สำหรับกรณีเช่นนี้

สามัญสำนึกของคนเป็นนักเขียนไม่ใช่ว่า สักแต่ว่าเขียนงานออกมาเท่านั้น

แต่คุณต้องรับผิดชอบในงานเขียนของคุณด้วย!!!

บก.ของเราเคยบอกว่า

เรื่อง พล็อต มันอาจจะบังเอิญเหมือนกันได้ แต่ส่งที่แตกต่างนั้น ก็คือ

คือสำนวนการเขียนของแต่ละคน ซึ่งไม่มีทางที่จะเหมือนกันไปได้..โดยเฉพาะเหมือนกันทั้งประโยค

ส่วนเรื่องการอ้าวว่าเป็นเด็ก นั้น ก็ไม่น่าจะถือว่าเค้าจะรอดพ้นจากความผิดนี้ได้

การเข้ามหาลัยได้นั้น ไม่ถือว่าเป็นเด็กแล้ว ถือว่าคุณมีความคิด ความอ่านอยู่มากโข จึงเข้าไปเรียนในสถาน
ที่มีเกรียติเช่นนั้นได้ อีกอย่างคุณเคยมีงานออกมาแล้วหนึ่งเล่ม...น่าจะคิดอะไรได้มากกว่าการตัดอนาคตตัวเองเช่นนี้

ภาพของคุณ และบทความที่ โพสไว้ที่เวปสำนักพิมพ์ ดูดี อ่านแล้ว เออเด็กคนนี้มีความคิด น่าติดตามอ่านผลงาน

แต่ตอนนี้เหมือนกับว่ามันเป็นการฆ่าตัวคุณเองทางอ้อม
คุณลองคิดดูแล้วกันว่าคุณควรจะทำยังไงกับตัวเองดี

การขอโทษ ต้องขอโทษจากใจ ไม่ใช่สักแต่พูดคำว่า "ขอโทษ"

เพราะถ้าไม่รู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ มันก็ไม่มีประโยชน์นะคะ..

กรำ อุตสาห์ แอบปลื้ม

ไหงมาทามงี้ได้ เสียความรู้สึกอ่ะ!!

กรำ!!เลิกแล้ว ไม่เอาแล้ว

จบ

ไม่ทราบว่ามีคนแจ้งคุณกิ่งฉัตรหรือยังคะ

ขออนุญาตเอาข้อกฏหมายมาลงนะคะ

พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. มาตรา 66 บัญญัติไว้ว่า ความผิดตามพระราชบัญญัตินี้เป็นความผิดอันยอมความได้

ประมวลกฏหมายอาญา มาตร 96 บัญญัติไว้ว่า ภายใต้บังคับ มาตรา 95 ในกรณีความผิดอันยอมความได้ถ้าผู้เสียหายมิได้ร้องทุกข์ภายในสามเดือนนับแต่วันที่รู้เรื่องความ ผิดและรู้ตัวผู้กระทำความผิด เป็นอันขาดอายุความ

หมายความว่าในทางอาญาถ้ามิได้ฟ้อร้องทุกข์ เรื่องการละเมิดลิขสิทธ์ (การลอกผลงานนี้) ภายในสามเดือนนับแต่วันที่รู้ถึงการลอก จะหมดสิทธิ์ฟ้องดำเนินคดีในทางอาญา เพื่อเอาโทษดังนี้

มาตรา 69 ผู้ใดกระทำการละเมิดลิขสิทธิ์หรือสิทธิของนักแสดงตาม มาตรา 27 มาตรา 28 มาตรา 29 มาตรา 30 หรือ มาตรา 52 ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่สองหมื่นบาท ถึงสองแสนบาท
ถ้าการกระทำความผิดตามวรรคหนึ่งเป็นการกระทำเพื่อการค้า ผู้กระทำ ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่หกเดือนถึงสี่ปี หรือปรับตั้งแต่หนึ่งแสนบาทถึงแปดแสนบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

หมายความว่าถ้าพ้นสามเดือนไปแล้วจะฟ้องร้องเพื่อให้ผู้ทำละเมิดติดคุกไม่ได้

แต่ถ้าจะดำเนินคดีทางแพ่ง หรือฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายให้แก่คุณกิ่งฉัตรนั้นจะเป็นเรื่องของละเมิดตามกฏหมายแพ่ง ซึ่งจะต้องฟ้องภายในหนึ่งปีนับแต่ที่รู้เรื่องการลอก

มาตรา 448 สิทธิเรียกร้องค่าเสียหายอันเกิดแต่มูลละเมิดนั้น ท่านว่าขาดอายุความเมื่อพ้นปีหนึ่งนับแต่วันที่ผู้ต้องเสียหายรู้ถึงการ ละเมิดและรู้ตัวผู้จะพึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทน หรือเมื่อพ้นสิบปีนับ แต่วันทำละเมิด

อันนี้ฝากถึงน้องทรรศิกานะคะ เท่าที่รู้มารู้สึกว่าน้องจะยังเป็นผู้เยาว์อยู่ (หรือที่บอกกันว่าเด็ก) แต่ตามกฏหมายแล้ว ถึงเด็กแต่ก็มีความผิดค่ะ

มาตรา 429 บุคคลใดแม้ไร้ความสามารถเพราะเหตุเป็นผู้เยาว์ หรือวิกลจริตก็ยังต้องรับผิดในผลที่ตนทำละเมิด บิดามารดาหรือผู้ อนุบาลของบุคคลเช่นว่านี้ย่อมต้องรับผิดร่วมกับเขาด้วย เว้นแต่ จะพิสูจน์ได้ว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่ดูแล ซึ่งทำอยู่นั้น

***ขอย้ำตรงนี้ว่า พ่อแม่ของน้องก็อาจถูกฟ้องดำเนินคดีได้ คราวต่อไปคิดจะทำอะไร ขอให้คิดให้ดี คิดถึงพ่อและแม่ของน้องด้วยนะคะ****

การติดตามคุณทรรศิกามาทั้ง 2 เรื่อง ดิฉันเห็นแววและทิศทางการเขียนที่ดีในหลายๆจุด ถ้าอ่านเนื้อเรื่องโดยรวมแล้วจะเห็นว่า ส่วนที่บรรยายฉากนั้น มันไม่ได้มีทิศทางมากำหนดแกนหลักของเนื้อเรื่องเลยค่ะ อาจจะผิดพลาดจริง แต่ 5 บรรทัด ไม่สามารถทำให้หนังสือ 300 กว่าหน้าติดอันดับขายดีได้นะคะ

^
^
^
^

หนังสือขายดี ---> ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นหนังสือที่ดี

แถมพล็อตเรื่องก็ไม่ได้แปลกใหม่ อ้อ! แล้วเท่าที่เห็นก็ไม่ใช่ก๊อปมาแค่ 5 บรรทัดนะ

นั่งอ่านจนจบ ตาลายเลย
ไม่มีอะไรจะเขียน เพราะความเห็นส่วนใหญ่เขียนไปหมดแล้ว
เห็นด้วยกับคนส่วนมาก ที่ว่า"ลอกก็คือลอก"
จะมาบอกว่าน้องยังเด็กอยู่ น้องซื้อหนังสือคุณกิ่งฉัตรทุกเล่มเลยนะ ฯลฯ
นั่นมันไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้น้องสามารถลอกเนื้อเรื่องของคุณกิ่งฉัตรทั้งย่อหน้า (แบบที่รูปในความเห็นต้น ๆ )
มาลงในนิยายของตัวเองได้หรอกค่ะ

ก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่า น้องคิดยังไง ตอนที่รู้ว่าทางสนพ.จะตีพิมพ์นิยายของน้อง
(ที่บางตอน บางส่วนน้องลอกบทบรรยายจากนิยายของคนอื่นมา)
ไม่คิดบ้างหรือคะ ว่ามีจะโอกาสโดนจับได้ว่าลอกผลงานคนอื่น
แล้วนี่ยิ่งลอกแล้วเอาไปพิมพ์ขายเป็นเรื่องเป็นราว หลักฐานเพียบ จะรอดจากการโดนฟ้องได้ยังไง

ลอกเรื่อง เราไม่ว่า
ลอกชื่อเรื่องเรายังทนได้
ทำไมไม่ลอกนามปากกาด้วยล่ะ

ทำแบบนี้ไม่คิดว่าดูถูกคนอ่านไปหน่อยหรอ

สวัสดีค่ะทุกคนเราเป็นคนนึงที่อ่านหนังสือของสนพ.แจ่มใสมานานแล้วค่ะแล้วก็ติดตามมาตลอด จนถึงนักเขียนคนนี้ !!
ตอนที่ซื้อเรื่องสืบลับ..สะดุดรัก ก็รู้สึกคุ้นๆแล้วล่ะค่ะเพราะว่าชื่อเรื่องดันไปคล้ายๆเรื่องสืบลับ..รหัสรัก ของคุณกิ่งฉัตรซึ่งเราอ่านจบนานแล้ว...พอได้อ่านก็ทำให้รู้เลยค่ะว่าเธอไปเอาโครงเรื่องจากเรื่องโน้นเรื่องนี้มารวมกัน!!
นอกจากที่พูดกันมานะคะยังมีบางส่วนค่ะที่คล้ายๆกับบางเรื่องของคุณกิ่งฉัตร...เช่น ตรงที่บอกว่าคนที่พบศพเป็นคนสุดท้ายคือคนบ้าอ่ะค่ะ..มันคล้ายๆกับเรื่อง รอยพรหมของคุณกิ่งฉัตรมากเลยค่ะ และยังมีอีกหลายจุดที่ทุกคนได้บอกให้ทราบไปแล้ว
สุดท้ายนี้อยากบอกว่าก่อนทำ ทำไมถึงไม่คิดละคะ ว่าผิดชอบชั่วดีรึเปล่า พอเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมาคุณจะมาบอกว่ารู้สึกผิดอย่างโน้นอย่างนี้มันไม่ได้หรอกนะคะ...ในเมื่อคุณทำมันลงไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบค่ะ!!!!
ปล.มีเรื่องจะมาบอกค่ะ...ทรรศิกาเธอยังคงยืนยันว่ากระทำไปโดยไม่ได้ตั้งใจค่ะ!(ไม่ขอบอกนะคะว่าไปเอามาจากไหน) คือเราไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆว่าทำไมถึงยังคิดแบบนี้...อย่างนี้แสดงว่าเธอยังไม่สำนักผิดจริงๆหรอกค่ะ ไม่งั้นเธอก็อธิบายมาสิคะว่าไม่ตั้งใจถ้างั้นคุณคงจะบอกทุกคนว่า 'เจตนา' ลอกมาทั้งดุ้นใช่มั๊ยคะ!!!

เจิมๆๆๆๆ


ไม่มีดอกเทวดาบนฟ้านี้

ป่วยการหมายบารมีมายึดถือ

มีแต่ตัวมีแต่ตีนมีแต่มือ

ที่จะลงที่จะรื้อที่จะทำ!!!

น้องทรรศิกาคะ ของแบบนี้ ใช่ว่าขอโทษเพียงคำพูดลอยๆ แล้วเรื่องจะจบนะคะ
การกระทำของน้องเนี่ย มันเรียกว่าว่า "ขโมย" เลยนะคะ

ถ้าน้องคิดว่าแค่โดนจับได้แล้วก็ขอโทษไปงั้นๆให้มันจบๆ แล้วก็ปลอมตัวเข้ามาให้กำลังใจตัวเองเผื่อคนจะได้สงสารมากยิ่งขึ้น พี่ขอบอกเลยค่ะว่า น้องไร้สมองมากค่ะ อย่าเป็นเลยดีกว่านักเขียนน่ะ หรืออาชีพอื่นๆ น้องก็คงเป็นยากแล้วล่ะค่ะ เพราะว่าน้องไม่มีความซื่อสัตย์สุจริตต่อตัวเองและคนอื่นเลย

ทางที่ดีนะคะ ติดต่อขอโทษคุณกิ่งฉัตรซะ จัดการขอโทษให้เป็นเรื่องเป็นราว แล้วปรับปรุงนิสัยซะใหม่ อย่าเอานิสัยลอกคนอื่นแบบหน้าด้านหน้าทนมาใช้อีก แล้วน้องจะได้รู้สึกภูมิใจในตัวเองมากกว่านี้ค่ะ

อยากได้หนังสือเล่มนี้ไว้เหมือนกันนะ
ไม่ใช่เพราะจะสนับสนุน
แต่ไว้เตือนใจตัวเอง ในฐานะ คนชอบเขียนคนหนึ่ง
ว่าแต่มีใครจะให้หรือเปล่า?

ส่วนตัวไม่คิดจริงๆ ว่าจะมีคนลอกงานคนอื่นแล้วกล้าส่ง สนพ.
ถ้าอ่านเล่นกันเองระหว่างเพื่อนก็ว่าไปอย่าง
อยากให้น้องเขาปรับปรุง ที่แน่ๆ หากน้องเขายังอยากเดินบนถนนเส้นนี้ต่อ คงต้องฝ่าฟันขวากหนามมากมาย...

แวะมาบอกว่าพี่ปุ้ยเธอรู้เรื่องนี้แล้วค่ะ แต่พี่ปุ้ยเธอก็น่ารักมากค่ะ เธอแค่บอกว่า

คิดหนัก ว่าจะปลื้มดีที่มีแฟนพันธุ์แท้หรือว่าจะ... ดี

ทางที่ดีน้องควรไปขอโทษที่เว็บพี่ปุ้ย พี่เขาใจดีคงให้อภัยน้องล่ะค่ะ

ในฐานะที่เราเป็นทั้งนักเขียนในเน็ต และนักอ่าน รวมทั้งอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เพราะเราก็เป็นนักศึกษาปีหนึ่งเหมือนกัน ถึงไม่ได้อยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกันก็เถอะ การที่มีคนจะมาอ้างว่า อายุแค่นี้เป็นเด็กๆ มันไม่สมเหตุสมผลเลยนะคะ อายุสิบแปดปีนี้ พวกคุณก็ต้องมีความคิดมากพอแล้ว เพราะคุณต้องใช้ความคิดของคุณในการเลือกสายอาชีพ การสอบเข้า แม้แต่การเลือกตั้ง คุณก็มีทั้งสิทธิ์และความคิดแล้ว การจะมาอ้างว่ายังเด็กๆเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องเลย ยิ่งความรู้ตอนนี้ ก็เรียนถึงขั้นอุดมศึกษาแล้ว คำว่าความคิดของตัวเอง และสามัญสำนึกก็ควรมีกับตัวโดยไม่ต้องให้ใครมาสอนแล้วค่ะ

และต่อให้คุณยังคงยืนยันว่าคุณเป็นเด็ก ถ้าเช่นนั้น คำว่าความเคารพ และสัมมาคารวะของคุณอยู่ที่ไหน นักเขียนที่คุณก๊อปงานมา ก็อาวุโสกว่าคุณ ทำไมคุณถึงไม่ให้ความเคารพในงานบทประพันธ์ของเค้าล่ะ แล้วการที่มาบอกว่า รักพี่กิ่งฉัตรมาก และซื้อหนังสือทุกเล่มเนี่ย ไม่จำเป็นหรอกค่ะ คนที่รักพี่กิ่งฉัตรเค้า บางครั้งอาจจะไม่ได้ซื้อหนังสือทุกเล่ม แต่ก็ติดตามผลงาน และเป็นกำลังใจให้พี่เค้าก็ได้ บางทีคนเหล่านี้ยังรักพี่กิ่งฉัตรมากกว่าคุณเสียอีก และการที่คุณไปลอกงานของเค้า แล้วได้รับประโยชน์จากรายได้ที่ได้มา แบบนี้มันดีแล้วเหรอคะ

ตอนนี้คุณอาจจะขอความเห็นใจว่า เครียด รู้สึกผิด ไม่ได้ตั้งใจ แล้วไม่ทราบว่าก่อนทำคุณคิดอะไรอยู่ เวลาเราแต่งนิยาย สิ่งที่เราพึงระวังเสมอคือ การเป็นตัวของตัวเอง งานที่เกิดขึ้นจากตัวเอง ภาษาของตัวเองและเป็นเอกลักษณ์ที่ตัวเองสร้างขึ้น ไม่ใช่เลียนแบบใคร ไม่ว่าอยากแค่ไหน สิ่งเหล่านี้ต่างเป็นสิ่งสำคัญที่นักเขียนพึงตระหนักไว้เสมอ และนอกจากนี้ยังต้องคิดถึงคนอื่นด้วย เพราะการที่คุณแต่งนิยายให้คนอื่นอ่าน แล้วแท้จริงคุณแต่งด้วยการลอกมาจากคนอื่น แบบนี้ก็ถือว่าเป็นการดูถูกคนอ่าน ดูถูกวิชาชีพนักประพันธ์ และดูถูกตัวคุณเอง รวมทั้งคุณยังสร้างปัญหาให้กับคนอื่นอีกด้วย ถึงตอนนี้คุณจะรู้สึกเครียด หรือกดดันแค่ไหน แต่คุณก็ควรตระหนักแต่แรกแล้วว่า ทำอะไรลงไป ก็จะได้รับผลตอบแทน ไม่มีใครหนีพ้นกรรมที่ตัวเองก็ไว้ได้หรอกค่ะ ถึงตอนนี้คุณจะยังไม่ได้ถูกฟ้องร้อง โดนลงโทษเป็นตัวบทกฏหมาย แต่ตอนนี้สังคม ก็ได้ลงโทษในสิ่งที่คุณกระทำลงไป การจะเรียกร้องความเห็นใจตอนนี้ ไม่ทราบว่า ก่อนหน้านี้ คุณเคยให้ความเห็นใจในความเหนื่อยยากต่อการแต่งบทประพันธ์ของนักเขียนที่คุณลอกมาหรือเปล่าล่ะ

แม้ว่าคุณจะเป็นนักศึกษาระดับมหาวิทยาลัย มีความฉลาดรอบรู้ไอคิวมากแค่ไหน แต่ถ้าคุณยังขาดความรับผิดชอบในผลงาน ขาดศีลธรรม และจรรยาบรรณที่ดี คุณก็ยังห่างไกลจากคำว่านักเขียนอยู่ดี

ปล. ต่างประเทศบางประเทศ คดีละเมิดลิขสิทธิ์ไม่จำเป็นต้องมีเจ้าทุกข์ แค่คุณละเมิดลิขสิทธิ์เค้า คุณก็ถูกจำคุกได้แล้ว

คุณ คนผ่านมา
แล้วสรุปได้รึยัง ว่าคุณย้ายเครื่องใหม่ IP ก็ยังเป็น IP เดิม
ถ้าอยากรู้ ลองไปที่ command prompt แล้วพิมพ์คำสั่ง ipconfig จะเห็น IP สองชุด ชุดที่มักจะขึ้นด้วยตัวเลข 10 หรือ 198 จะเป็น Private IP นั่นหมายถึงว่าในเครือข่ายคอมพ์ที่คุณใช้มีเพียงเครื่องแม่เท่านั้นที่เป็น IP ที่คุณเห็นตอนโพสต์ข้อความ เครื่องในเครือข่ายทั้งหมดจะมี IP ย่อยที่ถูกตั้งโดย Network นั้นอีกทีหนึ่ง

อ๊าย...พิมผิดค่ะ... เช่น..ตรงที่บอกว่าคนที่พบศพเป็นคนแรกค่ะ ไม่ใช่คนสุดท้าย...เหอๆๆ

ต้องยอมรับผิด ต้องขอโทษทั้งต้นฉบับ และ ผู้อ่านทุกคนค่ะ ไม่ต้องวิเคราะห์มาก ลอกเห็นๆ
ถ้ายอมรับ ไม่มีใครใจร้ายหรอกค่ะ

อ่านแล้วแย่มาก ๆ เลยค่ะ
ปกติจะไม่ค่อยอ่านหนังสือจากนักเขียนใหม่ ๆ
เจอกรณีนี้เข้าไป ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่

ปล. เอาลิงค์นี้ไปโพสต์ไว้บ้านพี่ปุ้ยแล้วนะคะ
//www.buildboard.com/viewtopic.php?id=1279&topic=56458&fx=0&forum=4636&2

แย่เลยซื้ออ่านด้วยล่ะ เสียใจจังคราวหน้าคงต้องตรวจดูให้ดีก่อนจ่ายตังค์

ได้อ่าน comment ทุกๆ อันแล้วรู้สึก แปลกๆ กับ comment ของคุณ ไอริน และ คุณวิญญ...

เขาอายุแค่ 18 เองมาเป็นนักเขียนและไม่ค่อยมีประสบการณ์... ขอโทษนะคะหนูอายุ 13 แล้วถ้าหนูไปลอกหนังสือของป้าทม 500 หน้าหนูคงจะไม่มีความผิดเลย เพราะยังไม่บรรลุนิติภาวะ และยังไม่มีบัตรประชาชน

งั้นจะมีกฎหมายไว้ทำไม ในเมื่อจะลอกกันอยู่แล้ว...

และเรื่องแรงบัลดาลใจหนูอ่านเรื่อง ปริศนา มาตั้งเป็นสิบๆ รอบแล้ว และจำบทพูดบางตอนได้อยู่เลย ทำไมหนูไม่เอามาใส่ซะเลยล่ะ สะดวกดีด้วยไม่ต้องเปิดค้นว่าจะเอาตอนไหน

แล้วเรื่องที่พี่ลอกนิยายของกิ่งฉัตรน่ะ ทำไมพี่ไม่ขึ้นปกไปเลยล่ะว่า เรื่องนี้มีแรงบัลดาลใจ 'อย่างใหญ่หลวง' มาจากเรื่อง ลางลิขิต และ ตามรักคืนใจ ของกิ่งฉัตร จะได้รู้ไงว่าพี่ไปเอาเรื่องเขามาแปะ

ป.ล. คุณไอรินคะ น้องฉันอายุ 12 ขวบซักผ้าเป็นแล้วค่ะ

ขอมาอัพเดทข่าวสารค่ะ ได้พูดคุยถึงกรณีของคุณทรรศิกากับคนในสนพ.แล้วแต่ว่าคนที่รู้จักกันไม่ได้ทำงานอยู่ในส่วนกองบรรณาธิการ แต่คาดว่าทางสนพ.คงจะทราบเรื่องแล้วเพราะตอนนี้เริ่มมีคนไปตั้งกระทู้กับเว็บของสนพ.แล้ว แต่ถ้าอยากให้สนพ.ออกมารับรู้เรื่องราวเราคงจะต้องแจ้งไปกับทางสนพ.โดยตรง เพื่อที่จะได้ข้อสรุปที่ดีที่สุดของแต่ละฝ่าย