ทุกคนรู้ดีว่า โลกใบนี้ต้องการการสำรวจที่ถูกวิธี
แต่ไม่ใช่ทุกคนที่รู้ว่า การสำรวจที่ถูกวิธีที่ว่านั้นเป็นยังไง

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับงานร้านอาหารที่เรียกร้องให้ผมต้องอยู่เฝ้าอาทิตย์ละ 7 วัน
การออกไปสำรวจโลกผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ฟังดูจะเป็นคำตอบที่ตอบโจทย์ของชีวิต
แค่คลิก...ขอบเขตความรู้ของผมก็พลันติดปีก(ส่วนร่างกายยังคงติดแหงกอยู่ในร้าน)

ประโยคที่บอกว่า “สามารถรับรู้ความเป็นไปของโลกทั้งใบด้วยเพียงปลายนิ้วสัมผัส”
อาจจะฟังดูเก่าแล้ว แต่เอามาพูดถึงทีไรก็ยังรู้สึกว่ามันช่างทันสมัยไปซะทุกทีไป

ตอนนี้ผมแค่คลิกไปมาบนหน้าจอ Windows ก็สามารถทราบแล้วว่า
สงครามที่อยู่ห่างออกไปคนละทวีปเป็นยังไงบ้าง(กินข้าวหรือยัง สบายดีอ้ะเปล่า)
แค่คลิก...ก็ค้นหาได้ทันทีว่าหนังสือเล่มไหนออกใหม่ หนังอะไรกำลังเข้าฉาย
แค่คลิก...ก็สามารถมานั่งโม้ให้คนฟังบนหน้าบล็อกได้แล้ว

แต่ทันทีที่ปิดคอมพ์...อะไรๆก็แลดูจะเปลี่ยนไป
ผมรู้เรื่องราวของโลกกว้างก็จริง แต่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเกี่ยวกับโลกรอบๆตัวเลย

ผมปิดคอมพ์แล้วเดินไปเจอเด็กเสิร์ฟในร้าน...ทุกคนเป็นคนต่างด้าว...
พวกเขาไม่สนใจสงครามที่อยู่ไกลออกไปสักนิด แต่วิตกกังวลเกี่ยวกับตำรวจเอามากๆ
พวกเขาไม่รู้ภาษาไทย และไม่แคร์ว่าหนังที่เข้าฉายจะเป็นซับภาษาอะไรหรือเปล่า
พวกเขาอยากจะพูดคุยกับเจ้าของร้านบ้าง เพื่อที่จะได้รู้ว่ากำลังฝากชีวิตไว้กับใคร

แต่ไอ้เจ้าของร้านดันไปนั่งเล่นคอมพ์
แล้วปล่อยให้เด็กเสิร์ฟในร้านต้องเป็นรับบทเป็นเด็กห่างบ้านที่คิดถึงครอบครัวใจจะขาด
รวมไปถึงเป็นนักโทษหลบหนีเข้าเมืองตัวน้อยๆที่กำลังหวาดกลัวจนตัวสั่น

หรือบางทีผมอาจจะควรเพลาๆการสำรวจโลกกว้างผ่านหน้าจอลงบ้าง
และไม่ต้องถึงขั้นรอบรู้ทั่วไทย แต่ควรหันมารู้เกี่ยวกับโลกรอบตัวให้มากกว่าที่เคย

ไม่รู้ว่านี่จะวิธีสำรวจโลกที่ถูกต้องไหม แต่ฟังดูแล้วไม่น่าจะไม่ผิดไปกว่าวิธีเดิมที่ใช้อยู่
เห็นทีผมคงจะต้องหา Windows ใหม่มาใช้เพื่อการณ์นี้
เพียงแต่คราวนี้ต้องให้แน่ใจว่า ไม่ใช่ Windows ที่มาจาก Microsoft