'ช่ายยยย  ผมกลับไปคบกับแฟนเก่า เพราะเค้ารับได้ในสิ่งที่ผมเป็น  แล้วคุณล่ะเป็นยังไงบ้าง มีแฟนหรือเปล่า พันเอกหรือยัง'

'โอ๊ะ ยินดีด้วยนะ ขอให้อายุมั่นขวัญยืน รักกันชั่วกัลปาวสาน เราไม่มีแฟนและยังไม่พันเอก'

'เลือกมากนะ -- หรือจริงๆ ไม่เอาใครมากกว่า ใช่มะ '

'ถ้าเมื่อไหร่นึกประโยชน์ของการมีแฟนได้ ก็มีเองแหละ แต่เราว่า ไม่มีแหละดีแล้ว บางทีการมีคนรัก อาจจะไม่เหมาะกับชีวิตคนอย่างเราสักเท่าไหร่ นอกจากจะเป็นภาระแล้วยังรู้สึกว่าทำให้ขาดเสรีในการใช้ชีวิตอีกด้วย  แต่ก็ไม่แน่นะ.... ถ้ามีใครทำให้เรารักได้ เราก็อาจจะมีแฟน -- ขึ้นอยู่กับสถานการณ์น่ะ'

'เจ็บป่วยมา แล้วใครจะดูแล'

'เราวางแผนไว้หมดละ... ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก บ้านเราอยู่ใกล้โรงพยาบาล'

'นั่นสินะ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถึงเวลานั้น ชีวิตผมจะเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า ผมอาจจะไม่มีใครแล้วเหมือนกันก็ได้'

'ถ้างั้น.... ไว้ตอนห้าสิบ หกสิบ ถ้าเราต่างก็ไม่มีใครแล้วเราค่อยมาอยู่ด้วยกันดีมั้ย -นึกภาพสองตายาย นั่งรถเข็น ถือไม้เท้า ตื่นแต่เช้าจิบชา พากันไปโรงพยาบาล ก็เพลินละ '

แล้วเราต่างก็หัวเราะฝืดๆ ในบทสนทนาที่กึ่งจริง กึ่งเล่นนี้ --

ก็แปลกดี ตอนที่มี (กัน) อยู่ ไม่ค่อยเห็นคุณค่ากันเท่าไหร่ มีเงื่อนไขโน่นนี่นั่นมากมาย พอไม่มีแล้วก็รู้สึกว่า โน่นนี่นั่นที่เรายกมาอ้างเป็นเงื่อนไขนั้นมันไม่ได้สำคัญเท่าความรู้สึกที่มีต่อกันเลยแม้แต่น้อย -- 

บางทีเมื่อเราห่างกันแล้วนั่นแหละ เราจึงได้รู้ว่า... เราสูญเสียอะไรไป ~