... The Taking of Pelham 1 2 3 เป็นหนังรีเมคจากต้นฉบับปี 1974 ที่เขาว่ากันว่า เวอร์ชั่นเก่าก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ไม่รู้อะไรดลใจให้ โทนี่ สก๊อตต์ อยากจับมาทำใหม่ ผมไม่เคยดูเวอร์ชั่นเก่า แต่พอได้ดูเวอร์ชั่นนี้ ก็พอเข้าใจว่า ถึงพล็อตหนังไม่เลิศเลอ และน่าจะเชยไปแล้วด้วยซ้ำ กับยุคปัจจุบัน แต่ มันก็มีอะไรน่า เล่น โดยเฉพาะที่ ชีวิตของตัวละคร

Pelham 1 2 3 เป็นชื่อขบวนรถไฟใต้ดินที่ถูก กลุ่มโจร นำทีมโดย จอห์น ทราโวลต้า ยึดผู้โดยสารบนโบกี้ตัวเองเป็นตัวประกัน ตั้งเงื่อนไข จะฆ่าทีละคนทุกหนึ่งชั่วโมง ถ้าไม่ได้เงินหลักล้านที่เรียกไป บังเอิญตอนนั้น เดนเซล วอชิงตัน เข้าเวร เลยต้องกลายเป็นผู้เจรจาจำเป็น แถมพูดแล้วยังคุยถูกคอ หัวหน้าโจร ทราโวลต้า เลยระบุขอคุยกับเขาเพียงคนเดียว

หนังมาสไตล์ปล้นเหนือเมฆส่วนใหญ่ ที่คอหนังน่าจะเดาได้ไม่ยากว่า แผนการนี้ต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลัง แต่ยากที่จะเดาว่า เบื้องหลังนั้นคืออะไร





... จุดที่น่าสนใจคือ ผมชอบคนเขียนบทที่สร้าง ตัวละครหลักสามตัว ให้มีความน่าติดตาม มีมิติหลายด้านไม่ได้ เลวเล๊วเลว หรือ ดีดี๊ดี

ตัวร้ายของ จอห์น ทราโวลต้า อาจดูไม่ต่างจาก ตัวร้ายในหนังยุคใหม่ ที่ผู้เขียนบทมักใส่ความเท่ ใส่อารมณ์ขันให้ดูมีเสน่ห์ เพียงแต่ ผมเองยังรู้สึกว่า จอห์น ทราโวลต้า ยังไม่สามารถมอบการแสดงที่แตกต่างจาก บทตัวร้ายที่เขาเคยเล่น โดยเฉพาะในเรื่องนี้ การแสดงของเขาดูแล้วแทบจะไม่ต่าง จากตอนเขารับบทเป็นหัวหน้าโจรใน Swordfish คือ ฉลาด , มีอารมณ์ขันร้ายๆ , เลว หากจะต่างก็ตรงเรื่องนี้ใส่ความถ่อยเถื่อนกับรอยสักเข้าไป

ตัวละครพระเอกของ เดนเซล นี่ซิ จะกลายเป็นบทแบนๆธรรมดาไปเลย ถ้าบทหนังเขียนให้เขาเป็นแค่ พระเอกจำเป็น แต่หนังเขียนให้เขาเป็น พระเอก ที่มีชนักติดหลัง คือ ข้อกล่าวหาว่ารับสินบน ตอนเดินทางไปดูหัวรถไฟเพื่อซื้อมาใช้งานที่ญี่ปุ่น และ ฉากที่ชอบฉากหนึ่งคือ ตัวร้าย บังคับให้พระเอก พูดความจริงว่า เขา รับ หรือ ไม่ได้รับ สินบน

เช่นเดียวกับ ตัวละครผู้ว่าประจำเมืองนิวยอร์ค ที่ เจมส์ แกนดอลฟินี่ เปิดตัวด้วยภาพลักษณ์แบบนักการเมืองที่ห่วงภาพลักษณ์จ๋าๆ ไร้ความจริงใจ ดูท่าทางจะไร้สมอง และ มีชนักติดหลังเรื่องนอกใจภรรยา แต่หลายช่วงหลายตอนที่เขาก็แสดงบุคลิกท่าทางดูสมกับเป็น นายหัวประจำเมืองได้จริง รวมไปถึงตอนขอบคุณช่วงท้ายที่แม้จะมีภาพนักการเมืองห่วงภาพลักษณ์ก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจ



... อย่างที่รู้กันว่าหนังของ Tony Scott ส่วนใหญ่เป็นแอคชั่นทริลเลอร์เน้นขายสไตล์ ประเภทถ่ายภาพหวือหวา เหวี่ยงกล้องหมุนเป็นวงกลมจนเวียนหัว เดินเรื่องฉับไว ซึ่ง ก็เวิร์คบ้าง (Enemy of the State , Crimson Tide ) , ไม่เวิร์คบ้าง (Domino , Man on Fire)

The Taking of Pelham 1 2 3 อยู่ในกลุ่มค่อนข้างเวิร์ค(Deja Vu , Spy Game) คือ ดูสนุกดีแต่ก็มีจุดอ่อนชัดเจน

จุดดีคือมีลีลากวนโอ๊ยของสามนักแสดงมากฝีมืออย่าง เดนเซล วอชิงตัน , จอห์น ทราโวลต้า และ เจมส์ แกนดอลฟินิ ที่สร้างสีสันกับหนังได้เป็นอย่างมาก ยิ่งช่วงแรกที่ทำให้คนดูลุ้นผ่านการเจรจาพูดคุยของ ฝั่งตัวร้าย กับ ฝั่งตัวดี ทำให้นึกถึงหนังเจ๋งๆอีกเรื่องที่เด่นด้านเจรจาต่อรองอย่าง The Negotiator จัดได้ว่า มี กึ๋น มีชั้นเชิงดีทีเดียว

ช่วงต้นถึงค่อนเรื่อง หนังจึงดูสนุกมาก จะมีข้อด้อยก็แค่ ความบังเอิญหลายอย่างที่ใส่เข้ามากไปหน่อย แต่พอช่วงท้าย ความเหนือชั้นกลับดร็อปลงมาดื้อๆ อะไรๆก็ดูไปแบบง่ายๆ แถมยังความบังเอิญเว่อร์ๆก็ยังโผล่มาประเภท หนูกัดขาจนปืนลั่น , รถชนจนมาไม่ทัน , โผล่ขึ้นมาฟุตบาธเจอกันพอดี ฯลฯ

ก่อนจะนำไปสู่บทสรุปสุดท้ายที่แผ่วปลาย ทั้งที่วอร์มเครื่องคนดูให้ลุ้นใจหายใจคว่ำอยู่เกือบทั้งเรื่อง



สรุป ... ดูเอามันส์ ไปดูเถอะ ดูได้ไม่ผิดหวัง ไม่เสียดายตังค์ แต่ก็ไม่ถึงกับเจ๋งมากมาย หนังน่าจะอยู่ในความทรงจำได้มากกว่านี้ ถ้าไม่ใส่ความบังเอิญเกินเหตุเข้ามาถี่เกินไป ไม่ปิดฉากง่ายๆ และ สามารถคงกึ๋นได้เหมือนช่วงต้น

Create Date : 01 สิงหาคม 2552
Last Update : 1 สิงหาคม 2552 11:04:22 น.		6 comments
Counter : 4058 Pageviews.
Share Tweet