เรื่องเล่าจากเมษาถึงพฤษภา

ตอนเด็กๆเราไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเราอยากกินแตงโมลูกใหญ่ๆที่ที่บ้านปลูกไม่ได้เพราะเว้นให้คนนั้นคนนี้

จนเราโตขึ้นถึงวันนี้เราได้กินแตงโมลูกโตเนื้อทรายสีแดงหวานฉ่ำกินแล้วหายเหนื่อยจากการเดินทางมาไกลๆ เราถึงได้เข้าใจว่าทำไมตอนเด็กเราถึงกินแตงโมลูกนั้นไม่ได้

ตอนเด็กเราไม่เคยเข้าใจ ว่าทำไมยายต้องวุ่นวายเตรียมอาหารให้คนไกลๆที่กำลังจะมา

ทำไมถึงจำได้ว่าคนนั้นชอบกินนี่คนนี้ชอบกินนั่น ไม่เห็นจะจำได้เลยว่าเราชอบกินอะไร แล้วทำไมต้องวุ่นวายเวลาคนไกลๆมาถึงแล้วบอกอยากกินแกงนั้นแกงนี่ทำไมต้องทำให้ทันทีไม่เคยเข้าใจ

พอวันนี้วันที่บ่นอยากกินหมูเจี้ยนเคย (หมูทอดสุกแล้วมาผัดกับกะปิ)

ตอนสายจะกินข้าวเปิดกับข้าวดูมีหมูเจี้ยนเคยพร้อมพริกสดวางอยู่

วันที่บ่นอยากกินน้ำพริก ผักลวก

ในวันที่มะนาวมีไม่กี่ลูกบนต้น มะเขือก็แห้งจนหาแทบไม่มี

แต่เปิดจานกับข้าวมาตอนเย็น แล้วมีน้ำพริก มะเขือลวก ผักสารพัดลวกวางอยู่

ฉันจึงรู้และเข้าใจ

ในวันที่ฉันกำลังรีบทำอะไรๆ จนไม่มีเวลาจะไปลุกไปกินน้ำ

จนกระทั่งมีแม่เอาน้ำเย็นมาวางให้ฉันยกขึ้นดื่มแล้วรู้สึกอร่อยชื่นใจ(แม้จะมองลงไปในแก้วมีมดตัวเล็กๆ2ตัวลอยอยู่ก็เถอะ แต่พอเห็นรอยยิ้มคนยกมาให้แล้วฉันก็มองไม่เห็นมดอีกเลย)

ตอนเด็กๆจำไม่ได้ว่าอะไรอร่อยบ้าง

แต่วันนี้ขนมถั่วตัดที่แม่ซื้อมาให้กับมะละกอผัดไข่ที่ยายทำให้กินทำไมมันอร่อยจนลืมไปทุกสิ่งจริงๆ