ที่ทำงานแรกในชีวิตเปรียบเสมือนโรงเรียน

ตอนนี้ใช้ชีวิตการทำงานมาได้ประมาณ 7 เดือนแล้ว ที่ที่ชั้นทำอยู่นี้เป็นที่ทำงานแรกของชั้นนับจากเรียนจบมา

บอกเลยว่าตั้งแต่วันแรกที่เริ่มต้นชีวิตการทำงาน ทุกสิ่งทุกอย่างใหม่สำหรับชั้นมากๆ ทั้งระบบในที่ทำงาน สภาวะการทำงาน เนื้องาน คนในที่ทำงาน รวมทั้งการดำเนินชีวิตของชั้นที่นับจากเริ่มต้นชีวิตการทำงานก็เปลี่ยนไป

ตอนอยู่มหา’ลัย ความอิสระมันสูงจริงๆนะ ชั้นเรียนนิติ ส่วนใหญ่จะอยู่กับการอ่านหนังสือ ไม่ต้องเข้าเรียนก็ยังได้ แต่ต้องมั่นใจว่าสามารถคุมตัวเองให้เรียนรู้ได้เท่ากับคนที่เข้าเรียน ดังนั้นชั้นสามารถแพลนชีวิตตามใจชั้นได้สบายๆ อยากจะตื่นสายในวันจันทร์ก็ทำได้ เบื่อ...อยากกลับไปนอนกลางวัน ชั้นก็กลับหอไปนอน อยู่ดีๆอยากไปดูหนัง เดินห้าง ไปเที่ยว ก็ไป เสียตรงยังต้องขอเงินพ่อแม่อยู่ งบที่มีก็เลยจำกัด เพราะอีกใจก็เกรงใจที่จะต้องขอเงินพ่อแม่เยอะๆ

ถึงความอิสรจะเยอะแต่ชั้นก็ดันตัวเองไปทำกิจกรรมกับมหา’ลัย นะ เพราะอยากมีเพื่อนเยอะๆ รู้จักการทำงานกับคนอื่น อันที่จริงก็ทำกิจกรรมเยอะเลยล่ะ ทำจนแบบรู้สึกขอเงินเดือนได้เลย แต่ก็นั่นแหละกิจกรรมมันเป็นเรื่องความสมัครใจ

ตอนชั้นกำลังจะจบชั้นอยากทำงานมากๆ เพราะมั่นใจว่า มีความรู้และมีประสบการณ์การทำงานจากการทำกิจกรรมมาบ้างแล้ว เวลาไปทำงานจริงๆ อะไรๆก็ง่ายขึ้น .. แต่เปล่าเลย

จากที่อยู่มหา’ลัย ดูเป็นคนรู้เยอะ ให้คำปรึกษาคนได้ แต่พอเริ่มต้นชีวิตทำงานกลายเป็นคนโง่ในบัดดล

แม้จะทำงานตรงสายที่จบมา แต่งานที่ทำอยู่มันมีความซับซ้อนมากกว่าตำราที่อ่านๆมาก บางอย่างก็เป็นเรื่องที่ต้องเรียนรู้เอง สืบค้นเอง เรียกได้ว่าการเรียนกับการทำงานจริงนี่มันต่างกันไปเลย และชั้นก็เหมือนคนที่ทำอะไรไม่เป็นเลย

ไหนจะการทำงานที่เราต้องรู้จักการทำงานที่เป็นระบบ มีขั้นมีตอน ต้องรู้จักการดีลงานการประสานงานกับคนมากขึ้น

ที่สำคัญ พอมาทำงานจริงๆ เราไม่สามารถเลือกทำแต่สิ่งที่ตัวเองชอบได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหัวหน้า ส่งอะไรมาก็ต้องทำให้ได้ จะเลือกทำอันที่ชอบก่อนก็ไม่ได้ ต้องทำสิ่งที่ด่วนก่อน และทุกอย่างเป็นเงินเป็นทอง ยิ่งทำงานให้ลูกความ ยิ่งช้ามากเท่าไหร่ ก็เหมือนลูกความเราจะเสียผลประโยชน์มากเท่านั้น ต้องเร็ว ต้องไว และห้ามพลาด

ช่วงแรกชั้นสูญเสียความมั่นใจในตัวเองไปเลย แทบไม่กล้าทำอะไรโดยใช้การตัดสินใจของตัวเอง มีอะไรนิดๆหน่อยๆก็ไปถามพี่เค้า จนบางทีก็ดูเหมือนเค้าจะรำคาญ แต่ให้ทำไงได้ ชั้นกลัวตัวเองจะทำอะไรพลาดไปแล้วคนอื่นเสียหาย มีอะไรเลยต้องถามก่อนทุกครั้ง มีบางครั้งทำพลาดก็โดนดุ โดนว่า

มีหลายครั้งที่ท้อแท้ บอกตัวเองว่าไม่เอาแล้ว ถามตัวเองบ่อยครั้งว่าชั้นไม่ถนัดกับสายงานนี้หรือเปล่า ควรเปลี่ยนมั้ย ทำไมงานมันกดดันแบบนี้ แม้ชั้นจะอยากเปลี่ยนแต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าจะเปลี่ยนไปทำอะไร งานที่เคยอยากทำ เล็งๆไว้ก็ต้องไปเรียนก่อน ต้องสูญเสียเงินจำนวนมากเพื่อให้ได้ทำสายงานที่ตัวเองอยากทำ ซึ่งถ้าชั้นจะลาออกแล้วไปเรียนเลย ก็ยังไม่ได้ เพราะไม่มีเงินเก็บพอและเกรงใจพ่อแม่อีก ไม่อยากขออีกแล้ว เลยต้องกลั้นใจทำงานต่อไป

แต่อยู่ดีๆ ชั้นก็มีแรงฮึดขึ้นมา เนื่องจากชั้นทบทวนชีวิตตัวเองแล้ว สรุปว่ายังต้องทำงานที่นี่ต่อไปเพื่อเก็บเงินแล้วไปสานฝันทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำให้ได้ก่อน แต่มันจะทำต่อไปได้ไง ถ้าใจยังรู้สึกเกลียดงานหรือไม่มีความสุขกับงานนี้อยู่..

จากนั้นชั้นเลยตั้งใจว่า นับจากนี้เรียนรู้งานให้มากที่สุด ตั้งใจทำงานให้มากที่สุด ทำให้งานมันออกมาดีที่สุด ให้ประสบการณ์และสติที่ตัวเองมีผลักดันให้งานมันสำเร็จให้ได้

ชั้นเริ่มคิดว่าคนเราจะรู้สึกกับสิ่งรอบข้างยังไง มันขึ้นอยู่กับทัศนคติจริงๆนะ พอเปลี่ยนมุมมองนิดนึง อยู่ดีๆชั้นก็เริ่มมีความสุขกับการทำงานขึ้นมาซะงั้น

พอชั้นเริ่มทำงานเป็น รู้ว่าต้องทำอะไรบ้างโดยที่ไม่ต้องไปถามคนอื่น สามารถแพลนงานได้เอง รู้ว่าทำยังไงงานจะสำเร็จโดยวิธีของชั้น แม้กระทั่งบางครั้งชั้นก็ให้คำปรึกษาเพื่อนร่วมงานได้บ้าง งานมันก็ดูสนุกขึ้นมา เวลาได้งานจากหัวหน้าในเรื่องเดียว แต่เคสแตกต่างกัน มีปัญหาที่แตกต่างกัน ชั้นก็กลายเป็นสนุกกับการหาวิธีแก้ปัญหา

พอชั้นทำไปทำมา จน ณ ตอนนี้ เริ่มมีความชำนาญเฉพาะด้านมากขึ้น ก็เริ่มเกิดไอเดีย เริ่มมีแนวทางหาเงินใหม่ๆขึ้นมา งานที่ชั้นไม่ต้องออกไปเรียนที่โรงเรียนหรือ
มหา’ลัยก่อน งานที่ชั้นได้ทำอย่างเป็นอิสระ ซึ่งตอนนี้ชั้นแค่รอเวลาที่พอเหมาะ เวลาที่ชั้นได้เรียนรู้รอบด้านมากขึ้นจากการทำงานที่นี่ แล้ววันนั้นล่ะ...ชั้นจะได้ออกไปทำในสิ่งที่ชั้นต้องการ

นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้ชั้นคิดว่า ที่ทำงานแรกมันคือโรงเรียนดีๆ ที่ให้เงินเดือนเรานี่เอง

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2558 Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2558 10:00:53 น. Counter : 1128 Pageviews.		3 comments
Share Tweet