“ข้าจะบอกว่านางไม่มีวาสนาได้เป็นฟูเหรินขั้นหนึ่ง(一品夫人)ต่างหากล่ะ”

“กับนาง เจ้าก็ห้ามพูดว่านาง นางไม่มีวาสนาได้เป็นฟูเหรินขั้นหนึ่ง(一品夫人)อะไรกัน วาสนาอย่างนางเป็นถึงไท่จื่อเฟย(太子妃 - ว่าที่หวงโห้ว)ก็ยังได้เลย”

“ถ้างั้นท่านคิดไหมว่า พวกนางอาจจะกลัวว่าหลังจากที่พวกเราไปแล้ว หลิวอี้ เจ้าเมืองเยี่ยนชื่อคนใหม่จะหันไปเล่นงานพวกนาง”

“มันกล้าเหรอ” ไท่จื่อลุกจากที่นั่งแล้วเอ่ยต่อ “เอาไว้ข้ากลับฉางอันเมื่อไรจะกราบทูลเสด็จพ่อให้ปลดมันออกจากตำแหน่งเจ้าเมือง แล้วไล่ให้ไปเป็นสามัญชนคนธรรมดา(平民大百姓)”

“ถ้าอย่างนั้น พวกนางกลัวอะไรกันน๊า” กัวเส่อเหรินนั่งนึกไปเอาอาหารใส่ปากไป “หรือว่ากลัวการเข้าวัง คงไม่มั๊ง”

ไท่จื่อบ่นขึ้นบ้างว่า “ยิ่งคิดข้าก็ยิ่งไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นทิพยวิมานของเทพเทวดาบนสรวงสวรรค์(天上神仙府) หรือแม้แต่วังและตำหนักของหวงตี้บนโลกมนุษย์(人间帝王家) หากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับข้า นางยังคิดว่าจะมีอะไรที่สูงส่งล้ำค่า(至尊至贵)ไปกว่านี้อีกอย่างนั้นหรือ”

“งั้นข้าก็ไม่รู้แล้วล่ะ” กัวเส่อเหรินเอ่ยอย่างเขินๆว่า “จิ่วเกอ ถ้าข้าเป็นผู้หญิงก็คงจะดีนะ” แต่เมื่อเห็นไท่จื่อทำหน้าเครียดๆก็เอ่ยต่อ “เลิกคิดได้แล้วล่ะ คิดยังไงก็คิดไม่ออกหรอก” พูดจบก็หันไปนั่งรินเหล้าใส่ถ้วย

“เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เอาเหล้ามาดื่มแก้คอแห้งหน่อยสิ” ก้วนฟูเดินเข้ามาแย่งถ้วยเหล้าจากกัวเส่อเหรินไปดื่ม

“หาเจอหรือเปล่า” ไท่จื่อรีบเอ่ยถาม

“เลิกถามไปได้เลย จิ่วเกอ ดูแล้วเหมือนกับว่าบนโลกใบนี้ไม่เคยมีนางสองคนอยู่มาก่อนยังไงยังงั้น ขนาดค้นหาจนทั่วเกือบจะทุกบ้าน(挨家挨户)แล้วนะ” ก้วนฟูบอก

“ไม่ต้องไปหาทุกบ้านหรอก จิ่วเกอ ไปหาบ้านนี้บ้านเดียวก็เจอแล้ว” กัวเส่อเหรินเสนอ

“บ้านใครกัน” ไท่จื่อถามอย่างสงสัย

“ตงฟางซั่วไง”

“นั่นสิ ลืมเค้าไปเสียสนิทเลย ไปกันเถอะ” พูดเสร็จไท่จื่อก็เดินไป แต่แล้วก็ชะงักฝีเท้าหันหน้ากลับมาถาม “แล้วใครจะไปกับข้าบ้างล่ะ”

กัวเส่อเหรินเอ่ย “ในเมื่อเกิด ปี เดือน และวันเดียวกัน ก็ต้องตาย ปี เดือน และวันเดียวกันสิ ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ”

แล้วทั้งสามคนก็เดินออกไปที่หน้าประตูบ้าน หลี่หลิงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา “จิ่วเกอ ข้าหานางไม่พบ หานางไม่พบเลย”

“เอาไว้ข้าจะจับเมียกลับมาให้เจ้าเอง ไป ไปกันเถอะ” ไท่จื่อบอกกับหลี่หลิง

“ตงฟางซั่ว ออกมา ออกมาเดี๋ยวนี้ พวกเรามาตามหาคน” กัวเส่อเหรินส่งเสียงเรียกตงฟางซั่วอยู่ที่รั้วของบ้าน

ตงฟางซั่วเดินออกมาที่หน้าประตูบ้านแล้วตะโกนทักทาย “ที่แท้ก็พวกท่านนั่นเอง ต้องขออภัยที่ข้า ตงฟางซั่วไม่ได้ออกมาให้การต้อนรับ พวกท่านมาหาข้าถึงที่นี่ต้องการจะตามหาใครกัน ข้าตงฟางซั่วอยู่ตัวคนเดียว ไร้เมียและลูก(无妻无子) ไร้ญาติสนิทและมิตรสหาย(无亲无故)”

“เนี่ยนหนูเจียว” ไท่จื่อเอ่ยชื่อคนที่ต้องการตามหา

“ยังมีชิวฉานด้วยอีกคน” หลี่หลิงเอ่ยขึ้นบ้าง

“หากจะมาตามหาคนล่ะก็ไม่มี แต่ถ้าจะมาให้ทำนายล่ะก็ได้ พอดีวันนี้คำทำนายแรก ข้ายังไม่ได้รับทำนายให้ใครเสียด้วยสิ” ตงฟางซั่วกล่าวจบก็เดินไปนั่งขุดดินทำสวน

ก้วนฟูรีบเอ่ย “ไม่ต้องมาพูดจาโยกโย้ ถามอะไรเจ้า เจ้าก็ตอบมาแค่นั้นพอ”

กัวเส่อเหรินทำท่าจะพูดอะไรต่อ ก็ถูกไท่จื่อยกมือขึ้นเป็นสัญญาณห้ามไม่ให้พูด ไท่จื่อเดินเข้าไปหาตงฟางซั่ว “งั้นขอเชิญท่านซินแสช่วยทำนายให้หน่อยก็แล้วกัน”

“เชิญบอกตัวอักษรที่จะให้ทำนายมาล่ะกัน”

ไท่จื่อเดินไปนั่งที่ม้าหินแล้วเอ่ย “娇(เจียว) ตัวอักษร 娇(เจียว)ในชื่อ 念奴娇(เนี่ยนหนูเจียว) ข้าอยากจะถามว่านางอยู่ที่ไหน”

ตงฟางซั่วเขียนตัวอักษรลงไปที่พื้น “ตัวอักษร 娇(เจียว) มาจากตัวอักษร 女(หนี่ว์ - ผู้หญิง) กับตัวอักษร 乔(เฉียว - สูง) คนที่ท่านถามถึงคงจะเป็นผู้หญิงกระมัง”

“มีด้วยกันสองคน..” หลี่หลิงรีบบอกตงฟางซั่ว

“ท่านทำนายคนเดียวก่อน” ไท่จื่อเอ่ยแทรกขึ้น

ตงฟางซั่วมองดูที่ตัวอักษรแล้วเอ่ยอธิบาย “สำหรับตัวอักษร 女(หนี่ว์)คงไม่ต้องพูดถึงแล้วล่ะ ส่วนตัวอักษร 乔(เฉียว - สูง)...乔(เฉียว)ของคำว่า 乔木(เฉียวมู่ - ต้นไม้สูง) เกาะอยู่บนต้นไม้สูง ก็ยิ่งเลือกที่จะเกาะบนกิ่งไม้ที่สูงกว่า”

กัวเส่อเหรินรีบพูดแทรกขึ้นอย่างผู้รู้ “กิ่งไม้สูงเหรอ ยังมีกิ่งไม้สูงขนาดนั้นที่ไหนอีกล่ะ ข้างบนของตัวอักษร 乔(เฉียว)คืออักษรอะไร ก็คืออักษร 天(เทียน - สวรรค์) ใช่ไหม อักษร 天(เทียน - สวรรค์)ของคำว่า 天子(เทียนจื่อ - โอรสแห่งสวรรค์) ยังจะมีอะไรที่สูงกว่า 天子(เทียนจื่อ - โอรสแห่งสวรรค์)ได้อีกอย่างนั้นเหรอ”

“ท่านเข้าใจผิดแล้วล่ะ ข้างบนของตัวอักษร 乔(เฉียว)ที่ท่านเข้าใจว่าเป็นอักษร 天(เทียน - สวรรค์)น่ะ มันไม่ใช่เส้นตรงในแนวนอนซะทีเดียว แต่เป็นเส้นที่ลากเอนจากด้านบนลงไปด้านล่างซ้าย ซึ่งก็คือตัวอักษร 夭(เยา - ชื่อของธนูประเภทหนึ่ง)ต่างหากล่ะ อักษร 夭(เยา)ของคำว่า 箭夭(เจี้ยนเยา - ธนู)”

“แล้วมันหมายความว่ายังไงเหรอ ท่านซินแส” ไท่จื่อเอ่ยถาม

“มีคำกล่าวกล่าวไว้ว่า ธนูเมื่อยิงออกไปแล้วไม่มีวันย้อนกลับมา(开弓没有回头箭) คนที่ท่านต้องการจะตามหาน่ะไม่ต้องตามหาแล้วล่ะ นางไม่มีวันเปลี่ยนใจกลับมาหรอก”

“ไม่เปลี่ยนใจทั้งสองคนเลยหรือเปล่า” ก้วนฟูเอ่ยถาม

“อักษรหนึ่งตัวใช้ทำนายคนเพียงหนึ่งคน” ตงฟางซั่วตอบ

“ท่านอย่ามาพูดจาอมพะนำเลยดีกว่า ท่านซ่อนนางไว้ก็บอกมาเถอะ” ก้วนฟูเอ่ย

“ทำไมถึงคิดเช่นนั้นล่ะ” ตงฟางซั่วถามกลับ

“ตงฟางซั่ว เจ้าอย่ามาแกล้งทำไขสือหน่อยเลย” กัวเส่อเหรินเอ่ย “ดึกดื่นเที่ยงคืน(深更半夜) นางมาทำอะไรที่บ้านของท่าน”

“มาให้ข้าทำนายอักษรไง”

“ทำนายอักษรรึ ตอนกลางวันทำนายอักษรไม่ได้หรือไง ทำไมจะต้องมาตอนกลางคืนด้วย” กัวเส่อเหรินเอ่ยอย่างไม่เชื่อ

ไท่จื่อเอ่ยถาม “ขอถามท่านได้หรือไม่ว่า นางมาทำนายเรื่องอะไร”

“ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง ความลับ(心机)ของคนก็เหมือนความลับสวรรค์(天机) ไม่อาจเปิดเผย(泄露)ได้”

ไท่จื่อเอ่ยถามต่อ “เป็นเพราะนางยังลังเลใจอยู่ใช่หรือไม่ ท่านเลยบอกให้นางหนีไปยังที่ๆไกลแสนไกล(远走高飞) อีกทั้งยังบอกสถานที่ให้กับนางด้วย”

“ชิวฉานด้วยอีกคน” หลี่หลิงเอ่ยแทรก

ไท่จื่อหันไปบอกหลี่หลิง “เจ้าอย่าเพิ่งสอด(插嘴) ของข้าได้เรื่องยังไงของเจ้าก็ได้เรื่องเช่นกัน” จากนั้นก็หันไปถามตงฟางซั่ว “ใช่หรือไม่”

“ถ้าหากว่าข้าไม่รับและไม่ปฏิเสธล่ะ(不置可否)” พูดเสร็จก็หันไปพรวนดินต่อ

“ตงฟางซั่ว เจ้าโกหก(蒙骗)ไท่จื่อ ก็เท่ากับหลอกลวงหวงตี้(欺君)เชียวนะ” กัวเส่อเหรินขู่ตงฟางซั่ว

ก้วนฟูผสมโรงด้วยอีกคน “ตงฟางซั่ว เจ้าทำนายแม่นมากใช่ไหม เจ้าทำนายไว้ด้วยหรือเปล่าว่าวันนี้เจ้าจะโดนข้าตื้บ(揍)” พูดเสร็จก้วนฟูทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องชกต่อยตงฟางซั่ว

“เอาเลย สั่งสอนเค้าเลย” กัวเส่อเหรินส่งเสียงสนับสนุน

ไท่จื่อรีบยกมือขึ้นห้าม “พวกเจ้าถอยออกไป” จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนยกมือคารวะต่อตงฟางซั่ว “ท่านซินแส ขอบอกกับท่านตรงๆเลยละกันว่า นางเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทุกครั้งที่ข้าพบกับนางแล้วมักจะทำให้ใจของข้าเกิดอาการเต้นรัว(心动)เสมอ ข้าเต็มใจที่จะผูกพันฉันท์สามีภรรยากับนางตลอดไป จะรับผิดชอบดูแลนาง รวมทั้งทวงคืนความเป็นธรรมและกู้ชื่อเสียงกลับคืนให้แก่พ่อของนาง ขอให้ท่านซินแสได้โปรดให้การช่วยเหลือด้วย”

“ข้ากับชิวฉานก็เหมือนกัน ข้าให้สัญญาว่าชั่วชีวิต(平生)นี้จะไม่รักใครอีกนอกจากนาง” หลี่หลิงกล่าวขอร้องตงฟางซั่วด้วยอีกคน

“ข้าพูดจริงทำจริง เฉกเช่นหวงตี้ตรัสคำไหนคำนั้น(君无戏言)” ไท่จื่อกล่าวยืนยันคำพูดของตนเอง

“เพิ่งจะพูดไปหยกๆว่าข้าหลอกลวงหวงตี้ ตอนนี้ก็มาบอกอีกว่าหวงตี้ตรัสคำไหนคำนั้น ท่านเป็นไท่จื่อ ไท่จื่อห่างจากหวงตี้แค่ระยะหนึ่งก้าว แต่ว่าก็มีคนบางคนที่ก้าวไม่ดีทำให้ก้าวพลาดระยะหนึ่งก้าวนั้นไปจนชั่วชีวิต ขอให้ไท่จื่อจดจำไว้ให้ดี และดูแลตัวเองดีๆด้วย” ตงฟางซั่วกล่าวเตือนไท่จื่อเป็นนัยๆ

“นี่ก็ถือเป็นคำทำนายด้วยใช่หรือไหม”

“ฟ้าบางทีก็ไม่เป็นฟ้า สูงบางทีก็ไม่สูง จะเป็นฟ้าแท้สูงจริงหรือไม่นั้น ก็มีคำพูดอีกประโยคหนึ่งที่กล่าวไว้ว่า ยิ่งอยู่สูงเท่าไรก็ยิ่งหนาวเหน็บมากเท่านั้น(高处不胜寒)”

“ถวายบังคมหวงไท่โห้ว” บรรดาขุนนางสกุลโต้ว(窦)ต่างถวายความเคารพต่อไท่โห้วโต้ว

“พวกท่านรู้หรือไม่ ว่าทำไมเราถึงเรียกพวกท่านมาในวันนี้” ไท่โห้วโต้วตรัสถาม

“เพื่อถวายพระพรเนื่องในวันคล้ายวันประสูติของพระองค์ พะย่ะค่ะ” โต้วอิง(窦婴 มีศักดิ์เป็นหลานชายของไท่โห้วโต้ว)ทูลตอบแทนขุนนางสกุลโต้วคนอื่นๆ

“ก็แค่วันเกิดที่ขาดๆเกินๆ(不零不整)วันหนึ่ง มีอะไรที่น่าอวยพร(好庆)หรือมีอะไรที่น่าแสดงความยินดี(好贺)เหรอ วันนี้ที่เรียกให้พวกท่านมากันก็แค่ต้องการจะอาศัยโอกาสนี้ปรึกษาหารือกับพวกท่าน จะได้หลีกเลี่ยงการนำไปซุบซิบพูดคุยกันข้างนอกอย่างผิดๆถูกๆ”

“พะย่ะค่ะ”

ไท่โห้วโต้วทรงรับสั่งให้พวกขันทีกับนางกำนัลออกไป จากนั้นทรงถอนพระทัยแล้วตรัสกับบรรดาขุนนางสกุลโต้วว่า “หวงตี้ ทรงมีพระชนม์ชีพเหลืออยู่แค่อีกไม่กี่วันแล้ว”

ทั้นทีที่สิ้นเสียงบอกของไท่โห้วโต้ว เหล่าขุนนางสกุลโต้วต่างพากันส่งเสียงดังอื้ออึง จนไท่โห้วโต้วต้องตรัสกำชับ “ไม่ต้องส่งเสียงดัง ใช้แค่หูของพวกท่านฟังอย่างเดียวก็พอ เห็นทีพวกเราคงไม่มีสิทธิ์เขียนเสนอชื่อคนสกุลโต้วได้อีกแล้ว หลายปีมานี้ พวกเจ้าคนสกุลโต้วที่ควรจะเป็นโหว(侯)ก็แต่งตั้งไปแล้ว ที่ควรจะเป็นอ๋อง(王)ก็แต่งตั้งไปแล้ว หวงตี้องค์นี้ทรงปฏิบัติต่อคนสกุลโต้วได้ดีไม่มีที่ติจริงๆ หากว่าทรงต้องไปในตอนนี้ พวกท่านคิดว่าจะทำอย่างไร หวงตี้องค์ใหม่ควรจะเป็นใครกัน”

เหล่าขุนนางสกุลโต้วต่างพากันนิ่งเงียบไม่กล้าเสนอความคิดเห็น จนไท่โห้วโต้วต้องตรัสบอก “พวกท่านพูดอะไรออกมากันบ้างสิ หรือคิดจะปล่อยให้คนแก่อย่างเราเป็นผู้ตัดสินใจอย่างนั้นนะเหรอ”

เฉินอาเจียวปลอมตัวเป็นผู้ช่วยหมอ เดินทางติดตามหมอหลวงเพื่อไปเข้าเฝ้าฮั่นจิ่งตี้ ระหว่างทางหมอหลวงได้เอ่ยขึ้นว่า “คุณหนูเฉิน ชีวิตของครอบครัวของข้าล้วนฝากไว้กับท่านแล้วนะ”

“ท่านวางใจเถอะ มีเพียงฟ้ารู้ ดินรู้ ท่านรู้ และข้าเท่านั้นที่รู้”

“ยังไงก็ขอให้เร็วๆด้วย”

“ข้ารู้แล้วน่า ท่านมานึกเสียใจตอนนี้ยังไงก็ไม่ทันแล้วล่ะ ท่านหมอ รีบไปเถอะ”

“โต้วอิง เจ้าอยากจะพูดอะไรหรือไม่ แต่ป้าขอเตือนเจ้าก่อนนะ หากผิดต่อจารีตประเพณีแล้วล่ะก็ ไม่ต้องพูดจะเป็นดีที่สุด” ไท่โห้วโต้วตรัสถามหลานชาย

“กราบทูลหวงไท่โห้ว หลายปีมานี้เสด็จป้า ทรงทุ่มเทพระวรกายเพื่อแผ่นดินฮั่นมากมาย คุณงามความดีอยู่เหนือฟ้า(功比天高)...”

“เจ้าพูดให้มันเข้าเรื่องหน่อยสิ”

“นี่ไม่ใช่ความคิดของข้าพระองค์คนเดียว ที่ข้าพระองค์พูดนั้นก็ตรงประเด็นแล้ว พะย่ะค่ะ เสด็จป้าทรงมีคุณงามความดีอยู่เหนือฟ้า ที่แผ่นดินฮั่นอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะทรงดูแลเอาใจใส่อยู่เบื้องหลัง บรรดาประชาชนต่างอยู่และใช้ชีวิตกันอย่างร่มเย็นเป็นสุข(安居乐业) กำลังของประเทศกลับมาเข้มแข็งขึ้น ก็ล้วนเป็นผลมาจากการที่เสด็จป้าเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่ดี(相夫课子 ¹) ตอนนี้ไท่จื่อยังเด็กนัก ยังไม่รู้ความ หากจะให้ไท่จื่อมารับตำแหน่ง สู้ให้เสด็จป้าขึ้นเป็นหวงตี้ซะเองจะไม่ดีกว่าเหรอ พะย่ะค่ะ”

“ขอให้หวงไท่โห้วได้โปรดเป็นผู้ขึ้นครองบัลลังก์ด้วย พะย่ะค่ะ” เหล่าขุนนางสกุลโต้วต่างส่งเสียงสนับสนุนคำพูดของโต้วอิง

ไท่โห้วโต้วได้ยินเข้าถึงกับกริ้วตบพระหัตถ์ลงไปที่โต๊ะที่ประทับ จนเหล่าขุนนางสกุลโต้วถึงกับสะดุ้ง