//www.kumarntalk.com/topic/257



"ไชยา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโรงแรมผีสิง

ผมเป็นคนเชียงรายโดยกำเนิด สมัยหนุ่มใช้ชีวิตร่อนเร่ไปตามอำเภอใจ จนมาปักหลักทำงานในอู่ซ่อมรถยนต์ที่นครสวรรค์ มีเวลาว่างก็ขึ้นรถไฟล่องมากรุงเทพฯ บ้าง ขึ้นเหนือไปจนถึงเชียงใหม่บ้าง แล้วต่อรถยนต์ไปเชียงรายอีกที

เพราะนิสัยชอบขึ้นรถไฟจับกระดูก นั่งฟังเสียงล้อบดรางกระหึ่มพลางชมวิวจากทางหน้าต่างแล้วมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

ถ้ามีเวลาน้อยก็จะเดินทางไปใกล้ ๆ เช่นที่พิจิตรหรือพิษณุโลก บางครั้งหน้าเทศกาลผู้คนแทบจะ ล้นรถ ผมต้องยืนเกาะบันไดบ้าง ขึ้นหลังคาบ้าง...ชีวิตชายโสดไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ทำให้ใช้ชีวิตโลดโผนได้เต็มที่ แสวงหาความตื่นเต้นได้สุดๆ

จนกระทั่งไปเจอะเจอเรื่องสุดหลอนเข้าที่เมืองสองแควเต็มรักเต็มใคร่!

ช่วงนั้นอยู่ในฤดูหนาวพอดี อากาศเย็นสบายไม่เหนอะหนะเนื้อตัวแบบฤดูร้อน เหมาะเจาะกับการท่องเที่ยว ผมจับรถกรุงเทพฯ-พิษณุโลกไปถึงปลายทางในตอนเย็น เข้าพักโรงแรมเล็ก ๆ หลังสถานีรถไฟนั่นเอง

ใจจริงอยากนั่งรถไฟเล่นมากกว่า พอเปิดห้องที่ชั้นสองอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ลงมาเดินเตร็ดเตร่แถวๆ นั้นแหละ ตกค่ำก็กลับไปแวะชั้นล่างของโรงแรมที่มีสุราอาหารพร้อมสรรพ...สั่งเหล้าโซดา กับแกล้ม 2-3 อย่างมานั่งละเลียด พลางมองดูความเคลื่อนไหวที่แปลกหูแปลกตาไปด้วย

แต่ที่สะดุดตาพวกผู้ชาย ไม่ว่าหนุ่มน้อยหรือหนุ่มใหญ่ ก็คือผีเสื้อราตรีเริ่มโบยบินออกล่าเหยื่อหนาตาขึ้นทุกที!

ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยสัมผัสเสียที่ไหนสมัยนั้น 20-30 บาทก็ถือว่าใช้การได้แล้วครับ แต่งหน้า ทาปากฉูดฉาดอยู่ในแสงไฟอกพุ่ง ตะโพกผึ่งผาย นัยน์ตาหยาดเยิ้มยั่วยวนก็มักจะทำให้ผู้ชายที่กำลังมึนๆ มองเห็นพวกเธอเป็นนางฟ้าจำแลงได้ง่ายดาย

หน้าโรงแรมก็มีเดินสูบบุหรี่เตร่ไปมาบางคนก็นั่ง ไขว่ห้างโชว์ขาอ่อนอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ บางคนก็โฉบเข้ามาขอบุหรี่ ชักชวนขึ้นไปบนห้อง ครั้นผมส่ายหน้าเธอก็หลิ่วตายั่วเย้า...นอนคนเดียวไม่กลัวผีเหรอพี่?!

ผมส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่อยากคุยว่า...เกิดมายังไม่เจอะผีซักที!

ตอนดื่มดวดสุราเพลินๆ นี่ทำไมเวลาถึงผ่านไปเร็วนักก็ไม่รู้...แผล็บเดียวสามทุ่มกว่าแล้ว ผมสั่งเส้นใหญ่ผัดซีอิ๊วมากินให้หนักท้อง ตั้งใจว่ารุ่งเช้าจะไปไหว้หลวงพ่อพระพุทธชินราช ที่วัดใหญ่เป็นสิริมงคล ต่อจากนั้นจะเดินเที่ยวชมเมืองก่อนจับรถไฟกลับบ้าน

ราวสี่ทุ่มผมจ่ายเงินแล้วเดินขึ้นบันไดช้าๆ ผ่านเคาน์เตอร์แล้วเลี้ยวขวาไปตามทางที่เปิดไฟไว้สลัวๆ บรรยากาศเยือกเย็นน่าวังเวงใจชอบกล ผมไม่อยากคิดอะไรมาก ควักกุญแจห้องมาเตรียมพร้อมที่จะไขประตูเข้าไปนอน

เสียงฝีเท้ากึงๆ ดังขึ้นข้างหลัง ผมหันขวับไปมองโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่แล้วก็ต้องชะงักกึกเมื่อไม่เห็นใครเลย...เอ๊ะ! ยังไง? จะว่าหูแว่วก็ได้ยินชัดเจนนี่นา

หรือพิษเหล้าแบนใหญ่จะทำให้หูฝาดเฝื่อนไปเอง?

แต่เมื่อหันกลับจะเดินต่อไปก็ต้องชะงักอีกครั้ง...ขนลุกซ่าไปทั้งตัว!

นั่นคือ เด็กผู้ชายราว 10 ขวบกำลังจูงหมาดำตัวใหญ่เดินนำหน้าอยู่ไม่ไกลนัก ทั้ง ๆ ที่เมื่อพริบตาก่อนทางเดินหน้าห้องพักยังว่างเปล่าอยู่แท้ ๆ พอดีเด็ก เจ้ากรรมนั่นค่อยๆ หันหน้าเชื่องช้ามายิ้มให้...

คุณพระคุณเจ้าทรงโปรดด้วยเถิด! รอยยิ้มคล้ายแสยะดูร้ายกาจ โฉดชั่วน่าขนลุกขนพอง พร้อมๆ กับเดินเหมือนลอยห่างออกไปทุกที

ผมเผ่นอ้าวเข้าไปไขกุญแจมือไม้สั่น ไขผิดไขถูก พิษเหล้าเหือดหายไปหมดสิ้น ก็พอดีมีเสียงกึงๆ อย่างตอนแรกดังขึ้นอีกจากหัวบันได ว่าจะไม่หันไปมอง ก็อดไม่ได้

นรกเป็นพยาน! เด็กอุบาทว์นั่นกำลังจูงหมาดำตัวมหึมา นัยน์ตาแดงจ้าราวเปลวไฟจ้องเขม็ง...ได้ยินเสียงหัวเราะแหบโหยสะท้านสะเทือนเข้าไปถึงหัวอกหัวใจ...ผมโถมเข้าผลักประตูโครม ใส่กลอนเสร็จก็เผ่นขึ้นเตียงอกสั่นขวัญหายแทบจะช็อกตายคาที่

"นอนคนเดียวไม่กลัวผีเหรอพี่?"

เสียงของโสเภณีนางนั้นดังแว่วขึ้นในความทรงจำ...อยากจะเก็บของเผ่นออกจากห้องก็ไม่กล้า กลัวจะเจอเด็กอุบาทว์กับหมานรกยืนรออยู่หน้าประตูน่ะซีครับ

รุ่งขึ้นไปกราบหลวงพ่อใหญ่ขอพรพระให้ช่วยคุ้มครองจากสิ่งชั่วร้ายต่างๆ นานา แล้วบึ่งกลับนคร สวรรค์ทันที! บรื๋อออ...