ตอนสมัยเด็ก เคยเล่นสร้างบ้านกันบ้างหรือเปล่าครับ
.....สร้างบ้าน ออกแบบพื้นที่ ตลอดจนสร้างเป็นอาณาจักรของตนเอง
ไม่ได้เพื่ออวดอ้างตัวเองให้ใครต้องมาชื่นชม
แต่อยากเห็นภาพในสมองของตัวเอง ปรากฎกายอยู่ข้างหน้า
พร้อมอาวุธสำคัญของมวลมนุษย์ คือ จินตนาการ

จู่ๆก็มีอันธพาล(ก็เพื่อนเรานี่แหละ) เดินเข้ามารื้อ แล้วเดินจากไปด้วยเสียงหัวเราะ

เจ็บไหมครับ??

ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าระหว่างเดินมาถาม มาช่วย หรือให้กำลังใจกัน
กับการเข้ามาพัง มารื้อ หรือทำให้ผู้อื่นอารมณ์เสียโดยไร้เหตุผล
การใช้เวลาที่เท่ากัน แต่ผลลัพท์แตกต่างกันอย่างมากมาย
ทำไม เจ้าเพื่อนตัวแสบถึงมาแกล้งยั่วทำลายฝันของเรา เพื่อความสะใจของตัวเขาเอง

เพื่ออะไร? ...พวกเขาทำเพื่ออะไร?
และที่สำคัญพวกเขาจะรู้บ้างไหมว่าการทำร้ายจิตใจของใครโดยขาดเหตุผลนั้น
............มันเจ็บนาน
ไม่ได้อาฆาต ไม่ต้องการแก้แค้น แต่มันเจ็บนาน
ทำลายบ้านผมยังไม่พอ ยังทำลายหุ่นยนต์แปลงร่างของผมด้วย
นี่ถ้าผมมีนาฬิกาแปลงร่างได้ละก็ ฮึ่ม!

นี่ผมผมอ่อนไหวเกินไปหรือเปล่า?

หรือว่ามนุษย์ปกติใครๆก็ทำกันโดยไม่เก็บมาคิดให้เปลืองอารมณ์
หรือว่าตัวมนุษย์นั้นลืมง่าย และไม่คิดที่จะรักษาจิตใจของกันและกัน

ไม่มีอะไร..ก็แค่บรรยากาศพาไป กับการรอ

การรอทำให้จินตนาการของเราแอบมุดหลุมดำ เข้าไปในหลายๆแห่ง
ไม่ว่าจะเป็นอดีต หรืออนาคต
ยกเว้นปัจจุบัน ที่กำลังรอ

หรือว่าที่มนุษย์ทั้งหลายโกรธ หงุดหงิด อารมณ์เสีย หรือการนั่งยิ้มคนเดียว
เพราะอยู่กับอดีตหรืออนาคตมากเกินไป มากเกินจนลืมที่จะมองหาสุขในปัจจุบัน



ท้องฟ้าที่นี่ ก็เหมือนกันกับท้องฟ้าทั่วไป
ที่มีเมฆ มีแสงอาทิตย์ที่ค่อยๆเร่งแสงให้สว่างขึ้นเรื่อยๆ
มีอากาศที่เรามองไม่เห็น แต่สำคัญกับร่างกายและชีวิต
อากาศที่ดีให้ประโยชน์กับชีวิต เหมือนกับคำพูดที่ดีสามารถทำให้ใครก็ตาม
มีชีวิตที่ดีได้อย่างไม่ยากนัก เช่นเดียวกัน อากาศเป็นพิษ กับ คำพูดที่เป็นพิษ
อากาศ ที่กลายเป็นลมเหมือนกัน แต่ให้ผลต่างกัน
ต่างกันที่ผลลัพท์ไม่ว่าจะเป็นเพียงคลื่นที่แทรกเข้ามาก็ตาม

...คิดไปได้...

ผมเหลือบมองดูหลายๆคนถ่ายรูปบรรยากาศ พร้อมเตรียมของใส่บาตร
พวกเรากำลังรอพระ ที่กำลังเร่งแข่งกับดวงอาทิตย์
ที่กำลังจะแผดแสงเรงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่มีเมฆมาบังเสียก่อน



ในที่สุดพระที่พวกเรารอ ก็มาถึงจนได้
สังเกตุจากการเดินนำของพระองค์ที่นำอยู่ด้านหน้าแถวแล้ว
ท่านเร่งจนทิ้งช่วงองค์ที่สองค่อนข้างยาวพอสมควร
อาจต้องหยุดรอ หรือไม่ก็ต้องให้พระองค์หลังวิ่งตาม
ในที่สุด...
พระองค์แรกก็หยุดรอ เพื่อตั้งขบวนใหม่

ที่ท่านรีบเดินขนาดนี้คงติดภาระกิจหลายอย่างนั่นเอง

สาเหตุคงเพราะวันนี้ เป็นวันเข้าพรรษา
วันพิเศษที่ตามปกติพระต้องอยู่วัด
แต่ด้วยภาระกิจพิเศษ จึงต้องออกมาบิณฑบาตร
เพื่อโปรดญาติโยม ที่เดินทางข้ามคืน ข้ามน้ำมาเยือน
ณ ดินแดนแห่งนี้ ปากเซ



ถึงแม้หลายๆคนจะอิ่มบุญ จนล้นเต็มปรี่
แต่ก็ยังต้องกินข้าวเช้าอยู่ดี
เรายังมีเวลาเหลือนั่งแช่อยู่หน้าจานอาหาร อยู่พอสมควร
บางคนกอดให้กำลังใจกันยามเช้า นี่แหละมั๊งกับพลังงานที่ไร้รูป
พลังที่เติมเต็มกับหลายๆคนทั้งที่ต้องการและบอกว่าไม่ต้องการ
ทั้งๆที่มนุษย์เรา ยังต้องการความรัก ความห่วงใย และเอื้ออาทรกันอยู่เสมอ

ผู้ที่ต้องการจะถูกเติมเต็มส่วนผู้ที่บอกว่าไม่ต้องการจะได้รับการปลดปล่อย
ปลดปล่อยออกจาก บรรยากาศแบบมาคุๆ เหมือนมิติคู่ขนานที่กำลังเออร์เร่อ

หลายๆท่านทำภาระิกิจส่วนตัว ทั้งการช๊อปและเข้าห้องน้ำ
รวมถึงการขัดรองเท้า ที่โรงแรมตั้งไว้หน้าทางเข้าห้องอาหาร
ผมเชื่อว่าพี่แอ้คงไม่ได้ตั้งใจอยากให้รองเท้ามันเงาเพิ่มหรอก
แต่อยากเล่น พอๆกับผมที่คิดว่าเป็นเครื่องต้มกาแฟรุ่นเก่าเอามาวางโชว์

ผมกับพี่แอ้ ชวนชาวเขมรสองคนที่เข้ามาเที่ยวเหมือนกันขัดรองเท้า
พร้อมการแนะนำจนดูเหมือนใกล้เป็นพนักงานโรงแรมไปทุกที
หลังจากได้คนทดลองเอารองเท้ามาขัด ก็สิ้นสุดภาระกิจ

พร้อมเดินทางสู่ "หลี่ผี" โดยต้องพากันข้ามน้ำ
ที่เรียกว่า "มหานที สีพันดอน”ที่ซึ่งมีเกาะกลางน้ำอยู่มากมายคาแม่น้ำโขงก่อน



การเริ่มต้นเดินทางเกิดขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆที่เราเองก็อยู่ในทรปเดินทางอยู่
การเดินทางท่มีกิจกรรมเกิดขึ้นตลอดเวลา แม้กระทั่งการซอยผมบนรถ
และแน่นอน เมื่อมีการสอบถาม ผมก็กลายเป็นผู้ใช่บริการไป
แ้ม้คุณป้าจะตวัดหวีซอยแค่ 3 เพลงยุทธก็ตาม แต่ก็สร้างความมั่นใจให้กับผมเพิ่มขึ้น



เมื่อถึงท่าเรือ เราต้องข้ามน้ำโขงไปเพื่อจะข้ามไปอีกฝั่ง
และข้ามสะพานไปอีกแก่ง เพื่อให้ถึง หลี่ผี
สถานที่น้ำทุกสายไหลพุ่งเข้าหากัน



ช่วงเวลาแห่งการเดินทางที่ขึ้นรถ ข้ามเรือ ขึ้นรถ
ก่อนที่จะขึ้นรถอีกรอบพระอาทิตย์ก็ตรงหัวพอดี
โชคดีที่อาทิตย์ดวงโตถูกเบรคแสงไว้ด้วยก้อนเมฆที่เหมือนจะอุ้มน้ำไว้บนนั้น
และเมื่อพร้อมเมื่อไหร่ก็จะปล่อยละอองเล็กๆลงสู่พื้นให้เราได้ชื่นใจ

ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว ณ สถานที่แห่งนี้
มองเห็นสายน้ำที่ไหลพุ่งเข้ามาแล้วเล่นเอาเสียวเหมือนกัน
เห็นน้ำขุ่นแดงและชายฝั่งอีกด้านที่กว้าง เล่นเอาหลุมดำในจินตนาการเกือบเปิดอีกครั้ง
ถ้าไม่ติดที่อาหารข้างหน้า ตั้งรอพร้อมที่จะให้เราลุยแล้ว



เมื่อข้าวเหนียวเริ่มเรียงเม็ดในกระเพาะ
กิจกรรมการเดินถ่ายรูปเพื่อช่วยเขย่าลำไส้ก็เกิดขึ้น
ส่วนหนึ่งก็รอรถนั่นแหละ ที่ต้องเดินทางต่ออีกนิดเพื่อให้ถึงสถานที่หมาย
หันไปมองกล้วยที่ทางร้านห้อยไว้ให้เด็ดกินเล่นอยู่ 1 เครือ
ทุกอย่างเหลือแต่ภาพแห่งความทรงจำ เพราะภาพที่เห็น
คงเหลือแต่เปลือกและก้านที่แขวนท้าแดดลมให้เหี่ยวเล่นๆ

และแล้วการเดินทางในซอกเล็กๆ ก็เกิดขึ้นอีกรอบ



หลากชีวิต ต่างมุมมอง ต่างความสุข
ความสุขเล็กๆของเด็กตัวน้อยๆคนหนึ่งเราจะรู้ได้ไงว่าเขาต้องการอะไร
ที่แน่ๆหนึ่งในเด็กคนนี้ไม่ต้องการสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ ไม่ต้องการแท๊ปเล็ท
สายตาที่จับจ้องของเขามีเพียงข้าวโพดปิ้งในมือของพี่ชาย
โอกาสที่อยากจะขอลิ้มลองสักคำ โอกาสที่เริ่มต้นและสิ้นสุดของใครบางคน



เมื่อถึงน้ำตกหลี่ผี หรือ ตาดสัมพะมิตร
ซึ่งเป็นน้ำตกที่ไหลกลางแม่โขงและไหลมาบรรจบรวมกัน
ด้วยแรงน้ำกระทบโขดหินจนทำให้เป็นหลุม เว้าแหว่งไปตามแรงน้ำ
น้ำธรรมดา ที่ทั้งอ่อนนุม ให้ประโยชน์ ให้พลัง และค่อยๆกัดกร่อน

ถึงแม้น้ำจะแรงแค่ไหนก็ยังมีคนนำ"หลี่"มาดักจับปลาจนได้
หลี่ที่เป็นภาษาของที่นี่ที่แปลว่าที่ดักจับปลา
เคยได้ยินมาว่า ถ้าอยากได้ปลาตัวใหญ่ ต้องตกในที่ลึก
แต่ตกในที่น้ำแรงๆแบบนี้ ปลาคงแข็งแรงน่าดู
และสุดท้าย......ก็ไม่รอดน้ำมือมนุษย์.......



ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดักจับปลาด้วยหรือเปล่า
หรือว่าเป็นแหล่งรวมจากน้ำที่ไหลมาจากเกาะแก่งทุกทาง
ตามด้วยท่าบังคับที่สายน้ำต้องไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ ถึงแม้จะลอยขึ้นก็ตาม
ได้ไหลผ่านโขดหินที่ถูกขัดเกลาด้วยสายน้ำที่มีอยู่มากมาย
จึงมักจะมีศพคนตายมาติดและในภาษาลาว เรียกว่า “ผี”

นี่เองจึงเป็นที่มาของชื่อน้ำตกที่ชื่อว่า "หลี่ผี"
นึกถึงตอนกลางคืน คงเงียบสงัดน่าดู
คงมีแต่เสียงน้ำ ที่พุ่งชนหิน
ก่อให้เกิดเสียงเหมือนมีใครมายืนหายใจข้างๆรดต้นคอ



สายน้ำที่พุ่งมาชนกันเกือบทุกจุด ณ ที่แห่งนี้
ทำให้มีหลายๆมุมที่พร้อมเป็นแบล็กกราวให้ถ่ายรูป
เดินไปอีกนิดก็มี ย้ายจุดอีกหน่อยก็กลายเป็นอีกมุม
หลายๆท่านจึงพร้อมเป็น นายแบบและนายแบบถ่ายภาพกันอย่างสนุกสนาน
ใครรู้จักกัน ก็ถ่ายรูปด้วยกัน หรือเพิ่งรู้จักก็ยังถ่ายคู่กันไว้เก็บเป็นความประทับใจ



เมื่อถึงเวลากลับที่พักในเส้นทางเดิมที่เดินทางมาเมื่อเช้า
มีเวลาเหลือช่วงรอเรืออีกสักนิด สายตาก็เหลือบไปเห็นหม้อต้มกาแฟ
ที่ประดิษฐ์ขึ้นมาจากกาต้มน้ำ เจาะฝาเพื่อรับเอาพลังไอน้ำ

นี่ไงน้ำที่ไหลขึ้นข้างบน แต่ไม่ว่าจะขึ้นบนหรือลงล่าง
น้ำยังคงเป็นพลังงานสำคัญต่อมวลมนุษย์
ธรรมชาติกับมนุษย์ยังต้องพึ่งพากันอย่างเยกกันไม่ได้

จะว่าไปแล้ว ธรรมชาติไม่ต้องมีมนุษย์
คงปลอดภัยจากการถูกบุกรุกทำลายมากกว่า

แต่มนุษย์ยังคงขาดธรรมชาติไม่ได้
มนุษย์ยังต้องการอากาศบริสุทธิ์ไว้หายใจเพื่อรับอ๊อกซิเจน
มนุษย์ยังต้องการน้ำ อาหาร พืชผัก จนถึงชีวิตสัตว์อื่นเพื่อบำรุงร่างกาย
แต่การบริโภคอะไรที่เกินพอดี มักเป็นอันตราย
ไม่เราก็พวกเขาเหล่านั้นกับสิ่งมีชีวิตอื่นในธรรมชาติ

ตอนนี้ผมลืมไปแล้วว่าใครเคยแกล้งให้เจ็บใจ
ทั้งๆที่ตอนแรกคิดว่ามันจะเจ็บนาน และมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้า
จากเหตุการณ์ที่จมหายไปกับกาลเวลานานแสนนาน
แต่.......ความเจ็บปวดในครั้งอดีต
ทำให้เรามีแผนการณ์ใหม่ๆที่พัฒนาขึ้นเพื่อป้องกัน
ทั้งจิตใจเราเอง และของผู้อื่น

อย่างน้อยเราก็ไม่อยากทำให้ใครเจ็บใจ โดยไร้เหตุผล ที่ไม่ใช่แค่เหตุผลของเราเอง
แต่ต้องเป็นเหตุผลทั้งสองด้าน ทั้งสองฝ่าย
ความเจ็บปวดถึงจะไม่เกิดขึ้น แต่กลับมีความเข้าใจเกิดขึ้นแทน

วันนี้อดวาดรูปอีกตามเคย
คงใช้วิธีเดิม คือ เก็บไว้ในภาพถ่ายและจินตนาการ
ไว้รอวันเวลาที่เหมาะสม จะได้ลงมือวาดซะที(เมื่อไหร่?)

ยังมีเรื่องราวอีกมากมายกับทริปลาวใต้ครั้งนี้
ไว้จะเอามาลงเพิ่มนะครับ ไม่กล้ากำหนด
แต่ถ้าจัดเวลาได้จะพยายามทำให้จบทริปโดยเร็ววันครับ

ติดตามตอนต่อไปตามนี้เลยครับ
• สบายดีปากเซ 4(ตอนจบ) : ชนเผ่าที่ตาดผาส้วม:29/07/11
• สบายดีปากเซ 3 : คอนพะเพ็ง ตาดฟาน:28/07/11
• สบายดีปากเซ 2 : หลี่ผี:27/07/11
• สบายดีปากเซ 1 : ปราสาทวัดพู:26/07/11