เรื่องมีอยู่ว่าฉันเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ซึ่งในการเรียนในสาขาที่ฉันไม่ถนัดบวกไม่ชอบแต่ก็ผ่านมาได้จนกระทั่งตอนนี้ฉันอยู่ปี3แล้ว ซึ่งเหตุการณ์นี้เกิดกับฉันซ้ำๆตั้งแต่เข้าเรียนปี1 จนถึงปัจจุบัน เป็นเหตุการณ์จากคนใกล้ชิดคนหนึ่งซึ่งฉันก็ช่วยเหลือคนคนนี้ตั้งแต่ปีแรกที่ทำความรู้จักกันอีกอย่างคนคนนี้ก็เรียนสาขาเดียวกับฉันด้วย โดยเหตุการณ์นี้เป็นเหตุการณ์ที่สอนใจและฉันจำเสมอไม่เคยลืม มีอยู่ว่าวันหนึ่งคนใกล้ชิดคนนี้เค้ามีปัญหาทางการเรียนและทางการเงินซึ่งเค้าหลุดโควตา(เกรดไม่ถึงตามเกณฑ์) ทำให้เค้าต้องหาเงินจ่ายค่าเทอม และค่าหอแต่เค้าไม่มีเงิน ฉันก็เลยให้เค้ามาอยู่หอกับฉันซึ่งฉันก็คาดว่าถ้าเค้ามาอยู่กับฉันก็อาจจะช่วยกันหาญค่าห้องได้เพราะเค้าบอกว่าไม่มีปัญหา เนื่องจากจ่ายค่าห้องแค่ครึ่งเดียวและฉันก็คาดว่าเค้าคงรู้จักเกรงใจคนที่ร่วมห้องเดียวกันบ้าง อ่อ...ฉันลืมบอกไปฉันเคยให้เค้ามาอยู่ด้วย1ครั้งแล้ว และนี่ก็เป็นการให้มาอยู่ด้วยครั้งที่ 2 ซึ่งฉันให้โอกาสเค้าครั้งนี้ฉันก็หวังว่าเค้าจะรู้จักเกรงใจและช่วยฉันจ่ายค่าห้องตามที่เค้าเคยพูดไว้ว่าจะช่วยแต่สุดท้ายเค้าก็ไม่ปรับตัวอะไรเลย ฉันเป็นคนที่ไม่พูดอะไรอยู่แล้วถ้ามันไม่มากเกินจนฉันทนไม่ไหวซึ่งโอกาสครั้งที่ 2 นี้ ทำให้ฉันต้องพูดกับเค้าว่า"อึดอัดใช่ไหมที่ต้องมาอยู่ด้วย ที่อยู่ด้วยเพราะทนอยู่ไม่ใช่เต็มใจอยู่ใช่ไหม" ซึ่งตอนแรกเค้าไม่ยอมตอบหนีไปอาบน้ำเฉยฉันเลยถามเค้าอีกครั้ง แล้วเค้าก็ตอบว่า "ใช่" ฉันก็เลยตอบกลับเค้าไปว่า"ถ้าใช่พรุ่งนี้ก็ขนของย้ายออกไปที่อื่นเถอะนะเพราะเราก็อยากทนอยู่กับคนที่ทนอยู่กับเรา" พอฉันบอกเค้าไปเหตุการณ์วันต่อมาก็เกิดขึ้นแบบที่ฉันไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อเค้าเอาเรื่องที่ฉันไปแต่งเติมเพิ่มและเล่าให้คนอื่นๆในสาขาฟังว่า"ฉันไล่เค้าออกจากห้อง"ซึ่งเค้าคนนี้ก็ไม่เว้นที่จะเล่าให้ในสาขาอาจารย์ฟังจนกลายเป็นเรื่องที่ใหญ่โตทำให้ตัวเค้าเองต้องเป็นหนี้สาขาเนื่องจากความไม่รู้จักประหยัดพอมีเงินก็ใช้ๆจนหมดภายใน1วันหลังจากที่เค้าเล่าให้ทุกๆคนในสาขาฟังคนเหล่านั้นก็เข้ามาปลอบใจฉันและเข้าใจในสิ่งที่ฉันตัดสินใจซึ่งคนเหล่านั้นก็พูดกับฉันว่า "ไม่ต้องเครียดไม่ต้องใส่ใจถ้าเป็นพวกเราก็ตัดสินใจแบบแกนี่แหละ"เมื่อคนเหล่านั้นมาปลอบใจและเข้าใจฉันฉันก็ไม่รู้สึกแย่ เมื่ออาจารย์มาถามว่าฉันก็บอกตามความรู้สึกว่า "ทนไม่ไหวแล้วคะ เค้าบอกทนอยู่ด้วย ซึ่งมันทำให้หนูอึดอัดและเค้าอึดอัดหนูเลยบอกให้เค้าขนของออกจากห้องเพื่อที่จะไม่ให้อึดอัดทั้งคู่คะ"พออาจารย์ได้ยินแบบนี้จึงเข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงตัดสินใจแบบนี้เพราะอาจารย์ทุกคนทราบว่านิสัยฉันเป็นยังไงและถ้าฉันไม่หมดความอดทนจริงๆฉันจะไม่เอ่ยปากพูดเลย ***ซึ่งเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้ฉันซาบซึ้งและรู้ว่าไม่มีใครซื่อสัตย์กับฉันจริงๆ#ถ้าเป็นคุณคุณจะคิดช่วยคนแบบนี้อีกไหม

Create Date : 15 มกราคม 2560
Last Update : 15 มกราคม 2560 11:43:57 น.		2 comments
Counter : 742 Pageviews.
Share Tweet