ถอดรองเท้าเสร็จกำลังจะก้าวเดินเข้าประตูวัด ดันไปเหยียบน้ำอะไรซักอย่าง มองไปมองมารอบ ๆ เห็นแพะฝูงหนึ่งกำลังเดินป้วนเปี้ยนไปมา คงจะเป็นฉี่แพะกระมัง เลยไม่ได้ใส่ใจเดินตามหลังกลุ่มชาวเนปาลฮินดูเข้าไปในบริเวณวัดในใจกึ่งกล้ากึ่งกลัว เพราะวัดฮินดูทุกแห่งในประเทศนี้ห้ามคนนอกศาสนาเข้าไปภายในบริเวณวัดเด็ดขาดแต่เพราะความไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ เราเลยอยากจะเข้าไปให้เห็นกับตา

ก้าวแรกที่เท้าย่างข้ามพ้นธรณีประตู อู้ววววว์ แม่เจ้า!!!นี่มันวัด Pashupatinath แน่ ๆ เลย มันวัดฮินดูที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดนี่นาตายห่ะละซิ จะรีบวิ่งออกก็เกรงว่าคนจะจับพิรุธได้ เราเลยพยายามแกล้งทำเป็นเดินดูนู่นดูนี่เหมือนคุ้นเคยพยายามทำตัวให้เนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้พยายามหักห้ามใจกับอาการอยากหยิบกล้องออกมาถ่ายรูปอย่างที่สุด เพราะภาพที่เห็นอยู่ ณ ตอนนั้นมันทั้ง Incredible ทั้ง Amazing มาก ๆ วิหารกลางลานวัดอันเป็นที่ประดิษฐานศิวะลึงค์อันศักดิ์สิทธิ์ถูกตกแต่งด้วยงานศิลปะชั้นครู หลังคาสีทองอร่ามของตัววิหาร ประตูหน้าต่าง ผนังรอบทั้งสี่ทิศถูกบุด้วยแผ่นเงินแท้ ๆ สลักลวดลายวิจิตรตระการตา งดงามเหลือเกิน เห็นชาวฮินดูเนปาลีนำเครื่องเซ่นไหว้เข้าไปสักการะศิวะลึงก์ด้านในวิหาร เรานึกอยากจะเข้าไปดูให้เห็นกับตาว่าจะมีอะไรที่ไม่คาดคิดคาดฝันข้างในอีกบ้าง แต่เกรงว่าจะโดนจับผิด เพราะในตัวเรามีกล้องที่แขวนไว้กับเข็มขัดกางเกง โชคดีที่ขนาดมันไม่ใหญ่มากนัก จึงพอเอาชายเสื้อปิดเพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็น ส่วนเป้ใบเล็กเราใช้วิธีหิ้วคล้ายหิ้วถุงใส่หมากสำหรับเคี้ยวเล่นแทนการสะพายหลังเพื่อไม่ให้ดูแปลกตาสำหรับผู้คนและเจ้าหน้าที่ที่ดูแลวัดจนเกินไป วัวตัวโต อ้วนพี รูปร่างงดงามราวกับวัวเทพ กำลังยืนกินพืชผักที่ชาวบ้านนำมาถวายเพราะชาวฮินดูมีความเชื่อว่า วัวเป็นสัตว์พาหนะประจำองค์พระศิวะ วัวสองตัวนี้จึงเปรียบเสมือนเป็นเทพจึงไม่แปลกที่มันจะถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดี จนทำให้มีรูปร่างสง่างามอย่างที่เห็น

ฝั่งตรงข้ามทางเข้าวัดที่เข้ามามีประตูและบันไดคอนกรีตทอดยาวลงสู่แม่น้ำบักมาตีแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ของชาวเนปาลชาวฮินดูหลายคนกำลังยืนเกาะกำแพงวัดเพื่อมองกิจกรรมริมฝั่งแม่น้ำเบื้องล่าง ซึ่งเราเองก็ไม่รู้ว่าเค้ามีกิจกรรมอะไร บอกตามตรงว่า ณ เวลานั้นเกิดอาการกลัวถูกจับได้จนไม่มีเวลาคิดอะไรแล้ว อยากเก็บภาพก็เก็บไม่ได้ พยายามทำเวลาด้วยการรีบเดินรอบบริเวณวัดพร้อมกับกวาดสายเก็บบันทึกภาพที่เห็นไว้ในสมองอันน้อยนิดให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้รีบออกไป ทั้งที่ใจจริงแล้วยังไม่อยากออกไปเลย แต่ถ้าขืนอยู่ต่อไปมีหวังคงต้องโดนจับได้และโดนลงโทษแน่ ๆ

พอก้าวพ้นธรณีประตูออกมาด้านนอกวัดได้ อาการขนลุกซู่ยังคงไม่หายแต่รู้สึกโล่งอกเสียเหลือเกิน รอดตายแล้วตรู ไม่น่าเล้ย... เรารีบไปหยิบรองเท้ามาใส่แล้วรีบเดินออกไปในทันทีโชคดีที่ชายหนุ่มที่เราสอบถามตอนก่อนเข้าวัด ไม่ไปฟ้องเจ้าหน้าที่ ให้ไปวิ่งไล่จับเราในวัด ซึ่งตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาหายตัวไปไหนแล้ว ถ้าเขายังอยู่เห็นทีต้องต่อว่าซักหน่อยข้อหาใช้ body language ไม่เคลียร์ รู้สึกเสียดายมาก ๆ ที่ไม่สามารถเก็บภาพบรรยากาศและความงดงามของศิลปะที่ตกแต่งด้วยงานแกะสลักแผ่นเงินแท้ฝีมืองช่างเนปาลโบราณที่มีอายุหลายร้อยปีออกมาด้วยได้ แต่อย่างน้อยเราก็มีโอกาสได้เห็นกับตาตัวเองซึ่งโอกาสที่จะได้เข้าไปภายในบริเวณวัดของนักท่องเที่ยวที่ไม่ใช่ชาวฮินดูนั้นแทบไม่มีเลย จึงไม่แปลกที่ไม่ค่อยมีใครกล่าวถึงภาพและบรรยากาศภายในบริเวณวัดแห่งนี้ในหนังสือคู่มือนักท่องเที่ยวซักเท่าไหร่ มาคิดดูอีกที ความสะเหร่อ เซ่อ ซื่อบื้อของเรามันก็มีประโยชน์อยู่บ้างเหมือนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขึ้นอยู่กับดวง และเทคนิคการทำเนียนด้วย หากดวงไม่ดีปฏิบัติไม่เนียน ก็คงมีหวังได้ร้องไห้โฮ อย่างแน่นอน...แต่เรื่องสะเหร่อมันชักจะถี่เกินไปแล้วนะวันนี้

สำหรับนักท่องเที่ยวทั่วไปที่ไม่ใช่ชาวฮินดู ใช่ว่าจะไม่มีอะไรให้เที่ยวชมสำหรับวัดแห่งนี้ นักท่องเที่ยวสามารถชมบรรยากาศรอบ ๆ บริเวณวัดแห่งนี้ได้ ซึ่งสิ่งที่น่าสนใจก็คงหนีไม่พ้นวิถีชีวิตของชาวฮินดู ความเชื่อและพิธีกรรมทางศาสนาหรือแม้แต่พิธีกรรมที่เกี่ยวกับความตาย

เราเดินตามนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นเดินอ้อมไปยังจุดขายบัตร ชำระค่าบัตรเข้าชม 250 รูปี หนุ่มน้อยแต่งตัวซอมซ่อ เดินเข้ามาทักพร้อมเสนอตัวเป็นไกด์ เราตอบปฏิเสธไป โดยบอกไปว่าอยากเดินเที่ยวคนเดียว และไม่ยินดีที่จะจ่ายตังก์ด้วย อย่ามาเสียเวลาตามตื๊อเลย แต่หนุ่มน้อยคนนั้นก็ยังพยายามตามตื๊อไม่หยุด บอกว่าเค้าไม่คิดค่าบริการ แค่ขอเป็นเพื่อนเดินเที่ยวก็ได้ ซึ่งเราเองเคยมีประสบการณ์มาหลายครั้งแล้วกับเรื่องพวกนี้ เพราะท้ายสุดคนพวกนี้จะต้องขอเงินอย่างแน่นอน จึงพูดไปแบบไม่ใยดีว่า Up to you, but I'll never pay you for any rupee!! หนุ่มน้อยยังคงแสดงสีหน้าเป็นปกติพลางพยายามสอบถามชื่อเสียง เรียงนามว่ามากจากไหน มากี่วัน มาเนปาลครั้งแรกหรือเปล่ามากับใคร ไปเที่ยวไหนมาแล้วบ้าง เขาพยายามอธิบายความเป็นมาของสถานที่แห่งนี้ซึ่งจากที่เราได้อ่านในหนังสือกับสิ่งที่หนุ่มน้อยคนนี้อธิบายดูมันแตกต่างกันพอสมควรเลยไม่ทราบว่าจะเชื่อข้อมูลแหล่งใดดี แต่ก็ลองฟังหูไว้หูละกัน โดยหนุ่มน้อยคนนี้บอกว่า ความหมายของชื่อวัดแห่งนี้ หมายถึงสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของเทพฮินดูเช่น วัว อีกา สุนัข ซึ่งสัตว์เหล่านี้จะไม่ถูกรังแกหรือนำมาใช้เป็นอาหารสำหรับชาวฮินดูโดยเด็ดขาด จึงไม่น่าแปลกใจที่จะเห็นสัตวเหล่านี้เดินหรือบินโฉบเฉี่ยวหากินไปมาภายในบริเวณวัดร่วมกับผู้คนโดยไม่ถูกรบกวนหรือไล่หนีเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นวัดแห่งนี้จึงเป็นแหล่งที่อยู่ที่สงบสุขที่สุดของเหล่าสัตว์ต่าง ๆ เหล่านั้นนั่นเอง

หนุ่มน้อยพยายามเดินตามพร้อมอธิบายนั่นนี่ให้เราฟังซึ่งบางเรื่องเราก็เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ แต่อีกใจหนึ่งก็เกรงว่าหากเราตั้งใจฟังเกินไปนั่นหมายถึงเราต้องจ่ายเงินแน่ ๆ  เลยพยายามไม่แสดงสีหน้าว่าเราให้ความสนใจมากนักและคิดว่าหากพยายามปล่อยให้หนุ่มน้อยคนนี้เดินตามไปตลอด คงไม่ดีแน่เลยรีบพยายามพูดตัดบทแล้วเดินหนี ซึ่งตอนแรก ๆ ก็โดนตามติดแจจนเริ่มรำคาญรู้สึกไม่เป็นส่วนตัว เราจึงตัดสินใจพูดออกไปว่า Don't disturb me, please !!! ในใจนึกสงสารระคนเกรงใจมาก อีกอย่างเค้าอาจจะเต็มใจเป็นเพื่อนเดินเที่ยวพร้อมกับให้ข้อมูลกับเราโดยไม่หวังผลตอบแทนก็ได้ แต่ทำไงได้ เราโดนแบบนี้มาเยอะแล้ว ไม่อยากจ่ายตังก์อ่ะ ซึ่งก็ได้ผลหนุ่มน้อยยืนหน้าจ๋อยไม่กล้าเดินตามอีกเลย มาคิดดูอีกทีรู้สึกผิดเหลือเกินที่ไปพูดกับเค้าโดยไม่ใยดีขนาดนั้น เรานิสัยแย่มากเกินจะให้อภัยจริง ๆ ขอโทษนะขอโทษจริง ๆ!!!