เดินอ้อมกลับมายังถนนใหญ่อีกครั้งพลางคิดว่าจะเดินทางไปไหนต่อดี และจะไปด้วยวิธีใด คำแนะนำจากนักศึกษาสาวตอนที่นั่งรถกลับจากโปขราบอกว่าหากต้องการประหยัดค่าเดินทางให้เลือกใช้บริการรถเมล์สาธารณะจะดีกว่า แต่ปัญหาของเราคือสถานที่ที่จะไปนั้นมันอยู่ตรงจุดไหนของกรุงกาฐมัณฑุกันแน่ขนาดนั่งรถเมล์ในกรุงเทพยังไม่เคยประสบผลสำเร็จเลย ไม่ลงก่อนถึงป้ายก็ต้องลงเลยป้ายอยู่ร่ำไป แล้วต่างที่ต่างเมืองเช่นนี้จะเหลือเหรอ ชักเกิดอาการหวั่น ๆ อยู่ลึก ๆ แต่เพราะคิดอยากจะทำอะไรที่นักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ เค้าไม่ทำกัน เพื่อสร้างประสบการณ์ที่แตกต่าง อีกทั้งต้องการประหยัดค่าใช้จ่ายเรื่องการเดินทางให้กับตัวเองด้วย เราจึงตัดสินใจทำตามคำแนะนำของนักศึกษาสาวคนนั้น

ในที่สุดเราก็ได้ขึ้นรถเดินเบียดผู้คนขึ้นไปหาที่นั่ง สายตาผู้โดยสารทุกคู่จับจ้องมาที่เรา โอ้!!..แม่เจ้าทำอะไรไม่ถูกเลย ต้องพยายามหลบสายตาผู้คนไปหาที่นั่งที่เบาะท้ายรถซึ่งมีฝุ่นเกาะกรัง ผ้าบุที่นั่งก็ขาดวิ่น สภาพแย่กว่ารถเมล์แดงบ้านเราหลายเท่าพอตั้งสติได้ ก็หยิบหนังสือมาดูรายละเอียดสถานที่ที่จะไป ซึ่งก็คือวัด Pashupatinath ในใจก็คิดว่า "แล้วไอ้วัดนี้มันอยู่ตรงไหนหว่าตรูจะไปลงตรงไหนดีเนี่ย" มองซ้ายแลขวา ไม่มีคนนั่งข้าง ๆ เลย เอาว่ะคนข้างหน้านี่แหละ "Excuse me sir. Do you knowPashupatinath temple?" พี่แกดูตั้งใจฟังมากว่าเราพูดอะไรแต่ไม่มีคำตอบใด ๆ ทั้งสิ้น ซึ่งคงเป็นเรื่องธรรมดาเพราะคนที่โดยสารรถเมล์ส่วนใหญ่จะเป็นชาวบ้านธรรมดา ที่ไม่ค่อยได้รับการศึกษาเท่าไหร่ทำให้ไม่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้ เอาไงดีหว่า นั่งรถเลยมาแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้จะเดินไปถามคนอื่นก็ดูแต่ละคนน่ากลัวทั้งนั้นเลย เราเลยขอนั่งสงบสติอารมณ์ พลางพยายามมองข้างทางไปพลางเผื่อจะเห็นสัญลักษณ์หรือป้ายอะไรบอกบ้าง สักพัก หลังรถจอดรับส่งผู้โดยสาร ณ ป้ายแห่งหนึ่ง ก็มีเด็กนักเรียน ม.ปลาย คนหนึ่งขึ้นมา เอาหล่ะว่ะ!! นี่แหละเหยื่อรายต่อไป ปล่อยเวลาให้น้องเค้าตั้งตัวได้ซักครู่ เราจึงเริ่มปฏิบัติการถามทันทีโชคดีที่น้องเค้ากำลังจะเดินทางไปโรงเรียน ซึ่งโรงเรียนของเค้าจะเลยวัด Pashupatinath ไปอีก กำลังจะอ้าปากพูด น้องเค้าก็อ่านความคิดออก "I'll let you know when the bus stop"

เฮ้อ!!! โล่งอก รอดตายจนได้นั่งคุยกันได้ซักพักก็ถึงที่หมาย เรากล่าวขอบคุณในความมีน้ำใจช่วยเหลือของน้องคนนั้น จ่ายเงินค่ารถเมล์โดยยื่นให้เด็กเก็บตังก์ไป 20 รูปีคิดว่าจะได้ตังก์ทอน ไอ้เด็กเก็บตังก์มันคงนึกว่าเงิน 20 รูปีคงจิ๊บจ๊อยสำหรับนักท่องเที่ยว มันเลยไม่ทอนคืนซักรูปีเดียว เล่นแบบนี้เราเลยพูดอะไรไม่ออกจะเถียงเอาเศษเงินไม่กี่รูปีก็รู้สึกเกรงใจไอ้น้องนักเรียนที่อุตส่าห์ช่วยเหลือ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเรางกใช้บริการรถโดยสารถูก ๆ ของประเทศเขาแล้วยังจะงกกะไอ้แค่เงินแค่นี้อีก เอาว่ะ 20 รูปีก็ 20 รูปี ยังไงก็ยังดีกว่าเสียค่าแท็กซี่หลายเท่า พยายามไม่ใส่ใจ เดินมุ่งหน้าสู่วัด Pashupatinath โดยเดาเอาว่ามันน่าจะเป็นถนนเส้นนี้แหละ...

สองข้างทางที่เดินผ่านเต็มไปด้วยอาคารรูปทรงโบราณที่ถูกแบ่งซอยเป็นห้อง ๆ สำหรับเป็นที่อยู่อาศัยของชาวฮินดูแต่ละครอบครัว ส่วนของชั้นล่างถูกดัดแปลงให้เป็นร้านขายของระลึกเรียงรายไปตลอดแนวได้ยินเสียงแว่วใสกังวานของเด็กน้อยกำลังพูดกับคุณตาแก่ ๆ อยู่ เราเลยพยายามมองหาที่มาของเสียงนั้นเห็นเด็กน้อยหน้าตาคมเข้มน่ารักกำลังยืนพูดเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ เราไปแอบยืนเตรียมตั้งกล้องเก็บภาพกะรอให้เด็กน้อยคนนั้นหันหน้าออกมาจ๊ะเอ๋เมื่อไหร่จะกดชัตเตอร์ทันที แต่ยืนรอตั้งนานเด็กน้อยก็ไม่ยอมหันหน้ามาซะที จะตะโกนเรียกก็เกรงคุณตาจะตกใจ เดี๋ยวจะหาว่าเรากำลังจะลักพาตัวเด็กเลยทำท่าโบกไม้โบกมือเผื่อเด็กจะมองเห็นอะไรเคลื่อนไหวข้างหลังบ้าง ในที่สุดก็สำเร็จ เด็กน้อยหันหน้ามามองเราด้วยแววตาที่สงสัยระคนกลัว สงสัยคงจะคิดว่าเราเป็นคนสติไม่ดีกระมัง แต่ขณะที่เด็กกำลังสงสัยอยู่นั้น เราก็เก็บภาพน่ารัก ๆ ของเด็กน้อยไว้ในกล้องเป็นที่เรียบร้อยเสียแล้ว

ในที่สุดเราก็เดินมาถึงทางเข้าวัด ซึ่งภูมิทัศน์โดยรอบดูสวยงามตามสไตล์สถาปัตยกรรมเนปาลถือเป็นสถานที่ไฮไลต์ที่ไม่ควรพลาดอีกที่หนึ่งเลยทีเดียว วัดแห่งนี้ตั้งอยู่ทางด้านทิศตะวันออกของกรุงกาฐมัณฑุไม่ไกลจากสนามบินนานาชาติตรีภูวันซักเท่าไหร่ จากวัดแห่งนี้นักท่องเที่ยวสามารถเดินทางด้วยเท้าเพื่อไปยังมหาสถูป Bodhanath ใช้เวลาเพียงประมาณ 30 นาที

วัดแห่งนี้ถือเป็นวัดฮินดูที่ศักดิ์สิทธิ์และมีความสำคัญมากที่สุดของชาวเนปาล ชาวฮินดูเชื่อว่าพระศิวะเจ้า หรือพระอิศวร ถือประสูติที่นี่ และความสำคัญของวัดแห่งนี้อีกประการหนึ่งก็คือเป็นวัดที่พระราชวงศ์ของกษัตริย์เนปาลทรงมาประกอบพิธีกรรมทางศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งพระราชพิธีพระบรมศพพระเจ้าแผ่นดิน พระราชินีและพระบรมวงศานุวงศ์ก็ล้วนแต่จัดพิธีขึ้นที่นี่แทบทั้งสิ้น ล่าสุดได้มีการพระราชพิธีพระบรมศพของกษัติรย์เนปาลคือองค์พิเรนทราและพระราชินีไอศวรรย์พร้อมด้วยพระประยูรญาติ ซึ่งถูกปลงพระชนม์ลงพร้อมกันโดยฝีมือพระราชโอรสองค์โตคือกษัตริย์ทิพเพนทรา ซึ่งถือเป็นข่าวใหญ่ที่ช็อคคนทั่วโลกเมื่อปี พ.ศ. 2544 การกระทำการปิตุฆาตและมาตุฆาตนั้นถือเป็นบาปอันใหญ่หลวงโดยเฉพาะตามความเชื่อของชาวพุทธและฮินดู นับเป็นเรื่องที่น่าเศร้าสลดแก่ชาวเนปาลทั้งประเทศ สุดท้ายผลจากการกระทำบาปอันยิ่งใหญ่ครั้งนั้นทำให้กษัตริย์ทิพเพนทรารู้สึกผิดมหันต์ หลังจากที่ได้ขึ้นครองราชย์แทนพระราชบิดาแล้ว ด้วยความที่สำนึกถึงบาปที่ได้ทรงกระทำไว้จึงทำให้พระองค์พยายามปลิดพระชนม์ชีพของพระองค์เองโดยการใช้ปืนจ่อยิงที่ศรีษะ แต่พระองค์ไม่ได้เสียชีวิตในทันที คณะแพทย์ต้องพยายามยื้อชีวิตถึง 3 วันจนในที่สุดพระองค์ก็เสด็จสวรรคตชดใช้กรรมที่ได้กระทำไว้ เรื่องราวของพระราชวงศ์ของประเทศเนปาลซับซ้อนซ่อนเงื่อนและมีปัญหาหมักหมมมาตลอดระยะเวลายาวนาน ปัจจุบันเนปาลยกเลิกระบบกษัตริย์แล้วโดยสิ้นเชิง เชื้อพระวงศ์ถูกปลดยศฐาบรรดาศักดิ์เทียบเท่าสามัญชนธรรมดา เชื้อพระวงศ์บางคนระหกระเหินหนีไปอยู่ต่างแดน

ปัจจุบันเนปาลปกครองด้วยระบบสังคมนิยมหรือคอมมิวนิสต์ เราก็เพิ่งทราบจาก Krisna ลูกหาบที่โปขราว่าเนปาลล้มเลิกระบบกษัตริย์ไปเมื่อหกเดือนที่แล้วก่อนที่เราจะเดินทางมานี่เอง ดูท่าทางประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศจะพอใจไม่น้อยกับการเปลี่ยนแปลงนี้ เพราะก่อนหน้านี้อำนาจการเมืองส่วนใหญ่ตกอยู่ในมือของกษัตริย์