แต่ทำไมคุณช่างโรคจิตอะไรแบบนี้  เดี๋ยวก่อน!!! อย่าเพิ่งโกรธเคืองผมเลย อ่านให้จบก่อน ... นี่คือคำชมของผมที่ออกมาจากใจเลยนะ เพราะคุณใช้ความโรคจิตที่มีอยู่ในจิตใต้สำนึกของคุณปลดปล่อยออกมาในรูปแบบศิลปะ ซึ่งงดงามและน่าติดตามเป็นอย่างมาก และคุณยังบอกเองด้วยว่าคุณไม่สามารถทำอะไรแบบนี้ในความเป็นจริงได้นอกจากในโลกของภาพยนตร์เท่านั้น ดังนั้นโลกของภาพยนตร์จึงเป็นโลกสมมติ ที่คุณสร้างมันขึ้นมาด้วยแนวคิดบางอย่างที่ไม่สามารถนำไปใช้กับโลกแห่งความเป็นจริงได้เลย     

ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะยังอ่านต่อจนจบหรือจะฉีกกระดาษผมทิ้งแล้วโยนมันลงถังขยะ แต่หน้าที่ของผมตอนนี้คือเขียนและเขียนมันลงไป มนุษย์เราที่รับรู้กันมักจะชอบทำร้ายประหัตรประหารฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่ใยดี โดยเฉพาะมนุษย์เผ่าพันธุ์ต่างกัน ทั้งทางเชื้อชาติและศาสนา ซึ่งเป็นประเด็นสากลทั่วไป แต่หนังเรื่องนี้กลับเลือกเล่นประเด็นที่เจ็บแสบ-แสบสันต์อย่างมาก เพราะเล่นประเด็นความเกลียดเครียดแค้นมนุษย์ในระดับสายเลือดหรือครอบครัวกันเลยทีเดียว

คุณตีแผ่มันออกมาชนิดที่ว่าไม่ออมมือด้วยซ้ำ แถมยังเล่าออกมาด้วยความปรกติสุข จนทำให้อดมองไม่ได้ว่า แท้จริงแล้วความชั่วในตัวของเราไม่ได้เกิดจากสังคมอื่นใดที่เราดำรงอยู่ แต่มันเกิดออกมาจากสายเลือดบริสุทธิ์และความอิจฉาริษยาภายใต้ครอบครัวเดียวกันแทบทั้งนั้น 

อีกทั้งคุณยังหมิ่นเหม่ความรักร่วมสายเลือดครอบครัวในทุกคู่ ทั้งพ่อ-ลูก อา-หลาน ถึงกระทั่งพี่-น้อง ทั้งที่จริงแล้วซิกมันด์ ฟรอยด์ ว่าไว้หมดแล้วในเรื่องพวกนี้ ไม่ว่าจะปมโอดิปุส หรือการทดแทนของความปรารถนา ที่ใช้เด็กสาวอินเดีย เป็นผลผลิตของการกระทำทั้งมวล ซึ่งผมว่าประเด็นของจิตวิเคราะห์น่าจะมีอยู่ในบทดั้งเดิมแล้วหละ แต่ส่วนที่คุณกำกับและตีความมันได้ทำให้เรื่องพวกนี้มีความลึกลงไปอีกระดับหนึ่ง ซึ่งผมว่าปรัชญาตะวันออกที่อยู่ในตัวคุณมันได้ทำให้คุณแตกฉานในเรื่องเหล่านี้พอสมควร 

เพราะคุณทำให้ประเด็นของความเป็นมนุษย์มันกลายเป็นเรื่องสามัญแบกะดิน คุณตีแผ่ออกมาได้อย่างเปิดเปลือย  คุณมองว่าคุณสมบัติของความรักคือการแย่งชิงกันในระดับพื้นฐานเพื่อกดใครก็ตามให้จมลงดิน และความอิจฉาริษยา ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความแค้นในทุกผู้ทุกนามของมนุษย์ซึ่งไม่สามารถขจัดลงไปได้ นอกจากจะยอมให้มันร่วงลงไปในระดับจิตใต้สำนึกก่อนที่เราจะถูกสอนในเรื่องของศีลธรรมขึ้นมาแทน อินเดียคือตัวแทนของความเก็บกดแบบนั้น เก็บกดจากพ่อตาย เก็บกดจากการที่ถูกแม่เกลียดเพราะแย่งความรักจากพ่อ เก็บกดที่ต้องปิดกั้นความรักอาของตัวเองเพราะเป็นตัวแทนของพ่อ ฯลฯ

แต่แทนที่อินเดียจะยอมให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลายเป็นสิ่งเก็บกด อินเดียกลับลุกขึ้นมาต่อต้านสิ่งเหล่านั้นแล้วก้าวขึ้นสู่ความปรารถนาของตนเอง ในแบบที่เธอต้องการ ไม่ยอมให้สิ่งทั้งหลายที่ผ่านมาทำลายชีวิตของเธอ แล้วฝังอยู่ในจิตไร้สำนึก เธอไม่ยอมเป็นโอดิปุส ที่ทำลายดวงตาของตัวเอง หลังจากได้แม่เป็นเมีย แต่กลับยืดอกแล้วบอกว่า นี่คือชีวิตของฉัน 

นี่เป็นประเด็นที่น่าสนใจและผมค่อนข้างติดตรึงใจมาก เพราะเท่ากับเราไม่ยอมรับชะตากรรมทุกสิ่งที่เราถูกสร้างขึ้นมา เพราะสุดท้ายเราเป็นคนเลือกชีวิตในแบบตนเอง เมื่อเราถูกสั่งสมมาในแบบริษยาและความโกรธแค้น เราก็ต้องใช้สิ่งเหล่านี้เป็นบันไดในการใช้ชีวิต ไม่ใช่ปกปิดเก็บมันไว้ นี่คือคุณสมบัติของมนุษย์อย่างแท้จริง เป็นความบริสุทธิ์ของจิตวิญญาณ เป็นความดั้งเดิมของชีวิต หากเราถูกสอนจากแม่ที่เป็นเสือ เราก็ต้องได้เป็นเสือ ไม่ใช่เก็บความเป็นเสือหลบไป แล้วกลายเป็นเพียงลูกแมว มันไม่ยุติธรรมกับความเป็นมนุษย์เอาเสียเลย

ดังนั้นถ้าเรามองในสิ่งที่ภาพยนตร์สื่อสารออกมาเท่ากับว่าทุกคนถูกอบรบสั่งสอนอะไรบางอย่างมาแต่ปกปิดไว้เพื่อเรียนรู้ความเป็นจริยธรรมและศีลธรรมของสังคม ซึ่งถูกสอนในขณะที่เราเติบโตเต็มที่แล้ว แต่ขณะที่เรายังเด็ก เราเรียนรู้โดยสัญชาตญาณที่เราถูกหล่อหลอมจากอะไรบางอย่างที่มีทั้งความรักความชัง ความเผื่อแผ่และริษยา แต่สิ่งเหล่านั้นเรากลับไม่สามารถใช้ในการดำเนินชีวิตได้เลยเพราะเป็นสิ่งต้องห้ามในหลายๆรูปแบบ 

นี่ทำให้เห็นว่าชีวิตคือการสมยอมต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เราได้รับแล้วปิดเอาไว้ในจิตใต้สำนึก ก่อนที่จะเรียนรู้การเป็นคนดีในสังคม ทั้งๆจะว่าไปเราก็มีเผ่าพันธุ์มนุษย์มาจากบรรพบุรุษเดียวกัน ซึ่งถ้าคาดเดาบรรพบุรุษเราไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ เพราะได้สร้างส่วนประกอบความอิจฉาริษยาเกลียดชังในหลายรูปแบบจนกลายเป็นมรดกให้มนุษย์ในปัจจุบัน เหมือนที่อินเดียได้รับมาจากครอบครัว แต่อินเดียกลับต่อต้านและไม่สมยอมที่จะปิดกั้นสิ่งที่ได้รับเหล่านั้นในระดับจิตใต้สำนึก แต่กลับพร้อมเปิดเผยความปรารถนา ซึ่งเป็นการเรียนรู้ที่จะเป็นมนุษย์อย่างแท้จริง 

ก่อนที่จดหมายผมจะถูกโยนลงถังขยะ ผมอยากจะกล่าวกับคุณว่า การเปิดตัวหนังเรื่องแรกในฮอลลีวู้ดของคุณมันทำให้รู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมากที่ได้พบสไตล์หนังแบบคุณ และประเด็นที่สื่อสารในแบบคุณ ที่ทำให้พบรู้สึกไม่จำเจกับความเป็นตะวันตก เพราะคุณได้พาผมเข้ามาในดินแดนเกาะกลางที่เหมาะเจาะให้ผมรู้สึกพอใจ แม้หนังเรื่องนี้มันไม่ได้ถึงกับจะทำให้ผมรักหนังของคุณ แต่มันก็ทำให้ผมรู้ซาบซ่านไปกับมันทั้งวิธีการที่คุณใช้ รวมถึงข้อคิดต่างที่สอดแทรกเข้ามา จะว่าไปแล้วนั้น ประเด็นที่คุณส่งมา คงอารมณ์ประมาณว่า “มนุษย์เราดำรงอยู่ด้วยความทั้งรักทั้งเกลียดต่อชีวิตตนเอง ที่ไม่เป็นแบบใจต้องการ แต่ก็พยายามใช้ชีวิตต่อไปในแบบที่ตัวเองปรารถนา”

เช่นกันหนังเรื่องนี้มันก็ทำให้ผมรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด ที่ผมตอบไม่ได้ว่าสรุปแล้วผมหลงรักหรือเกลียดชังหนังเรื่องนี้ของคุณดี 

แต่หนังเรื่องนี้ทำให้ผมรับรู้ว่า “ภาพยนตร์อาจเป็นพื้นที่หรือสนามทดลองแห่งการปลดปล่อยความปรารถนาที่ระดมไว้อยู่เต็มหัวใจ”

และหากอินเดียค้นหาตัวเองในการใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ด้วยแรงปรารถนา 

คุณ ปาร์คชานวุก คุณก็คงค้นพบแหล่งปรารถนาในตัวคุณแล้วเช่นกัน

ด้วยความเคารพ

A-Bellamy

22 มี.ค. 2556   

คะแนน 7.75/10

ขอบคุณอย่างจริงใจที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ครับ ^^

ติดตามบล็อกของผมที่ : //a-bellamy.bloggang.com

ติดตามทางเฟสบุค: //www.facebook.com/A.Surrealism