คราวนี้ขอเล่าเรื่องประสบการณ์การคลอดพี่แจซอลบ้าง 

ประมาณ week ที่ 38 เราเริ่มปวดท้องบ่อยมาก อาการเหมือนเจ็บเตือนหลายครั้ง ด้วยความที่ฝากกับรพ.มอ. เค้าจะบังคับให้คลอดธรรมชาติทุกคน ยกเว้นกรณีพิเศษจริงๆ ที่คลอดเองไม่ได้ ก็ต้สร็จสรรพองทนต้องลุ้นกันไป ช่วงนี้แอบจิตตกนิดๆ กลัวลูกจะไม่ครบ 32 บ้าง กลัวการคลอดมีปัยหาบ้าง กลัวเจ็บบ้างอันนี้ที่สุด พอปวดท้องเตือนถี่ๆทีไรก้จะให้พ่อพี่ซอลขับรถพาไปรพ.ทันที พอไปถึงก็ไปนอนห้องรอคลอด เป็นอย่างงี้ 2-3รอบ จนคุณหมอถามว่า "ตื่นเต้นใช่ไหม จริงๆปากมดลูกมันก็เปิด 2 เซนมา2 อาทิตย์แล้วนะ ไม่เปิดเพิ่มเลย เอางี้หมอเร่งคลอดให้เอาไหม"

"ก็ได้ค่ะ หมอว่าไงก็ว่างั้น" คุณแม่มือใหม่ตอบ ตอนนั้นไม่รู็ว่าเร่งคลอดคืออะไร รู้แต่ว่าหมอว่าไงก็ว่าตามกัน ถ้ารู้สักนิด จะขอบายคุณหมอทันที

"งั้นวันที่ 29 คุณมาตรวจอีกทีนะ" คุณหมอนัดเวลาเสร็จสรรพ

รูปท้องวันที่ 29 ก่อนขึ้นเขียง

วันที่ 29 หลังจากตรวจภายในเรียบร้อย คุณหมอก็บอกคุณป๋าพี่ซอลว่าให้ไปจองห้องได้เลย วันนั้นจำได้ว่าวิ่งวุ่นหาห้องแทบตาย เพราะห้องเต็มหมด ทั้งห้องเดี่ยว ห้องรวม คิดว่าจะไม่ได้คลอดซะแล้ว จนบ่ายสองกว่าป๋าพี่ซอลได้ห้องเป็นห้องรวม ไม่อยากจะบรรยายสภาพ ตอนนั้นนอยด์มากๆ ไปถึงห้องรวมอากาศอึดอัดมากกกก เราเองก็เครียดอยู่เรื่องคลอด มาเจอเตียงคนป่วยพัดลมไม่มี รีบบอกป๋าพี่ซอลให้ไปหาพัดลมมาให้เลยนะ ร้อนมาก  

ห้องรวม มีกฎห้ามนอนเฝ้า หลังจากที่ป่าพี่ซอลเอาข้าว เอาพัดลมมาให้ก็กลับบ้านไป เอาจริงๆวันนั้นก็กินข้าวไม่มากหรอก กินไม่ลง อากาศมันร้อน ตกกลางคืนคุณหมอก็มาเหน็บยาเร่งให้ ทุกอย่างในค่ำคืนนั้นผ่านไปแบบปกติ

จนเช้าวันที่ 30 พยาบาลได้พาเราขึ้นไปห้องรอคลอด อาการปวดท้องเริ่มมา เริ่มเจ็บท้องมากขึ้น คิดในใจจะได้เจอหน้าลูกแล้ว ตอนนั้นโลกยังสวยงาม เป็นสีชมพู ทุกอย่างดูปกติ ความเจ็บปวดเริ่มทวีความรุนแรงแข่งกะเตียงข้างๆ เราแอบมองเตียงข้างๆเป็นระยะๆ ได้ยินเสียงโอดโอย เสียงพยาบาลปลอบบ้าง นี้ฉันจะต้องตกอยู่ในสภาพอาการเดียวกะเตียงข้างๆในไม่กี่นาทีข้างหน้าหรอเนี้ย

เวลาผ่านไปประมาณ 8 โมงกว่า คุณหมอมาบอกว่าจะเจาะน้ำคร่ำให้น่ะ สิ้นเสียงดังเปาะ เรารู้สึกว่าน้ำอะไรไม่รู้เลอะเต็มก้นเราไปหมด ความเจ็บปวดเริ่มมาแล้ว มันมากกว่าเมื่อกี้นี้มากหลายเท่าตัวเลย เราเริ่มโอดครวนแล้ว อยากเห็นหน้าป๋าพี่ซอลแล้ว 

"พยาบาลค่ะ ช่วยโทรตามสามีหนูได้ไหม หนูปวดท้อง อยากเจอหน้าสามี"

ผ่านไปแป็ปเดียว ป๋าพี่ซอลก็เดนเข้ามา "น้องเจ็บมากไหม" ถามเชี่ยไรว่ะ เจ็บจะตายห่าอยู่แล้ว คิดในใจแบบนี้จริงๆ อารมณ์เหมือนใครมาบิดท้อง อารมณ์เหมือนปวดขรี้ ปะปนกันไปหมดในช่องท้อง

เราร้องแต่ว่า "ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว" ส่วนป๋าพี่ซอลได้แต่ยืนลูบหัวแล้วเบือนหน้าหนี เรารู้เลยนางกลัวความเจ็บปวด แต่กุจะตายแล้ว 

จากที่กัดปากไม่ให้ร้องออกมา พยายามหายใจช้าๆ ลึกๆ งัดทุกกระบวนการออกมาใช้ข่มความเจ็บปวด เราได้ยินคุณหมอพูดกะเหล่านักศึกษาแพทย์ว่าคลอดเองไม่ได้ต้องผ่า น้องหายใจช้าลง เราถูกเปลี่ยนเตียงและย้ายไปห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดก็ยังมาอย่างต่อเนื่อง และมากขึ้นเรื่อยๆ มันปวดแบบปวดถ่าย พยาบาลบอกเราว่า "อย่าเบ่งนะคะ เดี๋ยวจะผ่าคลอดแล้ว" คืออยากจะบอกนางเราไม่ได้เบ่ง อึมันจะไหลเอง การผ่าผ่านไปด้วยดีแป็ปเดียวเอง ตอนนั้นเราคิดแต่ว่าจะทำไรก็ทำไปเถอะค่ะ หนูจะตายแล้ว พยายามเอาพี่ซอลมาให้ดู ตอนนั้นเราก็มีสติถามแค่ว่าน้องไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ 

คืนนั้นทั้งคืนเราก้พ่ายแพ้ให้กับฤทธ์ยาบล็อคหลัง ส่วนพี่ซอล พยาบาลเอามาให้อุ้ม ให้ดูดนมพักนึง ตอนนั้นอยากกอดลูกนานๆ แต่ร่างกายไม่ให้จริงๆ เพลียกะฤทธิ์ยามาก

น้องกุญแจซอล ดญ.ณานากร หลีเกียรติอนันต์ เกิดวันที่ 30 พฤษภาคม 2556 กับน้ำหนัก 2556 กรัม