ขณะนั้นเป็นตอนใกล้ๆ ปลายปี และจากรายงานข่าวกรองว่า ญี่ปุ่นกำลังเตรียมการที่จะพิชิตศึกทางด้านเอเซียอาคเณย์ ก่อนสิ้นปี  โดยจะบุกเข้าทางประเทศไทย ทางฝั่งทะเล

ตอนนั้นญี่ปุ่นกำลังอาละวาดอยู่แถวๆ ญวนแล้ว และข่าวนี้กำลังระบาดไปทั่วทุกมุมเมืองของกรุงเทพฯ

นายตำรวจชั้นผู้บังคับหมวดซึ่งสำเร็จจากโรงเรียนนายร้อย ถูกส่งไปประจำการตามจังหวัดชายแดนและชายทะเลเป็นจำนวนมาก และอนุญาตให้เลือกตำรวจที่จะใช้เป็นกำลังไปได้ด้วย ตามแต่จะเห็นสมควร

ท่านอธิบดีหลวงอดุลย์ฯ คงจะเห็นว่า ไอ้นี่มันชอบฟัดกับนักเลง และชอบรุกรานคน จึงส่งผมไปอยู่เมืองนักเลงเสียเลย

ตามธรรมดานักเรียนที่สอบได้ที่หนึ่งของแต่ละรุ่น เขาจะไม่ให้ไปไหนไกลๆ เขาจะเอาตัวไว้ใช้ในกรุง มีผมคนเดียวเท่านั้นที่แหวกแนว 

คุณหลวงอดุลย์ฯ ท่านไม่คำนึงถึงข้อนี้ ถึงผมจะสอบได้ที่หนึ่งตลอดกาล และได้รางวัลยอดเยี่ยมในการเรียนจากโรงเรียนนายร้อย แต่ประวัติไม่ค่อยจะดีเหมือนคนอื่นเขา ย้ายออกไปเสียให้พ้นๆ กรุงเทพฯ

ผมเลือกตำรวจคู่ใจไปด้วยสามคน  ที่จะเป็นครูฝึกตำรวจในโรงเรียนแทนผมได้ เวลาผมขี้เกียจ  เป็นพลตำรวจทั้งสาม จะต้องเอาไปฝึกตำรวจเมืองชลฯ ให้รบเป็นด้วย

ตำรวจภูธรสมัยนั้นเป็นตำรวจเกณฑ์ แบบทหาร พวกที่เหลือจากทางทหารเรือต้องการ ก็เอาเข้าตำรวจ

ผมจะต้องไปฝึกพวกนี้

ตำรวจที่ผมเอาไปด้วยชื่ออะไรบ้าง ก็ลืมๆ ไปเสียแล้ว แต่เป็นพลตำรวจทุกคน

ทางกรมฯไม่ขัดข้อง ที่จะย้ายตำรวจทั้งสามนายนี้ ให้ตามผมไปด้วย ตามที่ผมขอ

วันที่ผมออกเดินทาง ไม่ต้องหาฤกษ์หายามอะไร พอใจจะออกวันไหน ผมก็สั่งออกเดินทาง เอากันตอนเช้า เพราะจะต้องให้ไปถึงเมืองชลฯ ก่อนเที่ยง

สมัยนั้นจากกรุงเทพฯ ไปเมืองชลฯ ไปทางรถยนต์ได้แล้ว โดยไปทางสมุทรปราการ ผ่านคลองด่านออกบางปะกง ข้ามแพขนานยนต์ที่นั่น ก็ตรงดิ่งเข้าเมืองชลฯ ได้ทันที เสียเวลาเดินทางราวๆ สองชั่วโมงกว่าๆ

วันที่ผมออกเดินทางพวกรถสองแถวหัวลำโพง ซึ่งผมเคยช่วยไว้จากอิทธิพลของนักเลงตอนที่ผมอยู่โรงพักปทุมวัน จนมีเรื่องต้องระเห็ดเข้าโรงเรียนพลฯ ไปพากันมาช่วยขนของหลายคัน

ข้าวของของผมก็ไม่มีอะไรมาก ยังไม่มีครอบครัว รถเพียงคันเดียวก็พอแล้ว เขามากันสักเกือบสิบคัน เกินความต้องการ แต่ทุกคนก็อยากจะไปส่งให้ถึงที่ ก็เลยต้องให้ไปทั้งหมด ตามกันไปเป็นขบวน ตั้งแต่หน้าบ้านพักของผมในโรงเรียนพลฯ

ขนของขึ้นเสร็จก็ได้ฤกษ์เดินทาง ซึ่งผมกำหนดเอง ออกรถจากหน้าบ้านพักนั่น มีตำรวจในโรงเรียนตามไปด้วย เป็นที่ครึกครื้น รวมทั้งตำรวจสามคนที่ผมเอาไปอยู่ด้วย

ท่านผู้กำกับอุตส่าห์กรุณามาส่งที่รถ ท่านให้ศีลให้พร แล้วผมก็กราบลาท่านออกเดินทาง

ริ้วขบวนคอนวอยตามกันไปเป็นหาง เหมือนงานกฐิน

อีตอนข้ามแพขนานยนต์นี่ ผมต้องไล่กลับ เหลือเพียงรถของผมคันเดียว เพราะเปลืองเวลาและค่าข้ามเปล่าๆ มาส่งกันแค่นี้ก็พอแล้ว

ทีนี้รถก็กลับแต่รถและคนขับ คนประจำรถโดดขึ้นรถผม ตามไปเมืองชลฯ อีกหลายคน

ผมยังสำนึกถึงน้ำใจของพวกเขาจนบัดนี้

รถบรรทุกของผมเข้าเทียบถึงบ้านพัก ที่ทางกองกำกับการตำรวจเมืองชลฯกำหนดไว้ให้เป็นบ้านพักของผม โดยเรียบร้อย